вторник, 28 апреля 2015 г.

გზააბნეული

Автор: ჯუნა на 4/28/2015 0 коммент.

ყველაზე ძალიან
მინდა შენს მეტი არაფერი მინდოდეს
მინდა შენს ერთგულებაზე მეტი არაფერი შემეძლოს
მინდა სიმშვიდეს მხოლოდ შენთან ვეძებდე
მინდა ჭიანჭველებს გულიდან მხოლოდ შენ მისუფთავებდე
მინდა საშველად მხოლოდ შენთან გამოვრბოდე
მინდა ვერ ვხედავდე გზას შენს გარეშე
მინდა მთელი გულით მხოლოდ შენ მიყვარდე
მინდა შენთან მოსვლა დღესასწაულად მქონდეს
მინდა დღე უშენოდ ქვეყნის დაქცევას გავდეს
მინდა ჩემს ფიქრებს მხოლოდ შენ განდობდე




აღარ მინდა ვედებოდე ღობეს, ყორეს, სხვას, ყველას უკიდურესობამდე და მხოლოდ ბოლო გზას ვიტოვებდე შენთან მოსასვლელს;
აღარ მინდა ვეძებდე საშველს სხვაგან და თავს ვცდიდე უშენობით;
მხოლოდ ძალა მინდა:
სულ ცოტა ძალა, რომ შევძლო და გული შენით ავივსო;
რომ გიერთგულო;
რომ ჭიანჭველებმა ვერ დაჯაბნონ შენი სიყვარული ჩემს გულში.

დ ა ვ ი ღ ა ლ ე



четверг, 23 апреля 2015 г.

ციკლიდან: მხოლოდ ჩემს განზომილებაში

Автор: ჯუნა на 4/23/2015 0 коммент.
       

          სადღაც შორს, ამ სამყაროს მეორე მხარეს ერთი გოგო ცხოვრობს. იგი ჩემი ცხოვრების ნაწილი იყო. და ახლაც არის. მეგობრობა ხომ არ შეიძლება გაქრეს. არ შეიძლება არსებობდეს რაღაც დიდი და ძალიან მყარი ძაფი ადამიანებს შორის და მერე უეცრად გაწყდეს. თურმე ისეთი გრძნობებიც არსებობს, რომელთაც არ სჭირდება სიტყვები, ყოველდღიური ურთიერთობები, ცხოვრებისეული დეტალების გაზიარება, მუდმივად ფერება და რაიმე ვალდებულებების ტვირთვა.
          მერე რა, რომ შეიძლება ჩავიარო მთელი ცხოვრება და ვერც კი ვნახო.... ჩვენ ხომ ბავშვობაში შევპირდით ერთმანეთს ვინც პირველი მოკვდებოდა მეორეს დაესიზმრებოდა :) რა მიამიტურია, მაგრამ დღემდე მჯერა ამის. ვიცი რომ მასაც.
          და მერე რა, რომ ის ვერასოდეს მომინათლავს შვილს, და ვერც მე მოვასწარი მისი პატარა დის მონათვლა....
          და მერე რა, რომ მან არ იცის რა მშვიდად მეცხოვრება მე აქ და გულწრფელად არც მე ვიცი ბედნიერია თუ არა თავის ბოქსიორ და ,,ძია" კაცთან..... ის ვერასდროს ვერ გაიგებს რა მაბედნიერებს და მამშვიდებს მე, და ვერც მე გავუგებ ვერასდროს მის ბევრ არჩევანს... და მერე რა......
          ადამიანებმა ხომ დამოუკიდებლად, ყველამ სათითაოდ უნდა გაიაროს თავისი ცხოვრება და გააკეთოს საკუთარი არჩევანი.  მთავარი ისაა, რომ მე ის სულ გულში მყავს. მთავარი ისაა, რომ ჩვენ საერთო ბავშვობა გვაქვს, მთავარი ისაა, რომ დროის რაღაც მონაკვეთი ჩვენ ერთი, საერთო ცხოვრებით ვცხოვრობდით და მასთან ერთად ეს ცხოვრება მე ძალიან მიყვარდა.... მე ხშირად ვფიქრობ მასზე. ის ჩემი ნაწილია. მე მისი. და ამას ვეღარაფერი შეცვლის.
          დღეს ვიკას დაბადების დღეა. ცუდია რომ ამას ვერასდროს წაიკითხავს. ერთადერთი რაც ძალიან მინდა - ოდესმე ერთხელ მაინც კიდევ ვნახო. მე ბედნიერი ვარ. ცხოვრებაში ძალიან მიმართლებს ადამიანებში და იმიტომ. მხოლოდ ერთეულებს შეუძლიათ შენი ცხოვრება შემოატრიალონ და მთლიანად შეცვალონ, კვალი დატოვონ შენს შიგნით. ალბათ, ერთეულებს ვაძლევთ ამის უფლებას და მათში კიდევ უფრო ერთეულებს უჩნდებათ ამის სურვილი.... იფილტრებიან მხოლოდ შენი განზომილების ადამიანები....
          ჩემო ერთეულებო, მე მიხარია თქვენი არსებობა


воскресенье, 5 апреля 2015 г.

ყველაზე მეტი....

Автор: ჯუნა на 4/05/2015 0 коммент.
       


          საქანელაზე ბავშვობაში ხომ მჯდარხართ? მაღლა რომ აფრინდებით, გული შეგიტოკდებათ, განუზომელ, უცნაურ და ამოუცნობ სიხარულს რომ იგრძნობთ, აი ზუსტად ეს ვიგრძენი იქ. რიგში. ხომ ამბობენ იმ რიგში დგომა შეგრცხვებაო, ხალხი ბრბოსავითააო.... მე ვერ ვიგრძენი. რამდენჯერმე გამომხედეს წარბშეკრულმა ბებოს ტოლებმა, რომ მეღიმებოდა, ვეუცნაურე ალბათ. მათაც გავუღიმე და აღარ შემოუხედავთ. ჰოდა სიხარულზე ვამბობდი.... ვიდექი გაღიმებული და თვალზე ცრემლმორეული... ამაყი არა, სიამაყე არ მიგრძვნია, უბრალოდ პირველად ჩავთვალე რომ ღირსი ვიყავი იქ დგომის.
          პატარა გოგო იდგა ჩემს გვერდით, ქერა, გრძელთმიანი, თხელტუჩება და უგონოდ ლამაზი. მე მელამაზა. ერთმანეთს ვუყურებდით და ისიც მიღიმოდა, ძალიან კარგი უნდა ყოფილიყო შიგნიდან, ასე მომეჩვენა. რათქმაუნდა ჩემზე წინ წავიდა, მამაოსთან მიაჭრა, თვალებში ჩახედა და ამოირაკრაკა: ,,როგორ მიყვარხარ მამაო".... (უეჭველად მართლა უყვარდა). ყველა გაკეთილდა. გაიღიმეს. ,,მეც მიყვარხარ ჩემო ლამაზო"-  ის დრო იყო ყველას რომ ყველა უყვარდა ირგვლივ ფარისევლობის გარეშე.
          მერე ციგნის გოგო მოვიდა. ძველი, გაწელილი სპორტული შარვალი ეცვა, თავშიშველს, სახეგამურულს დიდი ხნის დაუბანელი შავი თმები უშნოდ ჰქონდა შეკრული. მამაოს გამოეცხადა, ნესტანი მქვია და ზიარება მინდაო. რატომღაც ვიფიქრე გააგდებდა, შევცდი რათქმაუნდა. აღსარებაზე გაუშვა. ვიფიქრე აღარ დაბრუნდებოდა და ისევ შევცდი. მალევე მობრუნდა. ამჯერად კაბის ჩაცმა მოსთხოვეს. 5 წუთიც არ იყო გასული თავდახურული და სპორტულ შარვალზე თავშალშემოხვეული რომ დაბრუნდა. ეზიარა მონდომებულმა... სადიდებლად უფლისა.
          დედა მივიდა პატარა ბავშვით. სულ თოთო იყო. ტიროდა. რიგში ბებოებმა შეიცხადეს: ,,რად უნდა ჩვილს ზიარება? ისედაც ხომ წმინდაა?" არ ვიცოდი და ვერ შევეპასუხე. ბავშვი წინ გაატარეს, მამაომდე მიუშვეს, დედაც ნერვიულობდა, ვერაფრით რომ ვერ დააწყნარა შვილი. ,,დედის ლოცვებს კითხულობ?" - გამოუტანა განაჩენივით.
შერცხვა დედას. ,,შენ თუ არ იზრუნებ შენს შვილზე, მე როგორ უნდა ვიზრუნო მასზე? იფიქრე..." აზიარეს.
         ერთ-ერთი ბებოსტოლას დრო რომ მოვიდა და მამაოს გაუსწორდა, აღმოჩნდა რომ მისი სულიერი შვილი იყო და აღსარების ჩაბარება დავიწყებოდა. ,,მაღალი წნევა მაქვს, ფეხზე ძლივს ვდგავარ, მამაო გნახავთ, მაგრამ გევედრებით, ახლა მაზიარეთ".... ყველა გაირინდა. ,,ვინმეზე გაბრაზებული ხომ არ ხარ? ვინმეს წყენა ხომ არ გაქვს გულში" - ეს ერთადერთი ჰკითხა და აზიარა. რა მნიშვნელოვანი კითხვა ყოფილა...
         ბევრი ამბავი მოხდა კიდევ იქ. ყველა ადამიანში იყო ამბავი სიკეთისა და ბოროტების. ყველაში არ იყო რიგში დგომის აზრი. ყველაში არ იყო ალბათ სიყვარული. ჩემში ძალიან მძაფრად ვგრძნობდი და გულს ბაგა-ბუგი გაჰქონდა სიხარულისგან.
         ერთი სტატია წავიკითხე ამ ბოლოს და ძალიან მომეწონა. ურწმუნო გოგოზე იყო, რომელსაც დიალოგი ჰქონდა პატრიარქთან. ამითი დავამთავრებ. მე ძალიან მაკლია რწმენა. ბევრი რამ არ ვიცი და ბევრი მეშლება. მაგრამ საკუთარ შეგრძნებებს ხომ ვენდობი... და მეც ზუსტად ვიცი ის, რომ რაც ზიარებისას მივიღე ნამდვილად არ იყო მხოლოდ ღვინო და პური. ეს იყო დიდი საიდუმლო. რომელიც ჩემში შემოვიდა და გულში ჩამისახლდა.
          ყველა სიკეთემ და ყველა სუფთა თვალმა, ყველა სიტყვამ და ყველა ნოტმა წვეთ-წვეთად ამივსო სული და გაანათა იქაურობა. ირგვლივ ყველაფერი ლამაზი გახდა.
          ამაზე მეტი არაფერი არ არსებობს, არ ეძებოთ. მე ყველგან ვეძებდი და ვერ ვიპოვე.


вторник, 28 апреля 2015 г.

გზააბნეული


ყველაზე ძალიან
მინდა შენს მეტი არაფერი მინდოდეს
მინდა შენს ერთგულებაზე მეტი არაფერი შემეძლოს
მინდა სიმშვიდეს მხოლოდ შენთან ვეძებდე
მინდა ჭიანჭველებს გულიდან მხოლოდ შენ მისუფთავებდე
მინდა საშველად მხოლოდ შენთან გამოვრბოდე
მინდა ვერ ვხედავდე გზას შენს გარეშე
მინდა მთელი გულით მხოლოდ შენ მიყვარდე
მინდა შენთან მოსვლა დღესასწაულად მქონდეს
მინდა დღე უშენოდ ქვეყნის დაქცევას გავდეს
მინდა ჩემს ფიქრებს მხოლოდ შენ განდობდე




აღარ მინდა ვედებოდე ღობეს, ყორეს, სხვას, ყველას უკიდურესობამდე და მხოლოდ ბოლო გზას ვიტოვებდე შენთან მოსასვლელს;
აღარ მინდა ვეძებდე საშველს სხვაგან და თავს ვცდიდე უშენობით;
მხოლოდ ძალა მინდა:
სულ ცოტა ძალა, რომ შევძლო და გული შენით ავივსო;
რომ გიერთგულო;
რომ ჭიანჭველებმა ვერ დაჯაბნონ შენი სიყვარული ჩემს გულში.

დ ა ვ ი ღ ა ლ ე



четверг, 23 апреля 2015 г.

ციკლიდან: მხოლოდ ჩემს განზომილებაში

       

          სადღაც შორს, ამ სამყაროს მეორე მხარეს ერთი გოგო ცხოვრობს. იგი ჩემი ცხოვრების ნაწილი იყო. და ახლაც არის. მეგობრობა ხომ არ შეიძლება გაქრეს. არ შეიძლება არსებობდეს რაღაც დიდი და ძალიან მყარი ძაფი ადამიანებს შორის და მერე უეცრად გაწყდეს. თურმე ისეთი გრძნობებიც არსებობს, რომელთაც არ სჭირდება სიტყვები, ყოველდღიური ურთიერთობები, ცხოვრებისეული დეტალების გაზიარება, მუდმივად ფერება და რაიმე ვალდებულებების ტვირთვა.
          მერე რა, რომ შეიძლება ჩავიარო მთელი ცხოვრება და ვერც კი ვნახო.... ჩვენ ხომ ბავშვობაში შევპირდით ერთმანეთს ვინც პირველი მოკვდებოდა მეორეს დაესიზმრებოდა :) რა მიამიტურია, მაგრამ დღემდე მჯერა ამის. ვიცი რომ მასაც.
          და მერე რა, რომ ის ვერასოდეს მომინათლავს შვილს, და ვერც მე მოვასწარი მისი პატარა დის მონათვლა....
          და მერე რა, რომ მან არ იცის რა მშვიდად მეცხოვრება მე აქ და გულწრფელად არც მე ვიცი ბედნიერია თუ არა თავის ბოქსიორ და ,,ძია" კაცთან..... ის ვერასდროს ვერ გაიგებს რა მაბედნიერებს და მამშვიდებს მე, და ვერც მე გავუგებ ვერასდროს მის ბევრ არჩევანს... და მერე რა......
          ადამიანებმა ხომ დამოუკიდებლად, ყველამ სათითაოდ უნდა გაიაროს თავისი ცხოვრება და გააკეთოს საკუთარი არჩევანი.  მთავარი ისაა, რომ მე ის სულ გულში მყავს. მთავარი ისაა, რომ ჩვენ საერთო ბავშვობა გვაქვს, მთავარი ისაა, რომ დროის რაღაც მონაკვეთი ჩვენ ერთი, საერთო ცხოვრებით ვცხოვრობდით და მასთან ერთად ეს ცხოვრება მე ძალიან მიყვარდა.... მე ხშირად ვფიქრობ მასზე. ის ჩემი ნაწილია. მე მისი. და ამას ვეღარაფერი შეცვლის.
          დღეს ვიკას დაბადების დღეა. ცუდია რომ ამას ვერასდროს წაიკითხავს. ერთადერთი რაც ძალიან მინდა - ოდესმე ერთხელ მაინც კიდევ ვნახო. მე ბედნიერი ვარ. ცხოვრებაში ძალიან მიმართლებს ადამიანებში და იმიტომ. მხოლოდ ერთეულებს შეუძლიათ შენი ცხოვრება შემოატრიალონ და მთლიანად შეცვალონ, კვალი დატოვონ შენს შიგნით. ალბათ, ერთეულებს ვაძლევთ ამის უფლებას და მათში კიდევ უფრო ერთეულებს უჩნდებათ ამის სურვილი.... იფილტრებიან მხოლოდ შენი განზომილების ადამიანები....
          ჩემო ერთეულებო, მე მიხარია თქვენი არსებობა


воскресенье, 5 апреля 2015 г.

ყველაზე მეტი....

       


          საქანელაზე ბავშვობაში ხომ მჯდარხართ? მაღლა რომ აფრინდებით, გული შეგიტოკდებათ, განუზომელ, უცნაურ და ამოუცნობ სიხარულს რომ იგრძნობთ, აი ზუსტად ეს ვიგრძენი იქ. რიგში. ხომ ამბობენ იმ რიგში დგომა შეგრცხვებაო, ხალხი ბრბოსავითააო.... მე ვერ ვიგრძენი. რამდენჯერმე გამომხედეს წარბშეკრულმა ბებოს ტოლებმა, რომ მეღიმებოდა, ვეუცნაურე ალბათ. მათაც გავუღიმე და აღარ შემოუხედავთ. ჰოდა სიხარულზე ვამბობდი.... ვიდექი გაღიმებული და თვალზე ცრემლმორეული... ამაყი არა, სიამაყე არ მიგრძვნია, უბრალოდ პირველად ჩავთვალე რომ ღირსი ვიყავი იქ დგომის.
          პატარა გოგო იდგა ჩემს გვერდით, ქერა, გრძელთმიანი, თხელტუჩება და უგონოდ ლამაზი. მე მელამაზა. ერთმანეთს ვუყურებდით და ისიც მიღიმოდა, ძალიან კარგი უნდა ყოფილიყო შიგნიდან, ასე მომეჩვენა. რათქმაუნდა ჩემზე წინ წავიდა, მამაოსთან მიაჭრა, თვალებში ჩახედა და ამოირაკრაკა: ,,როგორ მიყვარხარ მამაო".... (უეჭველად მართლა უყვარდა). ყველა გაკეთილდა. გაიღიმეს. ,,მეც მიყვარხარ ჩემო ლამაზო"-  ის დრო იყო ყველას რომ ყველა უყვარდა ირგვლივ ფარისევლობის გარეშე.
          მერე ციგნის გოგო მოვიდა. ძველი, გაწელილი სპორტული შარვალი ეცვა, თავშიშველს, სახეგამურულს დიდი ხნის დაუბანელი შავი თმები უშნოდ ჰქონდა შეკრული. მამაოს გამოეცხადა, ნესტანი მქვია და ზიარება მინდაო. რატომღაც ვიფიქრე გააგდებდა, შევცდი რათქმაუნდა. აღსარებაზე გაუშვა. ვიფიქრე აღარ დაბრუნდებოდა და ისევ შევცდი. მალევე მობრუნდა. ამჯერად კაბის ჩაცმა მოსთხოვეს. 5 წუთიც არ იყო გასული თავდახურული და სპორტულ შარვალზე თავშალშემოხვეული რომ დაბრუნდა. ეზიარა მონდომებულმა... სადიდებლად უფლისა.
          დედა მივიდა პატარა ბავშვით. სულ თოთო იყო. ტიროდა. რიგში ბებოებმა შეიცხადეს: ,,რად უნდა ჩვილს ზიარება? ისედაც ხომ წმინდაა?" არ ვიცოდი და ვერ შევეპასუხე. ბავშვი წინ გაატარეს, მამაომდე მიუშვეს, დედაც ნერვიულობდა, ვერაფრით რომ ვერ დააწყნარა შვილი. ,,დედის ლოცვებს კითხულობ?" - გამოუტანა განაჩენივით.
შერცხვა დედას. ,,შენ თუ არ იზრუნებ შენს შვილზე, მე როგორ უნდა ვიზრუნო მასზე? იფიქრე..." აზიარეს.
         ერთ-ერთი ბებოსტოლას დრო რომ მოვიდა და მამაოს გაუსწორდა, აღმოჩნდა რომ მისი სულიერი შვილი იყო და აღსარების ჩაბარება დავიწყებოდა. ,,მაღალი წნევა მაქვს, ფეხზე ძლივს ვდგავარ, მამაო გნახავთ, მაგრამ გევედრებით, ახლა მაზიარეთ".... ყველა გაირინდა. ,,ვინმეზე გაბრაზებული ხომ არ ხარ? ვინმეს წყენა ხომ არ გაქვს გულში" - ეს ერთადერთი ჰკითხა და აზიარა. რა მნიშვნელოვანი კითხვა ყოფილა...
         ბევრი ამბავი მოხდა კიდევ იქ. ყველა ადამიანში იყო ამბავი სიკეთისა და ბოროტების. ყველაში არ იყო რიგში დგომის აზრი. ყველაში არ იყო ალბათ სიყვარული. ჩემში ძალიან მძაფრად ვგრძნობდი და გულს ბაგა-ბუგი გაჰქონდა სიხარულისგან.
         ერთი სტატია წავიკითხე ამ ბოლოს და ძალიან მომეწონა. ურწმუნო გოგოზე იყო, რომელსაც დიალოგი ჰქონდა პატრიარქთან. ამითი დავამთავრებ. მე ძალიან მაკლია რწმენა. ბევრი რამ არ ვიცი და ბევრი მეშლება. მაგრამ საკუთარ შეგრძნებებს ხომ ვენდობი... და მეც ზუსტად ვიცი ის, რომ რაც ზიარებისას მივიღე ნამდვილად არ იყო მხოლოდ ღვინო და პური. ეს იყო დიდი საიდუმლო. რომელიც ჩემში შემოვიდა და გულში ჩამისახლდა.
          ყველა სიკეთემ და ყველა სუფთა თვალმა, ყველა სიტყვამ და ყველა ნოტმა წვეთ-წვეთად ამივსო სული და გაანათა იქაურობა. ირგვლივ ყველაფერი ლამაზი გახდა.
          ამაზე მეტი არაფერი არ არსებობს, არ ეძებოთ. მე ყველგან ვეძებდი და ვერ ვიპოვე.


 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review