воскресенье, 5 июня 2016 г.

3.06.2016

Автор: ჯუნა на 6/05/2016 0 коммент.
          2016 წლის 3 ივნისი კეთილი ტირილებით დაიწყო :) გულაჩუყებული და უძილო 2 ღამის შემდეგ, დილის 9 საათზე მანქანაში რომ მივუჯექი  გიოს, ცრემლები გადმომცვივდა... შიშის, ნერვიულობის, დაგროვილი ემოციების, ფინიშის... ყველაფრის ერთად. მეორე ყელში ბურთების ,,შეტევა“ მაშინ დამემართა, როცა საოპერაციოდ მომამზადეს და თემუკამ ტირილი დაიწყო. ამოსვლის უფლება, რათქმაუნდა, არ მისცეს და მთელ ხმაზე ჯღაოდა დედიკოსთან მინდაო... მეც მეტი რა მინდოდა, მთელი ლიფტის გზა პირველიდან მესამემდე მეც ვტიროდი და ჩემი ექთანიც...
          მერე იყო ანალიზები, ანესთეზიოლოგთან გასაუბრებები, ხელმოწერები, გადასხმა, გამხნევებები, ნერვიულობები და 11-ს რომ 15 აკლდა დავიძარით საოპერაციოსკენ. ნემსი ხერხემალში არ გამიგია... სითბო ჩაიღვარა მთელ სხეულში და რომ დამაწვინეს უკვე 5 წუთში ვიქტორია სრულიად არაპრინცესულად ჩხაოდა :) გიოს ვთხოვდი მე მიყურე, ოპერაციას არათქო, ვამხნევებდი არ ინერვიულოთქო. მკაცრად გააფრთხილეს ხელი არ მოკიდოო, ანესთეზიოლოგმა რა დრო დაგიდგა ადამიანს, ცოლის შეხებას გიკონტროლებენო J ეს მხიარული პირველი ნაწილი იმით დასრულდა, რომ ვიქტორია გაალამაზეს და მომიყვანეს, ვერ გავიგე რა რეაქცია მქონოდა, ალბათ ზუსტად ასეთ შვილს მოველოდი და თავი დავაქნიე კარგიათქო. გიომ შუბლზე მაკოცა. გაგრძელება ცოტა უფრო რთული იყო... დაიწყო კერვა, დაახლოებით ალბათ 20-25 წუთი... აქედან 5 წუთი ცუდად გავხდი. მაგრამ ანესთეზიოლოგი მეჩვენებოდა ყოვლისშემძლე ჯადოქრად, თვალებში მიყურებდა და ნემსს ნემსზე არჭობდა კათეტერში, რომლებიც საჭიროებისამებრ და სასწაულებრივად წამებში მოქმედებდნენ. ექიმი შირმიდან ჩამომხედავდა ხოლმე გაღიმებული სახით და მაქებდა, ყოჩაღი ხარო. ოპერაცია რომ დასრულდა, მუცელზე ხელი მოვიკიდე და შემეშინდა... მეგონა სხვის სხეულს ვეხებოდი და ეს ყველაფერი ჩემი არ იყო. უნიათო, ცივი და სხვისი გათიშული სხეულივით უგრძნობი ტანი მება... მერე იყო ალბათ ყველაზე ცუდი ნაწილი მთელი ამ ამბების. ციება, გაუტკივარების მოქმედების გადასვლა და ტკივილები, ტკივილები............
          ეს პროცესი ბოლომდე ჯერაც არ დასრულებულა, ჩემებურად და ენერგიულად ჯერაც ვერ დავქრივარ, ჭრილობაზე ხელდაჭერილი და მოხრილი, ტკივილისგან მოღრეჯილი სახით დავაბიჯებ პალატაში, საწოლზე თითქმის შეუმჩნევლად წამოწოლილ 3200კგ-იან გოგოს ვუყურებ და ვფიქრობ, ეს რა კარგი საქმე მოვილიე :)))
          ჰო, რაც შეეხება ქალბატონ და 38 კვირა მუცლით ნატარებ ვიქტორიას ) მეჩვენება, რომ ძალიან დახვეწილი ნაკვთები აქვს და ლამაზია. თუმცა ამაში ალბათ სუბიექტური ვარ და არ დავიჯინებ :) თემუკას თავისი და მოეწონა, ამბობს ჩემი ყველაფერიაო და მნახველი პატარა მეგობრისგან დაცვაც კი მოასწრო, რომელმაც ტირილში გამოაჯავრდა ჩვენი ვიკიკო : ) შენ ჩემს დას ნუ დასცინიო, პატარააო... აი ასე )))

          ჩემი და გიოს ემოციებს სიტყვებით ვეღარ ავღწერ... აი წავალთ სახლში, უკვე ოთხნი და ჩვენ ვიქნებით მთელი სამყარო.....


3 საათის დაბადებული ვიქტორია ლოლაძე

пятница, 3 июня 2016 г.

დღეს მე გოგო მეყოლება : )

Автор: ჯუნა на 6/03/2016 0 коммент.
          ცუდზე არაფერზე ვფიქრობ. ვიცი რომ რამოდენიმე ,,გადასატან" დღეში ბევრი ტკივილი და ნერვიულობა მელოდება, ბევრი უსიამოვნო შეგრძნება და დაღლა.... მერე ბევრი უძილო ღამეც, ალბათ კიდე ტკივილები და ტირილებიც, მაგრამ ამისთვისაც მზად ვარ. არ მეშინია, პატარა ხომ აღარ ვარ, ბოლოს და ბოლოს მეორე შვილი მეყოლება : )
          სადღაც გულის კუნჭულში გაუთვალისწინებელი შემთხვევების ალბათობაც მაფრთხობს, გაურკვევლობაც და გაწელილი ნარჩენი აღარც 12 საათიანი მოლოდინიც... მაგრამ მთელი დარჩენილი ბოლო ძალებით ვიგერიებ აბეზარებს... არ მაქვს უფლება ძალიან ღიმილიანი არ ვიყო. ამისთვის არცერთი მიზეზი არ არსებობს და იმიტომ : )
          თემომ გულში ჩამიკრა და მითხრა საშიში არაფერი არაა, ჩემი ოცგული (ერთგული ეცოტავება: )) ხარ და მიყვარხარო : ) გიო ნერვიულობს... თუმცა მხნედ დგას და გაოცებული სახით მეკითხება რატომ უნდა ვინერვიულოთო : )
          საწოლი გაწყობილია, ზედმეტი რაოდენობით ტანსაცმელი და 7 წყვილი ფეხსაცმელი ნაყიდი )))), ჩანთები ჩალაგებული, ბუშტები ნაყიდი, ყველა გაფრთხილებული, გულშემატკივრები მობილიზებული..... :)
         მოკლედ, ვმხნევდები იმედით, რომ ყველაფერი კარგად იქნება ; )


       

воскресенье, 5 июня 2016 г.

3.06.2016

          2016 წლის 3 ივნისი კეთილი ტირილებით დაიწყო :) გულაჩუყებული და უძილო 2 ღამის შემდეგ, დილის 9 საათზე მანქანაში რომ მივუჯექი  გიოს, ცრემლები გადმომცვივდა... შიშის, ნერვიულობის, დაგროვილი ემოციების, ფინიშის... ყველაფრის ერთად. მეორე ყელში ბურთების ,,შეტევა“ მაშინ დამემართა, როცა საოპერაციოდ მომამზადეს და თემუკამ ტირილი დაიწყო. ამოსვლის უფლება, რათქმაუნდა, არ მისცეს და მთელ ხმაზე ჯღაოდა დედიკოსთან მინდაო... მეც მეტი რა მინდოდა, მთელი ლიფტის გზა პირველიდან მესამემდე მეც ვტიროდი და ჩემი ექთანიც...
          მერე იყო ანალიზები, ანესთეზიოლოგთან გასაუბრებები, ხელმოწერები, გადასხმა, გამხნევებები, ნერვიულობები და 11-ს რომ 15 აკლდა დავიძარით საოპერაციოსკენ. ნემსი ხერხემალში არ გამიგია... სითბო ჩაიღვარა მთელ სხეულში და რომ დამაწვინეს უკვე 5 წუთში ვიქტორია სრულიად არაპრინცესულად ჩხაოდა :) გიოს ვთხოვდი მე მიყურე, ოპერაციას არათქო, ვამხნევებდი არ ინერვიულოთქო. მკაცრად გააფრთხილეს ხელი არ მოკიდოო, ანესთეზიოლოგმა რა დრო დაგიდგა ადამიანს, ცოლის შეხებას გიკონტროლებენო J ეს მხიარული პირველი ნაწილი იმით დასრულდა, რომ ვიქტორია გაალამაზეს და მომიყვანეს, ვერ გავიგე რა რეაქცია მქონოდა, ალბათ ზუსტად ასეთ შვილს მოველოდი და თავი დავაქნიე კარგიათქო. გიომ შუბლზე მაკოცა. გაგრძელება ცოტა უფრო რთული იყო... დაიწყო კერვა, დაახლოებით ალბათ 20-25 წუთი... აქედან 5 წუთი ცუდად გავხდი. მაგრამ ანესთეზიოლოგი მეჩვენებოდა ყოვლისშემძლე ჯადოქრად, თვალებში მიყურებდა და ნემსს ნემსზე არჭობდა კათეტერში, რომლებიც საჭიროებისამებრ და სასწაულებრივად წამებში მოქმედებდნენ. ექიმი შირმიდან ჩამომხედავდა ხოლმე გაღიმებული სახით და მაქებდა, ყოჩაღი ხარო. ოპერაცია რომ დასრულდა, მუცელზე ხელი მოვიკიდე და შემეშინდა... მეგონა სხვის სხეულს ვეხებოდი და ეს ყველაფერი ჩემი არ იყო. უნიათო, ცივი და სხვისი გათიშული სხეულივით უგრძნობი ტანი მება... მერე იყო ალბათ ყველაზე ცუდი ნაწილი მთელი ამ ამბების. ციება, გაუტკივარების მოქმედების გადასვლა და ტკივილები, ტკივილები............
          ეს პროცესი ბოლომდე ჯერაც არ დასრულებულა, ჩემებურად და ენერგიულად ჯერაც ვერ დავქრივარ, ჭრილობაზე ხელდაჭერილი და მოხრილი, ტკივილისგან მოღრეჯილი სახით დავაბიჯებ პალატაში, საწოლზე თითქმის შეუმჩნევლად წამოწოლილ 3200კგ-იან გოგოს ვუყურებ და ვფიქრობ, ეს რა კარგი საქმე მოვილიე :)))
          ჰო, რაც შეეხება ქალბატონ და 38 კვირა მუცლით ნატარებ ვიქტორიას ) მეჩვენება, რომ ძალიან დახვეწილი ნაკვთები აქვს და ლამაზია. თუმცა ამაში ალბათ სუბიექტური ვარ და არ დავიჯინებ :) თემუკას თავისი და მოეწონა, ამბობს ჩემი ყველაფერიაო და მნახველი პატარა მეგობრისგან დაცვაც კი მოასწრო, რომელმაც ტირილში გამოაჯავრდა ჩვენი ვიკიკო : ) შენ ჩემს დას ნუ დასცინიო, პატარააო... აი ასე )))

          ჩემი და გიოს ემოციებს სიტყვებით ვეღარ ავღწერ... აი წავალთ სახლში, უკვე ოთხნი და ჩვენ ვიქნებით მთელი სამყარო.....


3 საათის დაბადებული ვიქტორია ლოლაძე

пятница, 3 июня 2016 г.

დღეს მე გოგო მეყოლება : )

          ცუდზე არაფერზე ვფიქრობ. ვიცი რომ რამოდენიმე ,,გადასატან" დღეში ბევრი ტკივილი და ნერვიულობა მელოდება, ბევრი უსიამოვნო შეგრძნება და დაღლა.... მერე ბევრი უძილო ღამეც, ალბათ კიდე ტკივილები და ტირილებიც, მაგრამ ამისთვისაც მზად ვარ. არ მეშინია, პატარა ხომ აღარ ვარ, ბოლოს და ბოლოს მეორე შვილი მეყოლება : )
          სადღაც გულის კუნჭულში გაუთვალისწინებელი შემთხვევების ალბათობაც მაფრთხობს, გაურკვევლობაც და გაწელილი ნარჩენი აღარც 12 საათიანი მოლოდინიც... მაგრამ მთელი დარჩენილი ბოლო ძალებით ვიგერიებ აბეზარებს... არ მაქვს უფლება ძალიან ღიმილიანი არ ვიყო. ამისთვის არცერთი მიზეზი არ არსებობს და იმიტომ : )
          თემომ გულში ჩამიკრა და მითხრა საშიში არაფერი არაა, ჩემი ოცგული (ერთგული ეცოტავება: )) ხარ და მიყვარხარო : ) გიო ნერვიულობს... თუმცა მხნედ დგას და გაოცებული სახით მეკითხება რატომ უნდა ვინერვიულოთო : )
          საწოლი გაწყობილია, ზედმეტი რაოდენობით ტანსაცმელი და 7 წყვილი ფეხსაცმელი ნაყიდი )))), ჩანთები ჩალაგებული, ბუშტები ნაყიდი, ყველა გაფრთხილებული, გულშემატკივრები მობილიზებული..... :)
         მოკლედ, ვმხნევდები იმედით, რომ ყველაფერი კარგად იქნება ; )


       

 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review