მოდი რა..... გეხვეწები დამესიზმრე რა..... სად ხარ..... ნუთუ სულ არ გინდა დამენახო..... თუ არ გინდა ნურაფერს მეტყვი, არაფრის თქმა არ მინდა, უბრალოდ შენი თავი დამანახე..... გეხვეწები..... დამესიზმრე, თორე ისე მომენატრე ლამის მოვკვდე.....
შენ ხომ სულ გიყვარდი, ძალიან გიყვარდი, ხო სულ გგავდი, ალბათ უფრო იმიტომ, რომ მინდოდა დაგმსგავსებოდი.....
ბევრი რამე ამერია უშენოდ, ძალიან დამაკლდი და ძალიან შემიცვალა ცხოვრება უშენობამ....
ყველაზე მეტად იცი რა მაწუხებს? როცა ვფიქრობ, რომ იამაყებდი ჩემით, მაგრამ ვხვდები, რომ ვერ მხედავ.....
როცა ძალიან მჭირდება შენი რჩევა და არ ვიცი სად გკითხო.....
როცა დავოჯახდები და ჩემს მეუღლეს ვერ გაგაცნობ შენ......
როცა შვილები მეყოლება და მათ არ ეცოდინებათ ვინ არის და როგორი იყო ბაბუ, ეს მხოლოდ არარეალური კაცი იქნება მათთვის, რომლის შესახებაც ბევრს გაიგონებენ მხოლოდ.....
როცა ბევრი რამე მინდა გითხრა, ბევრ რამეზე მინდა ბოდიში მოგიხადო, ბევრი მინდა გამოვასწორო და ვხვდები, რომ ძალიან გვიანია.....
გული მეწვის, როცა შენს ყოველ ხსენებაზე ჩემი ძმის თვალებში დამალულ ცრემლებს ვხედავ და ვფიქრობ, მე უფრო ბედნიერიც კი ვარ, რადგან 18 წელი ვგრძნობდი მამას.... უფრო მეტი შემიძლია მასზე გავიხსენო, მოვიგონო, უფრო მეტი სიყვარული მახსოვს, უფრო მეტი სითბო მახსოვს......
უშენობამ შიში გამიჩინა...... მარტოობის, კიდევ ვინმეს დაკარგვის შიში.
რაღაც ისე ვგრძნობ თავს..... პატარა ეგოისტი ბავშვი რომ მოაგროვებს თავის სათამაშოებს თავის ირგვლივ და არ უნდა ვინმე შეეხოს, ვინმემ რამე შეცვალოს ან წაართვას. ისე მინდა ხოლმე ჩემები შემოვიხვიო ირგვლივ და არცერთი არ გავუშვა ჩემგან არსად შორს, არც უცხო მომიახლოვდეს ვინმე.....
შემოვღობო ჩემი სული, რომ ვერავინ შემოძვრეს შიგ და არ დამიწყონ ყველაფრის არევ-დარევა, გადაადგილება, სწავლება რა და როგორ იქნებოდა უკეთესი, როგორ უნდა ვიცხოვრო აწი და ა. შ.
დრო გადის და თითქოს უკვე უცნაური ხდება გლოვა, ტირილი და არაადეკვატურობა...... მაგრამ რა ვქნა მე თუ მაკლიხარ და ხანდახან ტკივილამდე მიჭირს უშენობა.....