ჩემი შიშები

ჩვენ, ადამიანებს სხვა ყველა ბევრ გრძნობასთან ერთად, შიშის გრძნობაც გვახასიათებს.
იგი ბევრი რამის მიმართ ჩნდება: სიმაღლის, სიბნელის, დახურული სივრცის, სიკვდილის, დასჯის.........



მინდა ჩემს შიშებზე გითხრათ. უშიშარი ნამდვილად არ ვარ და ბევრჯერ შევუპყრივარ შიშის გრძნობას, თუმცა, რაც მაძლევს საშუალებას საკუთარ თავს ძლიერი ვუწოდო, ისაა, რომ ამ შიშების არ მეშინია.... ანუ მარტივად რომ ვთქვათ, შემიძლია თავი ხელში ავიყვანო, ისტერიკაში არ ჩავვარდე, ჩემ შიშს თვალი გავუსწორო და მომენტი "ვაჟკაცურად" გადავიტანო. დიდი ხანია სიკვდილის არ მეშინია..... ზუსტად იმ დღიდან რაც მამა აღარ მყავს! არ მეშინია მისი, რადგან ყველას და ყველაფერს აქვს ლოგიკური დასასრული და ბუნებრივია მეც მექნება. გამოგიტყდებით და ისეთი მომენტებიც მქონია, ეკლესიაში შესულს, სიკვდილისთვის მზადყოფნა რომ გამომიცხადებია, ნუ ამის ახლა მრცხვენია..... რადგან ეს, ალბათ, სისუსტეა და ცოდვა...... თუმცა ყველა ვყოფილვართ კრიტიკულ სიტუაციაში.
თემას გადავუხვიე.
პირველ რიგში, რისიც მეშინია, ეს ჩხუბია. ხმამაღალი, უშვერი სიტყვები, კაცის გინება, ცემაზე ხომ საუბარი ზედმეტია. ისტერიკაში ვვარდები. რათქმაუნდა, ეს ფსიქოლოგიურია. ოჯახში მსგავსი სიტუაციები ნამდვილად არასდროს მქონია, ამიტომ არ ვიცი ეს საიდან დაიწყო ან რატომ.
მეორე რისიც მეშინია - მარტოობა. აქ არ ვგულისხმობ ფიზიკურ სიმარტოვეს, პირიქით - სახლში მარტო დარჩენა ბავშვობიდან ძალიან მიყვარს და ამ შესაძლებლობას ხელიდან არასდროს ვუშვებ. ვგულისხმობ სულიერ სიმარტოვეს. ძალიან მიყვარს ადამიანები და საშინლად არ მიყვარს, როცა ისინი იგივეთი არ მპასუხობენ. მეშინია მარტო, სიყვარულის და სითბოს გარეშე დარჩენა; მეშინია არასდროს დადგეს მომენტი, როცა ჩემი ზრუნვა და მოვლა აღარავის დაჭირდება და თავს ზედმეტად ვიგრძნობ.
და ბოლოს, ყველაზე მეტად სარკის მეშინია..... არა, არ იფიქროთ, რომ ძალიან მახინჯი ვარ)) უბრალოდ მეშინია არასდროს დადგეს მომენტი, როცა სარკეში ჩავიხედავ და ჩემს თავს ვეღარ დავინახავ. მომენტი, როცა დაფიქრების შემეშინდება, რადგან საკუთარ თავთან საკუთარ თავს გამართლებას ვეღარ ვუპოვნი. მომენტი, როცა სულიერი სიმშვიდე ჩემთვის აღარ იარსებებს, როცა წერასაც კი ვეღარ შევძლებ, რადგან აღარ ვიქნები საინტერესო, უპირველესად, საკუთარი თავისთვის. აღარ მექნება მუზა, გულწრფელობა, სიამაყე..... მომენტი, როცა ხორცი დამძიმდება და ვეღარ შეძლებს სილაღეს, სიწმინდეს, სათნოებას, სინაზეს; როცა საკუთარი თავის ნდობასაც კი დავკარგავ და ეკლესიას ახლოსაც ВЕР გავეკარები. მეშინია ამ მომენტის და ყველას უნდა გეშინოდეთ! მაგრამ ეს მხოლოდ შიშია ცოდვის და მეტი არაფერი! მე მწამს და ვიცი, რომ ეს მომენტი ჩემთვის არასოდეს დადგება.