четверг, 29 декабря 2011 г.

My Christmas tree in the new year

Автор: ჯუნა на 12/29/2011 0 коммент.
ჩემს სახლში ნაძვის ხე ყოველთვის 18 დეკემბერს იწყობა.
ეს ტრადიცია 22 წლის წინ დაიწყო, მაშინ როცა დედაჩემს 18 დეკემბერს მუცელი ატკივდა და იფიქრა, ნაძვის ხეს გავაწყობ და გადამივლისო :)
მუცლის ტკივილმა არ გადაუარა ფაქტია, მეც მაინც გავჩნდი ღამის 2 საათზე ანუ უკვე 19-ში, მაგრამ ნაძვის ხე კი დარჩა გაწყობილი :)















с новым годом :)




კარზე :



და ისე:









გილოცავთ დამდეგს :)

среда, 28 декабря 2011 г.

Romantic ....

Автор: ჯუნა на 12/28/2011 0 коммент.
ადამიანს იმდენნაირი შეუძლია იყოს... იმდენი ხასიათი, განწყობა, იმიჯი მოირგოს..
მეც იმდენნაირი ვყოფილვარ, იმდენი როლი მომირგია და მითამაშია, მერე შევცვლილვარ, ზოგჯერ 180 გრადუსითაც, უკიდურესობაში გადავვარდნილვარ... მაგრამ ახლა ამაზე არა...
ახლა უბრალოდ ის მინდა დავწერო ,რომ რომანტიზმში გადავვარდი რამდენიმე დღეა. განწყობა მაქვს რომანტიული და სულს წყურია რომანტიკა :) საერთოდაც ვერ ვუარყობ, რომ რომანტიული ადამიანი ვარ :) საზოგადოებას, ვფიქრობ, არ ხიბლავს ნაზი და ფაქიზი სულის ადამიანები... სხვისთვის ეს დამღლელია. ამიტომ მეც სულ მაგარი გოგო როლში ვარ, არასდროს არაფერი მაწუხებს, არც მტკივა, არც ვიღლები არასდროს. სხვისთვის ყოველთვის ბედნიერი და უპრობლემო ვარ... გადავუხვიე. მოკლედ.
რომანტიკა მინდა..!
მინდა თოვლი თეთრი, სუფთა, მშრალი და ფაფუკი. ისეთი კი არა ქუთაისში რომ იცის, ბინძური, წყალ და ტალახ ნარევი...
სუფთა ჰაერი მინდა, მშრალი და ცივი, ღამე მინდა საახალწლო განათებებით, ფერადი ნათურებით თუ შუქურებით... თავისუფალი დრო მინდა, რაც ასე მაკლია ამ ბოლო დროს ჩემი კურკას ხელში :) მინდა არსად მეჩქარებოდეს, არ ვფიქრობდე დაუსრულებელ სემინარებზე, გამოცდებზე, პროექტებზე... თემუკას საჭმელებზე, მუცელზე, ძილზე.... მინდა ბევრი ფიქრის დრო მქონდეს, არსად მეჩქარებოდეს, აი სადმე აქ ვიჯდე და სულიერად ვისვენებდე...



пятница, 23 декабря 2011 г.

ახალი წლის მოლოდინში :)

Автор: ჯუნა на 12/23/2011 0 коммент.
ყველაზე ძალიან მიყვარს ზამთარი. მიყვარს იმიტომ რომ რაღაცნაირად ჩემია... სიწყნარესთან ვაასოცირებ, სულიერ სიმშვიდესთან, სითეთრესთან, სიმყუდროვესთან.




მიყვარს სიცივე, თოვლი, ნაძვის ხე, გირჩები, თოვლის ბაბუა,თბილად ჩაცმა, ხრაშუნა და სუფთა თოვლი... რასაც სამწუხაროდ ქუთაისში ნაკლებად ნახავ. მოსკოვი ამ მხრივ ჩემია და მენატრება უზომოდ... ისე მიყვარდა ხოლმე საღამოობით ბოდიალი... გაყინული და სუფთა ჰაერის სუნთქვა, ნაკვალევი თეთრ გზაზე და თოვლის კრაჭუნი...
კიდევ ზამთარში ჩემი დაბადების დღე და ახალი წელია. მთელი დეკემბერი ბედნიერი ვარ ხოლმე, ჯერ ჩემს დაბადების დღეს ველოდები, მერე წინასაახალწლო მზადება მაბედნიერებს :) სახლის მორთვა, ახალი სათამაშოები, ნაძვის ხის გაწყობა... მერე გემრიელი სასუსნავები, მილოცვები.. :)
ეს განწყობა ყველაზე მეტად მიყვარს. მეც მინდა პატარასავით მჯეროდეს, რომ ახალი წლის დადგომისას სასწაული მოხდება, კეთილი თოვლის ბაბუ ოქროსფერი ეტლით ჩამოფრინდება და ხურჯინით საჩუქრებს ჩამომიტანს...


ღამე თავზე ხელს გადამისვამს და საჩუქრებს დამიტოვებს:) დილით ცხელი კაკაოს სუნი გამაღვიძებს, ამდგარს კი უამრავი ლამაზად შეფუთული, ფერად ლენტებიანი კარობკები დამხვდება ნაძვის ხის ქვეშ... :)



მანამდე კი მთელი საღამო აუცილებლად განვლილ წელზე უნდა იფიქრო, გაიხსენო წინსვლები, წარმატებები... აღიარო შეცდომები. მადლობა უთხრა განვლილ წელს ყველაფრისთვის და ახალი წელს შეხვდე ახალი იმედებით, გეგმებით....
ჩემთვის 2011 ბედნიერი იყო... ამ წელს დედა გავხდი, ჩემი ბუშტი გამიჩნდა :)


ამიტომ წელს განსხვავებული ახალი წელი მაქვს, რადგან ახალ წელს ერთად პირველად ვხვდებით :)

пятница, 16 декабря 2011 г.

ჩემი ინსტინქტები

Автор: ჯუნა на 12/16/2011 3 коммент.
ორსულობისას, ერთ -ერთ პოსტში ვწერდი დედობრივ ინსტინქტებს ვერ ვგრძნობ-თქო. რატომღაც ყოველთვის მეგონა, რომ დაორსულებიდანვე ან მერე, ბავშვის გაჩენის მომენტიდან, უცებ გამიჩნდებოდა რაღაც კონკრეტული, ძლიერი გრძნობა და ვიტყოდი აი ეს არის დედობრივი ინსტინქტი-თქო. მაგრამ როგორ გამიცრუვდა იმედი, როცა ბავშვის დანახვის დღიდან, ვიგრძენი მისდამი სიყვარული, პასუხისმგებლობა, სიხარული.... და ა.შ. მაგრამ არაფერი ისეთი ზღაპრული და სასწაულებრივი, რაც ჩემში ამ სიტყვებთან ასოცირდებოდა.
ეს მოვიდა უფრო მერე... დროსთან ერთად.


მართლა არაფერი შეედრება დედა-შვილობას და ეს ძალიან მაგარია. მე მას ვგრძნობ, რაღაც შინაგანად, რაღაც უხილავი ძალებით. თითქოს ძაფებით ვართ გადაბმული. მე ვგრძნობ მის ტკივილს, სურვილებს, ვიცი მოცემულ მომენტში რა უნდა, რა ესიამოვნება, ვიცნობ და ვარჩევ მის მიმიკებს, ტირილის ტიპებს...:) არ მჯერა მისტიკური რაღაცეების მაგრამ მე ზოგჯერ, როცა მისგან შორს ვარ, მისი ტირილიც მესმის... ვგრძნობ სხვა ოთახში მძინარეს როდის ეღვიძება, ვგრძნობ მის ემოციებს, მის შინაგანს...
კიდევ ვგრძნობ, რომ ძალიან ვუყვარვარ. როცა დამინახავს თვალები უბრწყინდება და იცინის, მეფერება ხოლმე თავისი პატარა ბოტოტა თითებით და კოცნის მაგივრად მლოკავს ლოყაზე, ნიკაპზე... :) უცხო რომ ხელში აიყვანს მე მიყურებს და თვალებით მეხვეწება ავიყვანო, როცა უჭირს დახმარებას მე მთხოვს, როცა ტკივა მარტო ჩემთან უნდა ყოფნა...


არ ვიცი ალბათ ყველა დედა ასეა.. და ალბათ ეს ბუნებრივიცაა. სულ რაღაც 25 კვირის წინ ხომ ის ჩემში იყო, ჩემი ნაწილი, ჩემი სხეულის ნაწილი... ახლა კი დამოუკიდებელია, ცალკე ადამიანია, მაგრამ ჯერ მაინც ჩემზე მოჯაჭვული...


ჩემს ერთადერთ მიზნად გადაიქცა მისი სიცოცხლე, მისი სიცილი, კარგად ყოფნა, ბედნიერება... ძალიან მინდა კარგად გავზარდო და კარგი გავზარდო. მინდა კეთილი იყოს, გონიერი, მიამიტი, სუფთა, სამართლიანი, განათლებული, შეგნებული, ღვთისნიერი... ვფიქრობ ხოლმე ალბათ რამხელა ბედნიერებაა იმის გაცნობიერება, რომ კარგი შვილი გაზარდე. მეც ძალიან მინდა ერთ დღეს ეს გავაცნობიერო... აი ერთ დილას გავიღვიძო და ფიქრისას გავაცნობიერო, რომ ძალიან კარგი შვილი მყავს :)

вторник, 6 декабря 2011 г.

რა სურთ კაცებს?!.

Автор: ჯუნა на 12/06/2011 0 коммент.
ყველა კაცი ერთნაირიაო ამბობენ... რასაც მე დიდი გულმოდგინებით არ ვეთანხმები. რადგან მინახავს ცუდი კაცები, ცუდი ქმრები. ვუფიქრდები და ვხვდები, რომ არსებობენ მათგან სრულიად განსხვავებული - კარგი ქმრებიც. ნუ თავისთავად ჩემთვის იდეალურია ჩემი ქმრის დამოკიდებულება ჩემდამი, ზოგადად ოჯახისადმი, ჩემი შვილისადმი... ანუ შედარების უნარით და მარტივი ლოგიკით ვასკვნი, რომ კაცები ერთნაირები არ არიან.
საიდან გამიჩნდა საერთოდ ეს აზრები...თავში ამომიტივტივდა თვალცრემლიანი დიასახლისი ცოლი. დღენიადაგ ქმრის მოლოდინში მყოფი, ხალათით და სამზარეულოში რასაკვირველია. ასეთები მრავლად არიან ირგვლივ. ქმარს რომ შვილები გაუჩინა, უზრდის, აცმევს, ასუფთავებს, მასზე ზრუნავს, უყვარს და სიმყუდროვეს უქმნის. ვერ ვიტყვი რომ ეს კაცს არ მოსწონს... პირიქით. ალბათ უკმაყოფილოც კი იქნებოდა სხვა შემთხვევაში. მაგრამ ამ კაცს აუცილებლად გაექცევა თვალი სულ სხვანაირი ქალისკენ. აი ისეთისკენ, მე, ქალიც კი რომ ვერ ჩავუვლი გულგრილად: საოცრად გამომწვევისკენ, რომელიც იქნება ძალიან მოვლილი, სექსუალური, თამამად მოფლირტავე, ვთქვათ თხელი სიგარეტით ხელში... და ყველა ეს მისი თვისება თუ მანერა აღაფრთოვანებს მამაკაცს და პირდაღებულს დატოვებს. ეს ხომ ფაქტია... და აი აქ მივდივართ დასკვნამდე, რომ ქართველი მამაკაცი არასოდეს აძლევს საკუთარ ცოლს უფლებას გააკეთოს ის, რაც მოეწონება მას... ვთქვათ საყვარელში. არასოდეს დარჩება კმაყოფილი ცოლით, რომელსაც ექნება მსგავსი მანერა, არაფრით მოეწონება "სწერვოზულად" გამომწვევი სექსუალური ცოლი... ან მოეწონება, უბრალოდ არ დათანხმდება ამას.
ხოდა რისთვის დავიწყე საერთოდ ეს... მაინტერესებს რა სურთ კაცებს?!. როგორი უნდა იყო ცოლი, რომ არასოდეს იწვნიო ღალატი საკუთარი მამაკაცისგან?
ჩემმა დეიდაშვილმა მითხრა ერთხელ, სულელი ხარ თუ გგონია, რომ ქმარი არასდროს გიღალატებსო.. ვუთხარი: თუ მიღალატებს მასთან ერთი დღეც აღარ გავჩერდები, ვერ ვაპატიებ-თქო, რაზეც სიცილით მითხრა, შენც სხვა ქალებივით შტერი ყოფილხარო :)
ნამდვილად ვეღარ მოვიფიქრე ამაზე რა უნდა მეპასუხა, თუმცა საკუთარ სიტყვებში ეჭვი ოდნავადაც არ შემპარვია.
საბედნიეროდ ის თაობა აღარ ვართ ღიპიანი და მოქეიფე კაცების... ან იმ ქალების, ქმრის ღალატს რომ კაცის ბუნებას აწერენ და რეაქცია არ აქვთ. რომ ამბობენ სხვასთან გატარებული ერთი ღამე ღალატი არ არის, მთავარია საყვარელი არ გაიჩინოსო ან მერე რა თუ საყვარელი ყავს, ცოლი ხომ მე ვარ და ვუყვარვარო...
არ მჯერა რომ ვინმე ამას გულწრფელად ამბობს და ამით თავს დამცირებულად არ გრძნობს... არ მგონია თუ ასეთი ქალი არსებობს საერთოდ ბუნებაში.
მე ზოგადად ქალის ფანი ვარ :) ანუ ვთვლი, რომ ძალიან რთულია იყო ქალი, ცოლი.... და ამიტომ იგი იმსახურებს პატივისცემას, სიყვარულს, ერთგულებას.... ძალიან გული მტკივა, როცა უბედურ ქალს ვხედავ, არშემდგარს და ცხოვრებაზე გულდაწყვეტილს.
ბედნიერებას და კარგ ცხოვრებას ყველა იმსახურებს... სიყვარულით შერთული ცოლისთვის, ნებისმიერი ქმარი უნდა იყოს ერთგული, მოსიყვარულე... მოკლედ იდეალური. ამას მე ყველა ქალს ვუსურვებ :)

четверг, 29 декабря 2011 г.

My Christmas tree in the new year

ჩემს სახლში ნაძვის ხე ყოველთვის 18 დეკემბერს იწყობა.
ეს ტრადიცია 22 წლის წინ დაიწყო, მაშინ როცა დედაჩემს 18 დეკემბერს მუცელი ატკივდა და იფიქრა, ნაძვის ხეს გავაწყობ და გადამივლისო :)
მუცლის ტკივილმა არ გადაუარა ფაქტია, მეც მაინც გავჩნდი ღამის 2 საათზე ანუ უკვე 19-ში, მაგრამ ნაძვის ხე კი დარჩა გაწყობილი :)















с новым годом :)




კარზე :



და ისე:









გილოცავთ დამდეგს :)

среда, 28 декабря 2011 г.

Romantic ....

ადამიანს იმდენნაირი შეუძლია იყოს... იმდენი ხასიათი, განწყობა, იმიჯი მოირგოს..
მეც იმდენნაირი ვყოფილვარ, იმდენი როლი მომირგია და მითამაშია, მერე შევცვლილვარ, ზოგჯერ 180 გრადუსითაც, უკიდურესობაში გადავვარდნილვარ... მაგრამ ახლა ამაზე არა...
ახლა უბრალოდ ის მინდა დავწერო ,რომ რომანტიზმში გადავვარდი რამდენიმე დღეა. განწყობა მაქვს რომანტიული და სულს წყურია რომანტიკა :) საერთოდაც ვერ ვუარყობ, რომ რომანტიული ადამიანი ვარ :) საზოგადოებას, ვფიქრობ, არ ხიბლავს ნაზი და ფაქიზი სულის ადამიანები... სხვისთვის ეს დამღლელია. ამიტომ მეც სულ მაგარი გოგო როლში ვარ, არასდროს არაფერი მაწუხებს, არც მტკივა, არც ვიღლები არასდროს. სხვისთვის ყოველთვის ბედნიერი და უპრობლემო ვარ... გადავუხვიე. მოკლედ.
რომანტიკა მინდა..!
მინდა თოვლი თეთრი, სუფთა, მშრალი და ფაფუკი. ისეთი კი არა ქუთაისში რომ იცის, ბინძური, წყალ და ტალახ ნარევი...
სუფთა ჰაერი მინდა, მშრალი და ცივი, ღამე მინდა საახალწლო განათებებით, ფერადი ნათურებით თუ შუქურებით... თავისუფალი დრო მინდა, რაც ასე მაკლია ამ ბოლო დროს ჩემი კურკას ხელში :) მინდა არსად მეჩქარებოდეს, არ ვფიქრობდე დაუსრულებელ სემინარებზე, გამოცდებზე, პროექტებზე... თემუკას საჭმელებზე, მუცელზე, ძილზე.... მინდა ბევრი ფიქრის დრო მქონდეს, არსად მეჩქარებოდეს, აი სადმე აქ ვიჯდე და სულიერად ვისვენებდე...



пятница, 23 декабря 2011 г.

ახალი წლის მოლოდინში :)

ყველაზე ძალიან მიყვარს ზამთარი. მიყვარს იმიტომ რომ რაღაცნაირად ჩემია... სიწყნარესთან ვაასოცირებ, სულიერ სიმშვიდესთან, სითეთრესთან, სიმყუდროვესთან.




მიყვარს სიცივე, თოვლი, ნაძვის ხე, გირჩები, თოვლის ბაბუა,თბილად ჩაცმა, ხრაშუნა და სუფთა თოვლი... რასაც სამწუხაროდ ქუთაისში ნაკლებად ნახავ. მოსკოვი ამ მხრივ ჩემია და მენატრება უზომოდ... ისე მიყვარდა ხოლმე საღამოობით ბოდიალი... გაყინული და სუფთა ჰაერის სუნთქვა, ნაკვალევი თეთრ გზაზე და თოვლის კრაჭუნი...
კიდევ ზამთარში ჩემი დაბადების დღე და ახალი წელია. მთელი დეკემბერი ბედნიერი ვარ ხოლმე, ჯერ ჩემს დაბადების დღეს ველოდები, მერე წინასაახალწლო მზადება მაბედნიერებს :) სახლის მორთვა, ახალი სათამაშოები, ნაძვის ხის გაწყობა... მერე გემრიელი სასუსნავები, მილოცვები.. :)
ეს განწყობა ყველაზე მეტად მიყვარს. მეც მინდა პატარასავით მჯეროდეს, რომ ახალი წლის დადგომისას სასწაული მოხდება, კეთილი თოვლის ბაბუ ოქროსფერი ეტლით ჩამოფრინდება და ხურჯინით საჩუქრებს ჩამომიტანს...


ღამე თავზე ხელს გადამისვამს და საჩუქრებს დამიტოვებს:) დილით ცხელი კაკაოს სუნი გამაღვიძებს, ამდგარს კი უამრავი ლამაზად შეფუთული, ფერად ლენტებიანი კარობკები დამხვდება ნაძვის ხის ქვეშ... :)



მანამდე კი მთელი საღამო აუცილებლად განვლილ წელზე უნდა იფიქრო, გაიხსენო წინსვლები, წარმატებები... აღიარო შეცდომები. მადლობა უთხრა განვლილ წელს ყველაფრისთვის და ახალი წელს შეხვდე ახალი იმედებით, გეგმებით....
ჩემთვის 2011 ბედნიერი იყო... ამ წელს დედა გავხდი, ჩემი ბუშტი გამიჩნდა :)


ამიტომ წელს განსხვავებული ახალი წელი მაქვს, რადგან ახალ წელს ერთად პირველად ვხვდებით :)

пятница, 16 декабря 2011 г.

ჩემი ინსტინქტები

ორსულობისას, ერთ -ერთ პოსტში ვწერდი დედობრივ ინსტინქტებს ვერ ვგრძნობ-თქო. რატომღაც ყოველთვის მეგონა, რომ დაორსულებიდანვე ან მერე, ბავშვის გაჩენის მომენტიდან, უცებ გამიჩნდებოდა რაღაც კონკრეტული, ძლიერი გრძნობა და ვიტყოდი აი ეს არის დედობრივი ინსტინქტი-თქო. მაგრამ როგორ გამიცრუვდა იმედი, როცა ბავშვის დანახვის დღიდან, ვიგრძენი მისდამი სიყვარული, პასუხისმგებლობა, სიხარული.... და ა.შ. მაგრამ არაფერი ისეთი ზღაპრული და სასწაულებრივი, რაც ჩემში ამ სიტყვებთან ასოცირდებოდა.
ეს მოვიდა უფრო მერე... დროსთან ერთად.


მართლა არაფერი შეედრება დედა-შვილობას და ეს ძალიან მაგარია. მე მას ვგრძნობ, რაღაც შინაგანად, რაღაც უხილავი ძალებით. თითქოს ძაფებით ვართ გადაბმული. მე ვგრძნობ მის ტკივილს, სურვილებს, ვიცი მოცემულ მომენტში რა უნდა, რა ესიამოვნება, ვიცნობ და ვარჩევ მის მიმიკებს, ტირილის ტიპებს...:) არ მჯერა მისტიკური რაღაცეების მაგრამ მე ზოგჯერ, როცა მისგან შორს ვარ, მისი ტირილიც მესმის... ვგრძნობ სხვა ოთახში მძინარეს როდის ეღვიძება, ვგრძნობ მის ემოციებს, მის შინაგანს...
კიდევ ვგრძნობ, რომ ძალიან ვუყვარვარ. როცა დამინახავს თვალები უბრწყინდება და იცინის, მეფერება ხოლმე თავისი პატარა ბოტოტა თითებით და კოცნის მაგივრად მლოკავს ლოყაზე, ნიკაპზე... :) უცხო რომ ხელში აიყვანს მე მიყურებს და თვალებით მეხვეწება ავიყვანო, როცა უჭირს დახმარებას მე მთხოვს, როცა ტკივა მარტო ჩემთან უნდა ყოფნა...


არ ვიცი ალბათ ყველა დედა ასეა.. და ალბათ ეს ბუნებრივიცაა. სულ რაღაც 25 კვირის წინ ხომ ის ჩემში იყო, ჩემი ნაწილი, ჩემი სხეულის ნაწილი... ახლა კი დამოუკიდებელია, ცალკე ადამიანია, მაგრამ ჯერ მაინც ჩემზე მოჯაჭვული...


ჩემს ერთადერთ მიზნად გადაიქცა მისი სიცოცხლე, მისი სიცილი, კარგად ყოფნა, ბედნიერება... ძალიან მინდა კარგად გავზარდო და კარგი გავზარდო. მინდა კეთილი იყოს, გონიერი, მიამიტი, სუფთა, სამართლიანი, განათლებული, შეგნებული, ღვთისნიერი... ვფიქრობ ხოლმე ალბათ რამხელა ბედნიერებაა იმის გაცნობიერება, რომ კარგი შვილი გაზარდე. მეც ძალიან მინდა ერთ დღეს ეს გავაცნობიერო... აი ერთ დილას გავიღვიძო და ფიქრისას გავაცნობიერო, რომ ძალიან კარგი შვილი მყავს :)

вторник, 6 декабря 2011 г.

რა სურთ კაცებს?!.

ყველა კაცი ერთნაირიაო ამბობენ... რასაც მე დიდი გულმოდგინებით არ ვეთანხმები. რადგან მინახავს ცუდი კაცები, ცუდი ქმრები. ვუფიქრდები და ვხვდები, რომ არსებობენ მათგან სრულიად განსხვავებული - კარგი ქმრებიც. ნუ თავისთავად ჩემთვის იდეალურია ჩემი ქმრის დამოკიდებულება ჩემდამი, ზოგადად ოჯახისადმი, ჩემი შვილისადმი... ანუ შედარების უნარით და მარტივი ლოგიკით ვასკვნი, რომ კაცები ერთნაირები არ არიან.
საიდან გამიჩნდა საერთოდ ეს აზრები...თავში ამომიტივტივდა თვალცრემლიანი დიასახლისი ცოლი. დღენიადაგ ქმრის მოლოდინში მყოფი, ხალათით და სამზარეულოში რასაკვირველია. ასეთები მრავლად არიან ირგვლივ. ქმარს რომ შვილები გაუჩინა, უზრდის, აცმევს, ასუფთავებს, მასზე ზრუნავს, უყვარს და სიმყუდროვეს უქმნის. ვერ ვიტყვი რომ ეს კაცს არ მოსწონს... პირიქით. ალბათ უკმაყოფილოც კი იქნებოდა სხვა შემთხვევაში. მაგრამ ამ კაცს აუცილებლად გაექცევა თვალი სულ სხვანაირი ქალისკენ. აი ისეთისკენ, მე, ქალიც კი რომ ვერ ჩავუვლი გულგრილად: საოცრად გამომწვევისკენ, რომელიც იქნება ძალიან მოვლილი, სექსუალური, თამამად მოფლირტავე, ვთქვათ თხელი სიგარეტით ხელში... და ყველა ეს მისი თვისება თუ მანერა აღაფრთოვანებს მამაკაცს და პირდაღებულს დატოვებს. ეს ხომ ფაქტია... და აი აქ მივდივართ დასკვნამდე, რომ ქართველი მამაკაცი არასოდეს აძლევს საკუთარ ცოლს უფლებას გააკეთოს ის, რაც მოეწონება მას... ვთქვათ საყვარელში. არასოდეს დარჩება კმაყოფილი ცოლით, რომელსაც ექნება მსგავსი მანერა, არაფრით მოეწონება "სწერვოზულად" გამომწვევი სექსუალური ცოლი... ან მოეწონება, უბრალოდ არ დათანხმდება ამას.
ხოდა რისთვის დავიწყე საერთოდ ეს... მაინტერესებს რა სურთ კაცებს?!. როგორი უნდა იყო ცოლი, რომ არასოდეს იწვნიო ღალატი საკუთარი მამაკაცისგან?
ჩემმა დეიდაშვილმა მითხრა ერთხელ, სულელი ხარ თუ გგონია, რომ ქმარი არასდროს გიღალატებსო.. ვუთხარი: თუ მიღალატებს მასთან ერთი დღეც აღარ გავჩერდები, ვერ ვაპატიებ-თქო, რაზეც სიცილით მითხრა, შენც სხვა ქალებივით შტერი ყოფილხარო :)
ნამდვილად ვეღარ მოვიფიქრე ამაზე რა უნდა მეპასუხა, თუმცა საკუთარ სიტყვებში ეჭვი ოდნავადაც არ შემპარვია.
საბედნიეროდ ის თაობა აღარ ვართ ღიპიანი და მოქეიფე კაცების... ან იმ ქალების, ქმრის ღალატს რომ კაცის ბუნებას აწერენ და რეაქცია არ აქვთ. რომ ამბობენ სხვასთან გატარებული ერთი ღამე ღალატი არ არის, მთავარია საყვარელი არ გაიჩინოსო ან მერე რა თუ საყვარელი ყავს, ცოლი ხომ მე ვარ და ვუყვარვარო...
არ მჯერა რომ ვინმე ამას გულწრფელად ამბობს და ამით თავს დამცირებულად არ გრძნობს... არ მგონია თუ ასეთი ქალი არსებობს საერთოდ ბუნებაში.
მე ზოგადად ქალის ფანი ვარ :) ანუ ვთვლი, რომ ძალიან რთულია იყო ქალი, ცოლი.... და ამიტომ იგი იმსახურებს პატივისცემას, სიყვარულს, ერთგულებას.... ძალიან გული მტკივა, როცა უბედურ ქალს ვხედავ, არშემდგარს და ცხოვრებაზე გულდაწყვეტილს.
ბედნიერებას და კარგ ცხოვრებას ყველა იმსახურებს... სიყვარულით შერთული ცოლისთვის, ნებისმიერი ქმარი უნდა იყოს ერთგული, მოსიყვარულე... მოკლედ იდეალური. ამას მე ყველა ქალს ვუსურვებ :)
 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review