სევდისფერი ქალი

მხატვარი რომ ვიყო, მაშინ ზუსტად შევძლებდი გამომესახე ისეთი, როგორიც ხარ: სევდიანი, საოცრად მეტყველი, თბილი თვალებით, გრძელი, ლამაზი წარბებით, ტალღოვანი თმით, პატარა ტანით..... ახლა ამას ვწერ და თან მეღიმება. ვიცი წაიკითხავ, არ ვიცი როგორი რეაქცია გექნება, ის კი ვიცი, მიხვდები, რომ შენზე ვწერ და გაგეღიმება, ალბათ 100-ჯერ მაინც გადაიკითხავ....) ხომ ძალიან გიყვარს, როცა სიყვარულზე გელაპარაკები, არადა რა უნდა გელაპარაკო, როცა ყველაფერი "დო ბოლი" ბანალურია და ნაცნობი......
რომ მიყვარხარ ხომ იცი!
უშენოდ რომ ძალიან მიჭირს ისიც ხომ იცი!
შენს მაგივრობას ვერავინ რომ ვერ გამიწევს ისიც ხომ ძალიან კარგად იცი!
100 წლისაც რომ ვიქნები მაშინაც რომ დამჭირდები ისიც ხომ იცი!
ძალიან რომ მენატრები, შენს ფოტოებს რომ დღეში 100-ჯერ ვათვალიერებ, გული რომ მეწვება და ცრემლები რომ მადგება როცა მენატრები ხომ იცი!!!
მინდა აღარ იყო ასეთი სევდიანი.....! ორმაგად ლამაზი ხარ, როცა იღიმი, მაგრამ ღიმილი თვალებს მაინც არ ცვლის. ძალიან მინდა შენს თვალებში ბედნიერება დავინახო. ძალიან მინდა ჩემით მაინც ბედნიერი იყო, ჩემმა სიყვარულმა, ჩემმა სიახლოვემ, ჩემმა სითბომ, ჩემმა უშენოდ ვ ე რ ყოფნამ მაინც გაგაბედნიეროს, ცოტათი მაინც...... რომ ვიგრძნო, რომ კარგად ხარ, სულში სიმშვიდე გაქვს, გული არ გტკივა, სიცოცხლე გინდა, გიხარია.....
ჩემთვის ეს მნიშვნელოვანია. ასეთს რომ დაგინახავ, თავისუფლად ამოვისუნთქებ და ცხოვრებას მშვიდად, შფოთვის გარეშე გავაგრძელებ......


ეს დედაჩემია))