მე შეძლებისდაგვარად ვიცავ მარხვებს, ვყიდულობ ხოლმე სამარხვო შოკოლადებს, კარაქს, ხორცს, ვაკეთებ სხვადასხვა სალათებს სამარხვო მაიონეზით... ლოცვების კითხვა ძალიან მიჭირს, რადგან გონება მეფანტება. ხანდახან ისე ჩავათავებ ხოლმე გვერდს წაკითხულიდან ვერც ვერაფერს ვგებულობ, გადავალ შემდეგზე და თან გადავთვლი ხოლმე რამდენი გვერდი დამრჩა იმდენად რთულია ეს ჩემთვის...
ეკლესიაში დავდივარ შეძლებისდაგვარად, მიზიდავს იქ არსებული გარემო, სილამაზე, სათნოება, სიკეთე თუ არ ვიცი რა დავარქვა... მხიბლავს ის აზრი, რომ მე წირვაზე ვიმყოფები, ეკლესიაში, მაშასადამე მე რაღაცით მაინც ვამტკიცებ, რომ მორწმუნე ვარ, კეთილი ვარ, კარგი ვარ.... ხანდახან ხალხისკენ თვალი გამირბის, ვათვალიერებ მათ ტანისამოსს, ფეხსაცმელს... გულში ვამტყუნებ და სიბრაზით ვივსები ამ ადამიანთა მიმართ, ვისაც ტელეფონის გამორთვა დაავიწყდა, ვინც ნაცნობთან გამალებით რაღაცაზე საუბრობს ან როცა ვინმე გოგონა შარვლითაა ეკლესიაში... თუმცა უნდა გამოვტყდე რომ რამდენჯერმე მეც შემხვედრია ეკლესიაში დიდი ხნის უნახავი ადამიანი და მომიკითხია იგი მთელი თავისი ოჯახით... ან კიდევ რამდენიმე წლის წინათ არ ვატარებდი კაბას და ეკლესიაშიც დავდიოდი მუდმივად შარვლით...
ხანდახან გამიელვებს ხოლმე თავში საღი აზრი: რა მინდა აქ, თუ არ ვისმენ ლოცვას და არ ველაპარაკები უფალს?... მაშინ ვხრი თავს და ვცდილობ ღმერთს ვესაუბრო. ხან გამომდის... ხან სხვა ფიქრებში ვვარდები ისევ და ცოტა ხანში გამოფხიზლებული ვხვდები, რომ გავითიშე იმ აზრებისგან რაზეც მინდოდა და უნდა მეფიქრა. და ძალიან მრცხვენია როცა ამ დროს მიმოვიხედავ და ვხედავ, რომ მე მარტო არ ვარ ასეთი. რომ ადამიანთა ფიქრები რომ გესმოდეს, ალბათ სულ რამდენიმე ატარებს მთელ 2–3 საათს გულმხურვალე ლოცვაში... და კიდევ მე და არა მარტო მე მემართება ის, რომ ლოცვის დროს ვერ ვიტან ოდნავ შეხებასაც კი და ზოგადად ხალხი მზადაა ერთმანეთი "შეჭამოს" უნებურად შეხებისთვის, ლოცვაზე ან გალობაზე ხმამაღლა აყოლისთვის, ძალიან მარტივი კითხვისთვის.... ისევ სხვებზე...
ძალიან მრცხვენია, როცა ვგრძნობ რომ ჩემი რწმენა არ არის ღრმა და სუფთა, როცა წირვაზე წასასვლელად დილით ვერ ვიღვიძებ ან როცა იქ მისულს მალე ფეხები მტკივდება და როცა ნებისმიერ მიზეზს ვეძებ, რომ წამოვიდე........
ძალიან მრცხვენია, როცა აღსარებაზე მისულს ჩემი ღრმა გულისთქმა მესმის, რომელიც ნატრობს რომ მამაო დღეს არ იყოს.... არადა ისევ ღრმა გულში როგორ მინდა აღსარება... წრფელი, სულის განმანთავისუფლებელი... აი ისეთი, პირველი რომ იყო: ბავშვური, წრფელი, სინანულით სავსე და იქედან გამოსულმა მართლა შევიგრძენი პირველად და უკანასკნელად რას ნიშნავს სიტყვები: მიწაზე ფეხს არ ვადგამო რომ ამბობენ... თითქოს ფრთები გამომესხა და ჩემზე მსუბუქი ადამიანი არ არსებობდა... იმის მერე რამდენჯერ ჩამიბარებია აღსარება და ასეთი გრძნობა აღარასდროს აღარ მქონია...
მე კიდევ ვერ მოვთვლი რამდენი რამის მრცხვენია. ეს აღსარებაც ჩემთვის რთული საწერია, მაგრამ თავს იმით ვინუგეშებ, რომ რადგან ამის წერა შემიძლია და ამას აღვიქვამ, ალბათ არც მთლად ისე წასულია ჩემი საქმე...
პ.ს. მინდა გითხრათ, რომ შეგიძლიათ გამკიცხოთ, იფიქროთ ჩემზე ყველაფერი, რაც მოგესურვებათ. მე კი წინასწარ გეტყვით იმას, რითიც დავიწყე: მე მორწმუნე ადამიანი ვარ და ვცდილობ ეკლესიურად ვიცხოვრო.
და კიდევ, ბედნიერი ვიქნები თუ თქვენ გამკიცხავთ, რადგან მაშასადამე თქვენთვის ეს ყოველივე, ჩემს მიერ ზემოთ დაწერილი, უცხოა და ძალიან არანაცნობი.
ღმერთმა მოგცეთ რწმენა
0 коммент.:
Отправить комментарий