მწვანე და შიშველ მინდორზე იყავი მარტო
და ტრიალებდი თავუზოგავად
მთელი დღეები და ღამეებიც, შეუჩერებლად, დაუფიქრებლად, რიტმში და ყოველგვარი აზრის გარეშე
და ამ ტრიალში უეცრად აღმოაჩენ რომ სახე აღარც კი გიჩანს. გაქცეულია ყველა შენი ნაკვთი და არაბუნებრივი, მრავალგვარი და სხვადასხვა. ერთ წუთში მცინარი და მეორე წუთს უფერული. საშინელებათა ფილმს მოგაგონებთ ეს ყველაფერი....
აი ზღვარს რომ ხედავდე, რომელამდეც შენ შენ ხარ და იმას იქით - თამაშობ. რომელამდეც ნამდვილია შენი ფიქრებიც, გრძნობებიც.... აკეთებ იმას, რასაც ნამდვილად ფიქრობ, ფიქრობ იმას, რასაც ამბობ...... საქმე იმაში არაა, რომ მატყუარა ხარ და ორგული. რომ სხვას ატყუებ, რომ ნიღაბს იფარებ.....არა.
ყველაზე პირველს საუთარ თავს ატყუებ, ყველაზე პირველს შენს თავს უმალავ ყველაფერს შინაგანს და თვალს ხუჭავ. აი როგორც გზაზე მიდიხარ მიდიხარ თვალდახუჭული და მცინარი.... შეიძლება ამ გზაზე სადღაც ფეხი გადაგიბრუნდეს და კისერი მოიტეხო, შენ ეს იცი, მაგრამ თვალს მაინც არ ახელ და მაინც მიდიხარ.... არც ჩერდები, არც ფიქრობ, არც განიხილავ რაიმე სხვა ვარიანტს..... იმიტომ რომ უკან სვლის უფლება არ გაქვს. არც ტირილის და ვაი ვიშის. მითუმეტეს წუწუნის. საერთოდ არაფრის უფლება არ გაქვს! მხოლოდ წინ და ხელების ქნევით...
და ალაგ-ალაგ, როცა საუთარ თავს ფიქრის უფლებას მისცემ, გაიაზრებ რომ ეს გზა შენთვის ზედმეტად რთულია, ზედმეტად ვიწროა, აუტანელი, ძალიან გრძელი და უსასრულო....... და მოგაწვება ყველაფერი ადამიანური, ბნელი და სამარცხვინო, რაც კი არსებობს შენს შიგნით. დაიწყება თვითშეცოდების გრძელი პლიადა, როდესაც სიმწრით გავლილი გზიდან უკან იხევ და თავქვე ეშვები......
მანამ, სანამ ერთ დღესაც შეძლებ, ძალას მოიკრებ, ამოისუნთქავ, თვალებს აიხვევ, ღიმილს დაიყენებ და გზას განაგრძობ. ისევ წინ.
და ტრიალებდი თავუზოგავად
მთელი დღეები და ღამეებიც, შეუჩერებლად, დაუფიქრებლად, რიტმში და ყოველგვარი აზრის გარეშე
და ამ ტრიალში უეცრად აღმოაჩენ რომ სახე აღარც კი გიჩანს. გაქცეულია ყველა შენი ნაკვთი და არაბუნებრივი, მრავალგვარი და სხვადასხვა. ერთ წუთში მცინარი და მეორე წუთს უფერული. საშინელებათა ფილმს მოგაგონებთ ეს ყველაფერი....
აი ზღვარს რომ ხედავდე, რომელამდეც შენ შენ ხარ და იმას იქით - თამაშობ. რომელამდეც ნამდვილია შენი ფიქრებიც, გრძნობებიც.... აკეთებ იმას, რასაც ნამდვილად ფიქრობ, ფიქრობ იმას, რასაც ამბობ...... საქმე იმაში არაა, რომ მატყუარა ხარ და ორგული. რომ სხვას ატყუებ, რომ ნიღაბს იფარებ.....არა.
ყველაზე პირველს საუთარ თავს ატყუებ, ყველაზე პირველს შენს თავს უმალავ ყველაფერს შინაგანს და თვალს ხუჭავ. აი როგორც გზაზე მიდიხარ მიდიხარ თვალდახუჭული და მცინარი.... შეიძლება ამ გზაზე სადღაც ფეხი გადაგიბრუნდეს და კისერი მოიტეხო, შენ ეს იცი, მაგრამ თვალს მაინც არ ახელ და მაინც მიდიხარ.... არც ჩერდები, არც ფიქრობ, არც განიხილავ რაიმე სხვა ვარიანტს..... იმიტომ რომ უკან სვლის უფლება არ გაქვს. არც ტირილის და ვაი ვიშის. მითუმეტეს წუწუნის. საერთოდ არაფრის უფლება არ გაქვს! მხოლოდ წინ და ხელების ქნევით...
და ალაგ-ალაგ, როცა საუთარ თავს ფიქრის უფლებას მისცემ, გაიაზრებ რომ ეს გზა შენთვის ზედმეტად რთულია, ზედმეტად ვიწროა, აუტანელი, ძალიან გრძელი და უსასრულო....... და მოგაწვება ყველაფერი ადამიანური, ბნელი და სამარცხვინო, რაც კი არსებობს შენს შიგნით. დაიწყება თვითშეცოდების გრძელი პლიადა, როდესაც სიმწრით გავლილი გზიდან უკან იხევ და თავქვე ეშვები......
მანამ, სანამ ერთ დღესაც შეძლებ, ძალას მოიკრებ, ამოისუნთქავ, თვალებს აიხვევ, ღიმილს დაიყენებ და გზას განაგრძობ. ისევ წინ.
0 коммент.:
Отправить комментарий