იყო ერთი გოგო.
და ამ გოგოს ნაცრისფერი სული ჰქონდა. ნაცრისფერი იმიტომ რომ მიწიერი იყო ძალიან.
ჩემს ირგვლივ მრავალფერ სულიანი ხალხი დადის. ზოგი იასამნისფერია შიგნიდან, ზოგი ყვითელი, ზოგი უფერო.... ეს გოგო მიწის ფერი იყო.
არსებობდა დრო, როცა თავი სამყაროს ცენტრი მეგონა და ვფიქრობდი, ყველას გავასწორებდი და გავანათებდი, ვისაც კი გულით შევეხებოდი. მოსკოვში რომ ვცხოვრობდი მეგობრები დამცინოდნენ, შენი ნება რომ იყოს სახლში ყველა რუს გოგოს მიიყვან და მანამ არ გაუშვებ სანამ პატიოსნად არ დაათხოვებო : ) ასეთი რამეები აღარ მჭირს, გავიზარდე და ვიცი, რომ ვერავისაც მე ვერ გავასწორებ, ოდნავადაც კი ვერ შევცვლი ვერავის მისი სურვილის საწინააღმდეგოდ... სიმართლე გითხრათ არც ვცდილობ, უნიკალური ნიჭი მაქვს ყველა ისეთად მივიღო, როგორიც არის.
უბრალოდ ხშირად დავძვრები სხვა ადამიანების სულებში და ბევრი მათგანის აგებულება ჩემდაუნებურად ვიცი.... როგორები არიან შიგნიდან და რა აწუხებთ. ცნობისმოყვარეობა არ დამაბრალოთ, არა. უბრალოდ გულგრილობა არ შემიძლია... ვერ ვიტან გაყინულ მზერებს, აჭრილ თვალებს, მშრალ სიტყვებს, მატყუარა ღიმილს. არც სიძულვილი შემიძლია.
სამყაროს ცენტრიც აღარ მგონია თავი, უბრალოდ ვიცი რომ ბევრის სული შემიძლია დავალაგო..... ამისთვის არაფრის თქმაც არაა საჭირო. მე ყველაფერი ისედაც ვიცი. ნუ განაცრისფერდება რა.... მიწიერება ძალიან აბოროტებს ადამიანს და ამძიმებს.... სანამ შეგიძლია მიწას ფეხი სულ არ უნდა დაადგა, უნდა იფრინო, უნდა იბრძოლო, ხელები იქნიო რაც ღონე გაქვს.....
რამდენჯერ მიფიქრია სად გადის ზღვარი კარგსა და ცუდს შორის..... როგორი რთულია ჩემთვის ამ ზღვარის პოვნა, იმიტომ რომ ყველას შემიძლია მოვუძებნო ახსნა, ყველას ქცევის არგუმენტი შემიძლია ვიპოვო... ყველაზე შემიძლია ვიფიქრო რომ იგივე მეც შეიძლებოდა დამმართნოდა. ხომ დამმართნია ისეთი რამეები, რის გამოც სხვას დიდ ტალახს ვესროდი... ყველას დამართნია. ოღონდ ერთმანეთის უჩუმრად. მერე სახეებზე ნიღბები აგვიფარებია და ისევ გვივლია ხალხში, ისევ გაგვიგრძელებია სვლა, ისევ გვისვრია ერთმანეთისთვის ტალახი და გამარჯვებულ სახიანი ნიღბების შიგნით საუთარი სინდისის ქაჩვა უნამუსოდ ჩაგვიჩუმებია.... მარტო აქ არის ცხოვრების ყველაზე დიდი შეცდომა. სხვაგან არსად.
შენ კი
მიწისფერო
ბოროტდები
ეცადე ისე გააგრძელო წინ სიარული რომ მიწას ფეხი აღარ დაადგა.... თავს თუ არ დაიმძიმებ სხვისთვის ტალახების სროლით იქნებ შენც აღარაფერი გეტკინოს და ნელ-ნელა სხვა ფერებად გაფერადდე.... ისეთ ფერებად, ძალიან რომ მოგიხდება
საუკეთესო სურვილებით
და ამ გოგოს ნაცრისფერი სული ჰქონდა. ნაცრისფერი იმიტომ რომ მიწიერი იყო ძალიან.
ჩემს ირგვლივ მრავალფერ სულიანი ხალხი დადის. ზოგი იასამნისფერია შიგნიდან, ზოგი ყვითელი, ზოგი უფერო.... ეს გოგო მიწის ფერი იყო.
არსებობდა დრო, როცა თავი სამყაროს ცენტრი მეგონა და ვფიქრობდი, ყველას გავასწორებდი და გავანათებდი, ვისაც კი გულით შევეხებოდი. მოსკოვში რომ ვცხოვრობდი მეგობრები დამცინოდნენ, შენი ნება რომ იყოს სახლში ყველა რუს გოგოს მიიყვან და მანამ არ გაუშვებ სანამ პატიოსნად არ დაათხოვებო : ) ასეთი რამეები აღარ მჭირს, გავიზარდე და ვიცი, რომ ვერავისაც მე ვერ გავასწორებ, ოდნავადაც კი ვერ შევცვლი ვერავის მისი სურვილის საწინააღმდეგოდ... სიმართლე გითხრათ არც ვცდილობ, უნიკალური ნიჭი მაქვს ყველა ისეთად მივიღო, როგორიც არის.
უბრალოდ ხშირად დავძვრები სხვა ადამიანების სულებში და ბევრი მათგანის აგებულება ჩემდაუნებურად ვიცი.... როგორები არიან შიგნიდან და რა აწუხებთ. ცნობისმოყვარეობა არ დამაბრალოთ, არა. უბრალოდ გულგრილობა არ შემიძლია... ვერ ვიტან გაყინულ მზერებს, აჭრილ თვალებს, მშრალ სიტყვებს, მატყუარა ღიმილს. არც სიძულვილი შემიძლია.
სამყაროს ცენტრიც აღარ მგონია თავი, უბრალოდ ვიცი რომ ბევრის სული შემიძლია დავალაგო..... ამისთვის არაფრის თქმაც არაა საჭირო. მე ყველაფერი ისედაც ვიცი. ნუ განაცრისფერდება რა.... მიწიერება ძალიან აბოროტებს ადამიანს და ამძიმებს.... სანამ შეგიძლია მიწას ფეხი სულ არ უნდა დაადგა, უნდა იფრინო, უნდა იბრძოლო, ხელები იქნიო რაც ღონე გაქვს.....
რამდენჯერ მიფიქრია სად გადის ზღვარი კარგსა და ცუდს შორის..... როგორი რთულია ჩემთვის ამ ზღვარის პოვნა, იმიტომ რომ ყველას შემიძლია მოვუძებნო ახსნა, ყველას ქცევის არგუმენტი შემიძლია ვიპოვო... ყველაზე შემიძლია ვიფიქრო რომ იგივე მეც შეიძლებოდა დამმართნოდა. ხომ დამმართნია ისეთი რამეები, რის გამოც სხვას დიდ ტალახს ვესროდი... ყველას დამართნია. ოღონდ ერთმანეთის უჩუმრად. მერე სახეებზე ნიღბები აგვიფარებია და ისევ გვივლია ხალხში, ისევ გაგვიგრძელებია სვლა, ისევ გვისვრია ერთმანეთისთვის ტალახი და გამარჯვებულ სახიანი ნიღბების შიგნით საუთარი სინდისის ქაჩვა უნამუსოდ ჩაგვიჩუმებია.... მარტო აქ არის ცხოვრების ყველაზე დიდი შეცდომა. სხვაგან არსად.
შენ კი
მიწისფერო
ბოროტდები
ეცადე ისე გააგრძელო წინ სიარული რომ მიწას ფეხი აღარ დაადგა.... თავს თუ არ დაიმძიმებ სხვისთვის ტალახების სროლით იქნებ შენც აღარაფერი გეტკინოს და ნელ-ნელა სხვა ფერებად გაფერადდე.... ისეთ ფერებად, ძალიან რომ მოგიხდება
საუკეთესო სურვილებით
0 коммент.:
Отправить комментарий