ყველაზე მეტად რა შეიძლება გათბობდეს ამ სამყაროში.... იტყვით ბედნიერებაო. რა ფანატიკოსი და არაფრის მომტანი რომანტიზმით სავსე ადამიანების მოგონილია ეს ბედნიერება. როგორც წამი რომ არსებობს მხოლოდ და შურით ბერავს ადამიანთა მოდგმას, თავის თავს ანატრებს და ცრემლს ადენს მისი დამორჩილების სურვილით გულანთებულებს. განა შეიძლება ვინმე მუდმივად ბედნიერი იყოს.... განა იმიტომ არ არსებობს ბედნიერება რომ მუდმივად სანატრელი, საძიებელი და მიუწვდომელი იყოს ჩვენთვის.... განა ჩვენი ჯვრის სატარებლად და მუდმივად წვალებით აღმართ-აღმართ ფორთხვისთვის არ ვართ ჩვენ - ადამიანები გაჩენილები.....
მე ყველაზე ნაკლებად ბედნიერებას ვეძებ.... არ მჭირდება იგი იმისთვის, რომ საკუთარი არსებობის აუცილებლობა შევიგრძნო დედამიწაზე. არ მჭირდება იგი იმისთვის, რომ ვინმე მიყვარდეს და არც ჩემი სიყვარულის აუცილებელ შედეგად მევლინება ეს ე.წ. ბედნიერება.....
აბა რა მათბობს? წამი..... აი სულ წამით რომ ის გამახსენდება ვინც ჩემია.... ირგვლივ ყველაფერი გაქრება, ჩემი თვალები ტვინის იმ უჯრედს მიაშტერდება, რომელიც მისტიურად უზრუნველყოფს ჩემი და ცნობილი ,,ჩემის" ერთად ყოფნას.... და ყოველივე ეს წარმოშობს ღიმილს :)
დაგინახავთ ქუჩაში ადამიანი მარტო რომ მოდის და იღიმის :) ხომ უეჭველია რომ ის უყვართ. რომ მას სახლში ელიან, რომ მივა და კისერზე შემოხვევენ სითბოთი ხელებს, მზერას გაყინავენ მის თვალებში და დაიკარგებიან ძიებაში აბა რას ფიქრობს, რა უხარია.... აუცილებლად ასე იქნება, ტყუილად არ გაიღიმებდა... და ამ დროს მის ტვინში ერთმანეთის მიმდევრობით იცვლებიან ფოტოები მისი და ვინმე ,,მისის" კარგი ცხოვრებიდან... რა შედარებითია ყველაფერი, კარგი ცხოვრებაც ხომ არ არსებობს რეალურად. ესეც მითია. ყველაფერი მხოლოდ წამია.... მხოლოდ აი ეს ერთი წამი, როცა ქუჩაში მიდიხარ და ირგვლივ არავინ არ არსებობს. არსებობ მხოლოდ შენ და შენი წარმოსახვა, რომელიც გაიძულებს რომ გაიღიმო.... მოკლედ, ეს გოგო ქუჩაში რომ მიდის და იღიმის მე ვარ. ძალიან ხშირად დავდივარ ასე მარტო და მომღიმარი და ერთ დღესაც გავაცნობიერე რომ მშვიდად ვარ.
ამერიკა. აი რა არის მთავარი. ყველაზე მეტად რა შეიძლება მათბობდეს ამ სამყაროში? სიმშვიდე ! ბედნიერება არა. ვერ ვენდობი ვერაფერს არასტაბილურს, მოჩვენებითს.... მხოლოდ სიმშვიდე ჩემს შიგნით!
მე ყველაზე ნაკლებად ბედნიერებას ვეძებ.... არ მჭირდება იგი იმისთვის, რომ საკუთარი არსებობის აუცილებლობა შევიგრძნო დედამიწაზე. არ მჭირდება იგი იმისთვის, რომ ვინმე მიყვარდეს და არც ჩემი სიყვარულის აუცილებელ შედეგად მევლინება ეს ე.წ. ბედნიერება.....
აბა რა მათბობს? წამი..... აი სულ წამით რომ ის გამახსენდება ვინც ჩემია.... ირგვლივ ყველაფერი გაქრება, ჩემი თვალები ტვინის იმ უჯრედს მიაშტერდება, რომელიც მისტიურად უზრუნველყოფს ჩემი და ცნობილი ,,ჩემის" ერთად ყოფნას.... და ყოველივე ეს წარმოშობს ღიმილს :)
დაგინახავთ ქუჩაში ადამიანი მარტო რომ მოდის და იღიმის :) ხომ უეჭველია რომ ის უყვართ. რომ მას სახლში ელიან, რომ მივა და კისერზე შემოხვევენ სითბოთი ხელებს, მზერას გაყინავენ მის თვალებში და დაიკარგებიან ძიებაში აბა რას ფიქრობს, რა უხარია.... აუცილებლად ასე იქნება, ტყუილად არ გაიღიმებდა... და ამ დროს მის ტვინში ერთმანეთის მიმდევრობით იცვლებიან ფოტოები მისი და ვინმე ,,მისის" კარგი ცხოვრებიდან... რა შედარებითია ყველაფერი, კარგი ცხოვრებაც ხომ არ არსებობს რეალურად. ესეც მითია. ყველაფერი მხოლოდ წამია.... მხოლოდ აი ეს ერთი წამი, როცა ქუჩაში მიდიხარ და ირგვლივ არავინ არ არსებობს. არსებობ მხოლოდ შენ და შენი წარმოსახვა, რომელიც გაიძულებს რომ გაიღიმო.... მოკლედ, ეს გოგო ქუჩაში რომ მიდის და იღიმის მე ვარ. ძალიან ხშირად დავდივარ ასე მარტო და მომღიმარი და ერთ დღესაც გავაცნობიერე რომ მშვიდად ვარ.
ამერიკა. აი რა არის მთავარი. ყველაზე მეტად რა შეიძლება მათბობდეს ამ სამყაროში? სიმშვიდე ! ბედნიერება არა. ვერ ვენდობი ვერაფერს არასტაბილურს, მოჩვენებითს.... მხოლოდ სიმშვიდე ჩემს შიგნით!
0 коммент.:
Отправить комментарий