воскресенье, 5 апреля 2015 г.

ყველაზე მეტი....

Автор: ჯუნა на 4/05/2015
       


          საქანელაზე ბავშვობაში ხომ მჯდარხართ? მაღლა რომ აფრინდებით, გული შეგიტოკდებათ, განუზომელ, უცნაურ და ამოუცნობ სიხარულს რომ იგრძნობთ, აი ზუსტად ეს ვიგრძენი იქ. რიგში. ხომ ამბობენ იმ რიგში დგომა შეგრცხვებაო, ხალხი ბრბოსავითააო.... მე ვერ ვიგრძენი. რამდენჯერმე გამომხედეს წარბშეკრულმა ბებოს ტოლებმა, რომ მეღიმებოდა, ვეუცნაურე ალბათ. მათაც გავუღიმე და აღარ შემოუხედავთ. ჰოდა სიხარულზე ვამბობდი.... ვიდექი გაღიმებული და თვალზე ცრემლმორეული... ამაყი არა, სიამაყე არ მიგრძვნია, უბრალოდ პირველად ჩავთვალე რომ ღირსი ვიყავი იქ დგომის.
          პატარა გოგო იდგა ჩემს გვერდით, ქერა, გრძელთმიანი, თხელტუჩება და უგონოდ ლამაზი. მე მელამაზა. ერთმანეთს ვუყურებდით და ისიც მიღიმოდა, ძალიან კარგი უნდა ყოფილიყო შიგნიდან, ასე მომეჩვენა. რათქმაუნდა ჩემზე წინ წავიდა, მამაოსთან მიაჭრა, თვალებში ჩახედა და ამოირაკრაკა: ,,როგორ მიყვარხარ მამაო".... (უეჭველად მართლა უყვარდა). ყველა გაკეთილდა. გაიღიმეს. ,,მეც მიყვარხარ ჩემო ლამაზო"-  ის დრო იყო ყველას რომ ყველა უყვარდა ირგვლივ ფარისევლობის გარეშე.
          მერე ციგნის გოგო მოვიდა. ძველი, გაწელილი სპორტული შარვალი ეცვა, თავშიშველს, სახეგამურულს დიდი ხნის დაუბანელი შავი თმები უშნოდ ჰქონდა შეკრული. მამაოს გამოეცხადა, ნესტანი მქვია და ზიარება მინდაო. რატომღაც ვიფიქრე გააგდებდა, შევცდი რათქმაუნდა. აღსარებაზე გაუშვა. ვიფიქრე აღარ დაბრუნდებოდა და ისევ შევცდი. მალევე მობრუნდა. ამჯერად კაბის ჩაცმა მოსთხოვეს. 5 წუთიც არ იყო გასული თავდახურული და სპორტულ შარვალზე თავშალშემოხვეული რომ დაბრუნდა. ეზიარა მონდომებულმა... სადიდებლად უფლისა.
          დედა მივიდა პატარა ბავშვით. სულ თოთო იყო. ტიროდა. რიგში ბებოებმა შეიცხადეს: ,,რად უნდა ჩვილს ზიარება? ისედაც ხომ წმინდაა?" არ ვიცოდი და ვერ შევეპასუხე. ბავშვი წინ გაატარეს, მამაომდე მიუშვეს, დედაც ნერვიულობდა, ვერაფრით რომ ვერ დააწყნარა შვილი. ,,დედის ლოცვებს კითხულობ?" - გამოუტანა განაჩენივით.
შერცხვა დედას. ,,შენ თუ არ იზრუნებ შენს შვილზე, მე როგორ უნდა ვიზრუნო მასზე? იფიქრე..." აზიარეს.
         ერთ-ერთი ბებოსტოლას დრო რომ მოვიდა და მამაოს გაუსწორდა, აღმოჩნდა რომ მისი სულიერი შვილი იყო და აღსარების ჩაბარება დავიწყებოდა. ,,მაღალი წნევა მაქვს, ფეხზე ძლივს ვდგავარ, მამაო გნახავთ, მაგრამ გევედრებით, ახლა მაზიარეთ".... ყველა გაირინდა. ,,ვინმეზე გაბრაზებული ხომ არ ხარ? ვინმეს წყენა ხომ არ გაქვს გულში" - ეს ერთადერთი ჰკითხა და აზიარა. რა მნიშვნელოვანი კითხვა ყოფილა...
         ბევრი ამბავი მოხდა კიდევ იქ. ყველა ადამიანში იყო ამბავი სიკეთისა და ბოროტების. ყველაში არ იყო რიგში დგომის აზრი. ყველაში არ იყო ალბათ სიყვარული. ჩემში ძალიან მძაფრად ვგრძნობდი და გულს ბაგა-ბუგი გაჰქონდა სიხარულისგან.
         ერთი სტატია წავიკითხე ამ ბოლოს და ძალიან მომეწონა. ურწმუნო გოგოზე იყო, რომელსაც დიალოგი ჰქონდა პატრიარქთან. ამითი დავამთავრებ. მე ძალიან მაკლია რწმენა. ბევრი რამ არ ვიცი და ბევრი მეშლება. მაგრამ საკუთარ შეგრძნებებს ხომ ვენდობი... და მეც ზუსტად ვიცი ის, რომ რაც ზიარებისას მივიღე ნამდვილად არ იყო მხოლოდ ღვინო და პური. ეს იყო დიდი საიდუმლო. რომელიც ჩემში შემოვიდა და გულში ჩამისახლდა.
          ყველა სიკეთემ და ყველა სუფთა თვალმა, ყველა სიტყვამ და ყველა ნოტმა წვეთ-წვეთად ამივსო სული და გაანათა იქაურობა. ირგვლივ ყველაფერი ლამაზი გახდა.
          ამაზე მეტი არაფერი არ არსებობს, არ ეძებოთ. მე ყველგან ვეძებდი და ვერ ვიპოვე.


воскресенье, 5 апреля 2015 г.

ყველაზე მეტი....

       


          საქანელაზე ბავშვობაში ხომ მჯდარხართ? მაღლა რომ აფრინდებით, გული შეგიტოკდებათ, განუზომელ, უცნაურ და ამოუცნობ სიხარულს რომ იგრძნობთ, აი ზუსტად ეს ვიგრძენი იქ. რიგში. ხომ ამბობენ იმ რიგში დგომა შეგრცხვებაო, ხალხი ბრბოსავითააო.... მე ვერ ვიგრძენი. რამდენჯერმე გამომხედეს წარბშეკრულმა ბებოს ტოლებმა, რომ მეღიმებოდა, ვეუცნაურე ალბათ. მათაც გავუღიმე და აღარ შემოუხედავთ. ჰოდა სიხარულზე ვამბობდი.... ვიდექი გაღიმებული და თვალზე ცრემლმორეული... ამაყი არა, სიამაყე არ მიგრძვნია, უბრალოდ პირველად ჩავთვალე რომ ღირსი ვიყავი იქ დგომის.
          პატარა გოგო იდგა ჩემს გვერდით, ქერა, გრძელთმიანი, თხელტუჩება და უგონოდ ლამაზი. მე მელამაზა. ერთმანეთს ვუყურებდით და ისიც მიღიმოდა, ძალიან კარგი უნდა ყოფილიყო შიგნიდან, ასე მომეჩვენა. რათქმაუნდა ჩემზე წინ წავიდა, მამაოსთან მიაჭრა, თვალებში ჩახედა და ამოირაკრაკა: ,,როგორ მიყვარხარ მამაო".... (უეჭველად მართლა უყვარდა). ყველა გაკეთილდა. გაიღიმეს. ,,მეც მიყვარხარ ჩემო ლამაზო"-  ის დრო იყო ყველას რომ ყველა უყვარდა ირგვლივ ფარისევლობის გარეშე.
          მერე ციგნის გოგო მოვიდა. ძველი, გაწელილი სპორტული შარვალი ეცვა, თავშიშველს, სახეგამურულს დიდი ხნის დაუბანელი შავი თმები უშნოდ ჰქონდა შეკრული. მამაოს გამოეცხადა, ნესტანი მქვია და ზიარება მინდაო. რატომღაც ვიფიქრე გააგდებდა, შევცდი რათქმაუნდა. აღსარებაზე გაუშვა. ვიფიქრე აღარ დაბრუნდებოდა და ისევ შევცდი. მალევე მობრუნდა. ამჯერად კაბის ჩაცმა მოსთხოვეს. 5 წუთიც არ იყო გასული თავდახურული და სპორტულ შარვალზე თავშალშემოხვეული რომ დაბრუნდა. ეზიარა მონდომებულმა... სადიდებლად უფლისა.
          დედა მივიდა პატარა ბავშვით. სულ თოთო იყო. ტიროდა. რიგში ბებოებმა შეიცხადეს: ,,რად უნდა ჩვილს ზიარება? ისედაც ხომ წმინდაა?" არ ვიცოდი და ვერ შევეპასუხე. ბავშვი წინ გაატარეს, მამაომდე მიუშვეს, დედაც ნერვიულობდა, ვერაფრით რომ ვერ დააწყნარა შვილი. ,,დედის ლოცვებს კითხულობ?" - გამოუტანა განაჩენივით.
შერცხვა დედას. ,,შენ თუ არ იზრუნებ შენს შვილზე, მე როგორ უნდა ვიზრუნო მასზე? იფიქრე..." აზიარეს.
         ერთ-ერთი ბებოსტოლას დრო რომ მოვიდა და მამაოს გაუსწორდა, აღმოჩნდა რომ მისი სულიერი შვილი იყო და აღსარების ჩაბარება დავიწყებოდა. ,,მაღალი წნევა მაქვს, ფეხზე ძლივს ვდგავარ, მამაო გნახავთ, მაგრამ გევედრებით, ახლა მაზიარეთ".... ყველა გაირინდა. ,,ვინმეზე გაბრაზებული ხომ არ ხარ? ვინმეს წყენა ხომ არ გაქვს გულში" - ეს ერთადერთი ჰკითხა და აზიარა. რა მნიშვნელოვანი კითხვა ყოფილა...
         ბევრი ამბავი მოხდა კიდევ იქ. ყველა ადამიანში იყო ამბავი სიკეთისა და ბოროტების. ყველაში არ იყო რიგში დგომის აზრი. ყველაში არ იყო ალბათ სიყვარული. ჩემში ძალიან მძაფრად ვგრძნობდი და გულს ბაგა-ბუგი გაჰქონდა სიხარულისგან.
         ერთი სტატია წავიკითხე ამ ბოლოს და ძალიან მომეწონა. ურწმუნო გოგოზე იყო, რომელსაც დიალოგი ჰქონდა პატრიარქთან. ამითი დავამთავრებ. მე ძალიან მაკლია რწმენა. ბევრი რამ არ ვიცი და ბევრი მეშლება. მაგრამ საკუთარ შეგრძნებებს ხომ ვენდობი... და მეც ზუსტად ვიცი ის, რომ რაც ზიარებისას მივიღე ნამდვილად არ იყო მხოლოდ ღვინო და პური. ეს იყო დიდი საიდუმლო. რომელიც ჩემში შემოვიდა და გულში ჩამისახლდა.
          ყველა სიკეთემ და ყველა სუფთა თვალმა, ყველა სიტყვამ და ყველა ნოტმა წვეთ-წვეთად ამივსო სული და გაანათა იქაურობა. ირგვლივ ყველაფერი ლამაზი გახდა.
          ამაზე მეტი არაფერი არ არსებობს, არ ეძებოთ. მე ყველგან ვეძებდი და ვერ ვიპოვე.


Комментариев нет:

 

duna's blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gadget Review