happy birthday to me :)

ბავშვობიდან და ყოველთვის საკუთარი დაბადების დღე რაღაც გამორჩეულად მიყვარდა. მთელი წელი ველოდებოდი, მერე ბოლო წუთებს და წამებს ვითვლიდი....
10 9 8 7 ........3 2 1.... და სულ მეგონა მოხდებოდა რაღაც სასწაული, საათი თორმეტს გადაცდებოდა და დაიწყებოდა... არ ვიცი რა. ალბათ უნდა ყოფილიყო ფეიერვერკები, საიდანღაც უნდა გაჩენილიყო დიდი ლამაზი თაიგული, ბუშტები...... მომილოცავდა ყველა ვინც მიყვარს, ვინც ახლობელია, ვისაც უბრალოდ ვიცნობ...
მერე მექნებოდა ლამაზი დიდი და ყველასგან განსხვავებული ტორტი შუშხუნებით, ლამაზი სუფრა, გაწყობილი სანთლებით და გემრიელი საჭმელებით, ბუშტები ნაირფერები, ტკბილი სასმელები, ხალხი... ყველაზე საყვარელი. ვისი დანახვაც მხოლოდ სიხარულს შემმატებდა.



ამ დღეს არ უნდა მომხდარიყო არაფერი ცუდი, უსიამოვნო, ყველაფერი უნდა გაასოცირებულიყო პოზიტივთან, სიხარულთან, მეგობრობასთან....

ალბათ საკუთარი თავი ეგოისტურად მიყვარს, რადგან წლების განმავლობაში საკუთარ თავს ყოველთვის პირველი ვულოცავდი დღეობას და ვისურვებდი ყოველთვის იმას, რასაც ალბათ სხვაც, მაგრამ მე უფრო განსხვავებულად)) თანაც ამ მომენტში ყოველთვის გული მიჩუყდებოდა ხოლმე :)

ვხვდები რომ გავიზარდე. ვხდები 21 წლის. ბევრი არც არაფერი შეცვლილა, ისევ ისე ველი.... თუმცა ბავშვობაში უფრო მჯეროდა რომ ყოველდღიური პრობლემები, ზოგჯერ ნერვიულობა, განცდები მხოლოდ ყოველდღიურობაა და ამ ჩემთვის ჯადოსნურ დღეს არანაირად არ გადავიდოდა. ახლა უკვე დიდი ვარ და ვიცი რომ ასე არ ხდება...

გამოდის რომ ისევ პირველი ვულოცავ თავს დაბადების დღეს. ახლა უკვე აქ..... :)



მაგრამ პატარაობისგან განსხვავებით სურვილები მარტო მე აღარ მეხება. пожалуй მე სულაც არ მეხება....
ამ წელს მინდა ჩემი პატარა ჯანმრთელი დაიბადოს, მინდა ჩემი მთელი დიდი ოჯახი კარგად იყოს, მინდა დედაჩემმა სამსახური იპოვოს და აღარაფერზე იჯავროს.....

დავასკვენი რომ მე მხოლოდ ყველას ბედნიერებით ვარ ბედნიერი.

არის მომენტები ცხოვრებაში, რომლებიც არავის უნდა მოუყვე, არავის გაეხსნა, არც არავის აგრძნობინო და თავი ისე დაიჭირო თითქოს ეს შენ არ გადაგხდენია. იმიტომ კი არა რომ ეს სამარცხვინოა, უბრალოდ იმიტომ, რომ ეს შენია და არც არავის უნდა ამის მოსმენა. ალბათ იმიტომ, რომ შესაბამისი სიტყვები არ აქვთ შენს გასამხნევებლად ან იმიტომ, რომ შენ თვითონ არ გინდა შეგიცოდონ ან იფიქრონ რომ შეცოდებისთვის ლაპარაკობ.
არადა ისე გინდება ზოგჯერ გახსენება, უბრალოდ გულის მოფხანა, ტირილი ცრემლების გამოლევამდე..... როცა ეს შენი ტრაგედიაა და არ იცი ამას რა უყო, სად დაიტიო, როგორ შეინახო.
ასე ვამბობ მაგრამ ალბათ ვერც შევძლებ ვერასდროს ვინმეს ამაზე ასე ველაპარაკო... არც ასეთი ძლიერი ვარ ალბათ.

მე უბედური ვარ როცა ეს მახსენდება, მაგრამ ალბათ არც მინდა ეს ემოცია სადმე დავკარგო. უბრალოდ მინდა ტკივილი მინელდეს, მიყუჩდეს....
გარდაცვლილ მამაჩემს პირველად მე შევხედე. დივანზე იწვა, ცალ ცალკე მახსოვს დეტალები. თვალებზე ხელი ამაფარეს და სხვა ოთახში გამიყვანეს. თან მითხრეს აღარ მეკივლა, არც ხმამაღლა მეტირა, რადგან მეზობლები პოლიციას გამოუძახებდნენ. მახსოვს ყურძენი იდო რომელსაც მამაჩემი ჭამდა თურმე სიკვდილის წინ. კიდევ მახსოვს ვიხრჩობოდი ემოციებისგან, მაგრამ დამლაპარაკებელი არავინ იყო. აარაადეკვატურიც ვიყავი მახსოვს, დედაჩემი მახსოვს ჩაკეცილი, ვერც მივუახლოვდი, ისე შემეშინდა რამე არ მოსვლოდა.
არ მახსოვს სად ვიყავი როცა მამაჩემი წაიყვანეს მორგში. მახსოვს ის, რომ იმ ღამეს იმ დივანზე დავწექი სადაც მამაჩემი იწვა და ცრემლები მახრჩობდა.
მერე მორგი მახსოვს გადმოსვენების წინა დღეს მგონი, როცა მამაჩემი ვერ ვიცანი და ვამბობდი ეს მამაჩემი არაათქო.
იქ ხალხიც იყო, მეგობრები, რომელთა რეაქციაც აღარ მახსოვს.
გზა არ მახსოვს საერთოდ.
არც თვითმპრინავი ერევნამდე, არც მერე გზა საქართველომდე.
ჩემი ჩიხი მახსოვს, მანქანიდან რომ გადმოვედი და ვიღაც ჩამეხუტა. ახლაც არ ვიცი ვინ იყო მაგრამ უკვე დამშვიდებული ვტიროდი. უკვე ვიცოდი რომ სახლში ვართ.
პირველ პანაშვიდზე მახსოვს კინაღამ გავგიჟდი ამდენი ხმამაღალი სიტყვებისგან, ბებიაჩემის ტირილისგან და ვთქვი როდის დამთავრდება ეს აღარ შემიძლია მეტითქო და ნათლიაჩემმა მითხრა ნუ ამბობ მერე ესეც კი მოგენატრებაო. მაშინ ვიფიქრე რა უნდა მომენატროს, გაგიჟდათქო....
ისე მენატრება... პანაშვიდებიც კი მენატრება რომ ვიტირო ვიტირო თუნდაც მკვდარს შევხედო, ვიგრძნო რომ მკვდარი მაინც არის გვერდით.
პანაშვიდები არ მახსოვს საერთოდ. ავტომატურად ვესალმებოდი წლების უნახავ ხალხს და თუმცა მაშინ მეგონა კარგად ვართქო, ახლა ვხვდები რომ არაადეკვატური ვიყავი ალბათ, რადგან საერთოდ არ მახსოვს ის დღეები.

არც არაფერია ალბათ ეს თქვენთვის, სხვისთვის, მაგრამ ჩემთვის ეს დღეები, ყველაფერი რაც იმ დღეებიდან მახსოვს ძალიან ბევრია.
ეს ყველაფერი ერთმა გაგონილმა ანალოგიურმა ამბავმა გამახსენა თორემ მე ამას ვმალავდი... საგულდაგულოდ გულის სიღრმეში და არც ვაძლევდი თავს უფლებას ასე ერთად ყველაფერი გამეხსენებინა. მითუმეტეს დამეწერა.
ვიტირე დღეს. ემოციებს ავყევი.
არ ვიცი რა ვუქნა ამ მოგონებებს. ერთის მხრივ მძულს ამის გახსენება, ერთის მხრივ მენატრება და ამით ვიქარვებ ალბათ.

არ უნდა დამეწერა ალბათ
მაგრამ მაინც ვაქვეყნებ

პირველად ჩემს კურკაზე :)

დიდი ხანი ვფიქრობდი დამეწერა თუ არა ის, რასაც ვწერ.
ალბათ უფრო ჩემი ცრურწმენის და შიშების ბრალია ეს თავშეკავება, მაგრამ როგორც იქნა, მე ამას ვწერ :) წარმოუდგენლად ბედნიერი ვარ, რადგან დედა უნდა გავხდე... ჩემს მუცელში პატარა არსება ჩასახლდა, რომელიც ნელ–ნელა იზრდება და სიხარულით ავღნიშნავ, რომ ეს არსება უკვე მოზრდილი კურკისოდენაა)) სიხარულით იმიტომ რომ 3-4 კვირის წინ ექიმის ვარაუდით იგი всего лишь 9 მილიმეტრი იყო, ახლა კი უკვე დიდია ))



უამრავი ფიქრი გაჩნდა, უამრავი გეგმა, აზრი და მეშინია კიდეც ამ ყველაფერზე ფიქრი...
ბევრს ვკითხულობ, გადავაქოთე ინტერნეტი, რომ მეტი გავიგო იმაზე, რაც ჩემს თავს ხდება... ბოლომდე კი ალბათ ვერც ვაცნობიერებ რა ხდება, როგორი უნდა ვიყო ან რა მომეთხოვება....

კვირიდან კვირის გასვლას ველოდები და ისე მინდა დრო სწრაფად გავიდეს, მალე გაიზარდოს, მალე იმოძრაოს, მალე ვიგრძნო..... ვიცი, ახლაც ბევრს მოძრაობს, ხანდახან მეჩვენება რომ ვგრძნობ კიდეც, თუმცა ჯერ იმდენად პატარაა რომ ვფიქრობ ეს ჩემი ძლიერი თავდაჯერებულობის ბრალი უფროა :))

პირადად ჩემთვის ბევრი არც არაფერი შეცვლილა. მარტო ის, რომ უფრო ხშირად მშივდება და მეძინება ხოლმე და კიდევ ძალიან ემოციური გავხდი. ხასიათი მეცვლება სრულიად უმიზეზოდ და საწინააღმდეგო მიმართულებებით. ხშირად მინდება ტირილი, ბავშვობა, ვუსმენ საბავშვო სიმღერებს, მიხარია უმიზეზოდ და პატარასავით, ვჭამ ქინდერს.......
თავს ძალიან კარგად ვგრძნობ :)

.......

ისე მომენატრა წერა....
ვეღარ ვწერ ხოლმე რადგან სულ ვფიქრობ რომ ყველაფერს რასაც დავწერ ჩემს ცხოვრებასთან გააიგივებენ და არასწორ დასკვნებს გააკეთებენ. მე კი ეს არ მინდა.
არადა ისე მომენატრა ეს პროცესი... 2-3 დღე სხვადასხვა წინადადებები რომ ტივტივდება თავში, მერე ყველაფერი რომ ლაგდება და კლავიატურაზე ვიწყებ გამალებით ასოების კრებას. ნელ ნელა სულიც რომ იღვრება და ცარიელდება...

ქორწინების შემდეგ

დიდი ბედნიერება ადამიანს აწყნარებს, ამშვიდებს, ხან აფორიაქებს, კიდე ფიქრს ავიწყებს და ადუნებს.
დიდი ხანია მინდა პოსტი დავწერო და არ გამომდის, რადგან ჩემი მდგომარეობის სიტყვებით გადმოცემა მიჭირს ძალიან.
ისე ვარ, როგორც სულ მინდოდა ვყოფილიყავი, რაზეც სულ ვფიქრობდი და სულ წარმომედგინა.
ვცხოვრობ ჩემს გაფანატებულ სიყვარულთან ერთად მშვიდი ოჯახური ცხოვრებით. ვცხოვრობ ყოველი დღით და აღარც კი ვოცნებობ, არც გეგმებს ვაწყობ. ვაკეთებ იმას რაც მინდა, არ ვიზღუდები, არ ვითრგუნები და ბედნიერი ვარ!
გასაკვირია, მაგრამ მეჩქარება.... იმდენად კარგად ვარ, მინდა რაც შეიძლება ჩქარ–ჩქარა ვიცხოვროთ, რომ მალე ვნახო მთელი ჩემი ლამაზი ცხოვრება.....

ცოლის პოსტი :)

ჩემი პირველი პოსტია, რომელსაც ცოლის სტატუსით ვწერ. არ ვიცი შეიცვალა თუ არა რამე ჩემში, უბრალოდ ვაფიქსირებ რომ ძალიან ბედნიერი ვარ.... არა, იმიტომ კი არა რომ ბედნიერი უნდა ვიყო. მართლა ბედნიერი ვარ. ჩემი ტკბილი და ღრმა შეგრძნებებით, იდილიით, ქმრით, რომელშიც მაინც აღმოვაჩინე სიახლეები.... თურმე იმაზე თბილია ვიდრე მეგონა))) და კიდე მღერის დუშში, თან ისე კარგად, რომ კარებთან დავჯექი და ვუსმენდი :)


კანონიერი ცოლ-ქმარი ვართ უკვე. ისე უცხოა ეს სიტყვა... ცოლი. ვერ მივეჩვიე ჯერ ამ სტატუსს)) მეუბნებიან ხოლმე შენს ქმართან დაჯექიო და მეამაყება რაღაც ბავშვურად ))

ბედნიერება

ახლა, როცა ეს ნაწერი ბლოგში ქვეყნდება, პირველი საათია, მე ალბათ უკვე წმინდა გიორგის ეკლესიაში ვარ და ჯვარს ვიწერ. ვთხოვდები კაცზე, რომელიც უსაზღვროდ მიყვარს და რომელთანაც ძალიან მინდა ცხოვრების ბოლომდე სიყვარული მაკავშირებდეს. მასთან ვიყო ჭირში, ლხინში, სიღარიბეში და ბედნიერებაში. გავიზიარო მისი სიხარული და ტკივილიც, მოვუფრთხილდე და მასზე ვიზრუნო.
ჯერ დილაა ჩემთან ყველას ძინავს. მე კი, მიუხედავად იმისა, რომ წუხელ ძალიან ცოტა ვიძინე, თვალს ვერ ვხუჭავ. ძალიან ვნერვიულობ, განვიცდი და თან ერთი სული მაქვს საათები მალე გავიდეს....
ჯვრისწერაზე ვიქნებით მხოლოდ ჩვენ და ჩვენი მეჯვარეები ანუკა და დათო. მერე დავურეკავთ მშობლებს, გაიოცებენ, მაგრამ გაუხარდებათ :)
მერე კი წავალთ ბათუმში, ალბათ 1 კვირით.....
როდის მოვა პირველი საათიიი......... :*:*

შენ რომ იყო...

წელიწადში ორი დღეა ასეთი, ერთად რომ ვიკრიბებით ყველა, ვინც შენ გეძვირფასებოდით, გიყვარდით, ვისთანაც შეხება გქონდა. შენი დაბადების დღე 06.06 და გარდაცვალების დღე 21.07.
ამ დღეს ვაკეთებთ უამრავ საჭმელს, მე ვაკეთებ კოკრებს. მოდიან ადამიანები, რომლებსაც გულწრფელად გული ტკივა ან ისეთებიც რომლებიც უბრალოდ ვალს იხდიან, მაგრამ მე მაინც ვფიქრობ მათ ყველას უყვარხარ.
ყველას თავისი გელა ყავს გონებაში და გულში შემორჩენილი: ზოგს საუკეთესო მეგობარი გელა, ზოგს - ნიჭიერი მოსწავლე, საყვარელი ქმარი გელა, კეთილი და მზრუნველი მამა გელა....
ამ დღეს ყველაფერი კეთდება შენთვის. ამბობენ ყოველ წელს ერთი და იგივე სადღეგრძელოებს, ყვებიან ერთი და იგივე ისტორიებს...
ვიღაცის თვალებს ჩუმათ ცრემლმორეულს დავინახავ და სიყვარულით ვივსები.... მჯერა მისი გულწრფელობის და კიდე კუდში დავსდევ... იქნებ რამე ახალი თქვას, ახალი, რაც არ ვიცოდი მამაჩემზე.

უცნაურია რომ შენთან სალაპარაკოდ იქ უნდა ამოვიდე. ჩუმად საფლავთან დავჯდე და მხოლოდ გულში გელაპარაკო. ხან პატიება გთხოვო, ხან დახმარება, ხან სიახლე გითხრა.... ნეტა თუ გრძნობ....
შენ რომ იყო სხვანაირი ელფერი ექნებოდა ყველაფერს. შენ რომ იყო ჩემი ბედნიერებაც სხვანაირი იქნებოდა.
ნეტა თუ დადგება ოდესმე ისეთი დრო, როცა უშენობა ასე აღარ გამიჭირდება. როცა შევეგუები ამ აზრს და გახსენება აღარ მეტკინება.
3 წელი გავიდა უკვე..... 3 წელი.

პატარა

პოსტი №100

როგორ მომენატრა წერა და ჩემი ბლოგი.... ძალიან!
დღეს იუბილე მაქვს)) ეს პოსტი მეასეა ჩემს ბლოგში.
ვფიქრობ, უაზროა იმაზე წერა თუ როგორ მიყვარს საკუთარი ბლოგის ფურცლები, ყველა ის ტექსტი და განცდა რაც მასზეა. ამიტომ ამაზე არ დავწერ))
დავწერ მხოლოდ იმას, რომ მიუხედავად იმისა თუ როგორი დიდი მესაკუთრე ვარ და ძალიან არ მიყვარს როცა ჩემს პირადს ეხებიან, საკუთარი მკითხველები მაინც ძალიან მიყვარს; რადგან პირადად ჩემთვის შეუძლებელია არ გიყვარდეს ადამიანი, რომელსაც აინტერესებ, რომელიც თვალს გადევნებს, გაკომენტარებს, სურვილებს გიძღვნის და შენეული ხედვის კითხვა სიამოვნებას გვრის. ალბათ სწორედ ეს არის მიზეზი იმის, რომ აქ ვწერ და არა ვთქვათ ლამაზ, ყვავილებიან ბლოკნოტში......

ხშირად მიფიქრია თუ რაში მჭირდება ეს ყოველივე და რა არის ამის მიზანი.
პასუხი არ მაქვს.
უბრალოდ ადამიანი ვარ ასეთი, ბავშვობიდან სულ ვწერ.... და ვფიქრობ, დადგა ეტაპი ჩემს ცხოვრებაში, როცა ჩემი ეს ნაწერი აღარ არის ისეთი აბსურდული, რომ სხვისთვის ჩვენება არ ღირდეს.... და ვფიქრობ არც ისეთია, რომ დიდი ხნის შემდეგ ამის წაკითხვა შემრცხვეს.
მოკლედ, с юбилеем:)

დარჩა....სულ ცოტა :)

არ ვიცი რატომ, მაგრამ საკუთარი დაწერილი პოსტები მალე მავიწყდება.... მერე ყოველთვის ახალივით ვკითხულობ მათ და ისე, თითქოს მე არ დამეწეროს. რაღაცეებს აღმოვაჩენ ხოლმე, ან რაღაცას გავიკვირვებ, ეს როგორ დავწერე-თქო.
გუშინ "რომანტიკა სანაპიროზე"-ს წავაწყდი. როგორი უცნაურია ჩვენი ცხოვრება და სიურპრიზებით სავსე... ვკითხულობდი სიხარულით და თეთრ სარაფანაზე საერთოდ გავგიჟდი, რადგან ზუსტად გუშინ დილით ზუსტად ისეთი თეთრი სარაფანა მიყიდეს როგორიც იმ პოსტის დაწერისას მედგა თვალწინ.....)


იმის თქმა მინდა, რომ გათხოვებას ვაპირებ :)) თუ როგორ უნდა ვთქვა: ცოლი უნდა გავხდე ან/თუ ოჯახი უნდა შევქმნა....)
ცოტა ისე მეუცნაურება ეს სიტყვები. დიდი ხანი რომ მეგონა, შევეჩვიე ამ აზრს და მზად ვარ-თქო ამისთვის, ახლა შიში შემომეპარა... არა, ეჭვი არა)) შიში.
რისი? არ ვიცი.
ალბათ მოსალოდნელი სიახლეების... როგორ იქნება, რა იქნება, სად, რანაირად.... რა უნდა ვქნათ, რა უნდა ჩავიცვათ, რა უნდა ვთქვათ.... რამე არ გაფუჭდეს, რამე არ მოხდეს....))
ნუ, ვფიქრობ, ნორმალურია ეს ყველაფერი.
როგორ მინდა ყველაფერი კარგად იყოს.....
ეს დღე ხომ ერთია, გამორჩეული უნდა იყოს, გამორჩეულად ბედნიერი:*

ოდესღაც პატარა არსება დედის რძის სუნით კისერში, თვითონ გახდება დედა ან მამა...

რა სასწაულია ადამიანის გაჩენა ამ ქვეყანაზე. რა უცნაურია პატარა არსება პაწუა ნაკვთებით, ხელ-ფეხით, ჩამოუყალიბებელი მხედველობით და სმენით, თმით, რომელიც ჯერ კიდევ დედის მუცელში გაეზარდა. მთლიანად ჩვენზე მონდობილი და ჩაბღაუჭებული, ტკბილი რძის სუნით კისერში და საყვარელი ტუჩების ცმაცუნით.
და რა უცნაურია რომ ჩვენ ყველა ასეთები ვიყავით. ხელში ვიძინებდით, იავნანას გვიმღეროდნენ, ვიღაც თავზე გვკოცნიდა და ზედმეტი სიყვარულით ეშინოდა ხელში არ გავეჭყლიტეთ.....)

9 თვე მუცლით უნდა ატარო, გულის ქვემოთ. გრძნობდე მის გულისცემას, ფეხების ბაკუნს, გული მიგდიოდეს მისი შიმშილისგან და წამდაუწუმ მუცელს ეფერებოდე მისი მოფერების და დანახვის სურვილით გაგიჟებული...... ეფერებოდე, ელაპარაკებოდე....
უნდა ჩაუნერგო სიყვარული და განუვითარო გემოვნება.


ამ ქვეყნად მოვლენილი პირველად შენ უნდა ჩაიკრა გულში, თავზე აიღო მთელი პასუხისმგებლობა და მერე თავს უნდა შემოევლო. დაივიწყო სიტყვა "მე" და აწი სულ თქვა "ჩვენ". მასთან ერთად თავიდან ისწავლო ცხოვრება, აიდგა ფეხი, ისწავლო ანბანი, ლექსები, არითმეტიკა..... არჩიო და თავი იმტვრიო მის პრობლემებზე, არ გეძინოს ღამე და გტკიოდეს მისი სატკივარი....
გვერდით ედგე მუდამ, უყურებდე მის ცხოვრებასთან ჭიდილს და და არც შეგწევდეს ძალა მარტო მიატოვო გაჭირვებაში, ტკივილში ან წუხილში.

მაგრამ, ერთ დღესაც აუცილებლად დადგება დღე, როცა მიხვდები, რომ აღარაა სიტყვა "ჩვენ" და არის მხოლოდ "ის", როცა მას უფლება ექნება საკუთარი არჩევანი გააკეთოს და მიუხედავად იმისა, რომ 9 თვე მუცლით ვატარეთ და მერე მთეელი დიდი ხანი ვზარდეთ და ვღზარდეთ, მის ცხოვრებაში დადგა დრო, როცა ის იქნება უკვე დამოუკიდებელი ადამიანი თავისი ცხოვრებით და თავისი თუნდაც ბედნიერებით, რომელიც ჩვენ უნდა გავიზიაროთ მხოლოდ.
მას აღარ დაჭირდება დედის რძე, არც მისი ახსნილი გაკვეთილი და არც არჩევანის გაკეთება იქნება მის მაგივრად საჭირო.
თავიდან დაიწყება ისტორია და მასში განმეორდება......
ის, ოდესღაც პატარა არსება დედის რძის სუნით კისერში, თვითონ გახდება დედა ან მამა......

დათუნიების კოლექცია

არასდროს ვყოფილვარ კოლექციონერი და არასდროს მიგროვებია ნივთები, მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან მიყვარს ლამაზი ნივთები.
მაგრამ პატარა გოგოსავით სულ მიყვარდა სათამაშო, ფუმფულა დათუნიები.
უამრავი მაქვს სხვადასხვა ზომის, ფორმის და თითქმის ყველა ნაჩუქარი და სამახსოვრო....

დიდი ხნის წინ კიდე ასეთი დათუნიების გროვება დავიწყე. მაშინ ჯერ კიდევ პატარა ვიყავი, ინტერნეტიც არ მქონდა და ტელეფონით ვაგროვებდი ასეთ ფოტოებს...... ახლა ასეთები ალბათ უამრავია ინტერნეტში))
მე ცოტა ხნის წინ ვიპოვე ძველ დისკზე და ბავშვობა გამახსენდა))

ივლისის თვე და ფოტოები

ხანდახან, როცა ბევრი კარგი ამბავი ერთმანეთს მიეწყობა და ბედნიერება მოგეძალება, შინაგანად შიში გიპყრობს რამე ისეთი არ მოხდეს, რაც ამ ყველაფერს გაანეიტრალებს.
ბავშვობიდან ასე მჭირდა: როგორც კი მოზღვავებულ ბედნიერებას ვიგრძნობდი, ეგრევე ვსერიოზულდებოდი ან ცუდის მოლოდინით შეშინებული ლოცვას ვიწყებდი.

ივლისის თვე ჩემთვის ძალიან ბედნიერია.... დედაჩემი რომ დაბრუნდა ეს უკვე იცით, ხოდა მამიდაც გავხდი :) პატარა, ერთი ციცქნა მათე დაიბადა, რომელიც ჯერ სულ რაღაც 2 დღისაა და მე ისე ძალიან მიყვარს....




მალე პატარა სახლში უნდა მოვიყვანოთ, კიდევ სულ მალე ჩემი 2 წლის უნახავი და უზომოდ მონატრებული დეიდაშვილი უნდა ჩამოვიდეს საქართველოში,


კიდე მალე დედაჩემი და ჩემი გიო ერთმანეთს უნდა გავაცნო :))

ისეთი დიდი, შეკრული და თბილი სამყარო მაქვს....
მივხვდი რომ ეს ბედნიერება აღარ მთრგუნავს.
იმდენი ცუდი იყო, იმდენი ჯავრი......
ასე მგონია ეს ბედნიერება სულ ჩემია და ბოლომდე უნდა შევირგო))

პოსტი დედაზე

მგონი არავის დავუთაგივარ, მაგრამ ძალიან მომეწონა პოსტები რომლებიც წავიკითხე თემაზე ვის ვინ უყვარს თუ რაღაც მსგავსი......
ჩემი ბლოგი ალბათ მეტზე არაფერზეა თუ არა სიყვარულზე :)
ამ პოსტში კი სულ სხვა რამ მინდა დავწერო.....
ახლა კომპიუტერთან ვზივარ დროის გასაყვანად და თან დედაჩემს ველოდები.... დედაჩემს, რომელიც ზუსტად 2წელია არ მინახავს.
ძალიან დამღალა მისმა მონატრებამ, აი ისეთმა მონატრებამ ტკივილში რომ გადადის და უძლურობისგან გირჩევნია ამაზე საერთოდ არ იფიქრო....
მიყვარს! რათქმაუნდა მიყვარს. ამაზე თბილი რა უნდა იყოს ან ამაზე სუფთა ან ამაზე ახლო..... მიყვარს დედასავით, ყველაზე ახლობელივით, მეგობარივით.... არასდროს ყოფილა ჩემთვის მხოლოდ დედა და ყოველთვის იყო ბევრად მეტი. ყოველთვის შემეძლო მისთვის გამემხილა საიდუმლოებები, თუმცა ისედაც ყველაფერი იცოდა ჩემზე და არასდროს მიგრძვნია მისგან არაადეკვატურობა რაიმე საკითხში.
არასდროს მოუთხოვია ჩემთვის იმაზე მეტი, ვიდრე ეს ჩემს ძალებს აღემატებოდა. ყოველთვის მზრდიდა სწორად და მაძლევდა იმას, რაც მე იმ მომენტისთვის მჭირდებოდა....

ახლა როცა უკვე 20 წლის ვარ, მე მაქვს მისდამი შვილურთან ერთად სხვაგვარი დამოკიდებულებაც.... გაცხოველებული სურვილი მასზე ვიზრუნო და არასდროს დავინახო მის სახეზე სევდა.... ავარიდო ყველა დარდი, ჩავკეტო მხოლოდ სითბოში, სიყვარულში და არ ვანახო ბოროტ ხალხს. თითქოს ის იყოს პატარა, მე კი მასზე ბევრად დიდი და გამოცდილი.... უბრალოდ მინდა ბედნიერი იყოს და ამას წამდაუწუმ ვიმეორებ.... მინდა მინდა მინდა ძალიან მინდა!!!!!!!!
დაახლოებით 1 საათში ვნახავ და მომემატება ბევრი ბედნიერება ))
იმიტომ რომ ჩემი პატარა ოჯახი გამთლიანდება))

ხელნაკეთი აქსესუარები

როგორც ალბათ ქალების უმრავლესობა, ლამაზი ნივთების და აქსესუარების დიდი მოყვარული ვარ.
ერთი მაღაზია აღმოვაჩინე თბილისში facebook-ის წყალობით.
ყველა ნივთი ძალიან ორიგინალურია და ბევრის შეძენის სურვილი მაქვს :)
როგორც ამბობენ ხელნაკეთი ნივთებია და ერთი ადამიანის გაკეთებული.

ბევრი ლამაზი ნივთი ერთად))


1. 15 ლარი


2. 25 ლარი


3. 20 ლარი


4. ძალიან საყვარელი - 20 ლარი


5. 15 ლარი


6. 15 ლარი


7. 15 ლარი


8. 40 ლარი


9. 35 ლარი


10. 30 ლარი


11. 25 ლარი


12. 25 ლარი


13. 25 ლარი


14. 50 ლარი


15.


16.


17. ეს ბროში მომწონს ძალიან - 35 ლარი


18.