вторник, 28 августа 2018 г.

დღიურებიდან

Автор: ჯუნა на 8/28/2018 0 коммент.
                                                                          24.07
 
          ახლა იქ ვარ, სადაც მთელი სიბერის გატარება მქონდა გეგმაში. სადაც ყველაფერი ისეა, როგორც ჩემს სიბერეში უნდა იყოსსუფთა თეთრი და ლურჯი ფერები, მზის შეგებებებ დილაადრიან, მისთვის მოყოლილი განსაკუთრებული ამბები და ნუგეშები, სხივებისფერი თმები, მარილიანი მლაშე ზღვის სუნი სხეულზე, ყველაზე საოცარი დაისები, მთვარის შუქზე პლედმოხვეული ფიქრები, ღამის სანაპიროები და ოდნავ დარდიანი სიმშვიდე. თითქოს იქ გადავსახლდი. 30 ან 40 წლით მომავალში....



          ყველაფერი კარგადაა. უბრალოდ ექიმების ვარაუდით რაღაც ჩიყვი მაქვს. თითქოს არაფერი. ამას წელის ტკივილებიც დაერთო და ბონუსად ნერვოპათოლოგთან ვიზიტი. წამლები, უძილო ღამეები, ტკივილები....  თითქოს ხომ არაფერი. მაგრამ მთელი ჩემი წარმოდგენები მუსკულებიან საკუთარ თავზე წყალში ჩამეყარა. ფიქრები იმის შესახებ, რომ ყველაზე მაგარი, გამძლე ვარ, ვერაფერი მომერევა და სულ ასე იქნება - გაქრა. რაღაც მომერია და აღარაფერი იქნება ისე, როგორც ადრე. გაქრება ჩემი მუსკულებიც და გიოს ხელით სატარებელი ვეყოლები, ქალივით სუსტი და უმწეო.

1.08

          მოკლედ, მოიცდის სიბერე :) არავითარი ჩიყვი არ მაქვს. ისევ მუსკულებიანი ყოვლის შემძლე ვარ :) შეეშალათ ამ ექიმებს რაღაც და ძალიანაც კარგი....
          დღეს, თბილისიდან მოვდიოდი და გორთან ახლოს ყვავილები დავინახე. ერთხელ ვნახე ესენი, სადღაც შეკვეთილთან, ციცინათელასთან ახლოს  - საითაც გავიხედე ყველგან ესენი იყვნენ: იასამნისფერები, საოცრებები. ლანდიშებიათქო ვიძახდი, მაგრამ თურმე ლანდიში სულ სხვაგვარია. ეს ჩემი ყვავილები კი მინდვის ყოფილა, თავისთვის ამოდის და ასე უბრალოდ მრავლდებაო მითხრეს. გიოს უნდოდა ჩემთვის დაეკრიფა და ლამის გუბეში გადავარდა :) მერე ქუთაისში ვიპოვეთ :)




19.08

          რახანია გიოზე არაფერი მომიყოლია. ალბათ იმ დროიდან, ვიქტორია რომ პატარა იყო და აფთიაქში გავიპარეთ :) მას შემდეგ ბევრი არაფერიც შეცვლილა, გარდა იმისა რომ შვილები გაიზარდნენ და იმაზე ბევრად მეტ ყურადღებას ითხოვენ, ვიდრე ოდესმე. ჩვენ კი ისევ ვცდილობთ ზოგჯერ რაღაც საქმეები გამოვჩიჩქნოთ, გავაჩინოთ, მერე მხრები ავიჩეჩოთ რომ კი არ გვინდა, მაგრამ საჭიროა. იესთქო ერთმანეთს თვალებით ვანიშნოთ და ჩუმად გავიპაროთ. განა რას ვაფუჭებთ :) უბრალოდ ზოგჯერ მგონია, რომ მართლა ძალიან პატარები ვართ და უჩვეულოდ დიდი შვილები გვყავს.
          მე ძალიან მიყვარს გზები. გრძელი და მშვიდი. ბოლო თვეში მგონი ორჯერ გავიპარეთ. ერთხელ ზღვაზე:
          მთელი გზა შეუსვენებლად ვსაუბრობდით. მოსწრებაზე.
          გამახსენდა, ერთხელ  ერთმა ფსიქოლოგმა მითხრა, რომ თურმე ბევრ ადამიანს აი ასე ერთმანეთთან საუბარი არ შეუძლია. ყოფითზე კი არა...აი ისე... უბრალოდ. მითუმეტეს მეუღლეებს. ბევრს ვფიქრობდი ამაზე. მივხვდი, რომ როგორც ყოველთვის აქაც ძალიან გამიმართლა.
          დრო ცოტა გვქონდა, სულ რაღაც საათი და ცოტა. ვილაპარაკეთ ადამიანებზე, ურთიერთობებზე, შიშებზე.... სიყვარულზეც ბევრი ვილაპარაკეთ. შეგნებებზე და ეგოისტობებზე.  ეგოიზმისა და თვითშეგნების ბრძოლაზე. რომ ზოგჯერ, ადამიანს ეგოისტობა გადაგწონის და ამ დროს, როცა თითქოს ჰარმონიაში უნდა იყო საკუთარი მეს წინ წაწევისთვის, სინამდვილეში ჰარმონიას კარგავ გვერდით მდგომთან. შეიძლება სინდისი გქენჯნის, ან იქნებ გვერდით მდგომის არც ისე ბედნიერი სახე გგვრის სევდას.... მაგრამ ფაქტია, რომ სიმშვიდე მიდის. ჰოდა, თუ შეძლებ და შეგნება ეგოიზმზე გაამარჯვებინებ - სწორ გზასაც დაინახავ, დათმობ და კომპრომისებსაც იპოვი....  
          იქ გავჩერდით, რომ ზღვაზე მივდიოდით. ჩემი ხელი ხელში ეჭირა, პერიოდულად ტუჩებთან მიჰქონდა, თითქოს რწმუნდებოდა რომ ნამდვილად მე ვიყავი და მშვიდდებოდა. ერთ ადგილას, სადღაც ლანჩხუთთან გააჩერა, ჩამეხუტა და მითხრა. რომ ძალიან ვუყვარდი. კიდე მითხრა, რომ ყოველთვის შეძლებდა ჩახუტებით ყველა ჩემი ტკივილები თავისთან წაეღო. რა ბავშვობაა :)

          მეორეჯერ გურიაში გავიპარეთ. გავიპარეთ რა, საქმეზე წავედით :) დრო საათზე ნაკლები გვქონდა ალბათ. ისე მოსწრებაზე ბევრი ვილაპარაკეთ. გიოს მოსმენა ზოგადად ძალიან მიყვარს. არ ვიცი სუბიექტური ვარ თუ არა, მაგრამ ის რომ საუბრობს მშვიდად, დინჯად, აი ისე, თითქოს მთელი ცხოვრება იმაზე ფიქრობდა, რასაც გიხსნის - შეუძლებელია არ დაუჯერო. შეუძლებელია იფიქრო რომ ცდება, იმიტომ რომ ჩემსავით არასდროს ხტება და ემოციები არ ასულელებს. ცივი გონებით და სამართლიანად მსჯელობა უყვარს.
          ჰოდა გიო იმას ამბობდა რაზეც დიდი ხანია თავად ვფიქრობ. რომ დანაშაულია ადამიანში ეჭვი შეგეპაროს. წამიერადაც კი. თუ სხვას ყველა საბუთი და ახსნა დაუდე საკუთარი თავის გასასამართლებლად- ეს რწმენა აღარაა. არც კაცთმოყვარეობაა, ალბათ. ყველაფერი თუ ომით ახსენი - სადღაა რწმენა? რაღაა ნდობა?... ჰო, კიდევ ურწმუნო თომაზე მომიყვა. თქვენ იცით რატომ ვეძახით თომას, ქრისტეს მოციქულს და წმინდანს ურწმუნოს?  
          თურმე, მას სიხარულით რომ ახარეს სხვა მოციქულებმა ქრისტე აღდგაო, ,,უკეთუ არა ვიხილო, არა სადა მრწმენესო“ - უპასუხა და მოითხოვა,რომ თავად დარმუნებულიყო მათ ნათქვამში. ამ წამიერი ეჭვით მას სამუდამოდ შერჩა ურწმუნო თომას სახელი....
         ჩემი აზრით სხვაობა ვიღაცეებსა და შენთვის ერთგულ ადამიანებს შორის ზუსტად ესაა - ერთგულებს სჯერა შენი. უბრალოდ გიყურებს და სჯერა. ვიღაცეებს - არა. რომ დაუჯდე, ყველა სიტყვა და ქცევა აუხსნა - ვიღაცაც აუცილებლად დაგიჯერებს. მაგრამ ეს დამღლელია. და არასიყვარულური :)

25.08

          ვიქტორიას ვუბრაზდები ძალიან. ან იქნებ ვერც ვუბრაზდები და ამიტომაცაა, რომ დღითი დღე უფრო გასაბრაზებლად იქცევა. ყველაფერში გვგავს. ხან მე, ხან გიოს. ალბათ უფრო მე. ხომ ვთქვი ემოციებისგან მე ვსულელდებითქო :) რთულია საკუთარ ქცევებს გაუბრაზდე. ნეტავ დაჭკვიანდებოდეს.....



          ძილის წინ თავისი სოსკა პირში ჩამიდო და ახლა მე დაგაძინებო გამომიცხადა. ხელები ლოყაზე მომისვა, როგორც მე ვეფერები ხოლმე და ,,იკო და ალა იკო ერთი საკალელი და ლალაზი გოგონა სახელად ქვიოდა პეპა გოჭიო" - მიაყარა..... თვალებდახუჭული რომ მომიგულა ადგა, გიოს ხელი ჩაკიდა, ,,ქელი მოტიდე და ვიტუნაოთო“ - უბრძანა. გიოს კი ეძინებოდა, მაგრამ ხომ ვამბობ ვერ ვუბრაზდებითთქო - თვალები სითბოთი აევსო, ერთი გულიანად გადაიკისკისა, ვიკუნას ხელები ჩაჰკიდა და ორივემ ერთად საწოლზე ხტუნვა დაიწყო. მხიარულად, მშვიდადთითქოს ნორმალურებივით იქცეოდნენ და ასეც უნდა ყოფილიყო ძილის წინ.



вторник, 28 августа 2018 г.

დღიურებიდან

                                                                          24.07
 
          ახლა იქ ვარ, სადაც მთელი სიბერის გატარება მქონდა გეგმაში. სადაც ყველაფერი ისეა, როგორც ჩემს სიბერეში უნდა იყოსსუფთა თეთრი და ლურჯი ფერები, მზის შეგებებებ დილაადრიან, მისთვის მოყოლილი განსაკუთრებული ამბები და ნუგეშები, სხივებისფერი თმები, მარილიანი მლაშე ზღვის სუნი სხეულზე, ყველაზე საოცარი დაისები, მთვარის შუქზე პლედმოხვეული ფიქრები, ღამის სანაპიროები და ოდნავ დარდიანი სიმშვიდე. თითქოს იქ გადავსახლდი. 30 ან 40 წლით მომავალში....



          ყველაფერი კარგადაა. უბრალოდ ექიმების ვარაუდით რაღაც ჩიყვი მაქვს. თითქოს არაფერი. ამას წელის ტკივილებიც დაერთო და ბონუსად ნერვოპათოლოგთან ვიზიტი. წამლები, უძილო ღამეები, ტკივილები....  თითქოს ხომ არაფერი. მაგრამ მთელი ჩემი წარმოდგენები მუსკულებიან საკუთარ თავზე წყალში ჩამეყარა. ფიქრები იმის შესახებ, რომ ყველაზე მაგარი, გამძლე ვარ, ვერაფერი მომერევა და სულ ასე იქნება - გაქრა. რაღაც მომერია და აღარაფერი იქნება ისე, როგორც ადრე. გაქრება ჩემი მუსკულებიც და გიოს ხელით სატარებელი ვეყოლები, ქალივით სუსტი და უმწეო.

1.08

          მოკლედ, მოიცდის სიბერე :) არავითარი ჩიყვი არ მაქვს. ისევ მუსკულებიანი ყოვლის შემძლე ვარ :) შეეშალათ ამ ექიმებს რაღაც და ძალიანაც კარგი....
          დღეს, თბილისიდან მოვდიოდი და გორთან ახლოს ყვავილები დავინახე. ერთხელ ვნახე ესენი, სადღაც შეკვეთილთან, ციცინათელასთან ახლოს  - საითაც გავიხედე ყველგან ესენი იყვნენ: იასამნისფერები, საოცრებები. ლანდიშებიათქო ვიძახდი, მაგრამ თურმე ლანდიში სულ სხვაგვარია. ეს ჩემი ყვავილები კი მინდვის ყოფილა, თავისთვის ამოდის და ასე უბრალოდ მრავლდებაო მითხრეს. გიოს უნდოდა ჩემთვის დაეკრიფა და ლამის გუბეში გადავარდა :) მერე ქუთაისში ვიპოვეთ :)




19.08

          რახანია გიოზე არაფერი მომიყოლია. ალბათ იმ დროიდან, ვიქტორია რომ პატარა იყო და აფთიაქში გავიპარეთ :) მას შემდეგ ბევრი არაფერიც შეცვლილა, გარდა იმისა რომ შვილები გაიზარდნენ და იმაზე ბევრად მეტ ყურადღებას ითხოვენ, ვიდრე ოდესმე. ჩვენ კი ისევ ვცდილობთ ზოგჯერ რაღაც საქმეები გამოვჩიჩქნოთ, გავაჩინოთ, მერე მხრები ავიჩეჩოთ რომ კი არ გვინდა, მაგრამ საჭიროა. იესთქო ერთმანეთს თვალებით ვანიშნოთ და ჩუმად გავიპაროთ. განა რას ვაფუჭებთ :) უბრალოდ ზოგჯერ მგონია, რომ მართლა ძალიან პატარები ვართ და უჩვეულოდ დიდი შვილები გვყავს.
          მე ძალიან მიყვარს გზები. გრძელი და მშვიდი. ბოლო თვეში მგონი ორჯერ გავიპარეთ. ერთხელ ზღვაზე:
          მთელი გზა შეუსვენებლად ვსაუბრობდით. მოსწრებაზე.
          გამახსენდა, ერთხელ  ერთმა ფსიქოლოგმა მითხრა, რომ თურმე ბევრ ადამიანს აი ასე ერთმანეთთან საუბარი არ შეუძლია. ყოფითზე კი არა...აი ისე... უბრალოდ. მითუმეტეს მეუღლეებს. ბევრს ვფიქრობდი ამაზე. მივხვდი, რომ როგორც ყოველთვის აქაც ძალიან გამიმართლა.
          დრო ცოტა გვქონდა, სულ რაღაც საათი და ცოტა. ვილაპარაკეთ ადამიანებზე, ურთიერთობებზე, შიშებზე.... სიყვარულზეც ბევრი ვილაპარაკეთ. შეგნებებზე და ეგოისტობებზე.  ეგოიზმისა და თვითშეგნების ბრძოლაზე. რომ ზოგჯერ, ადამიანს ეგოისტობა გადაგწონის და ამ დროს, როცა თითქოს ჰარმონიაში უნდა იყო საკუთარი მეს წინ წაწევისთვის, სინამდვილეში ჰარმონიას კარგავ გვერდით მდგომთან. შეიძლება სინდისი გქენჯნის, ან იქნებ გვერდით მდგომის არც ისე ბედნიერი სახე გგვრის სევდას.... მაგრამ ფაქტია, რომ სიმშვიდე მიდის. ჰოდა, თუ შეძლებ და შეგნება ეგოიზმზე გაამარჯვებინებ - სწორ გზასაც დაინახავ, დათმობ და კომპრომისებსაც იპოვი....  
          იქ გავჩერდით, რომ ზღვაზე მივდიოდით. ჩემი ხელი ხელში ეჭირა, პერიოდულად ტუჩებთან მიჰქონდა, თითქოს რწმუნდებოდა რომ ნამდვილად მე ვიყავი და მშვიდდებოდა. ერთ ადგილას, სადღაც ლანჩხუთთან გააჩერა, ჩამეხუტა და მითხრა. რომ ძალიან ვუყვარდი. კიდე მითხრა, რომ ყოველთვის შეძლებდა ჩახუტებით ყველა ჩემი ტკივილები თავისთან წაეღო. რა ბავშვობაა :)

          მეორეჯერ გურიაში გავიპარეთ. გავიპარეთ რა, საქმეზე წავედით :) დრო საათზე ნაკლები გვქონდა ალბათ. ისე მოსწრებაზე ბევრი ვილაპარაკეთ. გიოს მოსმენა ზოგადად ძალიან მიყვარს. არ ვიცი სუბიექტური ვარ თუ არა, მაგრამ ის რომ საუბრობს მშვიდად, დინჯად, აი ისე, თითქოს მთელი ცხოვრება იმაზე ფიქრობდა, რასაც გიხსნის - შეუძლებელია არ დაუჯერო. შეუძლებელია იფიქრო რომ ცდება, იმიტომ რომ ჩემსავით არასდროს ხტება და ემოციები არ ასულელებს. ცივი გონებით და სამართლიანად მსჯელობა უყვარს.
          ჰოდა გიო იმას ამბობდა რაზეც დიდი ხანია თავად ვფიქრობ. რომ დანაშაულია ადამიანში ეჭვი შეგეპაროს. წამიერადაც კი. თუ სხვას ყველა საბუთი და ახსნა დაუდე საკუთარი თავის გასასამართლებლად- ეს რწმენა აღარაა. არც კაცთმოყვარეობაა, ალბათ. ყველაფერი თუ ომით ახსენი - სადღაა რწმენა? რაღაა ნდობა?... ჰო, კიდევ ურწმუნო თომაზე მომიყვა. თქვენ იცით რატომ ვეძახით თომას, ქრისტეს მოციქულს და წმინდანს ურწმუნოს?  
          თურმე, მას სიხარულით რომ ახარეს სხვა მოციქულებმა ქრისტე აღდგაო, ,,უკეთუ არა ვიხილო, არა სადა მრწმენესო“ - უპასუხა და მოითხოვა,რომ თავად დარმუნებულიყო მათ ნათქვამში. ამ წამიერი ეჭვით მას სამუდამოდ შერჩა ურწმუნო თომას სახელი....
         ჩემი აზრით სხვაობა ვიღაცეებსა და შენთვის ერთგულ ადამიანებს შორის ზუსტად ესაა - ერთგულებს სჯერა შენი. უბრალოდ გიყურებს და სჯერა. ვიღაცეებს - არა. რომ დაუჯდე, ყველა სიტყვა და ქცევა აუხსნა - ვიღაცაც აუცილებლად დაგიჯერებს. მაგრამ ეს დამღლელია. და არასიყვარულური :)

25.08

          ვიქტორიას ვუბრაზდები ძალიან. ან იქნებ ვერც ვუბრაზდები და ამიტომაცაა, რომ დღითი დღე უფრო გასაბრაზებლად იქცევა. ყველაფერში გვგავს. ხან მე, ხან გიოს. ალბათ უფრო მე. ხომ ვთქვი ემოციებისგან მე ვსულელდებითქო :) რთულია საკუთარ ქცევებს გაუბრაზდე. ნეტავ დაჭკვიანდებოდეს.....



          ძილის წინ თავისი სოსკა პირში ჩამიდო და ახლა მე დაგაძინებო გამომიცხადა. ხელები ლოყაზე მომისვა, როგორც მე ვეფერები ხოლმე და ,,იკო და ალა იკო ერთი საკალელი და ლალაზი გოგონა სახელად ქვიოდა პეპა გოჭიო" - მიაყარა..... თვალებდახუჭული რომ მომიგულა ადგა, გიოს ხელი ჩაკიდა, ,,ქელი მოტიდე და ვიტუნაოთო“ - უბრძანა. გიოს კი ეძინებოდა, მაგრამ ხომ ვამბობ ვერ ვუბრაზდებითთქო - თვალები სითბოთი აევსო, ერთი გულიანად გადაიკისკისა, ვიკუნას ხელები ჩაჰკიდა და ორივემ ერთად საწოლზე ხტუნვა დაიწყო. მხიარულად, მშვიდადთითქოს ნორმალურებივით იქცეოდნენ და ასეც უნდა ყოფილიყო ძილის წინ.



 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review