суббота, 18 декабря 2010 г.

happy birthday to me :)

Автор: ჯუნა на 12/18/2010 3 коммент.
ბავშვობიდან და ყოველთვის საკუთარი დაბადების დღე რაღაც გამორჩეულად მიყვარდა. მთელი წელი ველოდებოდი, მერე ბოლო წუთებს და წამებს ვითვლიდი....
10 9 8 7 ........3 2 1.... და სულ მეგონა მოხდებოდა რაღაც სასწაული, საათი თორმეტს გადაცდებოდა და დაიწყებოდა... არ ვიცი რა. ალბათ უნდა ყოფილიყო ფეიერვერკები, საიდანღაც უნდა გაჩენილიყო დიდი ლამაზი თაიგული, ბუშტები...... მომილოცავდა ყველა ვინც მიყვარს, ვინც ახლობელია, ვისაც უბრალოდ ვიცნობ...
მერე მექნებოდა ლამაზი დიდი და ყველასგან განსხვავებული ტორტი შუშხუნებით, ლამაზი სუფრა, გაწყობილი სანთლებით და გემრიელი საჭმელებით, ბუშტები ნაირფერები, ტკბილი სასმელები, ხალხი... ყველაზე საყვარელი. ვისი დანახვაც მხოლოდ სიხარულს შემმატებდა.



ამ დღეს არ უნდა მომხდარიყო არაფერი ცუდი, უსიამოვნო, ყველაფერი უნდა გაასოცირებულიყო პოზიტივთან, სიხარულთან, მეგობრობასთან....

ალბათ საკუთარი თავი ეგოისტურად მიყვარს, რადგან წლების განმავლობაში საკუთარ თავს ყოველთვის პირველი ვულოცავდი დღეობას და ვისურვებდი ყოველთვის იმას, რასაც ალბათ სხვაც, მაგრამ მე უფრო განსხვავებულად)) თანაც ამ მომენტში ყოველთვის გული მიჩუყდებოდა ხოლმე :)

ვხვდები რომ გავიზარდე. ვხდები 21 წლის. ბევრი არც არაფერი შეცვლილა, ისევ ისე ველი.... თუმცა ბავშვობაში უფრო მჯეროდა რომ ყოველდღიური პრობლემები, ზოგჯერ ნერვიულობა, განცდები მხოლოდ ყოველდღიურობაა და ამ ჩემთვის ჯადოსნურ დღეს არანაირად არ გადავიდოდა. ახლა უკვე დიდი ვარ და ვიცი რომ ასე არ ხდება...

გამოდის რომ ისევ პირველი ვულოცავ თავს დაბადების დღეს. ახლა უკვე აქ..... :)



მაგრამ პატარაობისგან განსხვავებით სურვილები მარტო მე აღარ მეხება. пожалуй მე სულაც არ მეხება....
ამ წელს მინდა ჩემი პატარა ჯანმრთელი დაიბადოს, მინდა ჩემი მთელი დიდი ოჯახი კარგად იყოს, მინდა დედაჩემმა სამსახური იპოვოს და აღარაფერზე იჯავროს.....

დავასკვენი რომ მე მხოლოდ ყველას ბედნიერებით ვარ ბედნიერი.

понедельник, 13 декабря 2010 г.

Автор: ჯუნა на 12/13/2010 1 коммент.
არის მომენტები ცხოვრებაში, რომლებიც არავის უნდა მოუყვე, არავის გაეხსნა, არც არავის აგრძნობინო და თავი ისე დაიჭირო თითქოს ეს შენ არ გადაგხდენია. იმიტომ კი არა რომ ეს სამარცხვინოა, უბრალოდ იმიტომ, რომ ეს შენია და არც არავის უნდა ამის მოსმენა. ალბათ იმიტომ, რომ შესაბამისი სიტყვები არ აქვთ შენს გასამხნევებლად ან იმიტომ, რომ შენ თვითონ არ გინდა შეგიცოდონ ან იფიქრონ რომ შეცოდებისთვის ლაპარაკობ.
არადა ისე გინდება ზოგჯერ გახსენება, უბრალოდ გულის მოფხანა, ტირილი ცრემლების გამოლევამდე..... როცა ეს შენი ტრაგედიაა და არ იცი ამას რა უყო, სად დაიტიო, როგორ შეინახო.
ასე ვამბობ მაგრამ ალბათ ვერც შევძლებ ვერასდროს ვინმეს ამაზე ასე ველაპარაკო... არც ასეთი ძლიერი ვარ ალბათ.

მე უბედური ვარ როცა ეს მახსენდება, მაგრამ ალბათ არც მინდა ეს ემოცია სადმე დავკარგო. უბრალოდ მინდა ტკივილი მინელდეს, მიყუჩდეს....
გარდაცვლილ მამაჩემს პირველად მე შევხედე. დივანზე იწვა, ცალ ცალკე მახსოვს დეტალები. თვალებზე ხელი ამაფარეს და სხვა ოთახში გამიყვანეს. თან მითხრეს აღარ მეკივლა, არც ხმამაღლა მეტირა, რადგან მეზობლები პოლიციას გამოუძახებდნენ. მახსოვს ყურძენი იდო რომელსაც მამაჩემი ჭამდა თურმე სიკვდილის წინ. კიდევ მახსოვს ვიხრჩობოდი ემოციებისგან, მაგრამ დამლაპარაკებელი არავინ იყო. აარაადეკვატურიც ვიყავი მახსოვს, დედაჩემი მახსოვს ჩაკეცილი, ვერც მივუახლოვდი, ისე შემეშინდა რამე არ მოსვლოდა.
არ მახსოვს სად ვიყავი როცა მამაჩემი წაიყვანეს მორგში. მახსოვს ის, რომ იმ ღამეს იმ დივანზე დავწექი სადაც მამაჩემი იწვა და ცრემლები მახრჩობდა.
მერე მორგი მახსოვს გადმოსვენების წინა დღეს მგონი, როცა მამაჩემი ვერ ვიცანი და ვამბობდი ეს მამაჩემი არაათქო.
იქ ხალხიც იყო, მეგობრები, რომელთა რეაქციაც აღარ მახსოვს.
გზა არ მახსოვს საერთოდ.
არც თვითმპრინავი ერევნამდე, არც მერე გზა საქართველომდე.
ჩემი ჩიხი მახსოვს, მანქანიდან რომ გადმოვედი და ვიღაც ჩამეხუტა. ახლაც არ ვიცი ვინ იყო მაგრამ უკვე დამშვიდებული ვტიროდი. უკვე ვიცოდი რომ სახლში ვართ.
პირველ პანაშვიდზე მახსოვს კინაღამ გავგიჟდი ამდენი ხმამაღალი სიტყვებისგან, ბებიაჩემის ტირილისგან და ვთქვი როდის დამთავრდება ეს აღარ შემიძლია მეტითქო და ნათლიაჩემმა მითხრა ნუ ამბობ მერე ესეც კი მოგენატრებაო. მაშინ ვიფიქრე რა უნდა მომენატროს, გაგიჟდათქო....
ისე მენატრება... პანაშვიდებიც კი მენატრება რომ ვიტირო ვიტირო თუნდაც მკვდარს შევხედო, ვიგრძნო რომ მკვდარი მაინც არის გვერდით.
პანაშვიდები არ მახსოვს საერთოდ. ავტომატურად ვესალმებოდი წლების უნახავ ხალხს და თუმცა მაშინ მეგონა კარგად ვართქო, ახლა ვხვდები რომ არაადეკვატური ვიყავი ალბათ, რადგან საერთოდ არ მახსოვს ის დღეები.

არც არაფერია ალბათ ეს თქვენთვის, სხვისთვის, მაგრამ ჩემთვის ეს დღეები, ყველაფერი რაც იმ დღეებიდან მახსოვს ძალიან ბევრია.
ეს ყველაფერი ერთმა გაგონილმა ანალოგიურმა ამბავმა გამახსენა თორემ მე ამას ვმალავდი... საგულდაგულოდ გულის სიღრმეში და არც ვაძლევდი თავს უფლებას ასე ერთად ყველაფერი გამეხსენებინა. მითუმეტეს დამეწერა.
ვიტირე დღეს. ემოციებს ავყევი.
არ ვიცი რა ვუქნა ამ მოგონებებს. ერთის მხრივ მძულს ამის გახსენება, ერთის მხრივ მენატრება და ამით ვიქარვებ ალბათ.

არ უნდა დამეწერა ალბათ
მაგრამ მაინც ვაქვეყნებ

четверг, 9 декабря 2010 г.

პირველად ჩემს კურკაზე :)

Автор: ჯუნა на 12/09/2010 5 коммент.
დიდი ხანი ვფიქრობდი დამეწერა თუ არა ის, რასაც ვწერ.
ალბათ უფრო ჩემი ცრურწმენის და შიშების ბრალია ეს თავშეკავება, მაგრამ როგორც იქნა, მე ამას ვწერ :) წარმოუდგენლად ბედნიერი ვარ, რადგან დედა უნდა გავხდე... ჩემს მუცელში პატარა არსება ჩასახლდა, რომელიც ნელ–ნელა იზრდება და სიხარულით ავღნიშნავ, რომ ეს არსება უკვე მოზრდილი კურკისოდენაა)) სიხარულით იმიტომ რომ 3-4 კვირის წინ ექიმის ვარაუდით იგი всего лишь 9 მილიმეტრი იყო, ახლა კი უკვე დიდია ))



უამრავი ფიქრი გაჩნდა, უამრავი გეგმა, აზრი და მეშინია კიდეც ამ ყველაფერზე ფიქრი...
ბევრს ვკითხულობ, გადავაქოთე ინტერნეტი, რომ მეტი გავიგო იმაზე, რაც ჩემს თავს ხდება... ბოლომდე კი ალბათ ვერც ვაცნობიერებ რა ხდება, როგორი უნდა ვიყო ან რა მომეთხოვება....

კვირიდან კვირის გასვლას ველოდები და ისე მინდა დრო სწრაფად გავიდეს, მალე გაიზარდოს, მალე იმოძრაოს, მალე ვიგრძნო..... ვიცი, ახლაც ბევრს მოძრაობს, ხანდახან მეჩვენება რომ ვგრძნობ კიდეც, თუმცა ჯერ იმდენად პატარაა რომ ვფიქრობ ეს ჩემი ძლიერი თავდაჯერებულობის ბრალი უფროა :))

პირადად ჩემთვის ბევრი არც არაფერი შეცვლილა. მარტო ის, რომ უფრო ხშირად მშივდება და მეძინება ხოლმე და კიდევ ძალიან ემოციური გავხდი. ხასიათი მეცვლება სრულიად უმიზეზოდ და საწინააღმდეგო მიმართულებებით. ხშირად მინდება ტირილი, ბავშვობა, ვუსმენ საბავშვო სიმღერებს, მიხარია უმიზეზოდ და პატარასავით, ვჭამ ქინდერს.......
თავს ძალიან კარგად ვგრძნობ :)

суббота, 18 декабря 2010 г.

happy birthday to me :)

ბავშვობიდან და ყოველთვის საკუთარი დაბადების დღე რაღაც გამორჩეულად მიყვარდა. მთელი წელი ველოდებოდი, მერე ბოლო წუთებს და წამებს ვითვლიდი....
10 9 8 7 ........3 2 1.... და სულ მეგონა მოხდებოდა რაღაც სასწაული, საათი თორმეტს გადაცდებოდა და დაიწყებოდა... არ ვიცი რა. ალბათ უნდა ყოფილიყო ფეიერვერკები, საიდანღაც უნდა გაჩენილიყო დიდი ლამაზი თაიგული, ბუშტები...... მომილოცავდა ყველა ვინც მიყვარს, ვინც ახლობელია, ვისაც უბრალოდ ვიცნობ...
მერე მექნებოდა ლამაზი დიდი და ყველასგან განსხვავებული ტორტი შუშხუნებით, ლამაზი სუფრა, გაწყობილი სანთლებით და გემრიელი საჭმელებით, ბუშტები ნაირფერები, ტკბილი სასმელები, ხალხი... ყველაზე საყვარელი. ვისი დანახვაც მხოლოდ სიხარულს შემმატებდა.



ამ დღეს არ უნდა მომხდარიყო არაფერი ცუდი, უსიამოვნო, ყველაფერი უნდა გაასოცირებულიყო პოზიტივთან, სიხარულთან, მეგობრობასთან....

ალბათ საკუთარი თავი ეგოისტურად მიყვარს, რადგან წლების განმავლობაში საკუთარ თავს ყოველთვის პირველი ვულოცავდი დღეობას და ვისურვებდი ყოველთვის იმას, რასაც ალბათ სხვაც, მაგრამ მე უფრო განსხვავებულად)) თანაც ამ მომენტში ყოველთვის გული მიჩუყდებოდა ხოლმე :)

ვხვდები რომ გავიზარდე. ვხდები 21 წლის. ბევრი არც არაფერი შეცვლილა, ისევ ისე ველი.... თუმცა ბავშვობაში უფრო მჯეროდა რომ ყოველდღიური პრობლემები, ზოგჯერ ნერვიულობა, განცდები მხოლოდ ყოველდღიურობაა და ამ ჩემთვის ჯადოსნურ დღეს არანაირად არ გადავიდოდა. ახლა უკვე დიდი ვარ და ვიცი რომ ასე არ ხდება...

გამოდის რომ ისევ პირველი ვულოცავ თავს დაბადების დღეს. ახლა უკვე აქ..... :)



მაგრამ პატარაობისგან განსხვავებით სურვილები მარტო მე აღარ მეხება. пожалуй მე სულაც არ მეხება....
ამ წელს მინდა ჩემი პატარა ჯანმრთელი დაიბადოს, მინდა ჩემი მთელი დიდი ოჯახი კარგად იყოს, მინდა დედაჩემმა სამსახური იპოვოს და აღარაფერზე იჯავროს.....

დავასკვენი რომ მე მხოლოდ ყველას ბედნიერებით ვარ ბედნიერი.

понедельник, 13 декабря 2010 г.

არის მომენტები ცხოვრებაში, რომლებიც არავის უნდა მოუყვე, არავის გაეხსნა, არც არავის აგრძნობინო და თავი ისე დაიჭირო თითქოს ეს შენ არ გადაგხდენია. იმიტომ კი არა რომ ეს სამარცხვინოა, უბრალოდ იმიტომ, რომ ეს შენია და არც არავის უნდა ამის მოსმენა. ალბათ იმიტომ, რომ შესაბამისი სიტყვები არ აქვთ შენს გასამხნევებლად ან იმიტომ, რომ შენ თვითონ არ გინდა შეგიცოდონ ან იფიქრონ რომ შეცოდებისთვის ლაპარაკობ.
არადა ისე გინდება ზოგჯერ გახსენება, უბრალოდ გულის მოფხანა, ტირილი ცრემლების გამოლევამდე..... როცა ეს შენი ტრაგედიაა და არ იცი ამას რა უყო, სად დაიტიო, როგორ შეინახო.
ასე ვამბობ მაგრამ ალბათ ვერც შევძლებ ვერასდროს ვინმეს ამაზე ასე ველაპარაკო... არც ასეთი ძლიერი ვარ ალბათ.

მე უბედური ვარ როცა ეს მახსენდება, მაგრამ ალბათ არც მინდა ეს ემოცია სადმე დავკარგო. უბრალოდ მინდა ტკივილი მინელდეს, მიყუჩდეს....
გარდაცვლილ მამაჩემს პირველად მე შევხედე. დივანზე იწვა, ცალ ცალკე მახსოვს დეტალები. თვალებზე ხელი ამაფარეს და სხვა ოთახში გამიყვანეს. თან მითხრეს აღარ მეკივლა, არც ხმამაღლა მეტირა, რადგან მეზობლები პოლიციას გამოუძახებდნენ. მახსოვს ყურძენი იდო რომელსაც მამაჩემი ჭამდა თურმე სიკვდილის წინ. კიდევ მახსოვს ვიხრჩობოდი ემოციებისგან, მაგრამ დამლაპარაკებელი არავინ იყო. აარაადეკვატურიც ვიყავი მახსოვს, დედაჩემი მახსოვს ჩაკეცილი, ვერც მივუახლოვდი, ისე შემეშინდა რამე არ მოსვლოდა.
არ მახსოვს სად ვიყავი როცა მამაჩემი წაიყვანეს მორგში. მახსოვს ის, რომ იმ ღამეს იმ დივანზე დავწექი სადაც მამაჩემი იწვა და ცრემლები მახრჩობდა.
მერე მორგი მახსოვს გადმოსვენების წინა დღეს მგონი, როცა მამაჩემი ვერ ვიცანი და ვამბობდი ეს მამაჩემი არაათქო.
იქ ხალხიც იყო, მეგობრები, რომელთა რეაქციაც აღარ მახსოვს.
გზა არ მახსოვს საერთოდ.
არც თვითმპრინავი ერევნამდე, არც მერე გზა საქართველომდე.
ჩემი ჩიხი მახსოვს, მანქანიდან რომ გადმოვედი და ვიღაც ჩამეხუტა. ახლაც არ ვიცი ვინ იყო მაგრამ უკვე დამშვიდებული ვტიროდი. უკვე ვიცოდი რომ სახლში ვართ.
პირველ პანაშვიდზე მახსოვს კინაღამ გავგიჟდი ამდენი ხმამაღალი სიტყვებისგან, ბებიაჩემის ტირილისგან და ვთქვი როდის დამთავრდება ეს აღარ შემიძლია მეტითქო და ნათლიაჩემმა მითხრა ნუ ამბობ მერე ესეც კი მოგენატრებაო. მაშინ ვიფიქრე რა უნდა მომენატროს, გაგიჟდათქო....
ისე მენატრება... პანაშვიდებიც კი მენატრება რომ ვიტირო ვიტირო თუნდაც მკვდარს შევხედო, ვიგრძნო რომ მკვდარი მაინც არის გვერდით.
პანაშვიდები არ მახსოვს საერთოდ. ავტომატურად ვესალმებოდი წლების უნახავ ხალხს და თუმცა მაშინ მეგონა კარგად ვართქო, ახლა ვხვდები რომ არაადეკვატური ვიყავი ალბათ, რადგან საერთოდ არ მახსოვს ის დღეები.

არც არაფერია ალბათ ეს თქვენთვის, სხვისთვის, მაგრამ ჩემთვის ეს დღეები, ყველაფერი რაც იმ დღეებიდან მახსოვს ძალიან ბევრია.
ეს ყველაფერი ერთმა გაგონილმა ანალოგიურმა ამბავმა გამახსენა თორემ მე ამას ვმალავდი... საგულდაგულოდ გულის სიღრმეში და არც ვაძლევდი თავს უფლებას ასე ერთად ყველაფერი გამეხსენებინა. მითუმეტეს დამეწერა.
ვიტირე დღეს. ემოციებს ავყევი.
არ ვიცი რა ვუქნა ამ მოგონებებს. ერთის მხრივ მძულს ამის გახსენება, ერთის მხრივ მენატრება და ამით ვიქარვებ ალბათ.

არ უნდა დამეწერა ალბათ
მაგრამ მაინც ვაქვეყნებ

четверг, 9 декабря 2010 г.

პირველად ჩემს კურკაზე :)

დიდი ხანი ვფიქრობდი დამეწერა თუ არა ის, რასაც ვწერ.
ალბათ უფრო ჩემი ცრურწმენის და შიშების ბრალია ეს თავშეკავება, მაგრამ როგორც იქნა, მე ამას ვწერ :) წარმოუდგენლად ბედნიერი ვარ, რადგან დედა უნდა გავხდე... ჩემს მუცელში პატარა არსება ჩასახლდა, რომელიც ნელ–ნელა იზრდება და სიხარულით ავღნიშნავ, რომ ეს არსება უკვე მოზრდილი კურკისოდენაა)) სიხარულით იმიტომ რომ 3-4 კვირის წინ ექიმის ვარაუდით იგი всего лишь 9 მილიმეტრი იყო, ახლა კი უკვე დიდია ))



უამრავი ფიქრი გაჩნდა, უამრავი გეგმა, აზრი და მეშინია კიდეც ამ ყველაფერზე ფიქრი...
ბევრს ვკითხულობ, გადავაქოთე ინტერნეტი, რომ მეტი გავიგო იმაზე, რაც ჩემს თავს ხდება... ბოლომდე კი ალბათ ვერც ვაცნობიერებ რა ხდება, როგორი უნდა ვიყო ან რა მომეთხოვება....

კვირიდან კვირის გასვლას ველოდები და ისე მინდა დრო სწრაფად გავიდეს, მალე გაიზარდოს, მალე იმოძრაოს, მალე ვიგრძნო..... ვიცი, ახლაც ბევრს მოძრაობს, ხანდახან მეჩვენება რომ ვგრძნობ კიდეც, თუმცა ჯერ იმდენად პატარაა რომ ვფიქრობ ეს ჩემი ძლიერი თავდაჯერებულობის ბრალი უფროა :))

პირადად ჩემთვის ბევრი არც არაფერი შეცვლილა. მარტო ის, რომ უფრო ხშირად მშივდება და მეძინება ხოლმე და კიდევ ძალიან ემოციური გავხდი. ხასიათი მეცვლება სრულიად უმიზეზოდ და საწინააღმდეგო მიმართულებებით. ხშირად მინდება ტირილი, ბავშვობა, ვუსმენ საბავშვო სიმღერებს, მიხარია უმიზეზოდ და პატარასავით, ვჭამ ქინდერს.......
თავს ძალიან კარგად ვგრძნობ :)
 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review