понедельник, 29 июня 2015 г.

მე - მშიშარა !

Автор: ჯუნა на 6/29/2015 0 коммент.
          სველი ჰაერით ნელ-ნელა გაიჟღინთა ფილტვები, დაიბერა ძარღვები, მაგრამ არ გაავსო, არ ამოასუნთქა, ვერა. შოშიასავით ვაღებდი პირს და ვხვდებოდი, რომ სამყაროს ჰაერი არ იყო საკმარისი ჩემთვის. ზედმეტად მძიმე იყო, და ცოტა.
          მუხლები მიკანკალებდა და მუხლებთან ერთად მგონი მანქანაც კანკალებდა.
          რა დებილობა სიტყვაა ეს ბედნიერება. არავის რომ არ შეუძლია არავისთვის მისი მოტანა. საერთოდ. შენ თუ მოერევი შენს საკუთარ ეგოისტობას და თავს კარგად იგრძნობ, მხოლოდ მაშინ ხდება მთელი მაგია. შეგიძლია ირგვლივმყოფებს გაუზიარო შენი ანთებული თვალები და სულ ეგ იქნება მთელი ბედნიერების შეგრძნება, შენიც და სხვისიც.
          მანქანა ნელა დაიქოქა, ძლივს და ცახცახით. ზანტად ამოძრავდა და ისევ ჩაქრა. შიშით ძალა არ ეყო ალბათ. ჩემსავით.
          მეც ხომ ყველაფრის მეშინია. მე, ვითომ მაგარ ტიპს, ხომ სინამდვილეში ცხოვრების მეშინია. ადამიანების, ურთიერთობების, პასუხისმგებლობების, შეცდომების.... მწარე სიმართლის და ვერ დანახული ტყუილის. სიყალბის და სიყვარულისიც. დანაკლისის და ყოველგვარი ზედმეტობის.
          მე, ის მშიშარა ვარ, მთელი შეგნებული ცხოვრება რომ უმტკივნეულო შუალედებს ვეძებ და საკუთარი უნორმობისთვის ვერ მიშველია.
          მე ის მშიშარა ვარ, ყველა სიტყვაში რომ ქვეტექსტებს ვეძებ და ზედმეტად იდეალურად წარმომიდგენია ადამიანებს შორის ურთიერთობები
          მე ის მშიშარა ვარ, საკუთარ ნაჭუჭში რომ ვერ ვეტევი და ხეტიალში ვარიგებ საკუთარ გულს ირგვლივ. მერე კი დანაკლისებს ვეღარ ვივსებ და უაზროდ ვგოდებ.
          ახლა რომ მანქანა დაიქოქებოდეს, აუცილებლად დავასრულებ ამ ყველაფერს.... სამუდამოდ.... ვიფიქრე და დაიქოქა : ) მერე დიდხანს ვიჯექი დაქოქილ მანქანაში და ვფიქრობდი რა უნდა მექნა. ვფიქრობდი სად უნდა წავსულიყავი. იმასაც ვფიქრობდი ყველაზე გულიანად ვინ მომისმენდა და იმასაც, ყველაზე იმედიანი ნუგეში ამ უაზრობაში ვისი იქნებოდა....
          სასაფლაოზე წავედი. ეზოში ეკლესია იყო.
          არსად არ მიყვარს დაგვიანება. მხოლოდ იქ, სადაც ყველაზე დროულად უნდა მიხვიდე წესით. მომწონს იმის შეგრძნება, რომ მე მივდივარ და იქ რაღაც მნიშვნელოვანი მხვდება.... დღეს ეს ჩემდაუნებურად მოხდა. შევედი და მომეგება ერთსულოვნება:
          - ღმეერთი უუფალი და გამოგვიჩნდა ჩვენ.....
          და შიგნით მიხმო სიმშვიდემ.
          მივხვდი რომ ღმერთს მაინც ვუყვარვარ.
       


          შიგნით სანამ გავძელი, თავს ყველაზე დაცულად ვგრძნობდი მსოფლიოში. იქ არ მომკარებია არაფერი ბოროტი, ეგოისტური, დეპრესიული, უვარგისი, უაზრო და ფუჭი....
          იქ ისევ თვალებანთებული გოგო ვიყავი მუჭა მუჭა ცრემლებით სავსე, მაგრამ კარგი.
       
       

დავიღალე

воскресенье, 21 июня 2015 г.

Temo's fourth birthday : )

Автор: ჯუნა на 6/21/2015 0 коммент.
         

          ვზივარ და ვფიქრობ რითი უნდა დავიწყო ეს პოსტი;
          რა უნდა მოვახვედრო რამოდენიმე აბზაცში ისეთი, რომელშიც თვალნათლივ გამოჩნდება როგორი ბიჭი მყავს მე თემუკა ან როგორი გოგო ვარ მე მარტო თემუკასთვის;
          ერთმანეთის გვერდით ცუდად არ ვართ, ასე არ ხდება;
          ერთმანეთის გვერდით ნეგატიურობები არ გვაქვს, არ არსებობს;
          არც გადაუჭრელი პრობლემები;
          ჩემი გულითადი მეგობარი ხარო - მითხრა ცოტა ხნის წინ, ისე, უბრალოდ, სხვათაშორის;
          ის ჩემს გვერდით ის კაცია, რომელიც ჩემზე ზრუნავს, ჩემთვის ფიქრობს, რომელსაც ვუყვარვარ და რომელიც ყველაფერს გააკეთებს ჩვენი დედა შვილობისთვის;
          და მე მის გვერდით მთა ვარ -
          მთა, რომელსაც არაფრის ეშინია დედამიწის ზურგზე;
          ყველაზე ძლიერი, ყველაზე მაგარი და ყოვლისშემძლე...
          შენი ბედნიერებისთვის დედამიწას შევძრავ და გადავდგამ.
          მინდა იცოდე, რომ ყველაზე დიდი სიყვარულით მიყვარხარ რაც კი არსებობს დედამიწის ზურგზე.
          4 წლის შესრულებას გილოცავ დე ! მე და მამა გილოცავთ ! ჩვენი მზე და მთელი აზრი ხარ შენ !



четверг, 11 июня 2015 г.

ღამის კოშმარები და აბლაბუდები

Автор: ჯუნა на 6/11/2015 0 коммент.
       

          სიყვარული ყველგანაა
          ბევრია
          ყ ვ ე ლ ა ს შ ი ა
          ყველას ყველა უყვარს: იფიცებიან, იმტკიცებიან, იფათურებიან, გიშინაურდებიან, სენტიმენტალურობენ, გულში გიძვრებიან, მაგრამ საკმარისია რამე ოდნავ შეცვალო, რომ არავინ არაფერს ცდილობს, არავინ არაფერს არკვევს, არავის არაფერი უნდა.... ეს ხომ ეგოისტობის კანონებს აღემატება. ისადგურებს უკუნი სიბნელე და სიცივე ერთ დროს გაცხელებულ გულებში და ბოლო რომ მაკვირვებდა ის ფიციც კი აღარ ჩანს ხოლმე არსად....
          ბევრს უყვარს, ბევრს
          მაგრამ ყველას სიყვარული ეგოისტურია და საკუთართავისო....
          შენც მხოლოდ ისეთი გიყვარვარ, როგორიც შენს წარმოდგენაში ვარ. როგორიც შენს ფიქრებში დამსახე და როგორადაც ჩამიბეჭდე შენს წარმოსახვაში. როგორადაც მომნათლე და სულ აღარ გინდა დაინახო ჩემი სხვა წახნაგები, მხარეები, მანკიერებებიც, გადამეტებული სითბოებიც....
          არაფერი გინდა ზედმეტი
          მე უნდა ვიყო ჩემს ტყავში, ჩემს ადგილას და არ ვამეტებდე საკუთარ თავს.
          არადა, როგორც არავინ, ხომ ისე კარგად იცი, რომ ყოველთვის მინდა ჩემს თავზე მეტი ვიყო.... ვბობოქრობდე, ვდუღდე და გადმოვდიოდე.
          ხომ იცი, მე იშვიათი ნიჭით ვარ დაჯილდოებული. მე შემიძლია ძალიან მიყვარდეს სასხვისოდ.... საშენოდ. მე ისე მიყვარხარ, რომ ზღვარი არ ვიცი და ნორმა. წესი. ფორმა. მე საკუთარი თავი ყველაზე ნაკლებად მადარდებს შენთან. იმიტომ რომ შენ ხარ უპირატესი. ასეთი რამ ალბათ მაშინ ხდება ხოლმე, როცა სხვის სიკარგეში უფრო არ გეპარება ეჭვი, ვიდრე საკუთარი თავისაში.... და კიდე იცი რა? მე შენით მიყვარს ჩემი, საკუთარი თავი.... ერთ დღესაც რომ ადგე და შეწყვიტო ჩემი სიყვარული, ლამაზად და მყარად აშენებულ ჩემს ეგოისტურ ცხოვრებას, ჩემი პატივმოყვარეობას, ჩემს სილამაზეს, ჩემს პოზიტივს, ჩემს ხალისს, ჩემს ენერგიას, ჩემს უნარებს, ჩემს ძალებს - ყველაფერს დაანგრევ და მიწასთან გაასწორებ. გამანულებ.
          ხშირად მესიზმრება ხოლმე, რომ მაღალი მთიდან ვეშვები და უმოწყალოდ ვენარცხები დედამიწას.... ეს შეჯახება იმდენად ძლიერია, რომ ყველაფერს წერტილს უსვამს და ანადგურებს.
          ცოტა მეშინია
         



понедельник, 29 июня 2015 г.

მე - მშიშარა !

          სველი ჰაერით ნელ-ნელა გაიჟღინთა ფილტვები, დაიბერა ძარღვები, მაგრამ არ გაავსო, არ ამოასუნთქა, ვერა. შოშიასავით ვაღებდი პირს და ვხვდებოდი, რომ სამყაროს ჰაერი არ იყო საკმარისი ჩემთვის. ზედმეტად მძიმე იყო, და ცოტა.
          მუხლები მიკანკალებდა და მუხლებთან ერთად მგონი მანქანაც კანკალებდა.
          რა დებილობა სიტყვაა ეს ბედნიერება. არავის რომ არ შეუძლია არავისთვის მისი მოტანა. საერთოდ. შენ თუ მოერევი შენს საკუთარ ეგოისტობას და თავს კარგად იგრძნობ, მხოლოდ მაშინ ხდება მთელი მაგია. შეგიძლია ირგვლივმყოფებს გაუზიარო შენი ანთებული თვალები და სულ ეგ იქნება მთელი ბედნიერების შეგრძნება, შენიც და სხვისიც.
          მანქანა ნელა დაიქოქა, ძლივს და ცახცახით. ზანტად ამოძრავდა და ისევ ჩაქრა. შიშით ძალა არ ეყო ალბათ. ჩემსავით.
          მეც ხომ ყველაფრის მეშინია. მე, ვითომ მაგარ ტიპს, ხომ სინამდვილეში ცხოვრების მეშინია. ადამიანების, ურთიერთობების, პასუხისმგებლობების, შეცდომების.... მწარე სიმართლის და ვერ დანახული ტყუილის. სიყალბის და სიყვარულისიც. დანაკლისის და ყოველგვარი ზედმეტობის.
          მე, ის მშიშარა ვარ, მთელი შეგნებული ცხოვრება რომ უმტკივნეულო შუალედებს ვეძებ და საკუთარი უნორმობისთვის ვერ მიშველია.
          მე ის მშიშარა ვარ, ყველა სიტყვაში რომ ქვეტექსტებს ვეძებ და ზედმეტად იდეალურად წარმომიდგენია ადამიანებს შორის ურთიერთობები
          მე ის მშიშარა ვარ, საკუთარ ნაჭუჭში რომ ვერ ვეტევი და ხეტიალში ვარიგებ საკუთარ გულს ირგვლივ. მერე კი დანაკლისებს ვეღარ ვივსებ და უაზროდ ვგოდებ.
          ახლა რომ მანქანა დაიქოქებოდეს, აუცილებლად დავასრულებ ამ ყველაფერს.... სამუდამოდ.... ვიფიქრე და დაიქოქა : ) მერე დიდხანს ვიჯექი დაქოქილ მანქანაში და ვფიქრობდი რა უნდა მექნა. ვფიქრობდი სად უნდა წავსულიყავი. იმასაც ვფიქრობდი ყველაზე გულიანად ვინ მომისმენდა და იმასაც, ყველაზე იმედიანი ნუგეში ამ უაზრობაში ვისი იქნებოდა....
          სასაფლაოზე წავედი. ეზოში ეკლესია იყო.
          არსად არ მიყვარს დაგვიანება. მხოლოდ იქ, სადაც ყველაზე დროულად უნდა მიხვიდე წესით. მომწონს იმის შეგრძნება, რომ მე მივდივარ და იქ რაღაც მნიშვნელოვანი მხვდება.... დღეს ეს ჩემდაუნებურად მოხდა. შევედი და მომეგება ერთსულოვნება:
          - ღმეერთი უუფალი და გამოგვიჩნდა ჩვენ.....
          და შიგნით მიხმო სიმშვიდემ.
          მივხვდი რომ ღმერთს მაინც ვუყვარვარ.
       


          შიგნით სანამ გავძელი, თავს ყველაზე დაცულად ვგრძნობდი მსოფლიოში. იქ არ მომკარებია არაფერი ბოროტი, ეგოისტური, დეპრესიული, უვარგისი, უაზრო და ფუჭი....
          იქ ისევ თვალებანთებული გოგო ვიყავი მუჭა მუჭა ცრემლებით სავსე, მაგრამ კარგი.
       
       

დავიღალე

воскресенье, 21 июня 2015 г.

Temo's fourth birthday : )

         

          ვზივარ და ვფიქრობ რითი უნდა დავიწყო ეს პოსტი;
          რა უნდა მოვახვედრო რამოდენიმე აბზაცში ისეთი, რომელშიც თვალნათლივ გამოჩნდება როგორი ბიჭი მყავს მე თემუკა ან როგორი გოგო ვარ მე მარტო თემუკასთვის;
          ერთმანეთის გვერდით ცუდად არ ვართ, ასე არ ხდება;
          ერთმანეთის გვერდით ნეგატიურობები არ გვაქვს, არ არსებობს;
          არც გადაუჭრელი პრობლემები;
          ჩემი გულითადი მეგობარი ხარო - მითხრა ცოტა ხნის წინ, ისე, უბრალოდ, სხვათაშორის;
          ის ჩემს გვერდით ის კაცია, რომელიც ჩემზე ზრუნავს, ჩემთვის ფიქრობს, რომელსაც ვუყვარვარ და რომელიც ყველაფერს გააკეთებს ჩვენი დედა შვილობისთვის;
          და მე მის გვერდით მთა ვარ -
          მთა, რომელსაც არაფრის ეშინია დედამიწის ზურგზე;
          ყველაზე ძლიერი, ყველაზე მაგარი და ყოვლისშემძლე...
          შენი ბედნიერებისთვის დედამიწას შევძრავ და გადავდგამ.
          მინდა იცოდე, რომ ყველაზე დიდი სიყვარულით მიყვარხარ რაც კი არსებობს დედამიწის ზურგზე.
          4 წლის შესრულებას გილოცავ დე ! მე და მამა გილოცავთ ! ჩვენი მზე და მთელი აზრი ხარ შენ !



четверг, 11 июня 2015 г.

ღამის კოშმარები და აბლაბუდები

       

          სიყვარული ყველგანაა
          ბევრია
          ყ ვ ე ლ ა ს შ ი ა
          ყველას ყველა უყვარს: იფიცებიან, იმტკიცებიან, იფათურებიან, გიშინაურდებიან, სენტიმენტალურობენ, გულში გიძვრებიან, მაგრამ საკმარისია რამე ოდნავ შეცვალო, რომ არავინ არაფერს ცდილობს, არავინ არაფერს არკვევს, არავის არაფერი უნდა.... ეს ხომ ეგოისტობის კანონებს აღემატება. ისადგურებს უკუნი სიბნელე და სიცივე ერთ დროს გაცხელებულ გულებში და ბოლო რომ მაკვირვებდა ის ფიციც კი აღარ ჩანს ხოლმე არსად....
          ბევრს უყვარს, ბევრს
          მაგრამ ყველას სიყვარული ეგოისტურია და საკუთართავისო....
          შენც მხოლოდ ისეთი გიყვარვარ, როგორიც შენს წარმოდგენაში ვარ. როგორიც შენს ფიქრებში დამსახე და როგორადაც ჩამიბეჭდე შენს წარმოსახვაში. როგორადაც მომნათლე და სულ აღარ გინდა დაინახო ჩემი სხვა წახნაგები, მხარეები, მანკიერებებიც, გადამეტებული სითბოებიც....
          არაფერი გინდა ზედმეტი
          მე უნდა ვიყო ჩემს ტყავში, ჩემს ადგილას და არ ვამეტებდე საკუთარ თავს.
          არადა, როგორც არავინ, ხომ ისე კარგად იცი, რომ ყოველთვის მინდა ჩემს თავზე მეტი ვიყო.... ვბობოქრობდე, ვდუღდე და გადმოვდიოდე.
          ხომ იცი, მე იშვიათი ნიჭით ვარ დაჯილდოებული. მე შემიძლია ძალიან მიყვარდეს სასხვისოდ.... საშენოდ. მე ისე მიყვარხარ, რომ ზღვარი არ ვიცი და ნორმა. წესი. ფორმა. მე საკუთარი თავი ყველაზე ნაკლებად მადარდებს შენთან. იმიტომ რომ შენ ხარ უპირატესი. ასეთი რამ ალბათ მაშინ ხდება ხოლმე, როცა სხვის სიკარგეში უფრო არ გეპარება ეჭვი, ვიდრე საკუთარი თავისაში.... და კიდე იცი რა? მე შენით მიყვარს ჩემი, საკუთარი თავი.... ერთ დღესაც რომ ადგე და შეწყვიტო ჩემი სიყვარული, ლამაზად და მყარად აშენებულ ჩემს ეგოისტურ ცხოვრებას, ჩემი პატივმოყვარეობას, ჩემს სილამაზეს, ჩემს პოზიტივს, ჩემს ხალისს, ჩემს ენერგიას, ჩემს უნარებს, ჩემს ძალებს - ყველაფერს დაანგრევ და მიწასთან გაასწორებ. გამანულებ.
          ხშირად მესიზმრება ხოლმე, რომ მაღალი მთიდან ვეშვები და უმოწყალოდ ვენარცხები დედამიწას.... ეს შეჯახება იმდენად ძლიერია, რომ ყველაფერს წერტილს უსვამს და ანადგურებს.
          ცოტა მეშინია
         



 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review