რომანტიკა სანაპიროზე

ეს იყო ქობულეთში... უაზროდ მიყვარს ეს ქალაქი, ალბათ იმიტომ, რომ შენი და ჩემი საყვარელი ადამიანები ცხოვრობენ იქ.
სანაპიროზე ვისხედით, ვეღარ ვიხსენებ, ალბათ კაფე იყო. ლამაზი ხის მაგიდები, სულ 3 იდგა, მგონი, მაგრამ ჩვენს გარდა არავინ იყო იქ. მაღალი 2 სკამი, ერთმანეთის პირისპირ ვისხედით, შუაში ლამაზი, მსხვილი, ყავისფერი სანთელი გვყოფდა. დიდი თეფშები ელაგა კიდევ მგონი მაგიდაზე და ყავის ჭიქები, ზუსტად აღარ მახსოვს. ალბათ იმიტომ, რომ შენ გიყურებდი და მეტს ვეღარაფერს ვარჩევდი გარკვევით... მონუხულივით ვიჯექი და ვერც ვერაფრის თქმას ვბედავდი, ვერც თვალის მოშორებას, თითქოს მეშინოდა ყველაფერი არ გამქრალიყო, მომენტი არ გაფუჭებულიყო.
ჯერ ზღვის ხმა ისმოდა, პატარა, ლაღი ტალღების ხმა. არ ღელავდა ზღვა, მშვიდი იყო, მერე ნელ-ნელა მელოდიის ხმა მოვიდა, ჯერ სულ ჩუმად ისმოდა, ძალიან შორიდან... ნელ ნელა ახლოვდებოდა... fly me to the moon... ნაცნობი ჰანგები. ცეკვა შემომთავაზე, არა, არ შემომთავაზე, არაფერი გითქვამს, უბრალოდ ადექი და ხელი გამომიწოდე. ღია ფერის ჯინსები გეცვა და რაღაც კრემისფერი პერანგი. მე კი არ ვიცი რა მეცვა, ასეთი კაბა არასდროს მქონია, თეთრი სარაფანა.... ძალიან ლამაზები ვიყავით... ცეკვა დავიწყეთ, ჩემი ხელი ხელში გეჭირა და ისე მაგრად, გაშვების გეშინოდა თითქოს. არც კი ვიცოდი ასე კარგად თუ ვცეკვავდით. გაჩერება აღარ მინდოდა. რაღაც ზღაპრის პრინცესად ვიგრძენი თავი.
კიდევ, რაც მახსოვს, თავი დაგადე მხარზე. ისეთი თბილი იყო ეს ყველაფერი, არც კი მინდოდა სადმე გამეშვი..., ცხოვრების გაგრთელებაც არ მინდოდა. ასე ვიქნებოდი ცხოვრების ბოლომდე... შენს მხარზე ჩამეძინა, ვხედავდი კიდეც როგორ მშვიდად მეძინა, ვიღიმოდი კიდეც მგონი...
რომ გამეღვიძა უკვე დილა იყო... ჩემს საწოლში მარტო ვიწექი და ცოტა გვიან მივხვდი, რომ ეს ყველაფერი სიზმარი იყო მხოლოდ.... გული ისე დამწყდა ლამის ვიტირე... მაგრამ მაინც ძალიან ბედნიერი ვიყავი!!!