მთელი ცხოვრება "უნდა" !

ძალიან ცუდი გრძნობაა გულის ტკივილი.... როცა შიგნით რაღაც გეწვის, გაწუხებს გაფორიაქებს, გახტუნებს, ყველაფერს გავიწყებს და ჭკუიდან გადაყავხარ ! როცა გინდა ამოისუნთქო და ძველი ცხოვრებით იცხოვრო, დაიბრუნო ჩვეული რიტმი, განწყობა, არაფერზე არ იფიქრო, ყველაფერი ისევ ფერადად დაინახო, თავი მოიკატუნო, ცხოვრებით დატკბე, მოდუნდე, იფანტაზიორო, მაგრამ შიგნით ისევ რაღაც პროცესები ხდება, რაც მოსვენებას არ გაძლევს და ერთ ადგილას არ გაჩერებს...

რატომღაც ცხოვრებაში ყველაფერი ბოლომდე ისე არ არის, როგორც შენ გინდა, არის რაღაც პუნქტები, რაც გამოსასწორებელია, შესაცვლელია და მაშინ, როცა მოინდომებ ცხოვრებით დატკბე, რაღაც ამოგიხტება შიგნიდან და თავს შეგახსენებს, ღიმილს სახეზე მიგიყინავს და ისევ აგაბოღმებს და აგაფორიაქებს.... და როცა ცდილობ პრობლემა მოაგვარო, მხოლოდ უსუსურობას გრძნობ, იმიტომ რომ შენ ამის ძალა არ შეგწევს.

როგორ არ მიყვარს სიტყვა უნდა !
როგორ მეზარება ყველაფერი სტანდარტული, შაბლონური... მაგრამ

უნდა მოითმინო, უნდა გადაყლაპო, უნდა შეეგუო... ამით უნდა იცხოვრო დროებით ან დიდი ხნით, არც ეს იცი, მაგრამ დინებას უნდა გაყვე... გულიდან ამომხტარ ერორებსაც ყურადღება არ მიაქციო და გადადო ამაზე ფიქრი.............. ხვალამდე ან 1 წლით ან 10 წლით...............

მანამდე კი

კრიზისი და ბანალურობები :(

ავად გავხდი.... საერთოდ ძალიან ცუდი წელი დამიდგა და ცუდი ზამთარი გვქონდა იმ კუთხით რომ სულ ავად ვარ.... ბრონხიტი, ფილტვების ანთება, ბატონები.... ახლა ისევ ანთება, და ექიმმა გადაწყვიტა, რომ დროა ჩემმა თემუკამ ბუნებრივ კვებას თავი დაანებოს და დაკმაყოფილდეს იმ საჭმლით, რასაც ჭამს დღის განმავლობაში, რადგან:

1)      მჭირდება წამლები, რომლებიც ბოლო-ბოლო მომარჩენს და გამომაკეთებს, ეს წამლები კი ისეთი შემცველობისაა, ლაქტაციის პერიოდში მკაცრად იკრძალება; და 

2)      მალე 1 წლის გახდება და როდემდე უნდა ჭამოს ძუძუ?

ასე გადაწყვიტეს ექიმებმა მაგრამ ძალიან მძიმე გასაგები აღმოჩნდა ეს ჩემი შვილისთვის.... :( პირველ ღამეს გაგვაგიჟა და 3 ადამიანი ფიზიკურად დაგვაგდო... კიოდა გაუთავებლად, ითხოვდა ჩემთან ჩახუტებას, მიძვრებოდა პერანგში, კუმავდა ტუჩებს, ყვიროდა დედას და იყო გაკვირვებული, რომ დედა არ აჭმევდა კატეგორიულად :( იმდენად შემეცოდა, თან დავიღალე, რომ ისიც ვიფიქრე, ავდგები და ვაჭმევ რა დაემართება-თქო... მაგრამ ამიკრძალეს, ძვლის ტვინის განუვითარებლობას იწვევსო, არც გაბედოო.......

მეორე ღამესაც თითქმის იგივე სცენა, თუმცა გვქონდა უკეთესობა და დღემდე ვაუმჯობესებთ სიტუაციას, მაგრამ ეს არ არის მთავარი.... რისთვისაც ვწერ ამ ყველაფერს... გავოცდი როგორი ურთიერთდამოკიდებულება არსებობს დედასა და შვილს შორის თურმე, როგორი რაღაც ბუნებრივი ძაფები, კავშირი.... ძუძუთი შვილი ღებულობს არა მხოლოდ საკვებს, მეტიც - ეს საერთოდ მეორეხარისხოვანია !  ძუძუთი შვილი იღებს დედისგან სითბოს, სიყვარულს, მოფერებას, დედის სურნელს, თვითდაჯერებულობას, უსაფრთხოების შეგრძნებას..... რავიცი რას არა. ახლა, როცა ასე თუ ისე შეეგუა იმ სიტუაციას, რომ დედა ძუძუს აღარ აჭმევს, მთელი ღამე ჩემს მუცელზე თავდადებულს ძინავს. რამდენჯერ გავასწორებ და იგივე პოზაში მხვდება გაღვიძებულს :) თვალდახუჭული თავისი ბოტოტა თითებით მეფერება, ცხვირს უხახუნებს ჩემს სხეულს და კმაყოფილი იმით, რომ ნამდვილად მე ვარ, იძინებს <3

ასეთი გულწრფელი და თავდადებული სიყვარული დიდ ადამიანს არ შეუძლია-თქო, ხანდახან ვფიქრობ... მას ხომ უპირობოდ ვუყვარვარ, ისეთი როგორიც ვარ... ვუყვირი ზოგჯერ, მაგრამ უფრო მაგრად მეხუტება და ტირის, მკაცრად ითხოვს სითბოს, მოფერებას, ჩახუტებას, რომ ვკოცნი სიამოვნებისგან თვალებს ხუჭავს და ეღიმება....

ისეთ სენტიმენტალურ განწყობაზე ვარ ამის შემხედვარე.... თან დაღლილი, უსაშველოდ.......

როდის გავიზრდებით.........?!

თემუკას პოსტი :)

გამარჯობათ, მე თემუკა ვარ :)
ჩემს დედიკოს გამოცდები აქვს უნივერსიტეტში, თან მე მივლის, ამიტომ ვერაფრით მოიცალა ახალი პოსტის დასაწერად. გადავწყვიტე მის ნაცვლად მე დავწერო პოსტი და მოგიყვეთ ცოტა ჩემზე... :)
მე უკვე დიდი ბიჭი ვარ, სულ რაღაც ერთ თვეში 1 წლის გავხდები და დედიკოს ძალიან უხარია. მირჩევს საჩუქრებს, ფიქრობს ვინ დამიპატიჟოს, როგორი ტორტი გამიკეთოს... ძალიან უნდა გამახაროს, მაგრამ მემგონი ავიწყდება, რომ ჯერ ძალიან პატარა ვარ და ჩემთვის ეს სულერთია... თუმცა ბავშვები ძალიან მიყვარს და გამიხარდება თუ ჩემთან ბევრი პატარა მოვა სათამაშოდ :)
კიდევ რა გითხრათ, ჭამა ძალიან მიყვარს, დიდი ღიპუცა მაქვს და დედა მეუბნება პურს აღარ გაჭმევო, მაგრამ პური ყველაზე ძალიან მიყვარს და არ ვთმობ, ვკივი ხოლმე და მაინც მაძლევენ :)
სიარული ჯერ მეზარება, ხოხვა ვიცი ძალიან კარგად და ეს მირჩევნია. ბევრს დავხოხავ, ამიტომ დღის ბოლოს ფეხები მიშავდება ხოლმე :) ამაზე დედა ბრაზობს, მაგრამ დიდხანს მაინც ვერ მიბრაზდება, იმიტომ რომ ძალიან ვუყვარვარ და ბოლოს ერთად ვჭყუმპალაობთ ხოლმე :)
კიდევ სეირნობა მიყვარს ძალიან და ბევრს ვსეირნობთ მე და დედიკო, ოღონდ კალიასკით, იმიტომ რომ მძიმე ვარ და ხელში ვეღარავინ მიჭერს :)
კიდე ჩემი მამიკო და დედიკო მიყვარს ძალიან.... <3
მათ შუაში ვწვები და ორივე მეფერება ხოლმე... ღამითაც ვიღვიძებ და რომ შევხედავ ორივე ჩემს გვერდით წევს, ისევ მშვიდად ვიძინებ. დედიკოს ხელს გადავხვევ ხოლმე და ისე :) აბა მარტო ჩემს საწოლში რა დამაწვენს... ამაზეც ბრაზობს დედა, მაგრამ რა ქნას, არ ვწვები და ... :)