пятница, 25 сентября 2015 г.

ერთი ნახვით და ბოლომდე

Автор: ჯუნა на 9/25/2015 0 коммент.
                                                                       ....მერე კი ერთხელ...
                                                                                             შენ დაგინახე!
                                                                      თითქოს მთელი ჩემი სიცოცხლე
                                                                      რაღაც მოსაწყენ, გრძელ დერეფნებში ვიხეტიელე
                                                                      და უცებ ბნელში
                                                                                         გადამალულ
                                                                                                     მზეებს
                                                                                                             წავაწყდი.


          პირველად რომ ვნახე შემიყვარდა
          აი ასე მარტივად და ერთი ნახვით
          თხელი, თეთრი კანი ჰქონდა და უკონტურო, ბაცი ვარდისფერი ტუჩები; ოდნავ კეხიანი ცხვირი, გრძელი კისერი.
          სავსე, პატარა მკერდი და გრძელი, ძალიან გრძელი და თხელი თითები.
          ჩვეულებრივი, მუქი სარაფანი ეცვა, ლურჯი პრინტებით. დაკვირვებული თვალი მარტივად შეამჩნევდა მოძრაობისას მუქი ნაცრისფერი ჩულქის მაქმან სილიკონიან დაბოლოვებას, ხარბად რომ შემოკვროდა თეთრ ბარძაყზე...
          ოქროსფერი თმები სადად ჰქონდა შეკრული კეფასთან. ,,აი, ვინც არ უნდა ჩაიცვას ასე, ვერავის შეამჩნევენ" - ვიფიქრე მახსოვს. ის ანათებდა.
          ბევრჯერ მინახავს ასეთი ხალხი, შიგნიდან რომ ანათებენ. ამ დროს სულ არ აქვს მნიშვნელობა მათ გარეგნულ იერსახეს, არც ჩაცმულობას, იმდენად გიზიდავს რაღაც შიგნეული და სურვილს ღძრავს გულში ჩაიკონო, ხელები შემოხვიო და აღარ მოიშორო.
          შემიყვარდა გამაღიზიანებლად
          სულ ყველგან მელანდებოდა
          სულ ყველგან მინდოდა ყოფილიყო
          სულ ყოველთვის მინდოდა მასთან
          ხარბად მივილტვოდი მასთან შეხვედრებზე, უბრალოდ სალაპარაკოდ. სახელის ხსენებაზეც კი მასი წარმოდგენის სიამოვნება მჟრჟოლავდა ტანში.
          ვერ ვიტანდი მის პრობლემებს, გაჭირვებებს, ფიქრებს. ვერ ვიტანდი ადამიანებს, მისდამი გულგრილთ. მინდოდა მხოლოდ იმიტომ ეარსება, რომ ყოფილიყო სტაბილურად ღიმილიანი და თვალებანთებული.    
          მისი სიმშვიდის დაკარგვა ჩემთვის კატასტროფა იყო, მისი საკუთარ თავში ჩაკეტვა - ჩემი განადგურება.
          ეგოისტურად მიყვარდა და მსურდა ფიქრის უნარიც კი წამერთმია მისთვის. რომ მხოლოდ ეხამებინა მხარამოღებული ბლუზები ვიწრო და ტანგამოყვანილ იუბკებთან, მაქმანიანი კაბები ფერად ქუსლებზე, საყურეებიც კაბასთან ტონში და შემოეხედა ისე, როგორც მხოლოდ მას შეეძლო.
          საერთოდ ბევრ რამეს აკეთებდა ისე, როგორც მხოლოდ თვითონ შეეძლო. შეეძლო ეფრქვია უზღვავი ენერგია დაუღალავად, ერთ გამოხედვაში აერია კვირეებით ნალაგები პეპლები მუცელში, ელაპარაკა ამდენი გრძნობით, ეცეკვა ასე ვნებით....
          როგორ ერთდროულად მახარებდა და მტანჯავდა ამხელა სიყვარული. როგორ მინდოდა მასაც ეგრძნო თუნდაც მეოთხედი იმ პეპლების, რაც ჩემში დაფრინავდა და მასაც ეტანჯა თავისი წილი.
          ზოგჯერ პატარა ბავშვივით ვიჩემებდი ეგოისტობას, ვფიქრობდი მე უფრო ვუყვარდი თუ მისდამი უსაზღვრო სიყვარული ჩემში.
          ჩვენ დავშორდით. ერთ დღეს უბრალოდ ხელები ჩამოვუშვი, მინდოდა ცოტა ხანი მე მეჯიუტა და მას დაეთმო. მინდოდა ცოტა ხანი ის ყოფილიყო ჩვენ ორში წამყვანი და მისი სიყვარული გაგვეყო დროებით ორად. ალბათ გასაყოფი არაფერიღა იყო. არ ვიცი.
          ხომ ამბობენ რომ მთელი ცხოვრება ვიღაც ერთისთვის უნდა იცხოვრო. მე ახლაც მისთვის ვარ.

понедельник, 21 сентября 2015 г.

ჭიანჭველებზე

Автор: ჯუნა на 9/21/2015 0 коммент.
          ჩვენ, ჩვეულებრივ ადამიანებს, უჩვეულო შფოთვები გვახასიათებს. ვშფოთავთ ყველაფერზე, უაზროდ განვიცდით და ვბორგავთ. გულში ვახარებთ ჭიანჭველებს, ვაფუთფუთებთ, მათ ჭკუაზე დავდივართ, ტვინს ვარევინებთ და თავს ვაშინებინებთ...
          და როდესაც კრიტიკულ ზღვარს ვუახლოვდებით და ცვლილებებისკენ მივდივართ, მაშინ ვხვდებით რაოდენ უაზრო და ულოგიკოა პატარა ჭიანჭველებზე აყოლა. რაოდენ ძვირფასია ყველაფერი ის, რაც უკვე გვაქვს და რაოდენ საკმარისი იმისთვის, რომ გული არ გვეწურებოდეს და უაზროდ არ ვშფოთავდეთ.
          მე ვიყავი ადგილას, სადაც ეს ჭიანჭველები არ ყავთ. სადაც არ იწურავენ გულს უაზრო შფოთვებით, არ დარდობენ ჯერ არ მომხდარს, არ ებინდებათ ხოლმე გონება, ყველაფერს აფასებენ საღად, ყველაფერს ხვდებიან მოლოდინით და ცოდნით, რომ ასეც უნდა ყოფილიყო და ესეც გაივლის.... შეუძლიათ მოერიონ ყველა ჭიანჭველას კი არა ცეცხლიან ურჩხულებსაც კი და დადგნენ საკუთარ თავზე მაღლა....
          ამ ყველაფერს ალბათ ერთი წამალი აქვს და როგორ ძალიან მახარებს ჩემი თავი მაშინ, როცა შემიძლია საღი ადამიანებივით მეც ყველაფერი ნათლად დავინახო. როცა მეც შემიძლია მშვიდად ვიყო და განზე გამდგარი, ემოციების გარეშე თვალი ვადევნო ყველაფერს, რაც ხდება.
          აუცილებლად იქნება მომენტები, როცა იფიქრებ რომ დაუმსახურებლად გერჩიან, როცა გულის ტკენას და მსგავს ბანალურობებს იგრძნობ, როცა მოგინდება რომ ადამიანებს მარტივად შეეძლოთ ყველაფერი ის, რაც მართლა მარტივი და კარგია.... მაგრამ არ მინდა ის შეგნება დავკარგო, რაც დღეს, ახლა მაქვს. არ მინდა არასდროს ვეცადო საქმეების გარჩევა, სამყაროს შეცვლა, ხასიათების გადაკეთება. უნდა შევძლო მხოლოდ სიმშვიდე, ღიმილი და ფიქრი, რომ ვინც ჩემია ის ყველაფრის მიუხედავად ჩემთან იქნება... ყოველგვარი ძალისხმევის, შფოთვის, ძალდატანების, ახსნის, ბრძოლის გარეშე.
          და ახლა როგორ სულ კარგად ვიქნებოდი დაღლილი  რომ არ ვიყო
            ბოლოც მალე უნდა გამოჩნდეს





понедельник, 14 сентября 2015 г.

მიზიდულობის ძალა

Автор: ჯუნა на 9/14/2015 0 коммент.
       

          ადამიანურ ურთიერთობებზე რომ მიდგება ჯერი ყველას სხვადასხვა ასოციაცია უჩნდება და ყველას ერთი განსხვავებული სიტყვა მოადგება ხოლმე ენაზე. მე მიზიდულობა მახსენდება.

          ხომ არსებობენ ადამიანები, რომელთაც შეუძლიათ ცხოვრების დინებას გვერძე გაუდგნენ და მშვიდად თვალი ადევნონ სხვა ადამიანებს, მოვლენებს, სხვის ცხოვრებას, საკუთარსაც.... წაფლეგმო ტიპები, რომლებიც ალბათ იბრძვიან მიზნებისთვის, მაგრამ არა ღელვით, არა მთელი არსებით და შეგნებით, არა ემოციებით და ემოციური დატვირთვით. მშვიდად... თუ ეს მიზნები გამოდის, არასდროს შემოკრავენ სიხარულის ტაშს, ან თუ არ გამოდის არ ეხატებათ იმედგაცუება სახის ყველა კუნჭულზე....
          კიდევ, მთელი ცხოვრება მშურდა იმ მელოდრამის გმირების სახლის ეზოებში გაბმულ ჰამაკში რომ კლავდნენ მშვიდ საღამოებს ისე, თითქოს ეს იყო მათი პირდაპირი დანიშნულება და ამისთვის ღირდა მთელი მათი ცხოვრება. რამდენჯერ მოვინდომე საკუთარი თავისთვის ასეთი ,,განცხრომის" მოწყობა, იმდენჯერ თითზე დასათვლელი წუთების ოდენობა მეყო გასანაბად და საკუთარ თავში ჩასაღრმავებლად... მერე კი ლამის ყირამალების კეთებით ვაგრძელებ უაზრო ,,ხეტიალს" და ,,არაწესიერ" შფოთვას.

          ხოდა რას ვამბობდი. მიზიდულობაზე.
          ადამიანებისკენ მიზიდულობის ძალა ჩემზე ყველაზე ძალიან მოქმედებს.
უკიდეგანოდ ვიცი მათი აკვიატება და არანორმალურივით მიწებება. და თუ მივეწებე, მერე ვერაფრის დიდებით ვერ მოძებნით ამ ურთიერთობაში ნორმას, საზღვარს, წერტილს, მძიმეს, პაუზას..... ხომ არის რომ ადამიანთან ხარ, ხარ, ხარ.... მერე თვალი თვალს მოშორდება, ან გული გაცივდება, ან... საერთოდ ერთ დღესაც მოულოდნელად გაიკვირვებ რა გხიბლავდა კონკრეტულ პერსონაში ასე ძალიან და მოკლედ ამ მოსაწყენ ნოტაზე ყველაფერი სრულდება...  ყველაზე საშინელი ის არის, რომ ჩემთვის ეს ურთიერთობები არასდროს არ სრულდება. ამ ჩემს მშფოთვარე ბუნებასთან უკუპროპორციულად სტაბილური ვარ ურთიერთობებში და არაცვალებადი. ძალიან რთულად მეთმობა ყველა ჩემთვის კარგი ემოციის მატარებელი ნებისმიერი ადამიანი და ცუდად მამახსოვრდება ყველაფერი ცუდი. ყველა მცირედად თუ დიდი გაწბილებების შემდეგ ავტომატურად მიაქტიურდება მიზიდულობის ძალა და ჩემს თავს სჭირდება ყველა, ყველა, ვინც კი რაიმე კარგთან ასოცირდება ჩემთვის.

          მოკლე რეზიუმე: მშფოთავი მიმზიდველი (არაპირდაპირი გაგებით :)) ეგოისტი ტიპი, რომელიც ვერასდროს ვერსად სვამს წერტილს და არაფერს და ვერაფერს ელევა....
                                                ფსიქოლოგებო, დამიდეთ დასკვნა

понедельник, 7 сентября 2015 г.

თვალახვეული

Автор: ჯუნა на 9/07/2015 0 коммент.
          მწვანე და შიშველ მინდორზე იყავი მარტო
          და ტრიალებდი თავუზოგავად
          მთელი დღეები და ღამეებიც, შეუჩერებლად, დაუფიქრებლად, რიტმში და ყოველგვარი აზრის გარეშე
          და ამ ტრიალში უეცრად აღმოაჩენ რომ სახე აღარც კი გიჩანს. გაქცეულია ყველა შენი ნაკვთი და არაბუნებრივი, მრავალგვარი და სხვადასხვა. ერთ წუთში მცინარი და მეორე წუთს უფერული. საშინელებათა ფილმს მოგაგონებთ ეს ყველაფერი....
           აი ზღვარს რომ ხედავდე, რომელამდეც შენ შენ ხარ და იმას იქით - თამაშობ. რომელამდეც ნამდვილია შენი ფიქრებიც, გრძნობებიც.... აკეთებ იმას, რასაც ნამდვილად ფიქრობ, ფიქრობ იმას, რასაც ამბობ...... საქმე იმაში არაა, რომ მატყუარა ხარ და ორგული. რომ სხვას ატყუებ, რომ ნიღაბს იფარებ.....არა.
         ყველაზე პირველს საუთარ თავს ატყუებ, ყველაზე პირველს შენს თავს უმალავ ყველაფერს შინაგანს და თვალს ხუჭავ. აი როგორც გზაზე მიდიხარ მიდიხარ თვალდახუჭული და მცინარი.... შეიძლება ამ გზაზე სადღაც ფეხი გადაგიბრუნდეს და კისერი მოიტეხო, შენ ეს იცი, მაგრამ თვალს მაინც არ ახელ და მაინც მიდიხარ.... არც ჩერდები, არც ფიქრობ, არც განიხილავ რაიმე სხვა ვარიანტს..... იმიტომ რომ უკან სვლის უფლება არ გაქვს. არც ტირილის და ვაი ვიშის. მითუმეტეს წუწუნის. საერთოდ არაფრის უფლება არ გაქვს! მხოლოდ წინ და ხელების ქნევით...
          და ალაგ-ალაგ, როცა საუთარ თავს ფიქრის უფლებას მისცემ, გაიაზრებ რომ ეს გზა შენთვის ზედმეტად რთულია, ზედმეტად ვიწროა, აუტანელი, ძალიან გრძელი და უსასრულო....... და მოგაწვება ყველაფერი ადამიანური, ბნელი და სამარცხვინო, რაც კი არსებობს შენს შიგნით. დაიწყება თვითშეცოდების გრძელი პლიადა, როდესაც სიმწრით გავლილი გზიდან უკან იხევ და თავქვე ეშვები......
          მანამ, სანამ ერთ დღესაც შეძლებ, ძალას მოიკრებ, ამოისუნთქავ, თვალებს აიხვევ, ღიმილს დაიყენებ და გზას განაგრძობ. ისევ წინ.



воскресенье, 6 сентября 2015 г.

იყო ერთი გოგო ანუ უმისამართო წერილი

Автор: ჯუნა на 9/06/2015 0 коммент.
          იყო ერთი გოგო.
          და ამ გოგოს ნაცრისფერი სული ჰქონდა. ნაცრისფერი იმიტომ რომ მიწიერი იყო ძალიან.
          ჩემს ირგვლივ მრავალფერ სულიანი ხალხი დადის. ზოგი იასამნისფერია შიგნიდან, ზოგი ყვითელი, ზოგი უფერო.... ეს გოგო მიწის ფერი იყო.
          არსებობდა დრო, როცა თავი სამყაროს ცენტრი მეგონა და ვფიქრობდი, ყველას გავასწორებდი და გავანათებდი, ვისაც კი გულით შევეხებოდი. მოსკოვში რომ ვცხოვრობდი მეგობრები დამცინოდნენ, შენი ნება რომ იყოს სახლში ყველა რუს გოგოს მიიყვან და მანამ არ გაუშვებ სანამ პატიოსნად არ დაათხოვებო : ) ასეთი რამეები აღარ მჭირს, გავიზარდე და ვიცი, რომ ვერავისაც მე ვერ გავასწორებ, ოდნავადაც კი ვერ შევცვლი ვერავის მისი სურვილის საწინააღმდეგოდ... სიმართლე გითხრათ არც ვცდილობ, უნიკალური ნიჭი მაქვს ყველა ისეთად მივიღო, როგორიც არის.
          უბრალოდ ხშირად დავძვრები სხვა ადამიანების სულებში და ბევრი მათგანის აგებულება ჩემდაუნებურად ვიცი.... როგორები არიან შიგნიდან და რა აწუხებთ. ცნობისმოყვარეობა არ დამაბრალოთ, არა. უბრალოდ გულგრილობა არ შემიძლია... ვერ ვიტან გაყინულ მზერებს, აჭრილ თვალებს, მშრალ სიტყვებს, მატყუარა ღიმილს. არც სიძულვილი შემიძლია.
          სამყაროს ცენტრიც აღარ მგონია თავი, უბრალოდ ვიცი რომ ბევრის სული შემიძლია დავალაგო..... ამისთვის არაფრის თქმაც არაა საჭირო. მე ყველაფერი ისედაც ვიცი. ნუ განაცრისფერდება რა.... მიწიერება ძალიან აბოროტებს ადამიანს და ამძიმებს.... სანამ შეგიძლია მიწას ფეხი სულ არ უნდა დაადგა, უნდა იფრინო, უნდა იბრძოლო, ხელები იქნიო რაც ღონე გაქვს.....
          რამდენჯერ მიფიქრია სად გადის ზღვარი კარგსა და ცუდს შორის..... როგორი რთულია ჩემთვის ამ ზღვარის პოვნა, იმიტომ რომ ყველას შემიძლია მოვუძებნო ახსნა, ყველას ქცევის არგუმენტი შემიძლია ვიპოვო... ყველაზე შემიძლია ვიფიქრო რომ იგივე მეც შეიძლებოდა დამმართნოდა. ხომ დამმართნია ისეთი რამეები, რის გამოც სხვას დიდ ტალახს ვესროდი... ყველას დამართნია. ოღონდ ერთმანეთის უჩუმრად. მერე სახეებზე ნიღბები აგვიფარებია და ისევ გვივლია ხალხში, ისევ გაგვიგრძელებია სვლა, ისევ გვისვრია ერთმანეთისთვის ტალახი და გამარჯვებულ სახიანი ნიღბების შიგნით საუთარი სინდისის ქაჩვა უნამუსოდ ჩაგვიჩუმებია.... მარტო აქ არის ცხოვრების ყველაზე დიდი შეცდომა. სხვაგან არსად.
          შენ კი
          მიწისფერო
          ბოროტდები
          ეცადე ისე გააგრძელო წინ სიარული რომ მიწას ფეხი აღარ დაადგა.... თავს თუ არ დაიმძიმებ სხვისთვის ტალახების სროლით იქნებ შენც აღარაფერი გეტკინოს და ნელ-ნელა სხვა ფერებად გაფერადდე.... ისეთ ფერებად, ძალიან რომ მოგიხდება
                                                       საუკეთესო სურვილებით

пятница, 25 сентября 2015 г.

ერთი ნახვით და ბოლომდე

                                                                       ....მერე კი ერთხელ...
                                                                                             შენ დაგინახე!
                                                                      თითქოს მთელი ჩემი სიცოცხლე
                                                                      რაღაც მოსაწყენ, გრძელ დერეფნებში ვიხეტიელე
                                                                      და უცებ ბნელში
                                                                                         გადამალულ
                                                                                                     მზეებს
                                                                                                             წავაწყდი.


          პირველად რომ ვნახე შემიყვარდა
          აი ასე მარტივად და ერთი ნახვით
          თხელი, თეთრი კანი ჰქონდა და უკონტურო, ბაცი ვარდისფერი ტუჩები; ოდნავ კეხიანი ცხვირი, გრძელი კისერი.
          სავსე, პატარა მკერდი და გრძელი, ძალიან გრძელი და თხელი თითები.
          ჩვეულებრივი, მუქი სარაფანი ეცვა, ლურჯი პრინტებით. დაკვირვებული თვალი მარტივად შეამჩნევდა მოძრაობისას მუქი ნაცრისფერი ჩულქის მაქმან სილიკონიან დაბოლოვებას, ხარბად რომ შემოკვროდა თეთრ ბარძაყზე...
          ოქროსფერი თმები სადად ჰქონდა შეკრული კეფასთან. ,,აი, ვინც არ უნდა ჩაიცვას ასე, ვერავის შეამჩნევენ" - ვიფიქრე მახსოვს. ის ანათებდა.
          ბევრჯერ მინახავს ასეთი ხალხი, შიგნიდან რომ ანათებენ. ამ დროს სულ არ აქვს მნიშვნელობა მათ გარეგნულ იერსახეს, არც ჩაცმულობას, იმდენად გიზიდავს რაღაც შიგნეული და სურვილს ღძრავს გულში ჩაიკონო, ხელები შემოხვიო და აღარ მოიშორო.
          შემიყვარდა გამაღიზიანებლად
          სულ ყველგან მელანდებოდა
          სულ ყველგან მინდოდა ყოფილიყო
          სულ ყოველთვის მინდოდა მასთან
          ხარბად მივილტვოდი მასთან შეხვედრებზე, უბრალოდ სალაპარაკოდ. სახელის ხსენებაზეც კი მასი წარმოდგენის სიამოვნება მჟრჟოლავდა ტანში.
          ვერ ვიტანდი მის პრობლემებს, გაჭირვებებს, ფიქრებს. ვერ ვიტანდი ადამიანებს, მისდამი გულგრილთ. მინდოდა მხოლოდ იმიტომ ეარსება, რომ ყოფილიყო სტაბილურად ღიმილიანი და თვალებანთებული.    
          მისი სიმშვიდის დაკარგვა ჩემთვის კატასტროფა იყო, მისი საკუთარ თავში ჩაკეტვა - ჩემი განადგურება.
          ეგოისტურად მიყვარდა და მსურდა ფიქრის უნარიც კი წამერთმია მისთვის. რომ მხოლოდ ეხამებინა მხარამოღებული ბლუზები ვიწრო და ტანგამოყვანილ იუბკებთან, მაქმანიანი კაბები ფერად ქუსლებზე, საყურეებიც კაბასთან ტონში და შემოეხედა ისე, როგორც მხოლოდ მას შეეძლო.
          საერთოდ ბევრ რამეს აკეთებდა ისე, როგორც მხოლოდ თვითონ შეეძლო. შეეძლო ეფრქვია უზღვავი ენერგია დაუღალავად, ერთ გამოხედვაში აერია კვირეებით ნალაგები პეპლები მუცელში, ელაპარაკა ამდენი გრძნობით, ეცეკვა ასე ვნებით....
          როგორ ერთდროულად მახარებდა და მტანჯავდა ამხელა სიყვარული. როგორ მინდოდა მასაც ეგრძნო თუნდაც მეოთხედი იმ პეპლების, რაც ჩემში დაფრინავდა და მასაც ეტანჯა თავისი წილი.
          ზოგჯერ პატარა ბავშვივით ვიჩემებდი ეგოისტობას, ვფიქრობდი მე უფრო ვუყვარდი თუ მისდამი უსაზღვრო სიყვარული ჩემში.
          ჩვენ დავშორდით. ერთ დღეს უბრალოდ ხელები ჩამოვუშვი, მინდოდა ცოტა ხანი მე მეჯიუტა და მას დაეთმო. მინდოდა ცოტა ხანი ის ყოფილიყო ჩვენ ორში წამყვანი და მისი სიყვარული გაგვეყო დროებით ორად. ალბათ გასაყოფი არაფერიღა იყო. არ ვიცი.
          ხომ ამბობენ რომ მთელი ცხოვრება ვიღაც ერთისთვის უნდა იცხოვრო. მე ახლაც მისთვის ვარ.

понедельник, 21 сентября 2015 г.

ჭიანჭველებზე

          ჩვენ, ჩვეულებრივ ადამიანებს, უჩვეულო შფოთვები გვახასიათებს. ვშფოთავთ ყველაფერზე, უაზროდ განვიცდით და ვბორგავთ. გულში ვახარებთ ჭიანჭველებს, ვაფუთფუთებთ, მათ ჭკუაზე დავდივართ, ტვინს ვარევინებთ და თავს ვაშინებინებთ...
          და როდესაც კრიტიკულ ზღვარს ვუახლოვდებით და ცვლილებებისკენ მივდივართ, მაშინ ვხვდებით რაოდენ უაზრო და ულოგიკოა პატარა ჭიანჭველებზე აყოლა. რაოდენ ძვირფასია ყველაფერი ის, რაც უკვე გვაქვს და რაოდენ საკმარისი იმისთვის, რომ გული არ გვეწურებოდეს და უაზროდ არ ვშფოთავდეთ.
          მე ვიყავი ადგილას, სადაც ეს ჭიანჭველები არ ყავთ. სადაც არ იწურავენ გულს უაზრო შფოთვებით, არ დარდობენ ჯერ არ მომხდარს, არ ებინდებათ ხოლმე გონება, ყველაფერს აფასებენ საღად, ყველაფერს ხვდებიან მოლოდინით და ცოდნით, რომ ასეც უნდა ყოფილიყო და ესეც გაივლის.... შეუძლიათ მოერიონ ყველა ჭიანჭველას კი არა ცეცხლიან ურჩხულებსაც კი და დადგნენ საკუთარ თავზე მაღლა....
          ამ ყველაფერს ალბათ ერთი წამალი აქვს და როგორ ძალიან მახარებს ჩემი თავი მაშინ, როცა შემიძლია საღი ადამიანებივით მეც ყველაფერი ნათლად დავინახო. როცა მეც შემიძლია მშვიდად ვიყო და განზე გამდგარი, ემოციების გარეშე თვალი ვადევნო ყველაფერს, რაც ხდება.
          აუცილებლად იქნება მომენტები, როცა იფიქრებ რომ დაუმსახურებლად გერჩიან, როცა გულის ტკენას და მსგავს ბანალურობებს იგრძნობ, როცა მოგინდება რომ ადამიანებს მარტივად შეეძლოთ ყველაფერი ის, რაც მართლა მარტივი და კარგია.... მაგრამ არ მინდა ის შეგნება დავკარგო, რაც დღეს, ახლა მაქვს. არ მინდა არასდროს ვეცადო საქმეების გარჩევა, სამყაროს შეცვლა, ხასიათების გადაკეთება. უნდა შევძლო მხოლოდ სიმშვიდე, ღიმილი და ფიქრი, რომ ვინც ჩემია ის ყველაფრის მიუხედავად ჩემთან იქნება... ყოველგვარი ძალისხმევის, შფოთვის, ძალდატანების, ახსნის, ბრძოლის გარეშე.
          და ახლა როგორ სულ კარგად ვიქნებოდი დაღლილი  რომ არ ვიყო
            ბოლოც მალე უნდა გამოჩნდეს





понедельник, 14 сентября 2015 г.

მიზიდულობის ძალა

       

          ადამიანურ ურთიერთობებზე რომ მიდგება ჯერი ყველას სხვადასხვა ასოციაცია უჩნდება და ყველას ერთი განსხვავებული სიტყვა მოადგება ხოლმე ენაზე. მე მიზიდულობა მახსენდება.

          ხომ არსებობენ ადამიანები, რომელთაც შეუძლიათ ცხოვრების დინებას გვერძე გაუდგნენ და მშვიდად თვალი ადევნონ სხვა ადამიანებს, მოვლენებს, სხვის ცხოვრებას, საკუთარსაც.... წაფლეგმო ტიპები, რომლებიც ალბათ იბრძვიან მიზნებისთვის, მაგრამ არა ღელვით, არა მთელი არსებით და შეგნებით, არა ემოციებით და ემოციური დატვირთვით. მშვიდად... თუ ეს მიზნები გამოდის, არასდროს შემოკრავენ სიხარულის ტაშს, ან თუ არ გამოდის არ ეხატებათ იმედგაცუება სახის ყველა კუნჭულზე....
          კიდევ, მთელი ცხოვრება მშურდა იმ მელოდრამის გმირების სახლის ეზოებში გაბმულ ჰამაკში რომ კლავდნენ მშვიდ საღამოებს ისე, თითქოს ეს იყო მათი პირდაპირი დანიშნულება და ამისთვის ღირდა მთელი მათი ცხოვრება. რამდენჯერ მოვინდომე საკუთარი თავისთვის ასეთი ,,განცხრომის" მოწყობა, იმდენჯერ თითზე დასათვლელი წუთების ოდენობა მეყო გასანაბად და საკუთარ თავში ჩასაღრმავებლად... მერე კი ლამის ყირამალების კეთებით ვაგრძელებ უაზრო ,,ხეტიალს" და ,,არაწესიერ" შფოთვას.

          ხოდა რას ვამბობდი. მიზიდულობაზე.
          ადამიანებისკენ მიზიდულობის ძალა ჩემზე ყველაზე ძალიან მოქმედებს.
უკიდეგანოდ ვიცი მათი აკვიატება და არანორმალურივით მიწებება. და თუ მივეწებე, მერე ვერაფრის დიდებით ვერ მოძებნით ამ ურთიერთობაში ნორმას, საზღვარს, წერტილს, მძიმეს, პაუზას..... ხომ არის რომ ადამიანთან ხარ, ხარ, ხარ.... მერე თვალი თვალს მოშორდება, ან გული გაცივდება, ან... საერთოდ ერთ დღესაც მოულოდნელად გაიკვირვებ რა გხიბლავდა კონკრეტულ პერსონაში ასე ძალიან და მოკლედ ამ მოსაწყენ ნოტაზე ყველაფერი სრულდება...  ყველაზე საშინელი ის არის, რომ ჩემთვის ეს ურთიერთობები არასდროს არ სრულდება. ამ ჩემს მშფოთვარე ბუნებასთან უკუპროპორციულად სტაბილური ვარ ურთიერთობებში და არაცვალებადი. ძალიან რთულად მეთმობა ყველა ჩემთვის კარგი ემოციის მატარებელი ნებისმიერი ადამიანი და ცუდად მამახსოვრდება ყველაფერი ცუდი. ყველა მცირედად თუ დიდი გაწბილებების შემდეგ ავტომატურად მიაქტიურდება მიზიდულობის ძალა და ჩემს თავს სჭირდება ყველა, ყველა, ვინც კი რაიმე კარგთან ასოცირდება ჩემთვის.

          მოკლე რეზიუმე: მშფოთავი მიმზიდველი (არაპირდაპირი გაგებით :)) ეგოისტი ტიპი, რომელიც ვერასდროს ვერსად სვამს წერტილს და არაფერს და ვერაფერს ელევა....
                                                ფსიქოლოგებო, დამიდეთ დასკვნა

понедельник, 7 сентября 2015 г.

თვალახვეული

          მწვანე და შიშველ მინდორზე იყავი მარტო
          და ტრიალებდი თავუზოგავად
          მთელი დღეები და ღამეებიც, შეუჩერებლად, დაუფიქრებლად, რიტმში და ყოველგვარი აზრის გარეშე
          და ამ ტრიალში უეცრად აღმოაჩენ რომ სახე აღარც კი გიჩანს. გაქცეულია ყველა შენი ნაკვთი და არაბუნებრივი, მრავალგვარი და სხვადასხვა. ერთ წუთში მცინარი და მეორე წუთს უფერული. საშინელებათა ფილმს მოგაგონებთ ეს ყველაფერი....
           აი ზღვარს რომ ხედავდე, რომელამდეც შენ შენ ხარ და იმას იქით - თამაშობ. რომელამდეც ნამდვილია შენი ფიქრებიც, გრძნობებიც.... აკეთებ იმას, რასაც ნამდვილად ფიქრობ, ფიქრობ იმას, რასაც ამბობ...... საქმე იმაში არაა, რომ მატყუარა ხარ და ორგული. რომ სხვას ატყუებ, რომ ნიღაბს იფარებ.....არა.
         ყველაზე პირველს საუთარ თავს ატყუებ, ყველაზე პირველს შენს თავს უმალავ ყველაფერს შინაგანს და თვალს ხუჭავ. აი როგორც გზაზე მიდიხარ მიდიხარ თვალდახუჭული და მცინარი.... შეიძლება ამ გზაზე სადღაც ფეხი გადაგიბრუნდეს და კისერი მოიტეხო, შენ ეს იცი, მაგრამ თვალს მაინც არ ახელ და მაინც მიდიხარ.... არც ჩერდები, არც ფიქრობ, არც განიხილავ რაიმე სხვა ვარიანტს..... იმიტომ რომ უკან სვლის უფლება არ გაქვს. არც ტირილის და ვაი ვიშის. მითუმეტეს წუწუნის. საერთოდ არაფრის უფლება არ გაქვს! მხოლოდ წინ და ხელების ქნევით...
          და ალაგ-ალაგ, როცა საუთარ თავს ფიქრის უფლებას მისცემ, გაიაზრებ რომ ეს გზა შენთვის ზედმეტად რთულია, ზედმეტად ვიწროა, აუტანელი, ძალიან გრძელი და უსასრულო....... და მოგაწვება ყველაფერი ადამიანური, ბნელი და სამარცხვინო, რაც კი არსებობს შენს შიგნით. დაიწყება თვითშეცოდების გრძელი პლიადა, როდესაც სიმწრით გავლილი გზიდან უკან იხევ და თავქვე ეშვები......
          მანამ, სანამ ერთ დღესაც შეძლებ, ძალას მოიკრებ, ამოისუნთქავ, თვალებს აიხვევ, ღიმილს დაიყენებ და გზას განაგრძობ. ისევ წინ.



воскресенье, 6 сентября 2015 г.

იყო ერთი გოგო ანუ უმისამართო წერილი

          იყო ერთი გოგო.
          და ამ გოგოს ნაცრისფერი სული ჰქონდა. ნაცრისფერი იმიტომ რომ მიწიერი იყო ძალიან.
          ჩემს ირგვლივ მრავალფერ სულიანი ხალხი დადის. ზოგი იასამნისფერია შიგნიდან, ზოგი ყვითელი, ზოგი უფერო.... ეს გოგო მიწის ფერი იყო.
          არსებობდა დრო, როცა თავი სამყაროს ცენტრი მეგონა და ვფიქრობდი, ყველას გავასწორებდი და გავანათებდი, ვისაც კი გულით შევეხებოდი. მოსკოვში რომ ვცხოვრობდი მეგობრები დამცინოდნენ, შენი ნება რომ იყოს სახლში ყველა რუს გოგოს მიიყვან და მანამ არ გაუშვებ სანამ პატიოსნად არ დაათხოვებო : ) ასეთი რამეები აღარ მჭირს, გავიზარდე და ვიცი, რომ ვერავისაც მე ვერ გავასწორებ, ოდნავადაც კი ვერ შევცვლი ვერავის მისი სურვილის საწინააღმდეგოდ... სიმართლე გითხრათ არც ვცდილობ, უნიკალური ნიჭი მაქვს ყველა ისეთად მივიღო, როგორიც არის.
          უბრალოდ ხშირად დავძვრები სხვა ადამიანების სულებში და ბევრი მათგანის აგებულება ჩემდაუნებურად ვიცი.... როგორები არიან შიგნიდან და რა აწუხებთ. ცნობისმოყვარეობა არ დამაბრალოთ, არა. უბრალოდ გულგრილობა არ შემიძლია... ვერ ვიტან გაყინულ მზერებს, აჭრილ თვალებს, მშრალ სიტყვებს, მატყუარა ღიმილს. არც სიძულვილი შემიძლია.
          სამყაროს ცენტრიც აღარ მგონია თავი, უბრალოდ ვიცი რომ ბევრის სული შემიძლია დავალაგო..... ამისთვის არაფრის თქმაც არაა საჭირო. მე ყველაფერი ისედაც ვიცი. ნუ განაცრისფერდება რა.... მიწიერება ძალიან აბოროტებს ადამიანს და ამძიმებს.... სანამ შეგიძლია მიწას ფეხი სულ არ უნდა დაადგა, უნდა იფრინო, უნდა იბრძოლო, ხელები იქნიო რაც ღონე გაქვს.....
          რამდენჯერ მიფიქრია სად გადის ზღვარი კარგსა და ცუდს შორის..... როგორი რთულია ჩემთვის ამ ზღვარის პოვნა, იმიტომ რომ ყველას შემიძლია მოვუძებნო ახსნა, ყველას ქცევის არგუმენტი შემიძლია ვიპოვო... ყველაზე შემიძლია ვიფიქრო რომ იგივე მეც შეიძლებოდა დამმართნოდა. ხომ დამმართნია ისეთი რამეები, რის გამოც სხვას დიდ ტალახს ვესროდი... ყველას დამართნია. ოღონდ ერთმანეთის უჩუმრად. მერე სახეებზე ნიღბები აგვიფარებია და ისევ გვივლია ხალხში, ისევ გაგვიგრძელებია სვლა, ისევ გვისვრია ერთმანეთისთვის ტალახი და გამარჯვებულ სახიანი ნიღბების შიგნით საუთარი სინდისის ქაჩვა უნამუსოდ ჩაგვიჩუმებია.... მარტო აქ არის ცხოვრების ყველაზე დიდი შეცდომა. სხვაგან არსად.
          შენ კი
          მიწისფერო
          ბოროტდები
          ეცადე ისე გააგრძელო წინ სიარული რომ მიწას ფეხი აღარ დაადგა.... თავს თუ არ დაიმძიმებ სხვისთვის ტალახების სროლით იქნებ შენც აღარაფერი გეტკინოს და ნელ-ნელა სხვა ფერებად გაფერადდე.... ისეთ ფერებად, ძალიან რომ მოგიხდება
                                                       საუკეთესო სურვილებით
 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review