ჩვენ, ჩვეულებრივ ადამიანებს, უჩვეულო შფოთვები გვახასიათებს. ვშფოთავთ ყველაფერზე, უაზროდ განვიცდით და ვბორგავთ. გულში ვახარებთ ჭიანჭველებს, ვაფუთფუთებთ, მათ ჭკუაზე დავდივართ, ტვინს ვარევინებთ და თავს ვაშინებინებთ...
და როდესაც კრიტიკულ ზღვარს ვუახლოვდებით და ცვლილებებისკენ მივდივართ, მაშინ ვხვდებით რაოდენ უაზრო და ულოგიკოა პატარა ჭიანჭველებზე აყოლა. რაოდენ ძვირფასია ყველაფერი ის, რაც უკვე გვაქვს და რაოდენ საკმარისი იმისთვის, რომ გული არ გვეწურებოდეს და უაზროდ არ ვშფოთავდეთ.
მე ვიყავი ადგილას, სადაც ეს ჭიანჭველები არ ყავთ. სადაც არ იწურავენ გულს უაზრო შფოთვებით, არ დარდობენ ჯერ არ მომხდარს, არ ებინდებათ ხოლმე გონება, ყველაფერს აფასებენ საღად, ყველაფერს ხვდებიან მოლოდინით და ცოდნით, რომ ასეც უნდა ყოფილიყო და ესეც გაივლის.... შეუძლიათ მოერიონ ყველა ჭიანჭველას კი არა ცეცხლიან ურჩხულებსაც კი და დადგნენ საკუთარ თავზე მაღლა....
ამ ყველაფერს ალბათ ერთი წამალი აქვს და როგორ ძალიან მახარებს ჩემი თავი მაშინ, როცა შემიძლია საღი ადამიანებივით მეც ყველაფერი ნათლად დავინახო. როცა მეც შემიძლია მშვიდად ვიყო და განზე გამდგარი, ემოციების გარეშე თვალი ვადევნო ყველაფერს, რაც ხდება.
აუცილებლად იქნება მომენტები, როცა იფიქრებ რომ დაუმსახურებლად გერჩიან, როცა გულის ტკენას და მსგავს ბანალურობებს იგრძნობ, როცა მოგინდება რომ ადამიანებს მარტივად შეეძლოთ ყველაფერი ის, რაც მართლა მარტივი და კარგია.... მაგრამ არ მინდა ის შეგნება დავკარგო, რაც დღეს, ახლა მაქვს. არ მინდა არასდროს ვეცადო საქმეების გარჩევა, სამყაროს შეცვლა, ხასიათების გადაკეთება. უნდა შევძლო მხოლოდ სიმშვიდე, ღიმილი და ფიქრი, რომ ვინც ჩემია ის ყველაფრის მიუხედავად ჩემთან იქნება... ყოველგვარი ძალისხმევის, შფოთვის, ძალდატანების, ახსნის, ბრძოლის გარეშე.
და ახლა როგორ სულ კარგად ვიქნებოდი დაღლილი რომ არ ვიყო
ბოლოც მალე უნდა გამოჩნდეს
და როდესაც კრიტიკულ ზღვარს ვუახლოვდებით და ცვლილებებისკენ მივდივართ, მაშინ ვხვდებით რაოდენ უაზრო და ულოგიკოა პატარა ჭიანჭველებზე აყოლა. რაოდენ ძვირფასია ყველაფერი ის, რაც უკვე გვაქვს და რაოდენ საკმარისი იმისთვის, რომ გული არ გვეწურებოდეს და უაზროდ არ ვშფოთავდეთ.
მე ვიყავი ადგილას, სადაც ეს ჭიანჭველები არ ყავთ. სადაც არ იწურავენ გულს უაზრო შფოთვებით, არ დარდობენ ჯერ არ მომხდარს, არ ებინდებათ ხოლმე გონება, ყველაფერს აფასებენ საღად, ყველაფერს ხვდებიან მოლოდინით და ცოდნით, რომ ასეც უნდა ყოფილიყო და ესეც გაივლის.... შეუძლიათ მოერიონ ყველა ჭიანჭველას კი არა ცეცხლიან ურჩხულებსაც კი და დადგნენ საკუთარ თავზე მაღლა....
ამ ყველაფერს ალბათ ერთი წამალი აქვს და როგორ ძალიან მახარებს ჩემი თავი მაშინ, როცა შემიძლია საღი ადამიანებივით მეც ყველაფერი ნათლად დავინახო. როცა მეც შემიძლია მშვიდად ვიყო და განზე გამდგარი, ემოციების გარეშე თვალი ვადევნო ყველაფერს, რაც ხდება.
აუცილებლად იქნება მომენტები, როცა იფიქრებ რომ დაუმსახურებლად გერჩიან, როცა გულის ტკენას და მსგავს ბანალურობებს იგრძნობ, როცა მოგინდება რომ ადამიანებს მარტივად შეეძლოთ ყველაფერი ის, რაც მართლა მარტივი და კარგია.... მაგრამ არ მინდა ის შეგნება დავკარგო, რაც დღეს, ახლა მაქვს. არ მინდა არასდროს ვეცადო საქმეების გარჩევა, სამყაროს შეცვლა, ხასიათების გადაკეთება. უნდა შევძლო მხოლოდ სიმშვიდე, ღიმილი და ფიქრი, რომ ვინც ჩემია ის ყველაფრის მიუხედავად ჩემთან იქნება... ყოველგვარი ძალისხმევის, შფოთვის, ძალდატანების, ახსნის, ბრძოლის გარეშე.
და ახლა როგორ სულ კარგად ვიქნებოდი დაღლილი რომ არ ვიყო
ბოლოც მალე უნდა გამოჩნდეს
0 коммент.:
Отправить комментарий