ძილის წინ...

        ზოგჯერ თავი რობოტი მგონია. რობოტი, რომელიც ცდილობს წარმატებით გაუმკლავდეს ვალდებულებებს უხვად რომ კიდია მხრებზე. აქნევს საჭიროების მიხედვით ხელებს, დადის, იღიმის, საუბრობს, მოძრაობაშია.... ყველაფერი მექანიკურად და იმიტომ, რომ ასე უნდა.
         ყველაფერი იმიტომ, რომ ასეა საჭირო და ჩემი გასაკეთებელი მხოლოდ მე უნდა გავაკეთო.
          ზოგჯერ ისიც მგონია, ასე კისრიტეხით მიმავალ დღეებში  რაღა ცხოვრება დამრჩენიათქო და მალე უნდა მოვასწრო ყველაფერი ის, რაც მევალება და ჩემი საქმნელია. ის, რასაც ჩემს ნაცვლად და ჩემზე უკეთ ვერავინ გააკეთებს. ასეთი რამეები კი ვფიქრობ ბევრია. ბევრი საქმე მაქვს მოსასწრები.

         ალბათ ჩვენი ცხოვრების არსიც ამაშია.  მორჩილად დათმენილი და დაბმული საკუთარი თავით,  შრომისმოყვარეობით რაც შეიძლება მეტ ვალდებულებას, პასუხისმგებლობას და კიდევ ათას ,,ზანუდურ", მაგრამ აუცილებელ რამეს გავუძლოთ და ეს ყველაფერი სიხარულით. ღიმილით. თუნდაც ზოგჯერ რობოტული პოზიტივით მაგრამ მაინც. თუნდაც ვერც ვერავინ გაიგოს რა მძიმეა შენი ტვირთი. მაგრამ მაინც....