ძაღლი მყავდა ერთი ჩაო ჩაო. 15 თუ 16 წლის ვიყავი, გაზეთში ვნახე განცხადება ჩუქდებაო. მამაჩემს შევუჩნდი წამოვიყვანოთ-თქო. მიუხედავად იმისა, რომ დედა თანახმა არ იყო - პატარა ქუნქულა მოლი სახლში მოვიყვანეთ. იასამნისფერი ენით, ქალივით ჯიუტი და წაეგოისტო ხასიათით. კი დავიჩემე მე გავზრდი და მოვუვლი, ოღონდ კი მოვიყვანოთ-თქო, მაგრამ რაღაც თანატოლებივით ვიყავით, ორივე პატარები, დედაჩემი გვზრდიდა და გვივლიდა ორივეს ერთად.
მამა რომ გარდაიცვალა, მოლის თავი აღარავის ჰქონდა. უფრო სწორად, ფინანსები არ იყო იმ მომენტში საკმარისი და მოლი მამას მეგობარზე გავაჩუქეთ. არასოდეს დამავიწყდება ჩემს ცხოვრებაში მისი გაგიჟებული თვალები, როცა უცხო კაცმა მანქანაში ჩაისვა. როგორ ბორგავდა, მინებს აწყდებოდა და მეხვეწებოდა ჩემთან ამეყვანა..... მერე, როცა შევძელით და მისი დაბრუნება მოვინდომეთ, გვითხრეს გაგვექცა და მანქანამ გაიტანაო. დედამ მიტხრა, ალბათ ტყუილი გვითხრეს და ახალი ოჯახი მას უბრალოდ ვერ შეელიაო....... სხვა ვარიანტს არც განვიხილავ და მჯერა, რომ ახლაც ცოცხალია და ძალიან კარგად გრძნობს თავს. თუმცა მისი გახსენება ძალიან არ მიყვარს. იმ განცდაში მაგდებს, მე რომ მძულს. უსუსურობის და უმწეობის.
მე და გიო რომ შეყვარებულები ვიყავით, გიომ თუთიყუში მაჩუქა. პატარა ზუზუ. ძალიან მიყვარდა. ხელზე ვისვამდი და ტუჩებში მკოცნიდა :) ლაპარაკი ისწავლა. ყველა ოჯახის წევრს ეძახდა და ,,წითელი ვაშლი გაგორდას" ორი სტროფიც კი დავამუღამეთ, დრო როცა მქონდა :) მერე თემო გაჩნდა, მერე ვიქტორია.... ბევრი რომ არ გავაგრძელო 9 წლის ჩემი ზუზუ კატამ შემიჭამა ცოტა ხნის წინ. სახლის ღია კარში შემოიპარა, დრო იხელთა სანამ არავინ იყო, გალია ამოატრიალა და ჩემი ზუზუ წაიყვანა. და წარმოდგენაც არ მინდა მისი ფრთხიალის, გულის ფანცქალის და თვალების.
ჰოდა მაშინ ვთქვი. მიუხედავად იმისა რომ ჩაო ჩაოს ყველგან ვეძებდი და ბავშვმა ახალი თუთიყუშიც მთხოვა - აღარასოდეს ჩემს სახლში აღარაფერს გავაჭაჭანებ-თქო. რომ კიდევ არ გამოვცადო ეს საშინელი განცდა უმწეობის, უსუსურობის.....
და დღეს ვფიქრობდი, რომ ადამიანებზეც ასეა...ზუსტად ასე. მხოლოდ დიდი სიყვარული რატომღაც არასოდესაა საკმარისი არაფრისთვის და ზოგჯერ ისე გტანჯავს ეს დამპალი უსუსურობის გრძნობა, როცა ფიქრობ, რომ საკმარისად კარგი ვერ იყავი, საკმარისად კარგად ვერ მოუარე, საკმარისად ბევრჯერ გვერდით არ იყავი, საკმარისად ვერ დააჯერე, ვერ აუხსენი, ვერ გაიშალე, იმედები ვერ გაუმართლე, სადღაც უღალატე, უმუხთლე და ყველაფერი ვერ შეძელი..... ეს უმწეობის განცდა ყოველ ჯერზე ყველა რელსიდან გაგდებს.
მამა რომ გარდაიცვალა, მოლის თავი აღარავის ჰქონდა. უფრო სწორად, ფინანსები არ იყო იმ მომენტში საკმარისი და მოლი მამას მეგობარზე გავაჩუქეთ. არასოდეს დამავიწყდება ჩემს ცხოვრებაში მისი გაგიჟებული თვალები, როცა უცხო კაცმა მანქანაში ჩაისვა. როგორ ბორგავდა, მინებს აწყდებოდა და მეხვეწებოდა ჩემთან ამეყვანა..... მერე, როცა შევძელით და მისი დაბრუნება მოვინდომეთ, გვითხრეს გაგვექცა და მანქანამ გაიტანაო. დედამ მიტხრა, ალბათ ტყუილი გვითხრეს და ახალი ოჯახი მას უბრალოდ ვერ შეელიაო....... სხვა ვარიანტს არც განვიხილავ და მჯერა, რომ ახლაც ცოცხალია და ძალიან კარგად გრძნობს თავს. თუმცა მისი გახსენება ძალიან არ მიყვარს. იმ განცდაში მაგდებს, მე რომ მძულს. უსუსურობის და უმწეობის.
მე და გიო რომ შეყვარებულები ვიყავით, გიომ თუთიყუში მაჩუქა. პატარა ზუზუ. ძალიან მიყვარდა. ხელზე ვისვამდი და ტუჩებში მკოცნიდა :) ლაპარაკი ისწავლა. ყველა ოჯახის წევრს ეძახდა და ,,წითელი ვაშლი გაგორდას" ორი სტროფიც კი დავამუღამეთ, დრო როცა მქონდა :) მერე თემო გაჩნდა, მერე ვიქტორია.... ბევრი რომ არ გავაგრძელო 9 წლის ჩემი ზუზუ კატამ შემიჭამა ცოტა ხნის წინ. სახლის ღია კარში შემოიპარა, დრო იხელთა სანამ არავინ იყო, გალია ამოატრიალა და ჩემი ზუზუ წაიყვანა. და წარმოდგენაც არ მინდა მისი ფრთხიალის, გულის ფანცქალის და თვალების.
ჰოდა მაშინ ვთქვი. მიუხედავად იმისა რომ ჩაო ჩაოს ყველგან ვეძებდი და ბავშვმა ახალი თუთიყუშიც მთხოვა - აღარასოდეს ჩემს სახლში აღარაფერს გავაჭაჭანებ-თქო. რომ კიდევ არ გამოვცადო ეს საშინელი განცდა უმწეობის, უსუსურობის.....
და დღეს ვფიქრობდი, რომ ადამიანებზეც ასეა...ზუსტად ასე. მხოლოდ დიდი სიყვარული რატომღაც არასოდესაა საკმარისი არაფრისთვის და ზოგჯერ ისე გტანჯავს ეს დამპალი უსუსურობის გრძნობა, როცა ფიქრობ, რომ საკმარისად კარგი ვერ იყავი, საკმარისად კარგად ვერ მოუარე, საკმარისად ბევრჯერ გვერდით არ იყავი, საკმარისად ვერ დააჯერე, ვერ აუხსენი, ვერ გაიშალე, იმედები ვერ გაუმართლე, სადღაც უღალატე, უმუხთლე და ყველაფერი ვერ შეძელი..... ეს უმწეობის განცდა ყოველ ჯერზე ყველა რელსიდან გაგდებს.
1 коммент.:
მე ძალიან ბედნიერი ვარ, რომ აქ გამიზიარეს ჩემი გამოცდილება, მე მქვია ბრენადა და ბედნიერად ვიყავი დაქორწინებული. სანამ ქმარმა არ თქვა, რომ მას ვტყუობდი, მაშინ ჩვენ ორივე წყვილი ვიყავით. ჩვენ მას ვერ ვიჯერებდით, არც ის ენდობოდა ჩემს სიტყვებს, ასე რომ, ჩვენ განქორწინება გამოვიტანეთ, მოგვიანებით დაშორდით და პირობა დადო, რომ არასდროს შევსება. დიდხანს ვცდილობდი შემეგრძელებინა ნაბიჯი, მაგრამ მის გარეშე ვერ ვრჩებოდი, ამიტომ ქმრის დაბრუნების მცდელობა დავიწყე, შემდეგ კი მიმიყვანეს Dr.IZOYA. დიდი ადამიანი, რომელსაც შევხვდი, მან სიყვარულის ჯადოქარი დადო და ქმარი 24 საათის განმავლობაში დაბრუნდა. ამასთან ერთად, მე აქ ვარ, რომ გავაზიარო დოქტორ IZOYA- ს კონტაქტი, მივაღწიოთ მას drizayaomosolution@gmail.com– ს საშუალებით. ის მართლაც ძლიერია და სპეციალიზირებულია შემდეგ საკითხებში ...
(1) ყველა სახის სიყვარულის შელოცვები. (2) შეწყვიტე განქორწინება. (3) ბოლო უნაყოფობა.
Отправить комментарий