вторник, 11 апреля 2017 г.

ჭიდაობას რა უნდა : )

Автор: ჯუნა на 4/11/2017 0 коммент.
***

          წუხელ გავათენე. არ ვიცი ამჟამად მიზეზი რა იყო. ბუნებრივი კვებიდან მთელი ღამე შიმშილის რეჟიმში გადასვლა თუ კიდევ ერთი კბილი. ტირის ხოლმე თვალდახუჭული და გაუჩერებლად, ბოტოტა ხელებით მეძებს და მეძებს, მანამ სანამ ბოლოს ხელს არ გადამხვევს, მასთან საკმარისად ახლოს არ დამიგულებს და რამოდენიმე წუთით ან თუ გამიმართლა მთელი საათით მშვიდად იძინებს... მორიგ ტირილებამდე..... 10 თვისაა და ჯერ არაფერი იცის )  ძალიან პატარაა და მთელი შეგნებით მასთან ლაპარაკი არ ჭრის... ვერაფერს გებულობს. ძილის წინ ვუყვები ხოლმე რომ მთელი დღე ძალიან ვიღლები, რომ ზეგ ტესტირება მაქვს, ერთ კვირაში პრეზენტაცია, რომ სხვა ათასი საფიქრალი მაქვს, სამეცადინოც, თემუკასთვის თითქმის დრო არ მრჩება, დედაჩემისთვისაც კი დრო არ მრჩება ამ ბოლოს სულ რომ მეტად მქენჯნის სინდისი, რომ დროს საერთოდ ვერ ვუთმობ....... არაფერი ამ ბავშვს არ ესმის



***

          ბავშვებს ვეჭიდავებოდი საღამოს. ერთ მხარეს ერთი ამოვიჩარი და შემოვხვიე ხელი, მეორე მხარეს - მეორე. ვგორავდით ასე...შეუჩერებლად. ხან ისინი ექცეოდნენ ჩემს ზემოთ და აჟიტირებულები ტაშისკვრით გამარჯვებას ზეიმობდნენ, ხან მე და ზემოდან დავყურებდი გაჭყინტულებს, მაგრამ ბედნიერად თვალებციმციმებს... ერთმანეთში ირეოდა სიცილები, სიხარულები, აღტკინებული შეძახილები... დრო თითქოს გაჩერდა და აღარ არსებობდა არც პრობლემები, არც სტრესები, არც მოუსწრებელი საქმეები და არც სამყარო სხვა ირგვლივ... მხოლოდ   ბედნიერებისგან მოღებულ პირიანი ბავშვები, ყველა კიჭს რომ  დაუთვლიდი სათითაოდ, ერთს 32 და მეორეს ჯერ სულ რაღაც 4 ცალს...






вторник, 4 апреля 2017 г.

ძილის წინ...

Автор: ჯუნა на 4/04/2017 0 коммент.
        ზოგჯერ თავი რობოტი მგონია. რობოტი, რომელიც ცდილობს წარმატებით გაუმკლავდეს ვალდებულებებს უხვად რომ კიდია მხრებზე. აქნევს საჭიროების მიხედვით ხელებს, დადის, იღიმის, საუბრობს, მოძრაობაშია.... ყველაფერი მექანიკურად და იმიტომ, რომ ასე უნდა.
         ყველაფერი იმიტომ, რომ ასეა საჭირო და ჩემი გასაკეთებელი მხოლოდ მე უნდა გავაკეთო.
          ზოგჯერ ისიც მგონია, ასე კისრიტეხით მიმავალ დღეებში  რაღა ცხოვრება დამრჩენიათქო და მალე უნდა მოვასწრო ყველაფერი ის, რაც მევალება და ჩემი საქმნელია. ის, რასაც ჩემს ნაცვლად და ჩემზე უკეთ ვერავინ გააკეთებს. ასეთი რამეები კი ვფიქრობ ბევრია. ბევრი საქმე მაქვს მოსასწრები.
         ალბათ ჩვენი ცხოვრების არსიც ამაშია.  მორჩილად დათმენილი და დაბმული საკუთარი თავით,  შრომისმოყვარეობით რაც შეიძლება მეტ ვალდებულებას, პასუხისმგებლობას და კიდევ ათას ,,ზანუდურ", მაგრამ აუცილებელ რამეს გავუძლოთ და ეს ყველაფერი სიხარულით. ღიმილით. თუნდაც ზოგჯერ რობოტული პოზიტივით მაგრამ მაინც. თუნდაც ვერც ვერავინ გაიგოს რა მძიმეა შენი ტვირთი. მაგრამ მაინც....


вторник, 11 апреля 2017 г.

ჭიდაობას რა უნდა : )

***

          წუხელ გავათენე. არ ვიცი ამჟამად მიზეზი რა იყო. ბუნებრივი კვებიდან მთელი ღამე შიმშილის რეჟიმში გადასვლა თუ კიდევ ერთი კბილი. ტირის ხოლმე თვალდახუჭული და გაუჩერებლად, ბოტოტა ხელებით მეძებს და მეძებს, მანამ სანამ ბოლოს ხელს არ გადამხვევს, მასთან საკმარისად ახლოს არ დამიგულებს და რამოდენიმე წუთით ან თუ გამიმართლა მთელი საათით მშვიდად იძინებს... მორიგ ტირილებამდე..... 10 თვისაა და ჯერ არაფერი იცის )  ძალიან პატარაა და მთელი შეგნებით მასთან ლაპარაკი არ ჭრის... ვერაფერს გებულობს. ძილის წინ ვუყვები ხოლმე რომ მთელი დღე ძალიან ვიღლები, რომ ზეგ ტესტირება მაქვს, ერთ კვირაში პრეზენტაცია, რომ სხვა ათასი საფიქრალი მაქვს, სამეცადინოც, თემუკასთვის თითქმის დრო არ მრჩება, დედაჩემისთვისაც კი დრო არ მრჩება ამ ბოლოს სულ რომ მეტად მქენჯნის სინდისი, რომ დროს საერთოდ ვერ ვუთმობ....... არაფერი ამ ბავშვს არ ესმის



***

          ბავშვებს ვეჭიდავებოდი საღამოს. ერთ მხარეს ერთი ამოვიჩარი და შემოვხვიე ხელი, მეორე მხარეს - მეორე. ვგორავდით ასე...შეუჩერებლად. ხან ისინი ექცეოდნენ ჩემს ზემოთ და აჟიტირებულები ტაშისკვრით გამარჯვებას ზეიმობდნენ, ხან მე და ზემოდან დავყურებდი გაჭყინტულებს, მაგრამ ბედნიერად თვალებციმციმებს... ერთმანეთში ირეოდა სიცილები, სიხარულები, აღტკინებული შეძახილები... დრო თითქოს გაჩერდა და აღარ არსებობდა არც პრობლემები, არც სტრესები, არც მოუსწრებელი საქმეები და არც სამყარო სხვა ირგვლივ... მხოლოდ   ბედნიერებისგან მოღებულ პირიანი ბავშვები, ყველა კიჭს რომ  დაუთვლიდი სათითაოდ, ერთს 32 და მეორეს ჯერ სულ რაღაც 4 ცალს...






вторник, 4 апреля 2017 г.

ძილის წინ...

        ზოგჯერ თავი რობოტი მგონია. რობოტი, რომელიც ცდილობს წარმატებით გაუმკლავდეს ვალდებულებებს უხვად რომ კიდია მხრებზე. აქნევს საჭიროების მიხედვით ხელებს, დადის, იღიმის, საუბრობს, მოძრაობაშია.... ყველაფერი მექანიკურად და იმიტომ, რომ ასე უნდა.
         ყველაფერი იმიტომ, რომ ასეა საჭირო და ჩემი გასაკეთებელი მხოლოდ მე უნდა გავაკეთო.
          ზოგჯერ ისიც მგონია, ასე კისრიტეხით მიმავალ დღეებში  რაღა ცხოვრება დამრჩენიათქო და მალე უნდა მოვასწრო ყველაფერი ის, რაც მევალება და ჩემი საქმნელია. ის, რასაც ჩემს ნაცვლად და ჩემზე უკეთ ვერავინ გააკეთებს. ასეთი რამეები კი ვფიქრობ ბევრია. ბევრი საქმე მაქვს მოსასწრები.
         ალბათ ჩვენი ცხოვრების არსიც ამაშია.  მორჩილად დათმენილი და დაბმული საკუთარი თავით,  შრომისმოყვარეობით რაც შეიძლება მეტ ვალდებულებას, პასუხისმგებლობას და კიდევ ათას ,,ზანუდურ", მაგრამ აუცილებელ რამეს გავუძლოთ და ეს ყველაფერი სიხარულით. ღიმილით. თუნდაც ზოგჯერ რობოტული პოზიტივით მაგრამ მაინც. თუნდაც ვერც ვერავინ გაიგოს რა მძიმეა შენი ტვირთი. მაგრამ მაინც....


 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review