ყველა ცოდოა სიკვდილისთვის თუ სიკვდილი შვებაა ადამიანისთვის?

ყველა ცოდოა სიკვდილისთვის თუ სიკვდილი შვებაა ადამიანისთვის? ჭირისუფლობა შავები და "საპაკაზუხო" გლოვაა თუ ცხოვრების ჩვეულებრივი გამგრძელებელიც შეიძლება იყოს ჭირისუფალი? სიკვდილი უნდა იწვევდეს შიშს? ალბათ მარტო იმიტომ, რომ გაურკვევლობაა.... მეგონა არ მეშინოდა მისი, მაგრამ ისე მთრგუნავს... ყველას გარდაცვალება ნაცნობის თუ ახლობლის თუ უბრალოდ ყურმოკრულის. როგორ საოცრად მოქმედებს... მერე დავდივარ რამდენიმე დღე გაშტერებული და მარტო ამ ყველაფერზე ვფიქრობ. უსულო სხეული, ცივი სასახლე, ჭირისუფალი ზოგი გულწრფელი, ზოგი მოვალეობის მომხდელი, ზოგი საოცრად "პაკაზუხა" და ამიტომ აუტანელი. მერე ცივი მიწა და ქელეხი, სადაც ხალხი ძღება. მამაჩემის ქელეხზე ლამის გავაფრინე ამაზე. მამაჩემი იქ სადღაც მიწაში დავტოვეთ მარტო და ეს ასობით ადამიანი იჯდა და ჭამდა, სვამდა, სადღეგრძელოებს ამბობდა, ლაპარაკობდნენ, თითქოს ისეთი არც არაფერი.... ისეთი რა მოხდა ყველას დასასრული ხომ ეგ არის.
და ის გულწრფელი ჭირისუფალიც შავს გაიხდის, ბევრს იცინებს ან კი რა გინდა ქნას.... მე შვილმკვდარი დედებიც მინახავს მხიარულნი და მოცეკვავე, ან კი რა გინდა ქნან.....
არა, არ თქვათ რომ დრო მკურნალია! პირიქით - რაც დრო გადის მით გენატრება და გაკლია, უბრალოდ აღქმა იცვლება, ეჩვევი და ეგუები საკუთარ უმწეობას, ეგუები იმ აზრს რომ მოცემული სიტუაცია ფაქტია და ვერანაირად შეცვლი.
ადამიანი საერთოდ ყველაფერს ეგუება