пятница, 30 апреля 2010 г.

თმის აქსესუარები

Автор: ჯუნა на 4/30/2010 0 коммент.
ისე უხდება გაზაფხულს რომანტიული და ქალური სტილი: ფრიალა, ყვავილებიანი სარაფნები; ლამაზი, ჭრელი მაისურები......


ამ ყველაფერს კი ძალიან უხდება აქსესუარები. რაღა თქმა უნდა, საყურეები, ბეჭდები, ლამაზი ბრასლეტები..... მაგრამ ახლა მინდა დავწერო უშუალოდ თმის აქსესუარებზე: აბადოკები, თმისამაგრები, ლენტები - ბანტიანი, ფერადი, ყვავილებიანი.......



მეც მაქვს რამდენიმე ასეთი აქსესუარი. მიუხედავად იმისა, რომ ამ ბოლო დროს მოთხოვნა მათზე ძალიან გაიზარდა და ყოველი მეორე გოგოს თმას ამშვენებენ, მაინც ძალიან მესიმპატიურებიან ))
ვფიქრობ, ყოველდღიური ჩაცმულობისგანაც კი რაღაც ორიგინალური და არაორდინალური გამოდის როცა ქალს ლამაზი, გემოვნებიანი აქსესუარები უკეთია.

среда, 28 апреля 2010 г.

თქვენ როგორ ცხოვრობთ?

Автор: ჯუნა на 4/28/2010 0 коммент.
უცნაური და ისეთი გაურკვეველია ადამიანის ცხოვრება…
არავინ იცის ხვალ რა მოგველის და როგორი ცხოვრება გველოდება წინ.
არავინ იცის როგორი ცხოვრებით ჯობია ცხოვრება, სად მოვიგებთ ან სად წავაგებთ, სად ვეძებოთ საკუთარი ბედნიერება ან როგორ მოვიპოვოთ წარმატება.
ოპტიმისტებმა ვიცით, რომ ზოგადად ყველა დაღმართს აღმართი მოყვება, შავს – თეთრი, დეპრესიას – ბედნიერების სასიამოვნო შეგრძნება.
ვიცი ეს და არც არასდროს მავიწყდება, მაგრამ ისეთი რთულია მაინც ხანდახან ყოველდღიურობა…..
რამდენ რამეს იტევს ადამიანი…..
ცხოვრება წარსულია…..
შორი წარსული, რომელიც დღევანდელი გადასახედიდან თითქოს არც ყოფილა ჩემ ცხოვრებაში. თითქოს არც მე ვცხოვრობდი იმ ცხოვრებით და ვიღაც სხვამ გამოიარა ის ყველაფერი. ჩემგან განსხვავებულმა ჩემმა ორეულმა. ახლა კი ვერც ვიხსენებ რაღაც დეტალებს. დეტალებს ჩემი წარსულიდან…..
ცხოვრება აწმყოა……
აწმყო, რომელიც ხანდახან არარეალურია. ხშირად გაუაზრებელი, ავტომატური, დაუგეგმავი და დინებას აყოლილი….. გაფლანგული და ხანდახან აზრს მოკლებული. ხან დეპრესიული, ხან ენერგიით, სიხალისით სავსე.
და რათქმაუნდა ცხოვრება მომავალია……
მომავალი – იმედიანი ოცნებების და ფიქრების ასრულების ხანა. ალბათ ამიტომაც ხშირად სანატრელი, საოცნებო. თუმცა ყოველთვისაც არა….. ხანდახან მოულოდნელი, ბურუსით მოცული და ამიტომ შიშით სავსე…..
რთულია ცხოვრება. თითქოს სიბნელეში ვარ და ვერაფერს ვხედავ. ვერ ვხვდები როგორ ვიცხოვრო, უნდა ავყვე თუ არა მომავლის ილუზიებს და იმედებს. დავიჯერო თუ არა საკუთარი ბედნიერება……
შინაგანი შიში მაქვს, რომელიც არ მანებებს ამ ყველაფერს და მუდმივად ცუდის მზადყოფნაში მამყოფებს. ხანდახან იმასაც ვფიქრობ, იქნებ დამცავი რეაქციაა ეს…… ჩემი ორგანიზმის დამცავი რეაქცია. რომ «რო რამე» ლამაზი ილუზიებიდან რეალობაში დაბრუნება არ იყოს მომაკვდინებლად მტკივნეული……

ისევ გომელაური....

Автор: ჯუნა на 4/28/2010 2 коммент.


წავედი... ალბათ მომბეზრდა ბრძოლა
მომბეზრდა ბრძოლა წისქვილთან ქარის
ჯდომა, კი არა ნემსებზე წოლა,
აღიარება მომბეზრდა ბრალის.

წავედი... ალბათ არ ღირდა წასვლა,
არც მოსვლა ღირდა, მაგრამ, ხომ მოხდა,
არც გრძნობაზე ღირს ხაზის გადასმა,
არც, თუ გახაზავ იმაზე ოხვრა.

***


წელიწადის ყველა დროს,
დღე-ღამეში ყოველ წამს,
რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს,
ნუ მთხოვ ოღონდ კაცის კვლას.

წელიწადის ყველა დროს,
დღე-ღამეში ყოველ წამს,
რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს,
ნუ დამიშლი ოღონდ სმას.

წელიწადის ყველა დროს,
დღე-ღამეში ყოველ წამს,
რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს,
ოღონდ დარჩი კიდევ ხანს.

წელიწადის ყველა დროს
დღე-ღამეში ყოველ წამს
რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს
მერე რა, რომ კოცნი სხვას!

წელიწადის ყველა დროს,
დღე-ღამეში ყოველ წამს,
რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს,
რა მოხდა, რომ ეჭვი მჭამს!

წელიწადის.. არც ერთ დროს..
დღე-ღამეში.. არც ერთ წამს..
არაფერზე მეტყვი ხოს..
შენი მაინც მუდამ მწამს!..

და ბოლოს.....

ოპტიმისტური ლექსი


კვლავ ცივი დეკემბერია,
კვლავ გაიხადა ტყემ,
კვლავ ირგვლივ ნაცრისფერია,
მაგრამ... იმატა დღემ.

ისევ მაკივლებს შაკიკი,
ისევ წამერთვა ხმა,
ისევ არა მაქვს კაპიკი,
მაგრამ... არ მცვივა თმა.

თუმცა მებმევა ენა,
თუმცა მაკლია თვალს,
თუმცა არა მაქვს სმენა...
მაინც მოვწონვარ ქალს.

თუმცა მარტო ვარ მუდამ და
თუმცა დავუთმე მტერს,
თუმცა ცრემლები მგუდავდა,
ლექსი ხო მაინც მწერს.

ირგვლივ იმდენი ყალბია
და ჩემთან ერთად სვამს.
ირგვლივ გვამები დარბიან
სამაგიეროდ მწამს:

როგორც არ უნდა გათოვდეთ,
გტკიოდეთ, ცუდად იმღეროთ.
-ყოველთვის არის , გახსოვდეთ,
,,მაგრამ" და ,,სამაგიეროდ"

вторник, 27 апреля 2010 г.

მე მშობლებზე ჭკვიანი ვარ?

Автор: ჯუნა на 4/27/2010 3 коммент.
გუშინდელი პოსტის დაწერის მერე სიყვარულოვნას ბოლო პოსტი ვნახე. არ ვიცი ნათია კონკრეტულად რამდენი წლისაა, მაგრამ გამომდინარე იქედან, რომ წელს აბარებს ვასკვნი, რომ ჯერ კიდევ მოზარდად ითვლება.
მეც მქონია მომენტები და ალბათ, ყველა ადამიანის ცხოვრებაში იყო ეს ეტაპი, როცა თავი ყველაზე შეუცდომელი, მართალი გვგონია, უფროსებზე და განსაკუთრებით მშობლებზე გვაქვს შეტევები და ბრალდებები, მათი უმნიშვნელო შეცდომებიც კი ჩვენგან მკვეთრად აღიქმება და ამას მერე მოყვება სახლიდან გაქცევები, მათთვის ჯიუტად რაღაცის მტკიცებები, უხეში შეპასუხებები და ხანდახან გაღიზიანებისგან გამოწვეული ისეთი გრძნობაც კი, რომელსაც ზიზღს ვარქმევთ….. ისინი სულელები გვგონია და დიდი სურვილი გვაქვს მათ რამე ვასწავლოთ და შევაგნებინოთ.
აღარ მახსოვს კონკრეტულად ვინ თქვა, მაგრამ ვიღაცის გამოთქმული აზრია დაახლოებით იმ შინაარსის, რომ შვილები პატარაობაში მშობლებს აიდიალებენ,უპირობოთ უყვართ ისინი, თინეიჯერობის ასაკში თავი მათზე ბევრად ჭკვიანები გონიათ, მერე კი, როცა გაიზრდებიან დგება დრო, როცა მიდიან იმ აზრამდე, რომ მათი მშობლები თურმე ყველაზე ჭკვიანები ყოფილან, თურმე არც ტყუილად სჯიდნენ ხანდახან და არც ყოფილან ცუდად მოქცევის ან ცუდი სიტყვების ღირსები……
მე ალბათ უკვე გავიზარდე, რადგან ასე ვფიქრობ. ხანდახან იმასაც ვფიქრობ რატომ უფრო მკაცრად არ გამზარდეს, რატომ უფრო მეტი არ მასწავლეს, რატომ ძალით არ შემიყვანეს თუნდაც იმ ცეკვაში, რომლის უცოდინარობას ახლა ძალიან ვნანობ……
არ შეიძლება სხვისი განსჯა, მითუმეტეს მაშინ როცა საქმე მშობლებს ეხება და მითუმეტეს მაშინ, როცა საკუთარი ცხოვრება წინაა და არავინ იცის რა შეცდომებს დავუშვებთ ჩვენ უკვე საკუთარ ცხოვრებაში….
არ ეწყინოს სიყვარულოვნას ეს პოსტი. შეიძლება არც მაქვს უფლება რომ მის ნაწერზე კომენტარები ვაკეთო, მაგრამ მე მას არ განვიხილავ მე ჩემ აზრს ვამბობ. ეს აზრიც ძალიან სუბიექტურია და ვფიქრობ «გამოსადეგი» მხოლოდ ნორმალური პირობების ოჯახებში, რადგან არაადეკვატური და ტირანი მშობლებიც არსებობენ, რომლებიც შვილებს სანაგაოებზე ტოვებენ ან ღელეში ყრიან.
მოსკოვში ერთი მეგობარი მყავდა ვიკა, რომელსაც «გადასარევი» დედა ყავდა. ის შვილს საჭმელს ამადლიდა და მაცივრის ყოველ გამოღებაზე 16–17წლის გოგოს «დამოძღვრავდა»: იშოვე ფულიანი საყვარელი და შენი ნაყიდი საჭმელი ჭამეო.
ასეთ ქალს მე არ ვთვლი ნორმალურ დედად. მიუხედავად იმისა, რომ მათი ოჯახი ნორმალურად ითვლებოდა და ამ ქალს ვერც შეკადრებდი გეთქვა, რომ მას შვილი არ უყვარს ან რომ მას არასწორად ზრდის….
ყოველი არასწორი ნაბიჯი ან არასწორი სიტყვა მოქმედებს ბავშვის ფსიქიკაზე და მისი შედეგია არაჯანსაღი ფსიქიკა, რომელიც აუცილებლად იქონიებს გავლენას მის მომავალ ცხოვრებაზე.

понедельник, 26 апреля 2010 г.

მე ჩემი ძმა ძალიან მიყვარს

Автор: ჯუნა на 4/26/2010 7 коммент.
ისე მაქვს გული აცრუებული ადამიანებზე.... არც სურვილი მაქვს, არც ძალა, რომ ადამიანებში კარგი, დადებითი დავინახო. რუსები იტყოდნენ в краиности падаешь-ო. ამას იმიტომ ვამბობ, რომ ყოველთვის ყველას ვუძებნი გამართლებას, ვუგებ, ოპტიმისტი ვარ და ადამიანები მიყვარს, მაგრამ არის მომენტები, როცა ისეთი უიმედო ვარ.... მიზეზი ამისი ის არის, რომ ვხედავ ძალიან ახლობელ ადამიანებს ერთმანეთი არ უყვართ. ეს სიტყვა სულ მცირეა იმ გრძნობების და ქცევების გამოსახატავად რაც კი მინახავს რეალობაში. არ ვიცი რატო ხდება ასე მაშინ როცა არსებობს სურვილი ადამიანი "ჩემად" აღიქვა, მისი გვერდით ყოფნა იგრძნო, ოჯახის წევრად ჩათვალო - მის გულგრილობას ხედავ, მზაკვრობას.... მე პირადად ვითრგუნები ამისგან, ვიბოღმები. ვიცი არ უნდა გავბოროტდე, უნდა მივუტევო, მაგრამ არ შემიძლია.... პატიება არ შემიძლია.
მე ჩემი ძმა ძალიან მიყვარს. მასაც ძალიან ვუყვარვარ. უცნაურია არა ამ ბუნებრიობაზე უნდა ილაპარაკო? თურმე კი....
ავად რომ ვიყავი ჩემი ძმა მოვატყუე ცხვირი გაჭედილი მაქვს და ღამე პირი თუ დავმუწე ძილში შეიძლება გავიგუდო-თქო... ვეხუმრე. ყოველ 5 წუთში მაფხიზლებდა პირი გააღეო, მერე ძლივს ჩაეძინა და აბოდებდა ჯუნა პირი არ დახუროო :) კიდე ამაყობს ჩემით, კიდე ბევრს მკოცნის და უჩემოდ ვერ ძლებს..... კიდე ლექსი დამიწერა და ყვავილებს მჩუქნის, კიდე მე ვტირი როცა ის ცუდათაა და ასე იყო ღრმა ბავშვობიდან - როცა ის ტიროდა მეც ვტიროდი.... შეიძლება ოდესმე ეს გაქრეს? რათქმაუნდა ოდესმე მას თავისი ოჯახი ექნება, მე ჩემი, მაგრამ ამხელა სიყვარული შეიძლება გაქრეს? მისი შვილები ხო საკუთარივით მეყვარება და ისიც და..... იმდენად აბსურდულია ამაზე ლაპარაკი.....
მეცოდებიან უგრძნობი ადამიანები!

воскресенье, 25 апреля 2010 г.

დავბრუნდი :))

Автор: ჯუნა на 4/25/2010 2 коммент.
რამდენი ხანია აღარაფერი დამიწერია და როგორ მიხარია რომ ისევ აქ ვარ, ჩემს ბლოგზე და პოსტს ვწერ :) როგორ მომენატრა ეს პროცესი.....
დიდი ხანი ვიყავი ავად, ვიჯექი სახლში "ნუდნად" და ბლოგის გარეშე, რადგან ჩემი კომპიუტერიც დიდი ხნით დავირუსდა.... საშინელებაა სახლში ჯდომა დატყვევებულივით, ლამის კედლებზე დავიწყე სიარული :) უჩემოდ გამწვანდა ხეები და დადგა ულამაზესი გაზაფხული. გილოცავთ:*




ყველაფერი კარგადაა...) და კიდე ნაქარგი დავამთავრე)) ფოტო ცუდი გამოვიდა რეალურად უფრო დიდი და ლამაზია) შეაფასეთ:

пятница, 30 апреля 2010 г.

თმის აქსესუარები

ისე უხდება გაზაფხულს რომანტიული და ქალური სტილი: ფრიალა, ყვავილებიანი სარაფნები; ლამაზი, ჭრელი მაისურები......


ამ ყველაფერს კი ძალიან უხდება აქსესუარები. რაღა თქმა უნდა, საყურეები, ბეჭდები, ლამაზი ბრასლეტები..... მაგრამ ახლა მინდა დავწერო უშუალოდ თმის აქსესუარებზე: აბადოკები, თმისამაგრები, ლენტები - ბანტიანი, ფერადი, ყვავილებიანი.......



მეც მაქვს რამდენიმე ასეთი აქსესუარი. მიუხედავად იმისა, რომ ამ ბოლო დროს მოთხოვნა მათზე ძალიან გაიზარდა და ყოველი მეორე გოგოს თმას ამშვენებენ, მაინც ძალიან მესიმპატიურებიან ))
ვფიქრობ, ყოველდღიური ჩაცმულობისგანაც კი რაღაც ორიგინალური და არაორდინალური გამოდის როცა ქალს ლამაზი, გემოვნებიანი აქსესუარები უკეთია.

среда, 28 апреля 2010 г.

თქვენ როგორ ცხოვრობთ?

უცნაური და ისეთი გაურკვეველია ადამიანის ცხოვრება…
არავინ იცის ხვალ რა მოგველის და როგორი ცხოვრება გველოდება წინ.
არავინ იცის როგორი ცხოვრებით ჯობია ცხოვრება, სად მოვიგებთ ან სად წავაგებთ, სად ვეძებოთ საკუთარი ბედნიერება ან როგორ მოვიპოვოთ წარმატება.
ოპტიმისტებმა ვიცით, რომ ზოგადად ყველა დაღმართს აღმართი მოყვება, შავს – თეთრი, დეპრესიას – ბედნიერების სასიამოვნო შეგრძნება.
ვიცი ეს და არც არასდროს მავიწყდება, მაგრამ ისეთი რთულია მაინც ხანდახან ყოველდღიურობა…..
რამდენ რამეს იტევს ადამიანი…..
ცხოვრება წარსულია…..
შორი წარსული, რომელიც დღევანდელი გადასახედიდან თითქოს არც ყოფილა ჩემ ცხოვრებაში. თითქოს არც მე ვცხოვრობდი იმ ცხოვრებით და ვიღაც სხვამ გამოიარა ის ყველაფერი. ჩემგან განსხვავებულმა ჩემმა ორეულმა. ახლა კი ვერც ვიხსენებ რაღაც დეტალებს. დეტალებს ჩემი წარსულიდან…..
ცხოვრება აწმყოა……
აწმყო, რომელიც ხანდახან არარეალურია. ხშირად გაუაზრებელი, ავტომატური, დაუგეგმავი და დინებას აყოლილი….. გაფლანგული და ხანდახან აზრს მოკლებული. ხან დეპრესიული, ხან ენერგიით, სიხალისით სავსე.
და რათქმაუნდა ცხოვრება მომავალია……
მომავალი – იმედიანი ოცნებების და ფიქრების ასრულების ხანა. ალბათ ამიტომაც ხშირად სანატრელი, საოცნებო. თუმცა ყოველთვისაც არა….. ხანდახან მოულოდნელი, ბურუსით მოცული და ამიტომ შიშით სავსე…..
რთულია ცხოვრება. თითქოს სიბნელეში ვარ და ვერაფერს ვხედავ. ვერ ვხვდები როგორ ვიცხოვრო, უნდა ავყვე თუ არა მომავლის ილუზიებს და იმედებს. დავიჯერო თუ არა საკუთარი ბედნიერება……
შინაგანი შიში მაქვს, რომელიც არ მანებებს ამ ყველაფერს და მუდმივად ცუდის მზადყოფნაში მამყოფებს. ხანდახან იმასაც ვფიქრობ, იქნებ დამცავი რეაქციაა ეს…… ჩემი ორგანიზმის დამცავი რეაქცია. რომ «რო რამე» ლამაზი ილუზიებიდან რეალობაში დაბრუნება არ იყოს მომაკვდინებლად მტკივნეული……

ისევ გომელაური....



წავედი... ალბათ მომბეზრდა ბრძოლა
მომბეზრდა ბრძოლა წისქვილთან ქარის
ჯდომა, კი არა ნემსებზე წოლა,
აღიარება მომბეზრდა ბრალის.

წავედი... ალბათ არ ღირდა წასვლა,
არც მოსვლა ღირდა, მაგრამ, ხომ მოხდა,
არც გრძნობაზე ღირს ხაზის გადასმა,
არც, თუ გახაზავ იმაზე ოხვრა.

***


წელიწადის ყველა დროს,
დღე-ღამეში ყოველ წამს,
რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს,
ნუ მთხოვ ოღონდ კაცის კვლას.

წელიწადის ყველა დროს,
დღე-ღამეში ყოველ წამს,
რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს,
ნუ დამიშლი ოღონდ სმას.

წელიწადის ყველა დროს,
დღე-ღამეში ყოველ წამს,
რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს,
ოღონდ დარჩი კიდევ ხანს.

წელიწადის ყველა დროს
დღე-ღამეში ყოველ წამს
რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს
მერე რა, რომ კოცნი სხვას!

წელიწადის ყველა დროს,
დღე-ღამეში ყოველ წამს,
რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს,
რა მოხდა, რომ ეჭვი მჭამს!

წელიწადის.. არც ერთ დროს..
დღე-ღამეში.. არც ერთ წამს..
არაფერზე მეტყვი ხოს..
შენი მაინც მუდამ მწამს!..

და ბოლოს.....

ოპტიმისტური ლექსი


კვლავ ცივი დეკემბერია,
კვლავ გაიხადა ტყემ,
კვლავ ირგვლივ ნაცრისფერია,
მაგრამ... იმატა დღემ.

ისევ მაკივლებს შაკიკი,
ისევ წამერთვა ხმა,
ისევ არა მაქვს კაპიკი,
მაგრამ... არ მცვივა თმა.

თუმცა მებმევა ენა,
თუმცა მაკლია თვალს,
თუმცა არა მაქვს სმენა...
მაინც მოვწონვარ ქალს.

თუმცა მარტო ვარ მუდამ და
თუმცა დავუთმე მტერს,
თუმცა ცრემლები მგუდავდა,
ლექსი ხო მაინც მწერს.

ირგვლივ იმდენი ყალბია
და ჩემთან ერთად სვამს.
ირგვლივ გვამები დარბიან
სამაგიეროდ მწამს:

როგორც არ უნდა გათოვდეთ,
გტკიოდეთ, ცუდად იმღეროთ.
-ყოველთვის არის , გახსოვდეთ,
,,მაგრამ" და ,,სამაგიეროდ"

вторник, 27 апреля 2010 г.

მე მშობლებზე ჭკვიანი ვარ?

გუშინდელი პოსტის დაწერის მერე სიყვარულოვნას ბოლო პოსტი ვნახე. არ ვიცი ნათია კონკრეტულად რამდენი წლისაა, მაგრამ გამომდინარე იქედან, რომ წელს აბარებს ვასკვნი, რომ ჯერ კიდევ მოზარდად ითვლება.
მეც მქონია მომენტები და ალბათ, ყველა ადამიანის ცხოვრებაში იყო ეს ეტაპი, როცა თავი ყველაზე შეუცდომელი, მართალი გვგონია, უფროსებზე და განსაკუთრებით მშობლებზე გვაქვს შეტევები და ბრალდებები, მათი უმნიშვნელო შეცდომებიც კი ჩვენგან მკვეთრად აღიქმება და ამას მერე მოყვება სახლიდან გაქცევები, მათთვის ჯიუტად რაღაცის მტკიცებები, უხეში შეპასუხებები და ხანდახან გაღიზიანებისგან გამოწვეული ისეთი გრძნობაც კი, რომელსაც ზიზღს ვარქმევთ….. ისინი სულელები გვგონია და დიდი სურვილი გვაქვს მათ რამე ვასწავლოთ და შევაგნებინოთ.
აღარ მახსოვს კონკრეტულად ვინ თქვა, მაგრამ ვიღაცის გამოთქმული აზრია დაახლოებით იმ შინაარსის, რომ შვილები პატარაობაში მშობლებს აიდიალებენ,უპირობოთ უყვართ ისინი, თინეიჯერობის ასაკში თავი მათზე ბევრად ჭკვიანები გონიათ, მერე კი, როცა გაიზრდებიან დგება დრო, როცა მიდიან იმ აზრამდე, რომ მათი მშობლები თურმე ყველაზე ჭკვიანები ყოფილან, თურმე არც ტყუილად სჯიდნენ ხანდახან და არც ყოფილან ცუდად მოქცევის ან ცუდი სიტყვების ღირსები……
მე ალბათ უკვე გავიზარდე, რადგან ასე ვფიქრობ. ხანდახან იმასაც ვფიქრობ რატომ უფრო მკაცრად არ გამზარდეს, რატომ უფრო მეტი არ მასწავლეს, რატომ ძალით არ შემიყვანეს თუნდაც იმ ცეკვაში, რომლის უცოდინარობას ახლა ძალიან ვნანობ……
არ შეიძლება სხვისი განსჯა, მითუმეტეს მაშინ როცა საქმე მშობლებს ეხება და მითუმეტეს მაშინ, როცა საკუთარი ცხოვრება წინაა და არავინ იცის რა შეცდომებს დავუშვებთ ჩვენ უკვე საკუთარ ცხოვრებაში….
არ ეწყინოს სიყვარულოვნას ეს პოსტი. შეიძლება არც მაქვს უფლება რომ მის ნაწერზე კომენტარები ვაკეთო, მაგრამ მე მას არ განვიხილავ მე ჩემ აზრს ვამბობ. ეს აზრიც ძალიან სუბიექტურია და ვფიქრობ «გამოსადეგი» მხოლოდ ნორმალური პირობების ოჯახებში, რადგან არაადეკვატური და ტირანი მშობლებიც არსებობენ, რომლებიც შვილებს სანაგაოებზე ტოვებენ ან ღელეში ყრიან.
მოსკოვში ერთი მეგობარი მყავდა ვიკა, რომელსაც «გადასარევი» დედა ყავდა. ის შვილს საჭმელს ამადლიდა და მაცივრის ყოველ გამოღებაზე 16–17წლის გოგოს «დამოძღვრავდა»: იშოვე ფულიანი საყვარელი და შენი ნაყიდი საჭმელი ჭამეო.
ასეთ ქალს მე არ ვთვლი ნორმალურ დედად. მიუხედავად იმისა, რომ მათი ოჯახი ნორმალურად ითვლებოდა და ამ ქალს ვერც შეკადრებდი გეთქვა, რომ მას შვილი არ უყვარს ან რომ მას არასწორად ზრდის….
ყოველი არასწორი ნაბიჯი ან არასწორი სიტყვა მოქმედებს ბავშვის ფსიქიკაზე და მისი შედეგია არაჯანსაღი ფსიქიკა, რომელიც აუცილებლად იქონიებს გავლენას მის მომავალ ცხოვრებაზე.

понедельник, 26 апреля 2010 г.

მე ჩემი ძმა ძალიან მიყვარს

ისე მაქვს გული აცრუებული ადამიანებზე.... არც სურვილი მაქვს, არც ძალა, რომ ადამიანებში კარგი, დადებითი დავინახო. რუსები იტყოდნენ в краиности падаешь-ო. ამას იმიტომ ვამბობ, რომ ყოველთვის ყველას ვუძებნი გამართლებას, ვუგებ, ოპტიმისტი ვარ და ადამიანები მიყვარს, მაგრამ არის მომენტები, როცა ისეთი უიმედო ვარ.... მიზეზი ამისი ის არის, რომ ვხედავ ძალიან ახლობელ ადამიანებს ერთმანეთი არ უყვართ. ეს სიტყვა სულ მცირეა იმ გრძნობების და ქცევების გამოსახატავად რაც კი მინახავს რეალობაში. არ ვიცი რატო ხდება ასე მაშინ როცა არსებობს სურვილი ადამიანი "ჩემად" აღიქვა, მისი გვერდით ყოფნა იგრძნო, ოჯახის წევრად ჩათვალო - მის გულგრილობას ხედავ, მზაკვრობას.... მე პირადად ვითრგუნები ამისგან, ვიბოღმები. ვიცი არ უნდა გავბოროტდე, უნდა მივუტევო, მაგრამ არ შემიძლია.... პატიება არ შემიძლია.
მე ჩემი ძმა ძალიან მიყვარს. მასაც ძალიან ვუყვარვარ. უცნაურია არა ამ ბუნებრიობაზე უნდა ილაპარაკო? თურმე კი....
ავად რომ ვიყავი ჩემი ძმა მოვატყუე ცხვირი გაჭედილი მაქვს და ღამე პირი თუ დავმუწე ძილში შეიძლება გავიგუდო-თქო... ვეხუმრე. ყოველ 5 წუთში მაფხიზლებდა პირი გააღეო, მერე ძლივს ჩაეძინა და აბოდებდა ჯუნა პირი არ დახუროო :) კიდე ამაყობს ჩემით, კიდე ბევრს მკოცნის და უჩემოდ ვერ ძლებს..... კიდე ლექსი დამიწერა და ყვავილებს მჩუქნის, კიდე მე ვტირი როცა ის ცუდათაა და ასე იყო ღრმა ბავშვობიდან - როცა ის ტიროდა მეც ვტიროდი.... შეიძლება ოდესმე ეს გაქრეს? რათქმაუნდა ოდესმე მას თავისი ოჯახი ექნება, მე ჩემი, მაგრამ ამხელა სიყვარული შეიძლება გაქრეს? მისი შვილები ხო საკუთარივით მეყვარება და ისიც და..... იმდენად აბსურდულია ამაზე ლაპარაკი.....
მეცოდებიან უგრძნობი ადამიანები!

воскресенье, 25 апреля 2010 г.

დავბრუნდი :))

რამდენი ხანია აღარაფერი დამიწერია და როგორ მიხარია რომ ისევ აქ ვარ, ჩემს ბლოგზე და პოსტს ვწერ :) როგორ მომენატრა ეს პროცესი.....
დიდი ხანი ვიყავი ავად, ვიჯექი სახლში "ნუდნად" და ბლოგის გარეშე, რადგან ჩემი კომპიუტერიც დიდი ხნით დავირუსდა.... საშინელებაა სახლში ჯდომა დატყვევებულივით, ლამის კედლებზე დავიწყე სიარული :) უჩემოდ გამწვანდა ხეები და დადგა ულამაზესი გაზაფხული. გილოცავთ:*




ყველაფერი კარგადაა...) და კიდე ნაქარგი დავამთავრე)) ფოტო ცუდი გამოვიდა რეალურად უფრო დიდი და ლამაზია) შეაფასეთ:

 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review