ხვალ გაგვეღიმება :)

          ხანდახან, როცა რუტინა წაგიღებს, გგონია რომ საუკუნეები შეიძლება გავიდეს ასე, არაფერი შეიცვალოს და სულ ასე გაგრძელდეს. ყოველთვის მხოლოდ ის იყოს შენი საზრუნავი როგორ შეუთავსო ერთმანეთს მოვალეობები, საქმეები, დარდები, სიხარულები, პასუხისმგებლობები, ყოველ ჯერზე უბრალოდ ეცადო რომ ამ ჟონგლიორის ფრიად რთულ დავალებას წარმატებით გაართვა თავი, არცერთი რგოლი არ ამოგივარდეს, არ აებნე და ყველაფერი არ აგერიოს. თუმცა არა, საუკუნეები არა - ამ დროს დროზე შეიძლება სულაც არ იფიქრო, ვერც განსაზღვრო რამდენი ხანი გავიდა რაც რამე მნიშვნელოვანზე არ გიფიქრია, რამდენი ხანი გავიდა რაც არ ამოგისუნთქია, უბრალოდ არ გაჩერებულხარ და უკან მოგიხედია.

          მე გავჩერდი გუშინწინ. გამაჩერეს :) ვიღაც ქალმა დამირეკა და მითხრა თუ ჯუნა ბრძანდებით ავად ხართო... 

          უცნაურია რომ ამხელა გოგო ვარ და არ ვიცოდი ეს ავადმყოფობა რა იყო. რა არ გამიგონია ან არ მცოდნია, მაგრამ ეს სიტყვა რას გულისხმობდა არ ვიცოდი.... მეგონა ამისგან მოვკვდებოდი. მხოლოდ გიოსთან დარეკვა მოვასწარი, მერე იატაკზე გავიშოლტე და თავი გოდებას მივეცი მანამ, სანამ გიო არ მოვიდა და თვალებ და სახე დასიებული ექიმთან არ წამიყვანა. 

          სანამ იმ წყეულ ოთახში შევიდოდი, აზრები ელვის სისწრაფით დაჰქროდნენ ჩემს თავში და ღმერთამდეც მივედი.... თითქოს ყველა აზრი გვერდზე გადგა, დამშვიდდა და მე და ღმერთი დავრჩით ჩემს გონებაში. ის მიყურებდა და ელოდა რას ვეტყოდი, აი ისეთი, წარბაწეული და ცნობისმოყვარე სახით :) და იმ მომენტში ზუსტად ვიცოდი, რასაც ვეტყოდი ყველაფერი ზუსტად ისე იქნებოდა. იმიტომ კი არა რომ ღირსი ვარ, უბრალოდ ღმერთს მაინც ვუყვარვარ და ჩემი სულ ესმის ხოლმე 😊 და რომ უნდა დამეწყო თხოვნა და ვედრება ჩემს ჯანმრთელობაზე, უცებ ყველა ჩემი ბოლო დროინდელი ლოცვა გამახსენდა. ნუ ლოცვა ხმამაღალი ნათქვამია.... უფრო შეთანხმება, ხატების წინ რომ დადგები ყოველ დღე და ღმერთთან შეთანხმებას დებ ბუტბუტით - თუ ვინმეს რამე უნდა დაემართოს - ყველა მე დამემართოს. თუ ბავშვებს რამე განსაცდელი ელით - მე მომეცი მხოლოდ, და მათი წილი ჯანმრთელობის ყველა პრობლემაც - მხოლოდ მე... გამახსენდა ჩვენი შეთანხმება და ვეღარაფერი ვუთხარი ღმერთს. თავი დავხარე და ყველა აზრი გაქრა. მხოლოდ ის ვუთხარი, რომ თანახმა ვარ იყოს ნება მისი. და მხოლოდ მადლობა. მადლობა რომ ჩემი შეისმინა, შეთანხმება შეასრულა და მე მომცა ის, რაც შეიძლებოდა თემოს დამართნოდა, ან ვიქტორიას, ან გიოს.... 

          სამწუხაროდ, ისეთი მაგარიც  არ აღმოვჩნდი, რომ ეს ფიქრები საკმარისი ყოფილიყო ჩემი სიმშვიდისთვის. ეგოიზმი მაინც ყოველთვის  მძლევს, როცა საქმე ჯანმრთელობას ეხება. ვერასდროს ვეგუები საკუთარი მუსკულების შესუსტებას და უმწეოს პოზიციაში საკუთარი თავის აღმოჩენას. მაგრამ ეს მხოლოდ დროის საკითხია. ადამიანი ყველაფერს ეჩვევა :)

08/2020

რთული მარტივი ჭეშმარიტების შესახებ

           პატარა რომ ვიყავი, ახლანდელი გადასახედიდან, ვფიქრობ, ზედმეტად სერიოზული და უცნაური ბავშვი ვიყავი. კარგი ანალიზის უნარი მქონდა და ძალიან, ძალიან ბევრს ვფიქრობდი. სკანერში ვატარებდი ყველას და ყველაფერს, ყველა სხვის ნათქვამ სიტყვაზე ბევრს ვფიქრობდი და სხვების ცხოვრებას ვაანალიზებდი. ძალიან კარგად მახსოვს ჩემი გაოცებები, როგორ იჩენდნენ ადამიანები პრობლემებს თავად, ცარიელ ადგილას და როგორ ინგრევდნენ ცხოვრებას ძალით. განსაკუთრებით მაოცებდნენ ფინანსურად შედარებით უზრუნველყოფილი ადამიანები, რომლებსაც ბავშვობაში ძალიან მიუწვდომლად ვთვლიდი. ვერაფრით ვიგებდი, რატომ არ უყვარდათ ერთმანეთი ადამიანებს, რატომ არ გრძნობდნენ თავს ბედნიერად საკუთარ ოჯახებში, რატომ შურდათ ერთმანეთის, რატომ უყურებდნენ ერთმანეთს მტრული განწყობით, რატომ გარბოდნენ სახლებიდან, რატომ იყვნენ დეპრესიაში, ან რატომ ტიროდნენ. რატომ არ შეეძლოთ უბრალოდ ეგრძნოთ ბედნიერება იმის გამო, რაც ღმერთმა მისცა, რატომ არ იყო ეს ყველაფერი მათთვის საკმარისი? აქ რათქმაუნდა მარტივად ფულს არ ვგულისხმობდი, თუმცა ვგულისხმობდი უზრუნველ ცხოვრებას, შესაძლებლობებს, მეუღლეს, სილამაზეს, ჯანმრთელ შვილებს......

          ახლა გავიზარდე და ბევრი ალბათ არც არაფერი შეცვლილა ჩემს ცნობიერებაში. მხოლოდ ის, რომ უკვე მე ვარ ამ გარემოში, დიდების გარემოში და ხშირად, მათ რიგებშიც ალბათ.... ირგვლივ უამრავი ადამიანია, რომლებსაც თანაცხოვრება რთულად შეუძლიათ. რომლებსაც ერთმანეთთან ლაპარაკი არ შეუძლიათ, ერთად სილაღე არ შეუძლიათ, რომელთათვის დეპრესიაში და სტრესებში ყოფნა ბუნებრივია და რომელთა ღიმილის უკან მხოლოდ თავად იციან რა იმალება. რომელთათვის ერთმანეთით უკმაყოფილება ნორმაა და სხვაგვარად არაფერი არსებობს.

          ადამიანებმა რაც უნდა ვისწავლოთ, ალბათ ერთმანეთის სიკარგის დანახვაა. ეს მეც მეხება, რათქმაუნდა. ხანდახან თუ ერთად სიარული რთულია, ეს სიცუდეს ალბათ სულაც არ ნიშნავს... შეძლო გაღიმება, სიმშვიდე, სიჩუმე და სიკარგეზე კონცენტრირება მაშინაც კი, როცა ყველაზე რთულია - აუცილებელია. თუნდაც აღარ იაროთ ერთად, მერე რა...

 

 

19.03.2021

ოცნებები ხდება?

          რა უცნაურია ცხოვრება და რა უცნაურები ვართ ჩვენ, ადამიანები. 

          მე შეიძლება მთელი ცხოვრება მხოლოდ ერთ რამეზე ვოცნებობ. რომ სოფლის სახლი ავაშენო, დიდი ფანჯრებით, ფაქტიურად გამჭვირვალე, ხის და მინდვრის ყვავილების სუნით გაჟღენთილი... ძველი რკინის საწოლებზე გატკიცინებული ბაცი ვარდისფერი თეთრეული მაქმანიანი ბოლოებით შევუხამო გახუნებულ ყვავილებიან პლედებს... ბუხარში კეცებზე ვაცხო ჩემი საყვარელი მჭადები პიტნით და ტარხუნით, ეზოში გავშალო პატარა მაგიდები და ყველა სადილს ლამაზი ფოტოების წყება უძღოდეს წინ, იმდენად ლამაზი, რომ თითოეული იბეჭდებოდეს და საპატიო ადგილს იკავებდეს ხის კედლებზე.... წვიმაში ყველაზე გემრიელ ჩაის ვაყენებდეთ ჟოლოთი და პიტნით, ასევე მარწყვით, რადგან ვიქტორიას ყველაზე საყვარელი სასმელია ჩაი მარწყვით, უფრო სწორად მხოლოდ მარწყვი, ჩაიდან ამოცლილი :) დამალობანას ვთამაშობდეთ თივის ზვინებში და ასაკს არ ჰქონდეს მნიშვნელობა... არ აღვიქვამდეთ ასე მძიმედ ქვეყნიერების ამბებს, რადგან ქვეყნიერებიდან შორს ვიყოთ და ეს სიშორე ძალიან ძალიან სასიამოვნო იყოს....

          აი, შეიძლება მხოლოდ ამაზე ვოცნებობდე, მაგრამ მე... რას ვშვებოდე რეალურად მე? ვამბობდე, რომ ჯერ ამისთვის არ მცალია.... 

          ალბათ არ ღირს საკუთარი თავის დადანაშაულება იმაში, რომ ვალდებულებებს და პასუხისმგებლობებს ვერ გავურბივარ და არ ვამჯობინებ საკუთარ ოცნებებს. ხომ მოვიცლი ამისთვისაც ოდესმე.... 5, 10 ან 15 წელიწადში.... აუცილებლად მოვიცლი, მაგრამ მაშინ, ვიქნები კი?....