მენატრები

ბევრჯერ გამიგია ცეკვა ამშვიდებსო ადამიანს, ემოციებისგან ათავისუფლებსო. ბევრი ემოციაა დაგროვილი, რომლისგანაც გათავისუფლებაა საჭირო. არა, კი არ უნდა დაგავიწყდეს, არც დაგავიწყდება... უბრალოდ გულში უნდა შეინახო, ამოტივტივდება - გაიხსენებ, იდარდებ, მერე ისევ ყოველდღიურობა გადაფარავს დარდს და ასე გაგრძელდება.....
ძველი წერილები ვიპოვე... ძალიან ძველი, ბავშვობის დროინდელი და ავფორიაქდი.
მესამე წელი დაიწყო და მაინც ვერაფრით ვაცნობიერებ, რომ მამიკო ჩემთან აღარ არის, რომ მისგან მხოლოდ მოგონებებიღა დამრჩა, და რომ ეს დრო აღარასდროს დადგება. ამაზე რომ ვფიქრობ, თავს საოცრად უსუსურად ვგრძნობ, აღარ ვიცი საკუთარი პროტესტი როგორ გამოვხატო... ამბობ რაღაც სიტყვებს, მაგრამ ეს მხოლოდ ბანალურობაა და მეტი არაფერი. ამით გულს სითბო არ ემატება, სულის სიცარიელე არ ივსება.
მისი თბილი სახე სულ თვალწინ მიდგას, თბილი სახე, კეთილი გაღიმება, გადამდები სიცილი... ყველა შვილი ალბათ ამას ამბობს მაგრამ მე ყველაზე თბილი მამა მყავდა მსოფლიოში... მის გვერდით არაფრის მეშინოდა და ყოველთვის დაცულად ვგრძნობდი თავს! Мне его очень не хватает.....
მინდა ვილოცო მისთვის, მინდა ღმერთს ვთხოვო, რომ შეუნდოს ყველა ცოდვა და ნათელში ამყოფოს მისი სული... მინდა მჯეროდეს რომ ამ ჩემს გულწრფელ თხოვნას ღმერთი აუცილებლად შეისმენს.