среда, 28 ноября 2018 г.

დღიურებიდან

Автор: ჯუნა на 11/28/2018 1 коммент.

 31.08.2018
რა საყვარლები არიან რაჭველები :) ამბროლაურში ვართ, სადღაც ტავერნა კრიხულაში. კითხვაზე: სად შევჭამთ ყველაზე გემრიელად - რაჭველებმა აქ გამოგვიშვეს: ბნელ, გემრიელ და აშკარად შინაურულ ადგილას, რადგან ჩვენს გარდა ყველა კლიენტი ნაცნობი იყო და მზარეულ-მენეჯერმა ფული არ გადაახდევინა :)) ერთდროულად კართან და სამზარეულოსთან ახლოს მოვკალათდით და შევუკვეთეთ საჭმელი, მათ შორის, რათქმაუნდა, ლობიანი ლორით. სამზარეულოში რომ შეკვეთა გადასცეს, რაჭული გაოცება მოგვესმა ,,შე კაცო, ხაჭაპური არ ჯობია ლობიანსაო" და სადღაც 10 წუთში მართლა ხაჭაპური მოგვიტანეს :) 
ვფიქრობდი, რა ბედნიერებაა, როცა დეტალებს შეუძლიათ ადამიანების გაბედნიერება. ამ დროს თავი გაცილებით სხვა სამყაროში შეიძლება იგრძნო, სადაც ყველაფერი ნათელია, კარგია და სადაც ყველას ყველა უყვარს...


1.09.2018

კარავში ვართ, კრიხულაში :) ეს ადგილი რაღაც პატარა ჩიტის ბუდეს გავს. ყველაფერი მართლაც რომ ერთ ბუდეშია, რომელმაც სრული წარმატებით დაიტია დღეს რომეო და ჯულიეტა ჩემი ცრემლებით, ჩემი და ანდრე რიეუს გაცნობა, ფიგაროს ქორწინება, პატარა ბავშვებივით აღფრთოვანება და ბევრი სიცილი, ცეკვა თავდავიწყებით და ფიქრები, თითქოს ეს დღე იყო ცხოვრების უკანასკნელი, რომელიც მთელი სიმძაფრით უნდა შეგეგრძნო.

არსებობს გრძნობა, როცა აღმატებულად კარგად გრძნობ თავს. ამ გრძნობით სავსე მდგომარეობაში შეგიძლია ჩათვალო რომ ყველაფერზე ძლიერი ხარ სამყაროში და ვერც ერთი მთა ვერ დაგიდგება წინ.  
ჰო, ანდრე რიეუ ძალიან საყვარელია. კეთილი და საოცარი იუმორით. გიო ამბობდა, ალბათ რა ბედნიერებაა როცა საყვარელ საქმეს აკეთებ, თან მშვიდად ხარ, რადგან ზუსტად იცი ჭეშმარიტად კეთილშობილ რამეს ქმნი, თან საკმარისი ხელფასიც გაქვსო. მართალია. ნეტავ მეც მოვიფიქრო რამე ისეთი, რაშიც საკუთარ თავს ბოლომდე გავხარჯავ და ზუსტად მეცოდინება, რომ ჭეშმარიტად კარგს ვეჭიდები.

 19.11.2018
 ბოლო დროს ბევრი დრო მჭირდება საკუთარი თავისთვის. რთული პერიოდი მაქვს, ჯერ რომ არ ყოფილა იმდენი მუშაობის და სწავლის.
იმდენად შევიჭერი როლებში, სულ ვფიქრობ ნეტა კიდევ უფრო მეტი დრო მქონდეს, ნეტა ღამე უძილობაც არაფერს მაკლებდეს, ნეტა ბავშვებიც დიდები იყვნენ, რომ არ ჭირდებოდეს ჩემი ჩარევა მათი პირის დაბანებს და ბუტერბროდების კეთებებს ნეტა კიდევ უფრო დიდ მუსკულებიანი და სუპერ ენერგიული ვიყო....
მაგრამ არის დღეები, როგორც დღეს, როცა ნანატრი დრო ჩნდება და შემიძლია იმდენი დრო დავუთმო საკუთარ თავს, რამდენსაც ვფიქრობდი, რომ მჭირდებოდა. და ახლა, სრულიად უუნარო ვარ. მხოლოდ ვიქტორიას თვალების ტრიალი, თლიფინი ან თემოს უკბილო ღიმილები მელანდება
ეს იმ სერიიდანაა, როცა ზუსტად იცი რაშია შენი საკუთარი ბედნიერება.


 20.11.2018
თბილისიდან ისე ჩამოვედი დაღლილობა სულ არ მეტყობოდა, სულ რაღაც ლაპარაკი არ შემეძლო და ზედმეტი ნაბიჯის გადადგმა :) ჩიხში გიო დამხვდა. ბავშვებისთვის ნაყიდი შოკოლადები ჯიბეში ჩამიკუჭა, ვიცოდი რომ მაღაზიაში გავლის ძალა არ გექნებოდა და შენ მიეცი, ვითომ თბილისურიაო :) სახლში ქურდივით შევიპარე და პირველი თემომ დამინახა. გამოიქცა და ისე ჩამეხუტა, მეგონა სადღაც საზღვარგარეთ ვიყავი და 5 წლის შემდეგ ძლივს დავუბრუნდი ოჯახს :) გული რომ ვიჯერეთ უკვე ვიქტორია მორბოდა დეედიკოს ძახილით. ისიც ისე ჩამეფსკვნა ლამის საბერძნეთსაც გავცდი :)
ჰოდა ვფიქრობდი, რა მარტივად კარგია ყველაფერი. აი სულ არაფერი, არაფერი რომ არ გინდა, გარდა იმისა რაც ისედაც გაქვს.
საძინებელში ვიჯექით, საწოლზე, წრეში, 4-ნი, ჰეფი ბესდეის ვუმღეროდით რიგ-რიგობით ვიქტორიას ყველა თოჯინას: ბაბის, ტასოს, ნონა ბებოს, კატოს, ბარბარეს, ვიკის :) მერე ჯუნას, მერე გიოს, მერე თემოს..... 


ბოლოს ჩვენ ყველა სახელი ამოვწურეთ და ყელიც გვეტკინა, მაგრამ ვიქტორია ბოლომდე გაჰკიოდა: ჰეეფი ბეესდეი დიივაანი..... რაც მისეული დეარის ვარიანტია :) და მეჩხერი ულამაზესი პრინცესული ღიმილით გვანათებდა :))




вторник, 28 августа 2018 г.

დღიურებიდან

Автор: ჯუნა на 8/28/2018 0 коммент.
                                                                          24.07
 
          ახლა იქ ვარ, სადაც მთელი სიბერის გატარება მქონდა გეგმაში. სადაც ყველაფერი ისეა, როგორც ჩემს სიბერეში უნდა იყოსსუფთა თეთრი და ლურჯი ფერები, მზის შეგებებებ დილაადრიან, მისთვის მოყოლილი განსაკუთრებული ამბები და ნუგეშები, სხივებისფერი თმები, მარილიანი მლაშე ზღვის სუნი სხეულზე, ყველაზე საოცარი დაისები, მთვარის შუქზე პლედმოხვეული ფიქრები, ღამის სანაპიროები და ოდნავ დარდიანი სიმშვიდე. თითქოს იქ გადავსახლდი. 30 ან 40 წლით მომავალში....



          ყველაფერი კარგადაა. უბრალოდ ექიმების ვარაუდით რაღაც ჩიყვი მაქვს. თითქოს არაფერი. ამას წელის ტკივილებიც დაერთო და ბონუსად ნერვოპათოლოგთან ვიზიტი. წამლები, უძილო ღამეები, ტკივილები....  თითქოს ხომ არაფერი. მაგრამ მთელი ჩემი წარმოდგენები მუსკულებიან საკუთარ თავზე წყალში ჩამეყარა. ფიქრები იმის შესახებ, რომ ყველაზე მაგარი, გამძლე ვარ, ვერაფერი მომერევა და სულ ასე იქნება - გაქრა. რაღაც მომერია და აღარაფერი იქნება ისე, როგორც ადრე. გაქრება ჩემი მუსკულებიც და გიოს ხელით სატარებელი ვეყოლები, ქალივით სუსტი და უმწეო.

1.08

          მოკლედ, მოიცდის სიბერე :) არავითარი ჩიყვი არ მაქვს. ისევ მუსკულებიანი ყოვლის შემძლე ვარ :) შეეშალათ ამ ექიმებს რაღაც და ძალიანაც კარგი....
          დღეს, თბილისიდან მოვდიოდი და გორთან ახლოს ყვავილები დავინახე. ერთხელ ვნახე ესენი, სადღაც შეკვეთილთან, ციცინათელასთან ახლოს  - საითაც გავიხედე ყველგან ესენი იყვნენ: იასამნისფერები, საოცრებები. ლანდიშებიათქო ვიძახდი, მაგრამ თურმე ლანდიში სულ სხვაგვარია. ეს ჩემი ყვავილები კი მინდვის ყოფილა, თავისთვის ამოდის და ასე უბრალოდ მრავლდებაო მითხრეს. გიოს უნდოდა ჩემთვის დაეკრიფა და ლამის გუბეში გადავარდა :) მერე ქუთაისში ვიპოვეთ :)




19.08

          რახანია გიოზე არაფერი მომიყოლია. ალბათ იმ დროიდან, ვიქტორია რომ პატარა იყო და აფთიაქში გავიპარეთ :) მას შემდეგ ბევრი არაფერიც შეცვლილა, გარდა იმისა რომ შვილები გაიზარდნენ და იმაზე ბევრად მეტ ყურადღებას ითხოვენ, ვიდრე ოდესმე. ჩვენ კი ისევ ვცდილობთ ზოგჯერ რაღაც საქმეები გამოვჩიჩქნოთ, გავაჩინოთ, მერე მხრები ავიჩეჩოთ რომ კი არ გვინდა, მაგრამ საჭიროა. იესთქო ერთმანეთს თვალებით ვანიშნოთ და ჩუმად გავიპაროთ. განა რას ვაფუჭებთ :) უბრალოდ ზოგჯერ მგონია, რომ მართლა ძალიან პატარები ვართ და უჩვეულოდ დიდი შვილები გვყავს.
          მე ძალიან მიყვარს გზები. გრძელი და მშვიდი. ბოლო თვეში მგონი ორჯერ გავიპარეთ. ერთხელ ზღვაზე:
          მთელი გზა შეუსვენებლად ვსაუბრობდით. მოსწრებაზე.
          გამახსენდა, ერთხელ  ერთმა ფსიქოლოგმა მითხრა, რომ თურმე ბევრ ადამიანს აი ასე ერთმანეთთან საუბარი არ შეუძლია. ყოფითზე კი არა...აი ისე... უბრალოდ. მითუმეტეს მეუღლეებს. ბევრს ვფიქრობდი ამაზე. მივხვდი, რომ როგორც ყოველთვის აქაც ძალიან გამიმართლა.
          დრო ცოტა გვქონდა, სულ რაღაც საათი და ცოტა. ვილაპარაკეთ ადამიანებზე, ურთიერთობებზე, შიშებზე.... სიყვარულზეც ბევრი ვილაპარაკეთ. შეგნებებზე და ეგოისტობებზე.  ეგოიზმისა და თვითშეგნების ბრძოლაზე. რომ ზოგჯერ, ადამიანს ეგოისტობა გადაგწონის და ამ დროს, როცა თითქოს ჰარმონიაში უნდა იყო საკუთარი მეს წინ წაწევისთვის, სინამდვილეში ჰარმონიას კარგავ გვერდით მდგომთან. შეიძლება სინდისი გქენჯნის, ან იქნებ გვერდით მდგომის არც ისე ბედნიერი სახე გგვრის სევდას.... მაგრამ ფაქტია, რომ სიმშვიდე მიდის. ჰოდა, თუ შეძლებ და შეგნება ეგოიზმზე გაამარჯვებინებ - სწორ გზასაც დაინახავ, დათმობ და კომპრომისებსაც იპოვი....  
          იქ გავჩერდით, რომ ზღვაზე მივდიოდით. ჩემი ხელი ხელში ეჭირა, პერიოდულად ტუჩებთან მიჰქონდა, თითქოს რწმუნდებოდა რომ ნამდვილად მე ვიყავი და მშვიდდებოდა. ერთ ადგილას, სადღაც ლანჩხუთთან გააჩერა, ჩამეხუტა და მითხრა. რომ ძალიან ვუყვარდი. კიდე მითხრა, რომ ყოველთვის შეძლებდა ჩახუტებით ყველა ჩემი ტკივილები თავისთან წაეღო. რა ბავშვობაა :)

          მეორეჯერ გურიაში გავიპარეთ. გავიპარეთ რა, საქმეზე წავედით :) დრო საათზე ნაკლები გვქონდა ალბათ. ისე მოსწრებაზე ბევრი ვილაპარაკეთ. გიოს მოსმენა ზოგადად ძალიან მიყვარს. არ ვიცი სუბიექტური ვარ თუ არა, მაგრამ ის რომ საუბრობს მშვიდად, დინჯად, აი ისე, თითქოს მთელი ცხოვრება იმაზე ფიქრობდა, რასაც გიხსნის - შეუძლებელია არ დაუჯერო. შეუძლებელია იფიქრო რომ ცდება, იმიტომ რომ ჩემსავით არასდროს ხტება და ემოციები არ ასულელებს. ცივი გონებით და სამართლიანად მსჯელობა უყვარს.
          ჰოდა გიო იმას ამბობდა რაზეც დიდი ხანია თავად ვფიქრობ. რომ დანაშაულია ადამიანში ეჭვი შეგეპაროს. წამიერადაც კი. თუ სხვას ყველა საბუთი და ახსნა დაუდე საკუთარი თავის გასასამართლებლად- ეს რწმენა აღარაა. არც კაცთმოყვარეობაა, ალბათ. ყველაფერი თუ ომით ახსენი - სადღაა რწმენა? რაღაა ნდობა?... ჰო, კიდევ ურწმუნო თომაზე მომიყვა. თქვენ იცით რატომ ვეძახით თომას, ქრისტეს მოციქულს და წმინდანს ურწმუნოს?  
          თურმე, მას სიხარულით რომ ახარეს სხვა მოციქულებმა ქრისტე აღდგაო, ,,უკეთუ არა ვიხილო, არა სადა მრწმენესო“ - უპასუხა და მოითხოვა,რომ თავად დარმუნებულიყო მათ ნათქვამში. ამ წამიერი ეჭვით მას სამუდამოდ შერჩა ურწმუნო თომას სახელი....
         ჩემი აზრით სხვაობა ვიღაცეებსა და შენთვის ერთგულ ადამიანებს შორის ზუსტად ესაა - ერთგულებს სჯერა შენი. უბრალოდ გიყურებს და სჯერა. ვიღაცეებს - არა. რომ დაუჯდე, ყველა სიტყვა და ქცევა აუხსნა - ვიღაცაც აუცილებლად დაგიჯერებს. მაგრამ ეს დამღლელია. და არასიყვარულური :)

25.08

          ვიქტორიას ვუბრაზდები ძალიან. ან იქნებ ვერც ვუბრაზდები და ამიტომაცაა, რომ დღითი დღე უფრო გასაბრაზებლად იქცევა. ყველაფერში გვგავს. ხან მე, ხან გიოს. ალბათ უფრო მე. ხომ ვთქვი ემოციებისგან მე ვსულელდებითქო :) რთულია საკუთარ ქცევებს გაუბრაზდე. ნეტავ დაჭკვიანდებოდეს.....



          ძილის წინ თავისი სოსკა პირში ჩამიდო და ახლა მე დაგაძინებო გამომიცხადა. ხელები ლოყაზე მომისვა, როგორც მე ვეფერები ხოლმე და ,,იკო და ალა იკო ერთი საკალელი და ლალაზი გოგონა სახელად ქვიოდა პეპა გოჭიო" - მიაყარა..... თვალებდახუჭული რომ მომიგულა ადგა, გიოს ხელი ჩაკიდა, ,,ქელი მოტიდე და ვიტუნაოთო“ - უბრძანა. გიოს კი ეძინებოდა, მაგრამ ხომ ვამბობ ვერ ვუბრაზდებითთქო - თვალები სითბოთი აევსო, ერთი გულიანად გადაიკისკისა, ვიკუნას ხელები ჩაჰკიდა და ორივემ ერთად საწოლზე ხტუნვა დაიწყო. მხიარულად, მშვიდადთითქოს ნორმალურებივით იქცეოდნენ და ასეც უნდა ყოფილიყო ძილის წინ.



среда, 28 ноября 2018 г.

დღიურებიდან


 31.08.2018
რა საყვარლები არიან რაჭველები :) ამბროლაურში ვართ, სადღაც ტავერნა კრიხულაში. კითხვაზე: სად შევჭამთ ყველაზე გემრიელად - რაჭველებმა აქ გამოგვიშვეს: ბნელ, გემრიელ და აშკარად შინაურულ ადგილას, რადგან ჩვენს გარდა ყველა კლიენტი ნაცნობი იყო და მზარეულ-მენეჯერმა ფული არ გადაახდევინა :)) ერთდროულად კართან და სამზარეულოსთან ახლოს მოვკალათდით და შევუკვეთეთ საჭმელი, მათ შორის, რათქმაუნდა, ლობიანი ლორით. სამზარეულოში რომ შეკვეთა გადასცეს, რაჭული გაოცება მოგვესმა ,,შე კაცო, ხაჭაპური არ ჯობია ლობიანსაო" და სადღაც 10 წუთში მართლა ხაჭაპური მოგვიტანეს :) 
ვფიქრობდი, რა ბედნიერებაა, როცა დეტალებს შეუძლიათ ადამიანების გაბედნიერება. ამ დროს თავი გაცილებით სხვა სამყაროში შეიძლება იგრძნო, სადაც ყველაფერი ნათელია, კარგია და სადაც ყველას ყველა უყვარს...


1.09.2018

კარავში ვართ, კრიხულაში :) ეს ადგილი რაღაც პატარა ჩიტის ბუდეს გავს. ყველაფერი მართლაც რომ ერთ ბუდეშია, რომელმაც სრული წარმატებით დაიტია დღეს რომეო და ჯულიეტა ჩემი ცრემლებით, ჩემი და ანდრე რიეუს გაცნობა, ფიგაროს ქორწინება, პატარა ბავშვებივით აღფრთოვანება და ბევრი სიცილი, ცეკვა თავდავიწყებით და ფიქრები, თითქოს ეს დღე იყო ცხოვრების უკანასკნელი, რომელიც მთელი სიმძაფრით უნდა შეგეგრძნო.

არსებობს გრძნობა, როცა აღმატებულად კარგად გრძნობ თავს. ამ გრძნობით სავსე მდგომარეობაში შეგიძლია ჩათვალო რომ ყველაფერზე ძლიერი ხარ სამყაროში და ვერც ერთი მთა ვერ დაგიდგება წინ.  
ჰო, ანდრე რიეუ ძალიან საყვარელია. კეთილი და საოცარი იუმორით. გიო ამბობდა, ალბათ რა ბედნიერებაა როცა საყვარელ საქმეს აკეთებ, თან მშვიდად ხარ, რადგან ზუსტად იცი ჭეშმარიტად კეთილშობილ რამეს ქმნი, თან საკმარისი ხელფასიც გაქვსო. მართალია. ნეტავ მეც მოვიფიქრო რამე ისეთი, რაშიც საკუთარ თავს ბოლომდე გავხარჯავ და ზუსტად მეცოდინება, რომ ჭეშმარიტად კარგს ვეჭიდები.

 19.11.2018
 ბოლო დროს ბევრი დრო მჭირდება საკუთარი თავისთვის. რთული პერიოდი მაქვს, ჯერ რომ არ ყოფილა იმდენი მუშაობის და სწავლის.
იმდენად შევიჭერი როლებში, სულ ვფიქრობ ნეტა კიდევ უფრო მეტი დრო მქონდეს, ნეტა ღამე უძილობაც არაფერს მაკლებდეს, ნეტა ბავშვებიც დიდები იყვნენ, რომ არ ჭირდებოდეს ჩემი ჩარევა მათი პირის დაბანებს და ბუტერბროდების კეთებებს ნეტა კიდევ უფრო დიდ მუსკულებიანი და სუპერ ენერგიული ვიყო....
მაგრამ არის დღეები, როგორც დღეს, როცა ნანატრი დრო ჩნდება და შემიძლია იმდენი დრო დავუთმო საკუთარ თავს, რამდენსაც ვფიქრობდი, რომ მჭირდებოდა. და ახლა, სრულიად უუნარო ვარ. მხოლოდ ვიქტორიას თვალების ტრიალი, თლიფინი ან თემოს უკბილო ღიმილები მელანდება
ეს იმ სერიიდანაა, როცა ზუსტად იცი რაშია შენი საკუთარი ბედნიერება.


 20.11.2018
თბილისიდან ისე ჩამოვედი დაღლილობა სულ არ მეტყობოდა, სულ რაღაც ლაპარაკი არ შემეძლო და ზედმეტი ნაბიჯის გადადგმა :) ჩიხში გიო დამხვდა. ბავშვებისთვის ნაყიდი შოკოლადები ჯიბეში ჩამიკუჭა, ვიცოდი რომ მაღაზიაში გავლის ძალა არ გექნებოდა და შენ მიეცი, ვითომ თბილისურიაო :) სახლში ქურდივით შევიპარე და პირველი თემომ დამინახა. გამოიქცა და ისე ჩამეხუტა, მეგონა სადღაც საზღვარგარეთ ვიყავი და 5 წლის შემდეგ ძლივს დავუბრუნდი ოჯახს :) გული რომ ვიჯერეთ უკვე ვიქტორია მორბოდა დეედიკოს ძახილით. ისიც ისე ჩამეფსკვნა ლამის საბერძნეთსაც გავცდი :)
ჰოდა ვფიქრობდი, რა მარტივად კარგია ყველაფერი. აი სულ არაფერი, არაფერი რომ არ გინდა, გარდა იმისა რაც ისედაც გაქვს.
საძინებელში ვიჯექით, საწოლზე, წრეში, 4-ნი, ჰეფი ბესდეის ვუმღეროდით რიგ-რიგობით ვიქტორიას ყველა თოჯინას: ბაბის, ტასოს, ნონა ბებოს, კატოს, ბარბარეს, ვიკის :) მერე ჯუნას, მერე გიოს, მერე თემოს..... 


ბოლოს ჩვენ ყველა სახელი ამოვწურეთ და ყელიც გვეტკინა, მაგრამ ვიქტორია ბოლომდე გაჰკიოდა: ჰეეფი ბეესდეი დიივაანი..... რაც მისეული დეარის ვარიანტია :) და მეჩხერი ულამაზესი პრინცესული ღიმილით გვანათებდა :))




вторник, 28 августа 2018 г.

დღიურებიდან

                                                                          24.07
 
          ახლა იქ ვარ, სადაც მთელი სიბერის გატარება მქონდა გეგმაში. სადაც ყველაფერი ისეა, როგორც ჩემს სიბერეში უნდა იყოსსუფთა თეთრი და ლურჯი ფერები, მზის შეგებებებ დილაადრიან, მისთვის მოყოლილი განსაკუთრებული ამბები და ნუგეშები, სხივებისფერი თმები, მარილიანი მლაშე ზღვის სუნი სხეულზე, ყველაზე საოცარი დაისები, მთვარის შუქზე პლედმოხვეული ფიქრები, ღამის სანაპიროები და ოდნავ დარდიანი სიმშვიდე. თითქოს იქ გადავსახლდი. 30 ან 40 წლით მომავალში....



          ყველაფერი კარგადაა. უბრალოდ ექიმების ვარაუდით რაღაც ჩიყვი მაქვს. თითქოს არაფერი. ამას წელის ტკივილებიც დაერთო და ბონუსად ნერვოპათოლოგთან ვიზიტი. წამლები, უძილო ღამეები, ტკივილები....  თითქოს ხომ არაფერი. მაგრამ მთელი ჩემი წარმოდგენები მუსკულებიან საკუთარ თავზე წყალში ჩამეყარა. ფიქრები იმის შესახებ, რომ ყველაზე მაგარი, გამძლე ვარ, ვერაფერი მომერევა და სულ ასე იქნება - გაქრა. რაღაც მომერია და აღარაფერი იქნება ისე, როგორც ადრე. გაქრება ჩემი მუსკულებიც და გიოს ხელით სატარებელი ვეყოლები, ქალივით სუსტი და უმწეო.

1.08

          მოკლედ, მოიცდის სიბერე :) არავითარი ჩიყვი არ მაქვს. ისევ მუსკულებიანი ყოვლის შემძლე ვარ :) შეეშალათ ამ ექიმებს რაღაც და ძალიანაც კარგი....
          დღეს, თბილისიდან მოვდიოდი და გორთან ახლოს ყვავილები დავინახე. ერთხელ ვნახე ესენი, სადღაც შეკვეთილთან, ციცინათელასთან ახლოს  - საითაც გავიხედე ყველგან ესენი იყვნენ: იასამნისფერები, საოცრებები. ლანდიშებიათქო ვიძახდი, მაგრამ თურმე ლანდიში სულ სხვაგვარია. ეს ჩემი ყვავილები კი მინდვის ყოფილა, თავისთვის ამოდის და ასე უბრალოდ მრავლდებაო მითხრეს. გიოს უნდოდა ჩემთვის დაეკრიფა და ლამის გუბეში გადავარდა :) მერე ქუთაისში ვიპოვეთ :)




19.08

          რახანია გიოზე არაფერი მომიყოლია. ალბათ იმ დროიდან, ვიქტორია რომ პატარა იყო და აფთიაქში გავიპარეთ :) მას შემდეგ ბევრი არაფერიც შეცვლილა, გარდა იმისა რომ შვილები გაიზარდნენ და იმაზე ბევრად მეტ ყურადღებას ითხოვენ, ვიდრე ოდესმე. ჩვენ კი ისევ ვცდილობთ ზოგჯერ რაღაც საქმეები გამოვჩიჩქნოთ, გავაჩინოთ, მერე მხრები ავიჩეჩოთ რომ კი არ გვინდა, მაგრამ საჭიროა. იესთქო ერთმანეთს თვალებით ვანიშნოთ და ჩუმად გავიპაროთ. განა რას ვაფუჭებთ :) უბრალოდ ზოგჯერ მგონია, რომ მართლა ძალიან პატარები ვართ და უჩვეულოდ დიდი შვილები გვყავს.
          მე ძალიან მიყვარს გზები. გრძელი და მშვიდი. ბოლო თვეში მგონი ორჯერ გავიპარეთ. ერთხელ ზღვაზე:
          მთელი გზა შეუსვენებლად ვსაუბრობდით. მოსწრებაზე.
          გამახსენდა, ერთხელ  ერთმა ფსიქოლოგმა მითხრა, რომ თურმე ბევრ ადამიანს აი ასე ერთმანეთთან საუბარი არ შეუძლია. ყოფითზე კი არა...აი ისე... უბრალოდ. მითუმეტეს მეუღლეებს. ბევრს ვფიქრობდი ამაზე. მივხვდი, რომ როგორც ყოველთვის აქაც ძალიან გამიმართლა.
          დრო ცოტა გვქონდა, სულ რაღაც საათი და ცოტა. ვილაპარაკეთ ადამიანებზე, ურთიერთობებზე, შიშებზე.... სიყვარულზეც ბევრი ვილაპარაკეთ. შეგნებებზე და ეგოისტობებზე.  ეგოიზმისა და თვითშეგნების ბრძოლაზე. რომ ზოგჯერ, ადამიანს ეგოისტობა გადაგწონის და ამ დროს, როცა თითქოს ჰარმონიაში უნდა იყო საკუთარი მეს წინ წაწევისთვის, სინამდვილეში ჰარმონიას კარგავ გვერდით მდგომთან. შეიძლება სინდისი გქენჯნის, ან იქნებ გვერდით მდგომის არც ისე ბედნიერი სახე გგვრის სევდას.... მაგრამ ფაქტია, რომ სიმშვიდე მიდის. ჰოდა, თუ შეძლებ და შეგნება ეგოიზმზე გაამარჯვებინებ - სწორ გზასაც დაინახავ, დათმობ და კომპრომისებსაც იპოვი....  
          იქ გავჩერდით, რომ ზღვაზე მივდიოდით. ჩემი ხელი ხელში ეჭირა, პერიოდულად ტუჩებთან მიჰქონდა, თითქოს რწმუნდებოდა რომ ნამდვილად მე ვიყავი და მშვიდდებოდა. ერთ ადგილას, სადღაც ლანჩხუთთან გააჩერა, ჩამეხუტა და მითხრა. რომ ძალიან ვუყვარდი. კიდე მითხრა, რომ ყოველთვის შეძლებდა ჩახუტებით ყველა ჩემი ტკივილები თავისთან წაეღო. რა ბავშვობაა :)

          მეორეჯერ გურიაში გავიპარეთ. გავიპარეთ რა, საქმეზე წავედით :) დრო საათზე ნაკლები გვქონდა ალბათ. ისე მოსწრებაზე ბევრი ვილაპარაკეთ. გიოს მოსმენა ზოგადად ძალიან მიყვარს. არ ვიცი სუბიექტური ვარ თუ არა, მაგრამ ის რომ საუბრობს მშვიდად, დინჯად, აი ისე, თითქოს მთელი ცხოვრება იმაზე ფიქრობდა, რასაც გიხსნის - შეუძლებელია არ დაუჯერო. შეუძლებელია იფიქრო რომ ცდება, იმიტომ რომ ჩემსავით არასდროს ხტება და ემოციები არ ასულელებს. ცივი გონებით და სამართლიანად მსჯელობა უყვარს.
          ჰოდა გიო იმას ამბობდა რაზეც დიდი ხანია თავად ვფიქრობ. რომ დანაშაულია ადამიანში ეჭვი შეგეპაროს. წამიერადაც კი. თუ სხვას ყველა საბუთი და ახსნა დაუდე საკუთარი თავის გასასამართლებლად- ეს რწმენა აღარაა. არც კაცთმოყვარეობაა, ალბათ. ყველაფერი თუ ომით ახსენი - სადღაა რწმენა? რაღაა ნდობა?... ჰო, კიდევ ურწმუნო თომაზე მომიყვა. თქვენ იცით რატომ ვეძახით თომას, ქრისტეს მოციქულს და წმინდანს ურწმუნოს?  
          თურმე, მას სიხარულით რომ ახარეს სხვა მოციქულებმა ქრისტე აღდგაო, ,,უკეთუ არა ვიხილო, არა სადა მრწმენესო“ - უპასუხა და მოითხოვა,რომ თავად დარმუნებულიყო მათ ნათქვამში. ამ წამიერი ეჭვით მას სამუდამოდ შერჩა ურწმუნო თომას სახელი....
         ჩემი აზრით სხვაობა ვიღაცეებსა და შენთვის ერთგულ ადამიანებს შორის ზუსტად ესაა - ერთგულებს სჯერა შენი. უბრალოდ გიყურებს და სჯერა. ვიღაცეებს - არა. რომ დაუჯდე, ყველა სიტყვა და ქცევა აუხსნა - ვიღაცაც აუცილებლად დაგიჯერებს. მაგრამ ეს დამღლელია. და არასიყვარულური :)

25.08

          ვიქტორიას ვუბრაზდები ძალიან. ან იქნებ ვერც ვუბრაზდები და ამიტომაცაა, რომ დღითი დღე უფრო გასაბრაზებლად იქცევა. ყველაფერში გვგავს. ხან მე, ხან გიოს. ალბათ უფრო მე. ხომ ვთქვი ემოციებისგან მე ვსულელდებითქო :) რთულია საკუთარ ქცევებს გაუბრაზდე. ნეტავ დაჭკვიანდებოდეს.....



          ძილის წინ თავისი სოსკა პირში ჩამიდო და ახლა მე დაგაძინებო გამომიცხადა. ხელები ლოყაზე მომისვა, როგორც მე ვეფერები ხოლმე და ,,იკო და ალა იკო ერთი საკალელი და ლალაზი გოგონა სახელად ქვიოდა პეპა გოჭიო" - მიაყარა..... თვალებდახუჭული რომ მომიგულა ადგა, გიოს ხელი ჩაკიდა, ,,ქელი მოტიდე და ვიტუნაოთო“ - უბრძანა. გიოს კი ეძინებოდა, მაგრამ ხომ ვამბობ ვერ ვუბრაზდებითთქო - თვალები სითბოთი აევსო, ერთი გულიანად გადაიკისკისა, ვიკუნას ხელები ჩაჰკიდა და ორივემ ერთად საწოლზე ხტუნვა დაიწყო. მხიარულად, მშვიდადთითქოს ნორმალურებივით იქცეოდნენ და ასეც უნდა ყოფილიყო ძილის წინ.



 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review