ამბები დღიურიდან

1 აპრილი, 2019

 
სასტუმროში ვართ, ციხისძირში. ზღვიდან მეორე სართულზე. მხოლოდ ჩვენ: მე და გიო. და წინ ჩემი ზღვაა გადაშლილი. ბედნიერებისთვის ალბათ მხოლოდ ის არ მკმარა, რომ ჩემი ბავშვები ყვიროდნენ აქვე სადმე სიხარულისგან და გაოცებისგან დაღებული პირებით.
 რა კარგია როცა შეგიძლია შენი სამყარო შექმნა სადმე. 15 კვადრატულში გამოიკეტო, თან შემოილაგო ყველაფერი, რაც გიყვარს და მხოლოდ ამ ყველაფრით ტკბობა და სიმშვიდე იყოს შენი ცხოვრება. და როგორ მინდა ვიცოდე და შევძლო ამ 15 კვადრატის მთელ სამყაროში გადატანა. აი როცა აქედან გავალთ, მანქანაში ჩავჯდებით და მთელ ქვეყანას შევუერთდებით - მე ისევ ასეთი ვიყო. მშვიდი, გაწონასწორებული, გულში ზღვა სიყვარულით, დარწმუნებული იმაში, რომ ჩემს თავში არავინ მეცილება, დარწმუნებული სწორ ერთადერთ გზაში ათასი არჩევანის გარეშე. და ვტკბებოდე საკუთარი ცხოვრებით ისე , როგორც ამ პატარა ოთახში შემიძლია. ზღვიდან მეორე სართულზე.

 2 აპრილი, 2019

          რა მშვენიერი შეიძლება იყოს გარემო შენს ირგვლივ. 
          ეს წვიმის წვეთები, ასე გამეტებით რომ ეცემიან ფანჯრებს, ბამბუკები, ხავსმოკიდებული ხეები და უსახური სახლებიც კი, რომელთა მიღმა ღრუბლების ჩრდილით გაშავებული ზღვა ბობოქრობს. რეი ჩარლზის ხმა ამ ყველაფრის ფონად და ჩვეულებრივი გადაწყვეტილებები, რომლებიც შეგვიძლია დაუფიქრებლად მივიღოთ.
აი მაგალითად დღეს. ჩვენი ლურჯა სახლის ნაცვლად ფოთში მიგვაქროლებს 🌞 

          ფოთში ვეძებდით ზღვას, კოკისპირულ წვიმაში და ნისლში :)) დაახლოებით 1 საათი ვიბოდიალეთ და ახალი აღმოჩენა გავაკეთე. უცხო ქალაქში, უცნობ ქუჩებში ბოდიალი ყოფილა წამალი :) უმიზეზო მწუხარებების და დაუმორჩილებელი შფოთვების :) 

4 აპრილი, 2019

          ეკლესიის შუაგულში ვიდექი და ვტიროდი. ცხარე, ცხელი ცრემლებით. ხალხი ირეოდა ირგვლივ.

- აცხე? ჩქარა აცხე!
- მერამდენეა?
- მიდი გოგო ეგერ მამაოსთან!
- საიდან იწყება რიგი?.......
         რაღაც რა შორს არიან აქედან.... თუმცა რა ჩემი საქმეა.

         მე რა მატირებდა? არ ვიცი. შუაგულში ვიდექი და საკუთარი ცრემლები ლოყებს მიწვავდა.

         არსებობს მდგომარეობები, როცა არაფერი იცი. ჰოდა მეც არაფერი ვიცოდი.        და როცა არაფერი იცი, როცა გეშინია შეცდე...რა შეიძლება იყოს ერთადერთი გადაწყვეტილება, რაც არასოდეს იქნება შეცდომა? ჩახუტება. ჩახუტება იმასთან, ვინც გარეთ იდგა და შეშინებული თვალებით მელოდა. რათქმაუნდა. როცა არ იცი როგორ მოიქცე, როცა არ იცი რომელია სწორი გზა, მაშინაც კი.... ჩახუტება. 
        შემიძლია იმდენი ვიტირო რამდენიც გამიხარდება, გული ამოვიგდო, ცრემლები დავცალო, საკუთარი სული დავაცხრო. მაგრამ სულ მეცოდინება, რომ ის შორიახლოს, ჩემთანაა. დგას და მელოდება. და სულ მეცოდინება ერთადერთი სწორი გამოსავალი საკუთარ ცხოვრებაში. ერთადერთი გამოსავალი იმ მდგომარეობიდან, როცა არაფერი იცი.    



        

11 აპრილი, 2019

- დედა! 2 კვირის წინ რომ გთხოვე ილოცეთქო, მარტო იმ დღეს ილოცე და მორჩა ხო?!

დამნაშავე ვარ. რა მეთქმის. ვდგავარ ჩუმათ ჩემთვის.

- წამოდი ახლავე. სანამ ერთად არ ვილოცებთ, არ დაგაძინებ! 

ისეთი კატეგორიულია თან მეღიმება, თან ვფიქრობ ვაი ჯუნა, აი როგორ მოექცა შენი საქმე 😂🤦‍♀️
მივყვები რათქმაუნდა.

- მე ხმამაღლა წავიკითხავ და შენ მომისმინე!

კითხულობს მამაო ჩვენოს. მერე თავისი ხელით ფურცელზე დაწერილ ღვთისმშობლის ლოცვას. მერე ზეთს იღებს.
შუბლზე იცხებს მთელი გულმოდგინებით, მეც მაცხებს თავისი ბოტოტა თითებით, მიდის და საძინებელში მძინარე ბებოს აცხებს, გიოსაც, თავის დასაც.
ვუყურებ და ვფიქრობ, რამხელა საქმეა გენეტიკა. მთელი გიოს კეთილშობილება, მზრუნველობა, სათნოება შეუსრუტია და ყველაფერი კარგითაა სავსე. და მიხარია. რათქმაუნდა ძალიან მიხარია