понедельник, 30 января 2012 г.

ცხოვრების აზრი

Автор: ჯუნა на 1/30/2012 4 коммент.
ზოგჯერ ვფიქრობ ხოლმე რაში მდგომარეობს ჩვენი ცხოვრების აზრი?.. არ მაქვს მხედველობაში რელიგია... საერთოდ სხვა რამეს ვგულისხმობ. აი იმას, რაც გვაცოცხლებს, რისთვისაც დილით ვდგებით, რაც ძალას გვაძლევს, რაც ცხოვრების სტიმულს და ინტერესს გვაძლევს...
ახლა როცა თემუკა მყავს, არ ვიცი აქამდე რით ვიყავი დაკავებული. ვერ ვიხსენებ რა ინტერესები მქონდა ან როგორ მიყვარდა ან როგორ არ მენატრებოდა :) ან რას ვაკეთებდი საერთოდ მის და მისი სიყვარულის გარეშე. მისი თბილი მოფერების, ბოტოტა თითების, ბუთქუნა ლოყების, გრძელი წამწამების, ქვედა ბასრი ორი კიჭის, ჭკვიანი თვალების გარეშე...




ჩემი თემუკა ჩემი ცხოვრების აზრია, მას მინდა ვუყიდო ყველაფერი კარგი, მივცე კარგი განათლება,ჩავდო მის აღზრდაში ყველა რესურსი რაც გამაჩნია, გავზარდო ჭკვიანი, კეთილი.... ჯერ 7 თვისაა და უკვე სულელივით ვარჩევ ნივთებს მისთვის, ვყიდულობ წიგნებს მის სახელზე.... მგონია რომ ყველაზე ლამაზია, ყველაზე ლამაზი ნაკვთები აქვს, ყველაზე ჭკვიანი და აზრიანია...



გუშინ 4 საათი ვიყავი სახლიდან გასული, რომ მოვედი და დამინახა ლამის გაგიჟდა და მეც გამაგიჟა :) მიყურებდა და იცინოდა, მეხუტებოდა, თავის თბილ ხელებს მხვევდა, ლოყებზე მლოკავდა, მერე ისევ მიყურებდა და იცინოდა... :)
ბუნებრივია რომ ჩემი შვილი ძალიან მიყვარს, მაგრამ მაინც ასე მგონია ყველა დედა-შვილზე ძალიან გვიყვარს ერთმანეთი :) <3

воскресенье, 22 января 2012 г.

მკითხველს...

Автор: ჯუნა на 1/22/2012 2 коммент.
გამომეპარა თარიღი როცა ჩემს ბლოგს 1 წელი შეუსრულდა ეს იმდენად დიდი ხნის წინ იყო რომ მალე 2 წლის იუბილესაც ვიზეიმებ :)) სინამდვილეში აღსანიშნავი არც არაფერია უბრალოდ მიყვარს ჩემი ბლოგი და რაღაც თარიღებს ველოდები რომ ეს დავწერო. მიყვარს თითოეული პოსტი რომელიც ჩემი ცხოვრების რაღაც ადგილებს მახსენებს, ხან ცუდს ხან კარგს, ბედნიერს... და ჩემი თავის მადლიერი ვარ რომ იმ რაღაც დროის ჩემი თავი შემომინახა, ის ემოცია რაც აღარ განმეორდება. შეყვარებული მე , ჯვრისწერის წინ მე, უკვე ცოლი მე, ორსული მე... მთელი 9 თვე... წერილები მამაჩემს...ყველა პოსტს რაღაც დროის შემდეგ სულ ისე ვკითხულობ, თითქოს სხვამ დაწერა და რომ ვაცნობიერებ ჩემია, რაღაცნაირად მიხარია :)
მიხარიხართ ყველა, ვინც მიცნობთ და ვისაც გაინტერესებთ, ვინც ჩემთან "სტუმრად დადიხართ", რომ ჩემი ცხოვრება ცოტა ხნით მაინც გაიზიაროთ, ვისაც გაღიმებთ ჩემი პოსტები, როგორც მე ზოგიერთი თქვენგანის, ვისაც ჩემი პოსტებით გული გიკეთილდებათ და სიყვარული გინდებათ... ვიცი ასეთები არსებობთ, რადგან თქვენს წერილებს ვიღებ ხოლმე და ეს უზომო სიხარულს მგვრის. ისე მაწუხებს ის ფაქტი, რომ წერას ვეღარ ვახერხებ დროის უქონლობის გამო. თითქოს რაღაც ვალდებულება მაქვს აღებული, პასუხისმგებლობა დაკისრებული და თავს ვერ ვართმევ. ასეც რომ არ იყოს, რაღაც შინაგანი მოთხოვნილება მიჩნდება ხოლმე ვწერო...
ზოგჯერ ბლოგის გაუქმებაზეც კი ვფიქრობ, მაგრამ მენანება... ვერ ველევი.

понедельник, 30 января 2012 г.

ცხოვრების აზრი

ზოგჯერ ვფიქრობ ხოლმე რაში მდგომარეობს ჩვენი ცხოვრების აზრი?.. არ მაქვს მხედველობაში რელიგია... საერთოდ სხვა რამეს ვგულისხმობ. აი იმას, რაც გვაცოცხლებს, რისთვისაც დილით ვდგებით, რაც ძალას გვაძლევს, რაც ცხოვრების სტიმულს და ინტერესს გვაძლევს...
ახლა როცა თემუკა მყავს, არ ვიცი აქამდე რით ვიყავი დაკავებული. ვერ ვიხსენებ რა ინტერესები მქონდა ან როგორ მიყვარდა ან როგორ არ მენატრებოდა :) ან რას ვაკეთებდი საერთოდ მის და მისი სიყვარულის გარეშე. მისი თბილი მოფერების, ბოტოტა თითების, ბუთქუნა ლოყების, გრძელი წამწამების, ქვედა ბასრი ორი კიჭის, ჭკვიანი თვალების გარეშე...




ჩემი თემუკა ჩემი ცხოვრების აზრია, მას მინდა ვუყიდო ყველაფერი კარგი, მივცე კარგი განათლება,ჩავდო მის აღზრდაში ყველა რესურსი რაც გამაჩნია, გავზარდო ჭკვიანი, კეთილი.... ჯერ 7 თვისაა და უკვე სულელივით ვარჩევ ნივთებს მისთვის, ვყიდულობ წიგნებს მის სახელზე.... მგონია რომ ყველაზე ლამაზია, ყველაზე ლამაზი ნაკვთები აქვს, ყველაზე ჭკვიანი და აზრიანია...



გუშინ 4 საათი ვიყავი სახლიდან გასული, რომ მოვედი და დამინახა ლამის გაგიჟდა და მეც გამაგიჟა :) მიყურებდა და იცინოდა, მეხუტებოდა, თავის თბილ ხელებს მხვევდა, ლოყებზე მლოკავდა, მერე ისევ მიყურებდა და იცინოდა... :)
ბუნებრივია რომ ჩემი შვილი ძალიან მიყვარს, მაგრამ მაინც ასე მგონია ყველა დედა-შვილზე ძალიან გვიყვარს ერთმანეთი :) <3

воскресенье, 22 января 2012 г.

მკითხველს...

გამომეპარა თარიღი როცა ჩემს ბლოგს 1 წელი შეუსრულდა ეს იმდენად დიდი ხნის წინ იყო რომ მალე 2 წლის იუბილესაც ვიზეიმებ :)) სინამდვილეში აღსანიშნავი არც არაფერია უბრალოდ მიყვარს ჩემი ბლოგი და რაღაც თარიღებს ველოდები რომ ეს დავწერო. მიყვარს თითოეული პოსტი რომელიც ჩემი ცხოვრების რაღაც ადგილებს მახსენებს, ხან ცუდს ხან კარგს, ბედნიერს... და ჩემი თავის მადლიერი ვარ რომ იმ რაღაც დროის ჩემი თავი შემომინახა, ის ემოცია რაც აღარ განმეორდება. შეყვარებული მე , ჯვრისწერის წინ მე, უკვე ცოლი მე, ორსული მე... მთელი 9 თვე... წერილები მამაჩემს...ყველა პოსტს რაღაც დროის შემდეგ სულ ისე ვკითხულობ, თითქოს სხვამ დაწერა და რომ ვაცნობიერებ ჩემია, რაღაცნაირად მიხარია :)
მიხარიხართ ყველა, ვინც მიცნობთ და ვისაც გაინტერესებთ, ვინც ჩემთან "სტუმრად დადიხართ", რომ ჩემი ცხოვრება ცოტა ხნით მაინც გაიზიაროთ, ვისაც გაღიმებთ ჩემი პოსტები, როგორც მე ზოგიერთი თქვენგანის, ვისაც ჩემი პოსტებით გული გიკეთილდებათ და სიყვარული გინდებათ... ვიცი ასეთები არსებობთ, რადგან თქვენს წერილებს ვიღებ ხოლმე და ეს უზომო სიხარულს მგვრის. ისე მაწუხებს ის ფაქტი, რომ წერას ვეღარ ვახერხებ დროის უქონლობის გამო. თითქოს რაღაც ვალდებულება მაქვს აღებული, პასუხისმგებლობა დაკისრებული და თავს ვერ ვართმევ. ასეც რომ არ იყოს, რაღაც შინაგანი მოთხოვნილება მიჩნდება ხოლმე ვწერო...
ზოგჯერ ბლოგის გაუქმებაზეც კი ვფიქრობ, მაგრამ მენანება... ვერ ველევი.
 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review