ერთი ნახვით და ბოლომდე

                                                                       ....მერე კი ერთხელ...
                                                                                             შენ დაგინახე!
                                                                      თითქოს მთელი ჩემი სიცოცხლე
                                                                      რაღაც მოსაწყენ, გრძელ დერეფნებში ვიხეტიელე
                                                                      და უცებ ბნელში
                                                                                         გადამალულ
                                                                                                     მზეებს
                                                                                                             წავაწყდი.

          პირველად რომ ვნახე შემიყვარდა
          აი ასე მარტივად და ერთი ნახვით
          თხელი, თეთრი კანი ჰქონდა და უკონტურო, ბაცი ვარდისფერი ტუჩები; ოდნავ კეხიანი ცხვირი, გრძელი კისერი.
          სავსე, პატარა მკერდი და გრძელი, ძალიან გრძელი და თხელი თითები.
          ჩვეულებრივი, მუქი სარაფანი ეცვა, ლურჯი პრინტებით. დაკვირვებული თვალი მარტივად შეამჩნევდა მოძრაობისას მუქი ნაცრისფერი ჩულქის მაქმან სილიკონიან დაბოლოვებას, ხარბად რომ შემოკვროდა თეთრ ბარძაყზე...
          ოქროსფერი თმები სადად ჰქონდა შეკრული კეფასთან. ,,აი, ვინც არ უნდა ჩაიცვას ასე, ვერავის შეამჩნევენ" - ვიფიქრე მახსოვს. ის ანათებდა.
          ბევრჯერ მინახავს ასეთი ხალხი, შიგნიდან რომ ანათებენ. ამ დროს სულ არ აქვს მნიშვნელობა მათ გარეგნულ იერსახეს, არც ჩაცმულობას, იმდენად გიზიდავს რაღაც შიგნეული და სურვილს ღძრავს გულში ჩაიკონო, ხელები შემოხვიო და აღარ მოიშორო.
          შემიყვარდა გამაღიზიანებლად
          სულ ყველგან მელანდებოდა
          სულ ყველგან მინდოდა ყოფილიყო
          სულ ყოველთვის მინდოდა მასთან
          ხარბად მივილტვოდი მასთან შეხვედრებზე, უბრალოდ სალაპარაკოდ. სახელის ხსენებაზეც კი მასი წარმოდგენის სიამოვნება მჟრჟოლავდა ტანში.
          ვერ ვიტანდი მის პრობლემებს, გაჭირვებებს, ფიქრებს. ვერ ვიტანდი ადამიანებს, მისდამი გულგრილთ. მინდოდა მხოლოდ იმიტომ ეარსება, რომ ყოფილიყო სტაბილურად ღიმილიანი და თვალებანთებული.    
          მისი სიმშვიდის დაკარგვა ჩემთვის კატასტროფა იყო, მისი საკუთარ თავში ჩაკეტვა - ჩემი განადგურება.
          ეგოისტურად მიყვარდა და მსურდა ფიქრის უნარიც კი წამერთმია მისთვის. რომ მხოლოდ ეხამებინა მხარამოღებული ბლუზები ვიწრო და ტანგამოყვანილ იუბკებთან, მაქმანიანი კაბები ფერად ქუსლებზე, საყურეებიც კაბასთან ტონში და შემოეხედა ისე, როგორც მხოლოდ მას შეეძლო.
          საერთოდ ბევრ რამეს აკეთებდა ისე, როგორც მხოლოდ თვითონ შეეძლო. შეეძლო ეფრქვია უზღვავი ენერგია დაუღალავად, ერთ გამოხედვაში აერია კვირეებით ნალაგები პეპლები მუცელში, ელაპარაკა ამდენი გრძნობით, ეცეკვა ასე ვნებით....
          როგორ ერთდროულად მახარებდა და მტანჯავდა ამხელა სიყვარული. როგორ მინდოდა მასაც ეგრძნო თუნდაც მეოთხედი იმ პეპლების, რაც ჩემში დაფრინავდა და მასაც ეტანჯა თავისი წილი.
          ზოგჯერ პატარა ბავშვივით ვიჩემებდი ეგოისტობას, ვფიქრობდი მე უფრო ვუყვარდი თუ მისდამი უსაზღვრო სიყვარული ჩემში.
          ჩვენ დავშორდით. ერთ დღეს უბრალოდ ხელები ჩამოვუშვი, მინდოდა ცოტა ხანი მე მეჯიუტა და მას დაეთმო. მინდოდა ცოტა ხანი ის ყოფილიყო ჩვენ ორში წამყვანი და მისი სიყვარული გაგვეყო დროებით ორად. ალბათ გასაყოფი არაფერიღა იყო. არ ვიცი.
          ხომ ამბობენ რომ მთელი ცხოვრება ვიღაც ერთისთვის უნდა იცხოვრო. მე ახლაც მისთვის ვარ.