ზაფხულის ჩანაწერებიდან

          ბოლო დროს მგონია, რომ ძალიან გავდიდდი :) შეიძლება მოვბერდი კიდეც :) 30 წელს მიახლოვებული, ბევრ ისეთ ქცევას და თვისებას ვაფიქსირებ საკუთარ თავში, რომელიც მაოცებს და მაშფოთებს :)
         სულ მეტად მივილტვი სიმშვიდისკენ, სიჩუმისკენ, სიწყნარისკენ, ბალანსისკენ, მეტად მიზიდავს სოფლები და სიმწვანე, მეტად აღარ მინდა ბევრი ხალხი, ბევრი ემოცია, აურზაური.... სადაც ადრე ვფიქრობდი, რომ ჩემი ყოფნა აუცილებელი და საჭიროა, ახლა სულაც აღარ...
          აი გურიაში დავრჩებოდი სიამოვნებით. თხილს შევაგროვებდი, მზეს მივეფიცხებოდი, ფეხშიშველი ვივლიდი დილაობით ნამიან ბალახზე, თეთრ ლარნაკში ბალახს და მინდვრის ყვავილებს ჩავაწყობდი.....
         გუშინ მე და გიო ერთ-ერთ სოფელში ვიყავით. რაღაც ეზო იყიდებოდა პატარა სახლით. არ იყო ცუდი გარემო, მაგრამ სხვისმა ნასახლარმა ძალიანაც არ მიმიზიდა.... მგონია, რომ ,,ჩემსას" რომ შევხვდები და ,,ჩემს" გარემოში მოვხვდები, მაშინვე მივხვდები და წამოსვლა აღარ მომინდება...
          ვფიქრობ, რომ დავბერდები, მაშინ მაინც აუცილებლად შევძლებ სადმე მსგავს ადგილას გადაცხოვრებას. თონეს გავაკეთებდი და პურს გამოვაცხობდი თანასოფლელებისთვის. ხანდახან გავშლიდი მაგიდას ეზოში, დიდს, ლამაზს, დავუძახებდი ყველას, მთელ სოფელს, მშიერს, მწყურვალს, მეტად კი ლაპარაკ მონატრებულებს, დაობლებულებს, დამარტოხელებულებს. თუ მეყოფოდა ძალა, რამოდენიმე საათით მაინც დავაბრუნებდი სილაღეს ადამიანებს შორის. ვიღაც გიტარაზე დაუკრავდა, ვიღაც თავის ამბებს მოყვებოდა... მე და ყველა მოვუსმენდით, ხანდახან ვიმსჯელებდით, ხანდახან ბევრს ვიცინებდით, რაღაც დასკვნებს გამოვიტანდით, იქნებ ცოტათი გავკარგებულიყავით კიდეც.
          როგორ მინდა ეს რეალობა იყოს. არაფერი იყოს ამაში შეუძლებელი, მიუწვდომელი... როგორ არ მინდა მთელი ჩემი ცხოვრება მხოლოდ რუტინა იყოს. ყოველი დღესავით რუტინა. მინდა მას მეტი აზრი ჰქონდეს, მეტი მნიშვნელობა, მეტი სიხარული მოჰქონდეს სხვა ადამიანებისთვის და მაშინ, როცა აღარ ვიქნები, ჩემს ხსენებაზე ყველას მხოლოდ ღიმილი შეეძლოს და გული ცოტათი მაინც სითბოთი ევსებოდეს. ძალიან მინდა :)
                                                                                                                                   09.08.2019

story fb-ის გაუქმებისა :)

                                                                          ***
          იყო რაღაც ძალიან გრძელი პერიოდი, როცა თემო ყოველ დილით ტიროდა, თუ იმ დროს გაიღვიძებდა, როცა უკვე სამსახურში ვიყავი წასული.... ყოველი ძილის წინ მთხოვდა დილით მეკოცნა და თუ ისე ფრთხილად ვაკოცებდი, რომ არ შეფხიზლდებოდა, უკვე წასულს მირეკავდა და მეჩხუბებოდა...... ტიროდა.
          ვიქტორიას ეს ასაკი ცოტა ადრე დაუდგა. ალბათ ერთი-ორი წლით ადრე. რომ მეგონა ბაღს შეეჩვია და ყველაფერი გადავლახეთ, ორი დღე მიტრიალა კითხვები:
         - ყველას დედა რომ აკითხავს, მე რატომ მაკითხავს სულ ბებო?
         - დღეს გელოდებოდი, მეგონა დღეს მაინც მომაკითხავდი და ისევ ბებომ მომაკითხა...
         - სულ რატომ ხარ სამსახურში?
         - საერთოდ რატომ უნდა იმუშაო?
         ამ ორი დღის მერე კი ადგა და გადაწყვიტა, რომ სულ აღარ უნდოდა ბაღში სიარული...


                                                                           ***
         - დედა, რატომ არ გამაღვიძე რომ წახვედი, ახლა მთელი დღე ვერ გნახავ....
         8 წლის შვილის მესიჯი მოუვიდა ოთახის თანამშრომელს. სახე შეეცვალა. იჩურჩულა ტელეფონში, გარეთაც გავიდა. ამშვიდა. ის ცალკე, თავისი თავი ცალკე.
         - დე არ იტირო და ცუდ ხასიათზე არ იყო.... თუ გიყვარვარ - მესიჯი მიწერა ბოლოს.
         - კარგი, შევეცდები - მოკლე პასუხი გადიდებული პატარა შვილისგან


         გიჟური რიტმის დრო მოვიდა. სადაც მუდმივი დეფიციტია ურთიერთობების. თითქოს რამდენია ეს ყველაფერი. თითქოს სულ მიმოწერაში ვართ, თითქოს სულ ურთიერთობებში ვართ, თითქოს სულ საუბრებში ვართ, სულ მესენჯერებში ვართ, სულ ყველამ ყველაზე და ყველაფერი იცის და მაინც.... ურთიერთობების დეფიციტის დრო მოვიდა. როცა დრო გარბის და ჩვენ მივსდევთ, გამუდმებით მივსდევთ და ვერ ვეწევით. ვერ ვიცლით საკუთარი შვილებისთვის და გვიკვირს იმ ოჯახების კვირაში ერთხელ რომ ერთობლივად განტვირთვას მოახერხებენ.
          - როგორ ახერხებთ? - მე თვითონ უკმაყოფილოს ბევრი მეკითხება.
         მაგრამ რას?
         ვერ ვახერხებ. ვერაფერ საკმარისს. როცა დღე-ღამეში მხოლოდ 24 საათია, საიდანაც 10-ს სამსახური იკავებს, დანარჩენ დიდ წილს ტრანსპორტი, ძილი, ჭამა, თავის მოწესრიგება, ბავშვების მოწესრიგება, კითხვა, გათიშულ მდგომარეობაში fb-ის სქროლვა, ვარჯიშიც პერიოდულად..... და რამდენს იკავებს საკუთარ შვილებთან საუბარი? დღეში 1 საათს? 2-ს?....

         გარდა ამისა, რამდენი ადამიანი ელოდება მუდმივად და  გრძნობს ურთიერთობების დეფიციტს სხვებისგან.... დედა, მამა, ძმა, და, ბებია, ბაბუა, ბიძა, დეიდა, მამიდა, მეგობრები, პერიოდულად ნათესავები, შეიძლება მეზობლებიც, ან ნათლიები, ნათლულები, ან კოლეგები..... ყველას უნდა მიიღოს რაღაც თავისი კუთვნილი ნაწილი ყურადღების, ზარის, შეხვედრის, სითბოსი...... თანამედროვე ადამიანი, რაღაც ოცთავიანი გველეშაპის მსგავსად, ანაწილებს ყველაზე და ყველაფერზე დროს, ძალას, ენერგიას, ემოციას...

          გამოსავლის ძიებაში გავაუქმე fb, მცირე ხნით, უფრო იმისთვის, რომ გათიშულ მდგომარეობაში სქროლვის ჩვევა მომშლოდა. მოვუძებნე ალტერნატივა: instagram-ს  ვსქროლავდი :)

          სერიოზულად ვაპროტესტებ ასე ცხოვრებას და მინდა ვიცხოვრო სხვაგვარად.
          მინდა იმდენი დრო გავატარო დღის განმავლობაში ბავშვებთან რამდენიც მინდა მე და მათ.
          მინდა თემო მე დამყავდეს სკოლაში და მე ვხვდებოდე იქედან გამოსულს. მინდა ასეთი დღეები არ იყოს მისთვის წელიწადში რამოდენიმეჯერ და დღესასწაულის ტოლი.
         მინდა ჩემი და გიოს საუბრები არ იყოს მხოლოდ მაშინ, როცა დავგეგმავთ, საღამოს დროს ბავშვებს მოვაკლებთ და სადმე გავიპარებით, უცებ შევისრუტავთ ერთმანეთის დანაკლისს, ყველაფერს მივედ-მოვედებით და სახლში გავიქცევით.... მინდა ეს დღის ჩვეულებრივი შემადგენელი ნაწილი იყოს.
         მინდა ჩვეულებრივი დღეები სავსე იყოს ურთიერთობებით, ყურადღებებით, ლაივებით......
         შესაძლებელია?

პ.ს. ჰო მართლა, საბოლოო ჯამში ვიქტორიამ ბაღის გადაყვარება ვინმე გაბრიელს დააბრალა. რომელმაც, თურმე, სიყვარულზე უარი უთხრა :) მადლიერი ვარ.... მძიმე სინდისის ქენჯნიდან მიხსნა :) თუმცა რომელი ვარიანტი ჯობდა, აღარ ვიცი.... :))

სიცარიელე, რომელიც გვშთანთქავს

          კაცობრიობაში ყველა ადამიანის პრობლემა ვფიქრობ შავი ცარიელი ხვრელია საკუთარი თავის შიგნით. თუ ვინმე დაარღვევთ და შეეწინააღმდგეგებით ამ თეორიას მხოლოდ გამიხარდება, მაგრამ, ვფიქრობ თუ საკუთარ თავს შიგნით ჩავიხედავთ, ყველა აღმოვაჩენთ ამ სიცარიელეს.

          ეს ის ხვრელია, ყველაზე დიდ ენერგიას რომ შთანთქვავს საკუთარი მეს ამოსავსებად, შესავსებად, გადასაფარად, რომელიც ზოგჯერ მთლიანად გვფარავს და გვაიძულებს დავიჯეროთ, რომ სიყვარული არაფერია ამ ქვეყნად, არც ემოციები ღირს რამედ, რომ ადამიანებს შორის ურთიერთობები ერთი დიდი ტრაფარეტია და ფარსი. რომელსაც შეუძლია გაგვყინოს და იმ კონდიციაში ჩაგვაგდოს, რომელშიც ვერაფერს გრძნობ, ვერაფერ კარგს ვერ ხედავ, მხოლოდ გინდა მალე დაღამდეს, რომ სქელი საბნის ქვეშ არავინ დაინახოს შენი სევდები, და თუ გათენდება, მალე ამოეფარო რაიმე დიდ ეკრანს, ან შუშებს, რომ რაც შეიძლება ნაკლებმა ადამიანმა გაშიფროს რომ მთლიანად დაგფარა სიცარიელემ და გშთანთქა.

          და ყველა სხვადასხვანაირად ებრძვის ამ ხვრელს. ზოგიერთები იტვირთებიან ფიზიკური ან გონებრივი სამუშაოთი იმისთვის, რომ ეს სიცარიელე საკუთარი სრულყოფილებით ან უბრალოდ დაღლილობით ამოავსონ. ზოგიერთები შიგ ყრიან ბოღმას და სხვა ადამიანების სიძულვილს, რადგან ფიქრობენ, რომ მხოლოდ მათ არ გაუმართლად, ამიტომ სხვა ღირსია ჩაგვრის, დაკნინების.... შედეგად, სიბნელეს უფლებას აძლევენ უფრო გაფართოვდეს და ფესვები ღრმად გაიდგას... ზოგიერთები წამლობენ სიყვარულით, რაც, მე ვფიქრობ, ყველაზე სწორი გზაა, რადგან საკუთარი სიცარიელეებიც მხოლოდ იმ შემთხვევების შედეგად გავიჩინე, როცა ეს სიყვარული სადღაც და ვიღაცას დავაკელი.

          ზოგადად, ნათელი მხოლოდ ერთია. რომ დედამიწაზე, ყველა ადამიანის პრობლემა შავი ცარიელი ხვრელია საკუთარი თავის შიგნით. რომელიც სულ რაღაცას გვთხოვს და შთანთქავს და რომელიც ყველამ რაღაცით უნდა ამოვავსოთ. რაღაც უეჭველად კარგით, კეთილით, რწმენით, მოტივაციით, ნდობით, მინდობით, ღიმილით, სიტყვებით, სიყვარულით..... როგორ მინდა ყველაფერი აი ასე, ზუსტად და სწორად მესმოდეს ყოველთვის მეც და ყველას ჩემს ირგვლივ.

ამბები დღიურიდან

1 აპრილი, 2019

 
სასტუმროში ვართ, ციხისძირში. ზღვიდან მეორე სართულზე. მხოლოდ ჩვენ: მე და გიო. და წინ ჩემი ზღვაა გადაშლილი. ბედნიერებისთვის ალბათ მხოლოდ ის არ მკმარა, რომ ჩემი ბავშვები ყვიროდნენ აქვე სადმე სიხარულისგან და გაოცებისგან დაღებული პირებით.
 რა კარგია როცა შეგიძლია შენი სამყარო შექმნა სადმე. 15 კვადრატულში გამოიკეტო, თან შემოილაგო ყველაფერი, რაც გიყვარს და მხოლოდ ამ ყველაფრით ტკბობა და სიმშვიდე იყოს შენი ცხოვრება. და როგორ მინდა ვიცოდე და შევძლო ამ 15 კვადრატის მთელ სამყაროში გადატანა. აი როცა აქედან გავალთ, მანქანაში ჩავჯდებით და მთელ ქვეყანას შევუერთდებით - მე ისევ ასეთი ვიყო. მშვიდი, გაწონასწორებული, გულში ზღვა სიყვარულით, დარწმუნებული იმაში, რომ ჩემს თავში არავინ მეცილება, დარწმუნებული სწორ ერთადერთ გზაში ათასი არჩევანის გარეშე. და ვტკბებოდე საკუთარი ცხოვრებით ისე , როგორც ამ პატარა ოთახში შემიძლია. ზღვიდან მეორე სართულზე.

 2 აპრილი, 2019

          რა მშვენიერი შეიძლება იყოს გარემო შენს ირგვლივ. 
          ეს წვიმის წვეთები, ასე გამეტებით რომ ეცემიან ფანჯრებს, ბამბუკები, ხავსმოკიდებული ხეები და უსახური სახლებიც კი, რომელთა მიღმა ღრუბლების ჩრდილით გაშავებული ზღვა ბობოქრობს. რეი ჩარლზის ხმა ამ ყველაფრის ფონად და ჩვეულებრივი გადაწყვეტილებები, რომლებიც შეგვიძლია დაუფიქრებლად მივიღოთ.
აი მაგალითად დღეს. ჩვენი ლურჯა სახლის ნაცვლად ფოთში მიგვაქროლებს 🌞 

          ფოთში ვეძებდით ზღვას, კოკისპირულ წვიმაში და ნისლში :)) დაახლოებით 1 საათი ვიბოდიალეთ და ახალი აღმოჩენა გავაკეთე. უცხო ქალაქში, უცნობ ქუჩებში ბოდიალი ყოფილა წამალი :) უმიზეზო მწუხარებების და დაუმორჩილებელი შფოთვების :) 

4 აპრილი, 2019

          ეკლესიის შუაგულში ვიდექი და ვტიროდი. ცხარე, ცხელი ცრემლებით. ხალხი ირეოდა ირგვლივ.

- აცხე? ჩქარა აცხე!
- მერამდენეა?
- მიდი გოგო ეგერ მამაოსთან!
- საიდან იწყება რიგი?.......
         რაღაც რა შორს არიან აქედან.... თუმცა რა ჩემი საქმეა.

         მე რა მატირებდა? არ ვიცი. შუაგულში ვიდექი და საკუთარი ცრემლები ლოყებს მიწვავდა.

         არსებობს მდგომარეობები, როცა არაფერი იცი. ჰოდა მეც არაფერი ვიცოდი.        და როცა არაფერი იცი, როცა გეშინია შეცდე...რა შეიძლება იყოს ერთადერთი გადაწყვეტილება, რაც არასოდეს იქნება შეცდომა? ჩახუტება. ჩახუტება იმასთან, ვინც გარეთ იდგა და შეშინებული თვალებით მელოდა. რათქმაუნდა. როცა არ იცი როგორ მოიქცე, როცა არ იცი რომელია სწორი გზა, მაშინაც კი.... ჩახუტება. 
        შემიძლია იმდენი ვიტირო რამდენიც გამიხარდება, გული ამოვიგდო, ცრემლები დავცალო, საკუთარი სული დავაცხრო. მაგრამ სულ მეცოდინება, რომ ის შორიახლოს, ჩემთანაა. დგას და მელოდება. და სულ მეცოდინება ერთადერთი სწორი გამოსავალი საკუთარ ცხოვრებაში. ერთადერთი გამოსავალი იმ მდგომარეობიდან, როცა არაფერი იცი.    



        

11 აპრილი, 2019

- დედა! 2 კვირის წინ რომ გთხოვე ილოცეთქო, მარტო იმ დღეს ილოცე და მორჩა ხო?!

დამნაშავე ვარ. რა მეთქმის. ვდგავარ ჩუმათ ჩემთვის.

- წამოდი ახლავე. სანამ ერთად არ ვილოცებთ, არ დაგაძინებ! 

ისეთი კატეგორიულია თან მეღიმება, თან ვფიქრობ ვაი ჯუნა, აი როგორ მოექცა შენი საქმე 😂🤦‍♀️
მივყვები რათქმაუნდა.

- მე ხმამაღლა წავიკითხავ და შენ მომისმინე!

კითხულობს მამაო ჩვენოს. მერე თავისი ხელით ფურცელზე დაწერილ ღვთისმშობლის ლოცვას. მერე ზეთს იღებს.
შუბლზე იცხებს მთელი გულმოდგინებით, მეც მაცხებს თავისი ბოტოტა თითებით, მიდის და საძინებელში მძინარე ბებოს აცხებს, გიოსაც, თავის დასაც.
ვუყურებ და ვფიქრობ, რამხელა საქმეა გენეტიკა. მთელი გიოს კეთილშობილება, მზრუნველობა, სათნოება შეუსრუტია და ყველაფერი კარგითაა სავსე. და მიხარია. რათქმაუნდა ძალიან მიხარია  

 

კაპუჩინოს ამბავი

          დღეს ჩემს საყვარელ კაფეში ვიჯექი და კაპუჩინოს ვსვამდი. არ იცით ეს რა უცნაურია. იმიტომ, რომ სულ მეგონა კაპუჩინო სუსტი ადამიანების სასმელი იყო. აი ისეთების, ზედაპირულად რომ ცხოვრობენ, სიღრმეებს არ წვდებიან, დინებას მიყვებიან: კოფეინის დეფიციტისას - შეუძლიათ კაპუჩინო დალიონ, დასათრობად - რაიმე ვარდის ტრუხა ლიქიორი.

          ახლა კი მე ვიჯექი აქ, და საკუთარი ცრემლებით სავსე კაპიჩინოს ვსვამდი.
ეს ჩემი უცნაური ამბავი, არც ისე დიდი ხნის წინ დაიწყო. ზუსტად არ ვიცი რა, მაგრამ ჩემს შიგნით რაღაც შეიცვალა. თითქოს სხვა გოგო შემომისახლდა, რომელიც ნელ-ნელა მეტად მთრგუნავდა და სულ მეტად მატარებდა მის ნებაზე.
         თავიდან მხოლოდ მაბრაზებდა და სიცივე შემომაპარა. აი ასე, ყველაფერს მიუფერულებდა და ჩემს შიგნით სიცივის უჯრედებს ქაოსურად ამრავლებდა. დრო და დრო, როცა ჩემი გონება მის ნებას მოერეოდა, მე ვგლოვობდი. ვგლოვობდი უჩემობას. ვგლოვობდი სიცივეს. ადამიანებს. ვგლოვობდი ჩემს შიგნით იმას, ვინც ასე მთელი გულით მძულდა.... მაგრამ მერე ყველაფერი მაინც თავიდან იწყებოდა.
          ნელ-ნელა ძალა მელეოდა. ნელ-ნელა ვიშლებოდი. მეტად ვგრძნობდი ტკივილს ძვლებში და მეტად მაშინებდა საკუთარი ანარეკლი სარკეში: კანი თითქოს მეტად გათეთრდა. თმაში მზეები გაქრნენ, თვალებში - სიყვარულის ანარეკლები. კუთხის კუნჭულებიდან აორთქლდნენ კეთილი ჭინკები. და სულაც მეჩვენებოდა, რომ ის, ვინც სარკის მეორე მხარეს ცხოვრობდა - მე სულაც არ ვიყავი.  რადგან უსასრულობის მეორე მხრიდან ,,სრულყოფილი" გოგო მაკვირდებოდა, ზედმეტი წონითაც კი. რეალურად კი, მე ხომ ვიცოდი, რომ ნახევარი ადამიანი ვიყავი. სრულიად უსახური და უხორცო.
          უცნაური იყო ჩემი ასე ყოფნა. ცარიელად. ემოციების, სიყვარულის, ფერების და სილაღის გარეშე. ღმერთო, როგორ ძალიან მინდოდა ახლა ფერადი ვალინკები ჩამეცვა და შემძლებოდა გუბეებში სირბილი. როგორ მინდოდა რამე მეგრძნო. ოღონდაც რამე. მაგრამ არაფერი.... ვიჯექი ასე ცარიელი და საკუთარი ცრემლებით სავსე კაპუჩინოს ვსვამდი.

საკუთარ უმწეობებზე

          ძაღლი მყავდა ერთი ჩაო ჩაო. 15 თუ 16 წლის ვიყავი, გაზეთში ვნახე განცხადება ჩუქდებაო. მამაჩემს შევუჩნდი წამოვიყვანოთ-თქო. მიუხედავად იმისა, რომ დედა თანახმა არ იყო - პატარა ქუნქულა მოლი სახლში მოვიყვანეთ. იასამნისფერი ენით, ქალივით ჯიუტი და წაეგოისტო ხასიათით. კი დავიჩემე მე გავზრდი და მოვუვლი, ოღონდ კი მოვიყვანოთ-თქო, მაგრამ რაღაც თანატოლებივით ვიყავით, ორივე პატარები, დედაჩემი გვზრდიდა და გვივლიდა ორივეს ერთად.
          მამა რომ გარდაიცვალა, მოლის თავი აღარავის ჰქონდა. უფრო სწორად, ფინანსები არ იყო იმ მომენტში საკმარისი და მოლი მამას მეგობარზე გავაჩუქეთ. არასოდეს დამავიწყდება ჩემს ცხოვრებაში მისი გაგიჟებული თვალები, როცა უცხო კაცმა მანქანაში ჩაისვა. როგორ ბორგავდა, მინებს აწყდებოდა და მეხვეწებოდა ჩემთან ამეყვანა..... მერე, როცა შევძელით და მისი დაბრუნება მოვინდომეთ, გვითხრეს გაგვექცა და მანქანამ გაიტანაო. დედამ მიტხრა, ალბათ ტყუილი გვითხრეს და ახალი ოჯახი მას უბრალოდ ვერ შეელიაო....... სხვა ვარიანტს არც განვიხილავ და მჯერა, რომ ახლაც ცოცხალია და ძალიან კარგად გრძნობს თავს. თუმცა მისი გახსენება ძალიან არ მიყვარს. იმ განცდაში მაგდებს, მე რომ მძულს. უსუსურობის და უმწეობის.
           მე და გიო რომ შეყვარებულები ვიყავით, გიომ თუთიყუში მაჩუქა. პატარა ზუზუ. ძალიან მიყვარდა. ხელზე ვისვამდი და ტუჩებში მკოცნიდა :) ლაპარაკი ისწავლა. ყველა ოჯახის წევრს ეძახდა და ,,წითელი ვაშლი გაგორდას" ორი სტროფიც კი დავამუღამეთ, დრო როცა მქონდა :) მერე თემო გაჩნდა, მერე ვიქტორია.... ბევრი რომ არ გავაგრძელო 9 წლის ჩემი ზუზუ კატამ შემიჭამა ცოტა ხნის წინ. სახლის ღია კარში შემოიპარა, დრო იხელთა სანამ არავინ იყო, გალია ამოატრიალა და ჩემი ზუზუ წაიყვანა. და წარმოდგენაც არ მინდა მისი ფრთხიალის, გულის ფანცქალის და თვალების.
          ჰოდა მაშინ ვთქვი. მიუხედავად იმისა რომ ჩაო ჩაოს ყველგან ვეძებდი და ბავშვმა ახალი თუთიყუშიც მთხოვა - აღარასოდეს ჩემს სახლში აღარაფერს გავაჭაჭანებ-თქო. რომ კიდევ არ გამოვცადო ეს საშინელი განცდა უმწეობის, უსუსურობის.....
       და დღეს ვფიქრობდი, რომ ადამიანებზეც ასეა...ზუსტად ასე. მხოლოდ დიდი სიყვარული რატომღაც არასოდესაა საკმარისი არაფრისთვის და ზოგჯერ ისე გტანჯავს ეს დამპალი უსუსურობის გრძნობა, როცა ფიქრობ, რომ საკმარისად კარგი ვერ იყავი, საკმარისად კარგად ვერ მოუარე, საკმარისად ბევრჯერ გვერდით არ იყავი, საკმარისად ვერ დააჯერე, ვერ აუხსენი, ვერ გაიშალე, იმედები ვერ გაუმართლე, სადღაც უღალატე, უმუხთლე და ყველაფერი ვერ შეძელი..... ეს უმწეობის განცდა ყოველ ჯერზე ყველა რელსიდან გაგდებს.