ყველაფერი თავდაყირა :)

ხომ არის რაღაც ეტაპები ყველა ადამიანის ცხოვრებაში, როცა ერთი რომელიღაცა ფაზა მთავრდება და იწყება განსხვავებული, რადიკალურად სხვა ცხოვრება.
ჩემი სხვა ფაზა დაიწყო ალბათ სამშობიაროში, როცა მეორე თუ მესამე ღამეს ბავშვი მე დამიტოვეს. ნაოპერაციები, ტკივილისგან, ემოციებისგან თუ არ ვიცი რისგან დაღლილი, ვითიშებოდი ისე მეძინებოდა, ბავშვი კი გაუთავებლად ტიროდა და ვერაფრით ვაჩერებდი. ის ღამე როგორღაც გავათენეთ, შემდეგ ღამეს კი დავიბარე ექთანი და ბავშვი გავატანე, რომ მოშივდება მაშინ მომიყვანეთ-თქო და, კმაყოფილი იმით რომ საქმე გავაკეთე, მოვემზადე ტკბილად დასაძინებლად, მაგრამ... თვალი რამდენჯერ მოვხუჭე იმდენი ჩემი პატარა შოშია მომელანდა პირდაღებული:) როგორ ტიროდა და ვერ ამშვიდებდნენ. ვიწექი ცოტა ხანი, იქნებ დავისვენო-თქო, მაგრამ სინდისი სულ უფრო და უფრო მქენჯნიდა, თავი "არადედად" ვიგრძენი:) ძლივს წამოვდექი და მივლასლასდი დერეფნის ბოლომდე. კარი შევაღე და დავინახე უამრავი ახალდაბადებული:) ჩემი შვილი მშვიდად იწვა და ეძინა.
ახლა ჩემი პატარა სულ რაღაც 3 კვირისაა და ჩემი რეჟიმი უკვე თავდაყირა დააყენა. ჩემს ნებაზე აღარაა არც ჩემი კვება, არც ძილი, არც სახლსგარეთ გასვლა... მთლიანად ვემორჩილები ამ პატარა კაცუნას, რომელიც ვერც კი ხვდება რამდენი რამე შეცვალა. მთელი 9 თვე ველოდებოდი მას და წარმომედგინა როგორ მოვეფერებოდი, მეყვარებოდა, როგორ გავზრდიდი, მაგრამ არასოდეს მიფიქრია თითოეულ დღეზე, რომლის გავლაც მოგვიწევდა ჩვენ ერთად. არა, ვერაფრით ვიტყვი რომ უპასუხისმგებლოდ მოვეკიდე რამეს, ან გაუაზრებლად. პირიქით.... მე მზად ვიყავი ამისთვის.
ჩემს ოჯახში გაჩენილან პატარები და მიყურებია როგორ იზრდებიან ისინი. ვეფერებოდი, ვათამაშებდი, მაგრამ მომტირალი, რასაკვირველია, გამყავდა დედასთან და თურმე როგორი განსხვავებული ყოფილა შენი შვილი :) მთლიანად შენი, შენზე მონდობილი. ყველაფერზე წინ რომ დგას, რომ შეგიძლია ყველაფერს გადაახტე, ყველაფერი გადალახო და დათმო. რომ არ გიღირს არც ჭამა, არც ძილი მის ტირილად. გული რომ გედუღრება როცა ტკივა და წესიერად არც კი იცი რა... როგორ ვიბნევი ამ დროს და არ ვიცი რა ვაკეთო...
მოკლედ... ვწვდები ნელ-ნელ დედობის არსს :)