пятница, 21 июня 2013 г.

თემუკა 2 წლის :)

Автор: ჯუნა на 6/21/2013 0 коммент.
        1 წლის რომ გახდა ამდენი ემოცია არ მქონია, ასე არ მიამაყია, ასე არ განმიცდია, ასე არ მიგრძვნია. ახლა უფრო დიდია, ბევრად დიდი. უკვე საერთოდ აღარ მაქვს შეგრძნება რომ პატარაა, რომ ბავშვია - ჩვეულებრივი ადამიანია, ჩემი მეგობარია, მართლა, გადამეტების გარეშე. საღამოს ჩემს ამბებს ვუყვები, ჩემს დარდს, სიხარულს ვუზიარებ, ერთად გვიხარია და ვიცინით, ზოგჯერ მე ვტირი, ის მეფერება და გულწრფელად წუხს, ცდილობს დამეხმაროს, გიო მოჰყავს დასამშვიდებლად :)
        ისიც ყველაფერს მეუბნება, რა ნახა ახალი, რა მოეწონა, რა ეტკინა, ზოგჯერ ბურთის თამაში ურჩევნია მშვიდად ჯდომას და ჩვენს დიალოგს, მაგრამ ხათრიანია და დედა უყვარს ძალიან, ამიტომ ჩემთან რჩება და მშვიდად ზის - ზოგჯერ პირიქით თვითონ უნდა ძალიან რომ ,,ეთათ იკოს“ თემო და დედა და მყუდროება არავინ დაგვირღვიოს, დედა სამსახურში არ წავიდეს და დილით გაღვიძებულებმა დიდხანს ვინებივროთ ერთად: ხან მუცელზე დამადოს თავი და გაინაბოს, ხან ლექსები მოვყვეთ, ხან რაიმე გამოგონილი ისტორიები ცხოველებზე, ხან უაზროთ ვიცინოთ ერთად, ხან ვიჭყუმპალავოთ, ქუჩა ქუჩა ვისეირნოთ...
        კეთილია, თუ ტკბილად ეტყვი შეიძლება რაც აბადია ყველაფერი მოგცეს, თუ ვინმეს რამე უჭირს და ტკივა ძალიან წუხს და გული ტკივა. უყვარს დედიკო, მამიკუნია და ენატრება მათთან ბევრი დროის გატარება. გულით უხარია, როცა სამივე ერთად ვერთობით და გულის ტკივილამდე საწყალი გამოხედვა აქვს ზოგჯერ სამსახურში რომ მივდივართ და ვტოვებთ.
        მე მინდა გითხრა დე რომ ძალიან მიყვარხარ. არ ვიცი სხვა დედებს როგორ უყვართ შვილები, ალბათ იმათაც ძალიან, მაგრამ მე ვგიჟდები შენზე, მე შენთვის ვსუნთქავ. მე ბედნიერი ვარ მხოლოდ იმით, რომ შენ მყავხარ ამ ქვეყანაზე და შენზე ძვირფასი ჩემთვის არაფერი არ არსებობს. მე მეიმედები.
        ახლა ვხვდები ხოლმე მამაჩემის წერილების აზრს და ასეთი რამეები აღარ მეჩვენება უბრალო ბანალურობებად.
        სულ რაღაც 2 წლის გახდი დღეს და ამ 2 წელში მთლიანად შეცვალე ჩემში და ჩემს ირგვლივ ყველაფერი.

გილოცავ დე ! მინდა ბედნიერი ბიჭი იყო, სულ ძალიან ძალიან ბედნიერი !


вторник, 4 июня 2013 г.

უბედურებიდან ბედნიერებამდე 3 წუთია

Автор: ჯუნა на 6/04/2013 2 коммент.
       ყველას ცხოვრებაში არის ხოლმე სიტუაცია როცა გაურკვეველი ხარ, როცა გჭირდება თავზე ხელის გადასმა, დამშვიდება და დაკვალიანება, უბრალოდ დახმარების სურვილის გამოთქმა და იმის შეგრძნება, რომ ვიღაც შენს გვერდითაა და არასდროს არ მიგატოვებს. შეიძლება ამ დროს არც არაფერი არ ხდებოდეს, უბრალოდ ისე....  ყველა შენი უბედურება ერთად გაგახსენდეს და უსიამოვნო წარსულზე, გაურკვეველ აწმყოსა თუ დაბინდულ მომავალზე - ერთად მოგინდეს ტირილი და გლოვა.

        გუშინ ერთ-ერთი ასეთი დეპრესიულ საღამოთაგანი იყო, როცა სამსახურიდან მისული საწოლზე მოვიკუნტე და ფიქრებში წავედი. უფრო სწორად დაფიქრებულზე მეტად ჩემი მდგომარეობა გათიშულს შეესაბამებოდა. საერთოდ ადამიანის მდგომარეობა ხომ მის ხასიათზეა დამოკიდებული :
        თუ კარგ ხასიათზე ხარ - გარეთ თურმე მზეა, ფოთლები მწვანეა, ყვავილები ლამაზია, შენი ცხოვრება იდეალური, პერსპექტივები - უკიდეგანო, შესაძლებლობები - ზღვა; ხოლო თუ რაიმე დეტალმა შენი ხასიათი გააფუჭააა - ყველაფერი ისე მიდის როგორც შენ არ გინდოდა, დაღლილი ხარ, ყველაფერი მოგწყინდა, ვერავინ ვერ გიტანს და საერთოდ რატომ გაჩნდი ამ ქვეყანაზე :) ხოდა მეც დაახლოებით ამ უკანასკნელ ფიქრებში ვიყავი და ვერც შევნიშნე საწოლზე თემუკა როგორ ამოძვრა, გვერდით მომიწვა, თავისი მარცხენა ხელი გაშალა და თავქვეშ ამომიდო. დიდი კაცივით თავის მკლავზე დამიწვინა და შემომხედა. ,,დედიკო მიკარარ" - თქვა ტკბილად, მერე ასევე ტკბილად მაკოცა და მითხრა: ,,ეთათ იკოს აქა" - აქ ვიყოთ ერთადო :) და ასე ვიწექით დაახლოებით 3 წუთი, მეტი ერთ ადგილზე გაჩერება მის შესაძლებლობებს ნამდვილად აღემატებოდა, მერე მეპატიჟა ,,ჭამო ბუთი" - წამო ბურთს გეთამაშებიო, მაგრამ ვერ ამიყოლია და წავიდა :) დამტოვა ისევ საწოლზე, მაგრამ უკვე სხვა ფიქრებში, აი ისეთში გარეთ რომ თურმე მზეა, ფოთლები მწვანე, შენი ცხოვრება იდეალური, პერსპექტივები - უკიდეგანო, შესაძლებლობები კი ზღვა :)


 

понедельник, 3 июня 2013 г.

ნაცრისფერებო !!!

Автор: ჯუნა на 6/03/2013 0 коммент.

ძალიან ცოდოა ადამიანი, როდესაც გრძნობს, რომ მთელი მისი ცხოვრება არასწორი მიმართულებით მიექანება.... როცა ხვდება რომ მიდის, მიყვება დინებას და თითოეული მისი დღე არის არასწორი და უმნიშვნელო, ყოველგვარ ღირებულებას თუ სიამოვნებას მოკლებული. როცა ცხოვრობს მხოლოდ იმიტომ, რომ უნდა იცხოვროს, ავტომატზე დგება დილით, ყოველგვარი სიხალისის და სიჭრელის გარეშე, არავითარი სხვა ფერი: მხოლოდ ნაცრისფერი ყოველდღიურობა... და ამ დროს არც კი ყოფნის ძალა ადგეს და რაიმე მნიშვნელოვანი და ძირეული ცვლილებები შეიტანოს თავის ცხოვრებაში.
ის ფიქრობს, რომ შეცვლას  აზრი აღარ აქვს, რომ მაინც არ გამოუვა და ბოლომდე უნდა გაყვეს დინებას. ის ფიქრობს, რომ არასაკმარისად ჭკვიანია, არასაკმარისი ძალები აქვს და შესაძლებლობა იმისთვის, რომ წელში გაიმართოს და იცხოვროს იმაზე უკეთ, ვიდრე ცხოვრობს. ის დარწმუნებულია, რომ მისი დრო უკვე გავიდა და ახლა როგორმე ასე უნდა ჩაათავოს სიცოცხლე, სხვა ზედმეტი ექსცესების გარეშე. მას მხოლოდ ფანტასტიკა ჰგონია უფრო ბედნიერი და ფერადი ცხოვრება და ფიქრობს, რომ თავად ამის შესაძლებლობით უბრალოდ არ დაბადებულა... ვერც კი ხვდება რომ მისი ცხოვრება მის ხელთაა და შეუძლია გააკეთოს ყველაფერი, რაც კი მოესურვება, შეუძლია იყოს ბევრად ბედნიერი ვიდრე არის, შეუძლია ჰქონდეს იმაზე ბევრად საინტერესო ცხოვრება ვიდრე აქვს....
ის ამატებს თავის შეცდომებს ახალს, დღევანდელ ნაცრისფერ დღეს ხვალინდელს და თან ნანობს გუშინდელს, რომ გუშინ არაფერი შეცვალა.
გადის თვეები, წლები და ის უკმაყოფილოა თავისი ცხოვრებით, იმ ადამიანებით, რომლებიც მას გარს ახვევია, იმ გარემოთი რაც ირგვლივაა, იმ ხასიათით, რომელიც მას  თან დაჰყვება...

და კრიტიკულ მომენტებში ადანაშაულებს ყველას: ღმერთს, გარემოს, ქვეყანას, პრეზიდენტს, მშობლებს, ირგვლივმყოფ ადამიანებს, ქმრებს, ცოლებს ..... ყველას, გარდა საკუთარი თავისა!
ამ პოსტს ვწერ იმისთვის, რომ საჭიროების შემთხვევაში მე თვითონვე წავიკითხო და შემოვუძახო თავს, და კიდევ მოგიწოდებთ თქვენ, ნაცრისფერებო, რომ დღეს არ არის გვიან. გააკეთეთ რამე, ისწავლეთ, გამოიძებნეთ ახალი პროფესია, შეიცვალეთ ქალაქი, იმუშავეთ თუნდაც გროშებზე, გაიცანით ახალი ხალხი, დატვირთეთ თქვენი ცხოვრება სიცოცხლით და იარეთ თქვენს ჭკუაზე და არა დინების მიმართულებით. ცხოვრება მოკლეა, მაგრამ მისი თავიდან დაწყება არასდროს არ არის გვიან.

пятница, 21 июня 2013 г.

თემუკა 2 წლის :)

        1 წლის რომ გახდა ამდენი ემოცია არ მქონია, ასე არ მიამაყია, ასე არ განმიცდია, ასე არ მიგრძვნია. ახლა უფრო დიდია, ბევრად დიდი. უკვე საერთოდ აღარ მაქვს შეგრძნება რომ პატარაა, რომ ბავშვია - ჩვეულებრივი ადამიანია, ჩემი მეგობარია, მართლა, გადამეტების გარეშე. საღამოს ჩემს ამბებს ვუყვები, ჩემს დარდს, სიხარულს ვუზიარებ, ერთად გვიხარია და ვიცინით, ზოგჯერ მე ვტირი, ის მეფერება და გულწრფელად წუხს, ცდილობს დამეხმაროს, გიო მოჰყავს დასამშვიდებლად :)
        ისიც ყველაფერს მეუბნება, რა ნახა ახალი, რა მოეწონა, რა ეტკინა, ზოგჯერ ბურთის თამაში ურჩევნია მშვიდად ჯდომას და ჩვენს დიალოგს, მაგრამ ხათრიანია და დედა უყვარს ძალიან, ამიტომ ჩემთან რჩება და მშვიდად ზის - ზოგჯერ პირიქით თვითონ უნდა ძალიან რომ ,,ეთათ იკოს“ თემო და დედა და მყუდროება არავინ დაგვირღვიოს, დედა სამსახურში არ წავიდეს და დილით გაღვიძებულებმა დიდხანს ვინებივროთ ერთად: ხან მუცელზე დამადოს თავი და გაინაბოს, ხან ლექსები მოვყვეთ, ხან რაიმე გამოგონილი ისტორიები ცხოველებზე, ხან უაზროთ ვიცინოთ ერთად, ხან ვიჭყუმპალავოთ, ქუჩა ქუჩა ვისეირნოთ...
        კეთილია, თუ ტკბილად ეტყვი შეიძლება რაც აბადია ყველაფერი მოგცეს, თუ ვინმეს რამე უჭირს და ტკივა ძალიან წუხს და გული ტკივა. უყვარს დედიკო, მამიკუნია და ენატრება მათთან ბევრი დროის გატარება. გულით უხარია, როცა სამივე ერთად ვერთობით და გულის ტკივილამდე საწყალი გამოხედვა აქვს ზოგჯერ სამსახურში რომ მივდივართ და ვტოვებთ.
        მე მინდა გითხრა დე რომ ძალიან მიყვარხარ. არ ვიცი სხვა დედებს როგორ უყვართ შვილები, ალბათ იმათაც ძალიან, მაგრამ მე ვგიჟდები შენზე, მე შენთვის ვსუნთქავ. მე ბედნიერი ვარ მხოლოდ იმით, რომ შენ მყავხარ ამ ქვეყანაზე და შენზე ძვირფასი ჩემთვის არაფერი არ არსებობს. მე მეიმედები.
        ახლა ვხვდები ხოლმე მამაჩემის წერილების აზრს და ასეთი რამეები აღარ მეჩვენება უბრალო ბანალურობებად.
        სულ რაღაც 2 წლის გახდი დღეს და ამ 2 წელში მთლიანად შეცვალე ჩემში და ჩემს ირგვლივ ყველაფერი.

გილოცავ დე ! მინდა ბედნიერი ბიჭი იყო, სულ ძალიან ძალიან ბედნიერი !


вторник, 4 июня 2013 г.

უბედურებიდან ბედნიერებამდე 3 წუთია

       ყველას ცხოვრებაში არის ხოლმე სიტუაცია როცა გაურკვეველი ხარ, როცა გჭირდება თავზე ხელის გადასმა, დამშვიდება და დაკვალიანება, უბრალოდ დახმარების სურვილის გამოთქმა და იმის შეგრძნება, რომ ვიღაც შენს გვერდითაა და არასდროს არ მიგატოვებს. შეიძლება ამ დროს არც არაფერი არ ხდებოდეს, უბრალოდ ისე....  ყველა შენი უბედურება ერთად გაგახსენდეს და უსიამოვნო წარსულზე, გაურკვეველ აწმყოსა თუ დაბინდულ მომავალზე - ერთად მოგინდეს ტირილი და გლოვა.

        გუშინ ერთ-ერთი ასეთი დეპრესიულ საღამოთაგანი იყო, როცა სამსახურიდან მისული საწოლზე მოვიკუნტე და ფიქრებში წავედი. უფრო სწორად დაფიქრებულზე მეტად ჩემი მდგომარეობა გათიშულს შეესაბამებოდა. საერთოდ ადამიანის მდგომარეობა ხომ მის ხასიათზეა დამოკიდებული :
        თუ კარგ ხასიათზე ხარ - გარეთ თურმე მზეა, ფოთლები მწვანეა, ყვავილები ლამაზია, შენი ცხოვრება იდეალური, პერსპექტივები - უკიდეგანო, შესაძლებლობები - ზღვა; ხოლო თუ რაიმე დეტალმა შენი ხასიათი გააფუჭააა - ყველაფერი ისე მიდის როგორც შენ არ გინდოდა, დაღლილი ხარ, ყველაფერი მოგწყინდა, ვერავინ ვერ გიტანს და საერთოდ რატომ გაჩნდი ამ ქვეყანაზე :) ხოდა მეც დაახლოებით ამ უკანასკნელ ფიქრებში ვიყავი და ვერც შევნიშნე საწოლზე თემუკა როგორ ამოძვრა, გვერდით მომიწვა, თავისი მარცხენა ხელი გაშალა და თავქვეშ ამომიდო. დიდი კაცივით თავის მკლავზე დამიწვინა და შემომხედა. ,,დედიკო მიკარარ" - თქვა ტკბილად, მერე ასევე ტკბილად მაკოცა და მითხრა: ,,ეთათ იკოს აქა" - აქ ვიყოთ ერთადო :) და ასე ვიწექით დაახლოებით 3 წუთი, მეტი ერთ ადგილზე გაჩერება მის შესაძლებლობებს ნამდვილად აღემატებოდა, მერე მეპატიჟა ,,ჭამო ბუთი" - წამო ბურთს გეთამაშებიო, მაგრამ ვერ ამიყოლია და წავიდა :) დამტოვა ისევ საწოლზე, მაგრამ უკვე სხვა ფიქრებში, აი ისეთში გარეთ რომ თურმე მზეა, ფოთლები მწვანე, შენი ცხოვრება იდეალური, პერსპექტივები - უკიდეგანო, შესაძლებლობები კი ზღვა :)


 

понедельник, 3 июня 2013 г.

ნაცრისფერებო !!!


ძალიან ცოდოა ადამიანი, როდესაც გრძნობს, რომ მთელი მისი ცხოვრება არასწორი მიმართულებით მიექანება.... როცა ხვდება რომ მიდის, მიყვება დინებას და თითოეული მისი დღე არის არასწორი და უმნიშვნელო, ყოველგვარ ღირებულებას თუ სიამოვნებას მოკლებული. როცა ცხოვრობს მხოლოდ იმიტომ, რომ უნდა იცხოვროს, ავტომატზე დგება დილით, ყოველგვარი სიხალისის და სიჭრელის გარეშე, არავითარი სხვა ფერი: მხოლოდ ნაცრისფერი ყოველდღიურობა... და ამ დროს არც კი ყოფნის ძალა ადგეს და რაიმე მნიშვნელოვანი და ძირეული ცვლილებები შეიტანოს თავის ცხოვრებაში.
ის ფიქრობს, რომ შეცვლას  აზრი აღარ აქვს, რომ მაინც არ გამოუვა და ბოლომდე უნდა გაყვეს დინებას. ის ფიქრობს, რომ არასაკმარისად ჭკვიანია, არასაკმარისი ძალები აქვს და შესაძლებლობა იმისთვის, რომ წელში გაიმართოს და იცხოვროს იმაზე უკეთ, ვიდრე ცხოვრობს. ის დარწმუნებულია, რომ მისი დრო უკვე გავიდა და ახლა როგორმე ასე უნდა ჩაათავოს სიცოცხლე, სხვა ზედმეტი ექსცესების გარეშე. მას მხოლოდ ფანტასტიკა ჰგონია უფრო ბედნიერი და ფერადი ცხოვრება და ფიქრობს, რომ თავად ამის შესაძლებლობით უბრალოდ არ დაბადებულა... ვერც კი ხვდება რომ მისი ცხოვრება მის ხელთაა და შეუძლია გააკეთოს ყველაფერი, რაც კი მოესურვება, შეუძლია იყოს ბევრად ბედნიერი ვიდრე არის, შეუძლია ჰქონდეს იმაზე ბევრად საინტერესო ცხოვრება ვიდრე აქვს....
ის ამატებს თავის შეცდომებს ახალს, დღევანდელ ნაცრისფერ დღეს ხვალინდელს და თან ნანობს გუშინდელს, რომ გუშინ არაფერი შეცვალა.
გადის თვეები, წლები და ის უკმაყოფილოა თავისი ცხოვრებით, იმ ადამიანებით, რომლებიც მას გარს ახვევია, იმ გარემოთი რაც ირგვლივაა, იმ ხასიათით, რომელიც მას  თან დაჰყვება...

და კრიტიკულ მომენტებში ადანაშაულებს ყველას: ღმერთს, გარემოს, ქვეყანას, პრეზიდენტს, მშობლებს, ირგვლივმყოფ ადამიანებს, ქმრებს, ცოლებს ..... ყველას, გარდა საკუთარი თავისა!
ამ პოსტს ვწერ იმისთვის, რომ საჭიროების შემთხვევაში მე თვითონვე წავიკითხო და შემოვუძახო თავს, და კიდევ მოგიწოდებთ თქვენ, ნაცრისფერებო, რომ დღეს არ არის გვიან. გააკეთეთ რამე, ისწავლეთ, გამოიძებნეთ ახალი პროფესია, შეიცვალეთ ქალაქი, იმუშავეთ თუნდაც გროშებზე, გაიცანით ახალი ხალხი, დატვირთეთ თქვენი ცხოვრება სიცოცხლით და იარეთ თქვენს ჭკუაზე და არა დინების მიმართულებით. ცხოვრება მოკლეა, მაგრამ მისი თავიდან დაწყება არასდროს არ არის გვიან.
 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review