11 საათი დაიწყო, უკვე 1 საათია ვაძინებ....
-
"უუუ" - იშვერს თითს კარისკენ
-
"იქეთ გაგიყვანო?" (მუნჯის ენა დედამ იცისო :))
თავს მიქნევს გახარებული, ალბათ ფიქრობს: რით ვერ გაიგე ადამიანო რომ არ მეძინება...
- "
არა დედა, ახლა ძილის დროა, უნდა დაიძინო!"
-
"ბაბუუ" - ჩამოწია ქვედა ტუჩი, თავს მაცოდებს...
-
"ბაბუს ძინავს დე"
-
"ნანოოო"
ნანო ჩემი მულია, სინამდვილეში ლიკა ჰქვია, ჩემს ძმას ნიკა ჰქვია, თემუკა ორივეს ნანოს ეძახის.
-
"ლიკამაც დაიძინა დე"
-
"ბიბიაა"
-
"ბებოსაც ძინავს, დაწექი ახლავე" - მოვსინჯე ყვირილი
-
"ბომბოო აუ აუ"
სულ ცოტა ხნის წინ, პატარა რომ იყო და მისი დაძინება გამიჭირდებოდა, მეზობლის ძაღლით ვაშინებდი, მოვა ბომბორა და გიკბენს-თქო. ეგრევე წვებოდა და თვალებს ხუჭავდა მთელი ძალით და გულმოდგინებით, ახლა იქით მაშინებს...
-
"თემუკა" - ვყვირი რაც ხმა მაქვს
- "დიდაა " - ამბობს თავისი ტკბილი ხმით, ჩემს გულთან მოაქვს თავისი ტუჩები და ხმამაღლა მკოცნის, ოღონდ ჯერ ტუჩებს მადებს და მერე ხმას გამოსცემს :)
არა ჯუნა, გული არ აგიჩუყდეს ახლა თორე სულ ვეღარ დააძინებ - ვამხნევებ თავს და მკაცრ სახეს ვიღებ.
ამასობაში თემუკა თითებით სახეზე მეფერება და ამბობს:
- "
ამნუუ"
ამნუ მის ენაზე ლომს ნიშნავს, ერთი წიგნი ვუყიდე ბიბლუსში, ლომების ცხოვრებაზეა :) მკერავს რომ წავუკითხო.
უკვე 11-ის 20 წუთია, ნერვები აღარ მაქვს, არც მისი ტირილი მინდა, მეცოდება.
- "
ამნუ არა დე, ახლა დავიძინოთ და ხვალ წაგიკითხავ ბევრ ამნუს, კარგი?"
თავს მიქნევს ჭკვიანივით... ხელს მხვევს კისერში რაც ძალა აქვს, იცის რომ მალე დაეძინება და თავს იზღვევს არ გავეპარო...
როგორც იქნა ეძინება, უკვე 11-ის ნახევარია, ცოტა ხანს ვერ გავეპარები გაეღვიძება, 10-15 წუთიც, ღრმად ჩაეძინება და მერე... იმდენი საქმეს გავაკეთებ, facebook-ი მელოდება, სემინარიც სასწავლი მაქვს, კიდე ლაქი უნდა წავისვა........
დილით ბუდილნიკის ხმა გვაღვიძებს ერთად...