суббота, 28 мая 2011 г.

ორსულობის 35-ე კვირა

Автор: ჯუნა на 5/28/2011 4 коммент.
35-ე კვირა... მთელი 35 კვირა ვნატრობდი როდის დადგებოდა მაისის ბოლო, რომ მოახლოვებულიყო ბავშვის დაბადება...
მაგრამ ახლა ისე ცუდად ვგრძნობ თავს... სარკეში ჩახედვა არ მინდა, რადგან ძალიან დიდი ვარ და გასიებული, ფორმადაკარგული. სახეც, ძალიან არა, მაგრამ შესამჩნევად გამიპუტკუნდა, თითებიც, ფეხებიც, მუცელზე აღარაფერს ვამბობ... მგონი შიგ გოლიათი მიზის...
ასე სულ ვწუწუნებ და შეწუხებული ვარ, 7 თვე არაფერი მიჭირდა, სამაგიეროდ ახლა ძალიან დავიღალე. ჩემი თავის ტარება მიჭირს, ცუდად მძინავს, სულ მცხელა, სუნთქვაც მიჭირს... სურვილი მაქვს დილას ლოგინიდან არ ავდგე, ვიწვე და ვიძინო მანამ, სანამ დარჩენილი 3-4 კვირაც არ გავა... მაგრამ არ გამოდის ასე, რადგან ფინალური 6 გამოცდა მაქვს ადრიანად ჩასაბარებელი, რაც იმას ნიშნავს რომ მომავალი 2 კვირა ყოველდღე უნდა ვიარო უნიში... თან კიდე ბოლო თვეში ბევრი უნდა იაროო, სულ უნდა იმოძრავოო..... ვოცნებობ იმ დღეზე როცა მუცელი ამტკივდება, რადგან მეცოდინება რომ იმ დღეს ჩემი ორსულობა დამთავრდება...



აი ასე ვარ განწყობილი და თვითონ ის ფაქტიც, რომ ეს აზრები ჩემს თავში ტრიალებს, ძალიან მაწუხებდა. მაგრამ ინტერნეტში 35 კვირაზე ცნობები მოვიძიე და აღმოჩნდა, რომ ყველა ეს ჩემი აზრი თუ შეგრძნება დროული, ზომიერი და ნორმალურია. ვთარგმნი:
მუცლის ტარება ხდება ყოველდღიურად უფრო და უფრო რთული... გაწუხებთ უძილობა, რადგან ჰორიზონტალურ მდგომარეობაში გეკვრებათ სუნთქვა, ხშირად გეღვიძებათ, გაღვიძებულს გიჭირთ ძილის შებრუნება, რადგან გაწუხებთ ფიქრები მომავალზე. ძილი შეიძლება მხოლოდ გვერდულად, რადგან მუცელზე ვერ დაწვებით ფიზიკურად, ზურგზე წოლისას კი გტკივდებათ წელი. სიამოვნებას არ განიჭებთ არც ჭამა, არც სეირნობა, რადგან ძალიან იღლებით. არ შეგიძლიათ დიდხანს დგომაც...
35-ე კვირაში მომავალი დედიკო გრძნობს ყველაზე დიდ დაღლილობას თავისი მდგომარეობიდან გამომდინარე და შემხვედრების კითხვაზე უფრო გოგო უნდა თუ ბიჭი, გაბრაზებული პასუხობს: «Хоть лягушку, только скорее» :) რათქმაუნდა, ეს სულაც არ ნიშნავს, რომ მას გადაუყვარდა თავისი პატარა, რომელიც აქამდე მას ასე ახარებდა თავისი არსებობით. დედიკო დაღალა არა ბავშვმა, არამედ მდგომარეობამ, რომელშიც ის იმყოფება.
ბავშვის წონა ამ დროისთვის არის 2,5 კილოგრამი, სიგრძე 45 სანტიმეტრი.

вторник, 10 мая 2011 г.

33–ე კვირის სიახლეები :)

Автор: ჯუნა на 5/10/2011 4 коммент.
მე–9 თვეში გადავედი უკვე მგონი... ან მალე გადავალ. რავიცი ამ კვირებს ვერაფერი გავუგე. 40 კვირა 9 თვეზე ვერაფრით გადავანაწილე... თან მთელი ორსულობა დროს წინ ვუსწრებდი და ახლა ეს ბოლო 2 თვე საშინლად იწელება.
ახლა ვართ 33 კვირის, ჩემი კურკა (თუმცა უკვე რაღა კურკა:)) იწონის დაახლოებით 2000–2200 გრამს, და 43 სანტიმეტრია.

ის აღარ წააგავს დანაოჭებულ „უცხოპლანეტელს“, უკვე შეღინღლული პატარა ადამიანია. ამავდროულად, ჯერ არაა გამაგრებული ძვლები, ანუ რბილი ძვლები აქვს, რაც საშუალებას აძლევს ადვილად გადაადგილდეს დედიკოს მუცელში :) 33-ე კვირა, როგორც წერენ, კიდევ ერთი რამით გამოირჩევა: ახლა უკვე შესაძლებელია გარჩევა, შენი პაწაწინა შიგნიდან რით გაწვება – მუხლით თუ იდაყვით. თუმცა, რა თქმა უნდა, ის ახლა გაცილებით ნაკლებად მოძრაობს, ვიდრე გასული პერიოდის განმავლობაში, რადგან მუცელში უკვე საგრძნობ ადგილს იკავებს. ეს ორსულის მოძრაობებზეც აისახება, მე პირადად ექიმმა მითხრა, რომ კვატივით დავდივარ :)) კიდევ, აშკარად ვგრძნობ როგორ შემიშუპდა და ზომაში გამეზარდა თითები, მაჯები, მთლიანად – ხელები. თურმე, მთელი სხეულის ნებისმიერი ადგილი ივსება სითხით, მათ შორის ხელებიც.
ჩემი პატარა ბოლოს ვნახე 2 კვირის წინ, ეხოზე:) ხელები სახეზე ჰქონდა აფარებული და არაფრით სახე არ დაგვანახა)




უკვე აქტიურად დავიწყეთ მზადება მასთან შესახვედრად: ვიყიდეთ ტანსაცმელები, პაწუა ნასოჩკები, პირის მოსაწმენდები, ქუდები :)) მალე უნდა შევიძინოთ საწოლი, რომელიც უკვე არჩეულია და ძალიან ლამაზია.























































ხო, კიდევ გვაქვს პირველი სათამაშოები: ჟირაფიკი, რბილი Ванька-встанька და მასკა, რომლითაც ჯერ ჩვენ ვთამაშობთ :))



წერა რაღაც აგრესიულ ნოტაზე დავიწყე, მაგრამ უკვე დავდნი :) უბრალოდ ამ ბოლო დროს ვხვდები, რომ მიდრეკილება გამიჩნდა თავის შეცოდებისკენ. ვითხოვ უზარმაზარ ყურადღებას, სითბოს... პატარა ბავშვს დავემსგავსე, უმიზეზოდ მცვივა ცრემლები, კატასტროფული სიჩქარით მეცვლება ხასიათი, მგონია რომ აღარაფერი შემიძლია, აღარაფრის თავი არ მაქვს. მინდება დედამ მომეფეროს, მომიაროს, მაჭამოს, სულ ჩემთან იყოს, ჩემზე იზრუნოს და ხელი არ გამანძრევინოს :)
დედიკოსთან მინდა მოკლედ...

воскресенье, 8 мая 2011 г.

ისევ შენზე... ციკლიდან ბედნიერი ვარ :)

Автор: ჯუნა на 5/08/2011 3 коммент.
ხანდახან ისე მინდება ხოლმე გწერო წერილები... როგორც ადრე, ძალიან რომ მომენატრებოდი, 10 გვერდიან სმს–ებს გწერდი დიდი რუდუნებით და მერე პატარა ბევშვივით გულათრთოლებული ველოდი საპასუხო სიტყვებს. მართალია ცოლი ვარ, მაგრამ ხანდახან ახლაც ძალიან მომენატრები ხოლმე.
ზოგიერთ წყვილს რომ ვუყურებ, ასე მგონია რაღაც ბებრულად უყვართ–თქო ერთმანეთი... შაბლონურად, ზედაპირულად, რომანტიზმის, ფანატიზმის, ემოციების გარეშე. ვერც კი წარმოიდგენ, რომ მათაც დიდ სიყვარული აკავშირებთ, რომ მათაც ენატრებათ ხოლმე ერთმანეთი, რომ ისინიც ეხუტებიან ერთმანეთს დღეში ასჯერ და მათაც ვერ წარმოუდგენიათ უერთმანეთოთ ყოფა...



მე შენი პირის გემო და ტუჩების სუნი მიყვარს ყველაზე ძალიან,
შენი ჩახუტება და ხელების მოხვევა,
შენი სერიოზულობა, ბუზღუნიც, წუწუნიც...
შენთან ჩხუბიც მიყვარს, რადგან ვიცი საათიც არ გავა შემირიგდები...
შენი მზრუნველობა მიყვარს, შენს ცოლზე უკეთესად რომ შეგიძლია საჭმელი მომიმზადო ან ჩაი გამიკეთო და პატარასავით მაჭამო.
არაფრით რომ შენს წილ ტკბილს არ შეჭამ ჩემამდე, იქნებ შენი არ გეყოს და ესეც შენ ჭამეო... მაჭმევ, თუ არ ვჭამ მიბრაზდები, თუ ვჭამ მაჯავრებ რა ღორმუცელა ხარო...:)
შენი სიკეთე მიყვარს და მეამაყება, რომ ჩემზე ბევრად კარგი შეგიძლია იყო, ჩემზე კეთილი და ღვთისმოშიში...
ყველაზე უკეთ ჩემი დამშვიდება და დაიმედება შენ გამოგდის,
ჩვენ რომ ვკამათობთ მაშინ მივარდება წნევა, მეწყება გულის ფრიალი, ვხდები ცუდად და მჭირდება წამლები... ოღონდ არ იფიქრო ვიგონებ... ეს მართლა ასეა. შენზე დამოკიდებული ვარ ალბათ.
ხანდახან ამბობ რა კარგი ცოლ–ქმარი ვართო, როგორ ყველაზე მეტად გვიყვარს ერთმანეთიო...მეც გეთანხმები... გულუბრყვილოები ვართ ალბათ, მაგრამ გვიხარია... და ხანდახან ძალიან რომ შემეშინდება ამ სიხარულის მაგრად მაგრად გეხუტები...

суббота, 28 мая 2011 г.

ორსულობის 35-ე კვირა

35-ე კვირა... მთელი 35 კვირა ვნატრობდი როდის დადგებოდა მაისის ბოლო, რომ მოახლოვებულიყო ბავშვის დაბადება...
მაგრამ ახლა ისე ცუდად ვგრძნობ თავს... სარკეში ჩახედვა არ მინდა, რადგან ძალიან დიდი ვარ და გასიებული, ფორმადაკარგული. სახეც, ძალიან არა, მაგრამ შესამჩნევად გამიპუტკუნდა, თითებიც, ფეხებიც, მუცელზე აღარაფერს ვამბობ... მგონი შიგ გოლიათი მიზის...
ასე სულ ვწუწუნებ და შეწუხებული ვარ, 7 თვე არაფერი მიჭირდა, სამაგიეროდ ახლა ძალიან დავიღალე. ჩემი თავის ტარება მიჭირს, ცუდად მძინავს, სულ მცხელა, სუნთქვაც მიჭირს... სურვილი მაქვს დილას ლოგინიდან არ ავდგე, ვიწვე და ვიძინო მანამ, სანამ დარჩენილი 3-4 კვირაც არ გავა... მაგრამ არ გამოდის ასე, რადგან ფინალური 6 გამოცდა მაქვს ადრიანად ჩასაბარებელი, რაც იმას ნიშნავს რომ მომავალი 2 კვირა ყოველდღე უნდა ვიარო უნიში... თან კიდე ბოლო თვეში ბევრი უნდა იაროო, სულ უნდა იმოძრავოო..... ვოცნებობ იმ დღეზე როცა მუცელი ამტკივდება, რადგან მეცოდინება რომ იმ დღეს ჩემი ორსულობა დამთავრდება...



აი ასე ვარ განწყობილი და თვითონ ის ფაქტიც, რომ ეს აზრები ჩემს თავში ტრიალებს, ძალიან მაწუხებდა. მაგრამ ინტერნეტში 35 კვირაზე ცნობები მოვიძიე და აღმოჩნდა, რომ ყველა ეს ჩემი აზრი თუ შეგრძნება დროული, ზომიერი და ნორმალურია. ვთარგმნი:
მუცლის ტარება ხდება ყოველდღიურად უფრო და უფრო რთული... გაწუხებთ უძილობა, რადგან ჰორიზონტალურ მდგომარეობაში გეკვრებათ სუნთქვა, ხშირად გეღვიძებათ, გაღვიძებულს გიჭირთ ძილის შებრუნება, რადგან გაწუხებთ ფიქრები მომავალზე. ძილი შეიძლება მხოლოდ გვერდულად, რადგან მუცელზე ვერ დაწვებით ფიზიკურად, ზურგზე წოლისას კი გტკივდებათ წელი. სიამოვნებას არ განიჭებთ არც ჭამა, არც სეირნობა, რადგან ძალიან იღლებით. არ შეგიძლიათ დიდხანს დგომაც...
35-ე კვირაში მომავალი დედიკო გრძნობს ყველაზე დიდ დაღლილობას თავისი მდგომარეობიდან გამომდინარე და შემხვედრების კითხვაზე უფრო გოგო უნდა თუ ბიჭი, გაბრაზებული პასუხობს: «Хоть лягушку, только скорее» :) რათქმაუნდა, ეს სულაც არ ნიშნავს, რომ მას გადაუყვარდა თავისი პატარა, რომელიც აქამდე მას ასე ახარებდა თავისი არსებობით. დედიკო დაღალა არა ბავშვმა, არამედ მდგომარეობამ, რომელშიც ის იმყოფება.
ბავშვის წონა ამ დროისთვის არის 2,5 კილოგრამი, სიგრძე 45 სანტიმეტრი.

вторник, 10 мая 2011 г.

33–ე კვირის სიახლეები :)

მე–9 თვეში გადავედი უკვე მგონი... ან მალე გადავალ. რავიცი ამ კვირებს ვერაფერი გავუგე. 40 კვირა 9 თვეზე ვერაფრით გადავანაწილე... თან მთელი ორსულობა დროს წინ ვუსწრებდი და ახლა ეს ბოლო 2 თვე საშინლად იწელება.
ახლა ვართ 33 კვირის, ჩემი კურკა (თუმცა უკვე რაღა კურკა:)) იწონის დაახლოებით 2000–2200 გრამს, და 43 სანტიმეტრია.

ის აღარ წააგავს დანაოჭებულ „უცხოპლანეტელს“, უკვე შეღინღლული პატარა ადამიანია. ამავდროულად, ჯერ არაა გამაგრებული ძვლები, ანუ რბილი ძვლები აქვს, რაც საშუალებას აძლევს ადვილად გადაადგილდეს დედიკოს მუცელში :) 33-ე კვირა, როგორც წერენ, კიდევ ერთი რამით გამოირჩევა: ახლა უკვე შესაძლებელია გარჩევა, შენი პაწაწინა შიგნიდან რით გაწვება – მუხლით თუ იდაყვით. თუმცა, რა თქმა უნდა, ის ახლა გაცილებით ნაკლებად მოძრაობს, ვიდრე გასული პერიოდის განმავლობაში, რადგან მუცელში უკვე საგრძნობ ადგილს იკავებს. ეს ორსულის მოძრაობებზეც აისახება, მე პირადად ექიმმა მითხრა, რომ კვატივით დავდივარ :)) კიდევ, აშკარად ვგრძნობ როგორ შემიშუპდა და ზომაში გამეზარდა თითები, მაჯები, მთლიანად – ხელები. თურმე, მთელი სხეულის ნებისმიერი ადგილი ივსება სითხით, მათ შორის ხელებიც.
ჩემი პატარა ბოლოს ვნახე 2 კვირის წინ, ეხოზე:) ხელები სახეზე ჰქონდა აფარებული და არაფრით სახე არ დაგვანახა)




უკვე აქტიურად დავიწყეთ მზადება მასთან შესახვედრად: ვიყიდეთ ტანსაცმელები, პაწუა ნასოჩკები, პირის მოსაწმენდები, ქუდები :)) მალე უნდა შევიძინოთ საწოლი, რომელიც უკვე არჩეულია და ძალიან ლამაზია.























































ხო, კიდევ გვაქვს პირველი სათამაშოები: ჟირაფიკი, რბილი Ванька-встанька და მასკა, რომლითაც ჯერ ჩვენ ვთამაშობთ :))



წერა რაღაც აგრესიულ ნოტაზე დავიწყე, მაგრამ უკვე დავდნი :) უბრალოდ ამ ბოლო დროს ვხვდები, რომ მიდრეკილება გამიჩნდა თავის შეცოდებისკენ. ვითხოვ უზარმაზარ ყურადღებას, სითბოს... პატარა ბავშვს დავემსგავსე, უმიზეზოდ მცვივა ცრემლები, კატასტროფული სიჩქარით მეცვლება ხასიათი, მგონია რომ აღარაფერი შემიძლია, აღარაფრის თავი არ მაქვს. მინდება დედამ მომეფეროს, მომიაროს, მაჭამოს, სულ ჩემთან იყოს, ჩემზე იზრუნოს და ხელი არ გამანძრევინოს :)
დედიკოსთან მინდა მოკლედ...

воскресенье, 8 мая 2011 г.

ისევ შენზე... ციკლიდან ბედნიერი ვარ :)

ხანდახან ისე მინდება ხოლმე გწერო წერილები... როგორც ადრე, ძალიან რომ მომენატრებოდი, 10 გვერდიან სმს–ებს გწერდი დიდი რუდუნებით და მერე პატარა ბევშვივით გულათრთოლებული ველოდი საპასუხო სიტყვებს. მართალია ცოლი ვარ, მაგრამ ხანდახან ახლაც ძალიან მომენატრები ხოლმე.
ზოგიერთ წყვილს რომ ვუყურებ, ასე მგონია რაღაც ბებრულად უყვართ–თქო ერთმანეთი... შაბლონურად, ზედაპირულად, რომანტიზმის, ფანატიზმის, ემოციების გარეშე. ვერც კი წარმოიდგენ, რომ მათაც დიდ სიყვარული აკავშირებთ, რომ მათაც ენატრებათ ხოლმე ერთმანეთი, რომ ისინიც ეხუტებიან ერთმანეთს დღეში ასჯერ და მათაც ვერ წარმოუდგენიათ უერთმანეთოთ ყოფა...



მე შენი პირის გემო და ტუჩების სუნი მიყვარს ყველაზე ძალიან,
შენი ჩახუტება და ხელების მოხვევა,
შენი სერიოზულობა, ბუზღუნიც, წუწუნიც...
შენთან ჩხუბიც მიყვარს, რადგან ვიცი საათიც არ გავა შემირიგდები...
შენი მზრუნველობა მიყვარს, შენს ცოლზე უკეთესად რომ შეგიძლია საჭმელი მომიმზადო ან ჩაი გამიკეთო და პატარასავით მაჭამო.
არაფრით რომ შენს წილ ტკბილს არ შეჭამ ჩემამდე, იქნებ შენი არ გეყოს და ესეც შენ ჭამეო... მაჭმევ, თუ არ ვჭამ მიბრაზდები, თუ ვჭამ მაჯავრებ რა ღორმუცელა ხარო...:)
შენი სიკეთე მიყვარს და მეამაყება, რომ ჩემზე ბევრად კარგი შეგიძლია იყო, ჩემზე კეთილი და ღვთისმოშიში...
ყველაზე უკეთ ჩემი დამშვიდება და დაიმედება შენ გამოგდის,
ჩვენ რომ ვკამათობთ მაშინ მივარდება წნევა, მეწყება გულის ფრიალი, ვხდები ცუდად და მჭირდება წამლები... ოღონდ არ იფიქრო ვიგონებ... ეს მართლა ასეა. შენზე დამოკიდებული ვარ ალბათ.
ხანდახან ამბობ რა კარგი ცოლ–ქმარი ვართო, როგორ ყველაზე მეტად გვიყვარს ერთმანეთიო...მეც გეთანხმები... გულუბრყვილოები ვართ ალბათ, მაგრამ გვიხარია... და ხანდახან ძალიან რომ შემეშინდება ამ სიხარულის მაგრად მაგრად გეხუტები...

 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review