საკუთარ თავს ბავშვად რომ ვგრძნობ, ალბათ ნორმალური აღარაა. მაგრამ ვფიქრობ, ბევრი მიზეზი მაქვს საამისოდ. შესაძლოა, ამით კომპლექსებსაც ვიხსნი. საკუთარ თავს შვებას ვაძლევ. თავს ვიმართლებ. დიდ, ძალიან დიდ და მძიმე პასუხისმგებლობებს ვილაითებ....
არ აქვს მნიშვნელობა. დღევანდელი პოსტი პოზიტიური იქნება. ზურგებზე მინდა დავწერო. მყარ ზურგებზე. მე რომ ძალიან მჭირდებიან ისეთებზე. წაქცევას რომ არ განებებენ ისეთებზე. იშვიათებზე. ბრძოლაში ხმალს შენთან ერთად რომ იქნევენ ისეთებზე. განსაკუთრებულებზე. რომლებიც არ გტოვებენ. რომლებიც გვერდიდან არასოდეს გიყურებენ. არ ფლეგმობენ. ემოციებს იზიარებენ. კიდეც რომ დაიღალო და ხელები ჩამოყარო - არ გეშვებიან! არ გტოვებენ. და როცა საჭიროა შენს ნაცვლადაც განაგრძობენ შენს ომებს... ყველაზე მახინჯებსაც გიღებენ და უპირობოთ სჯერათ შენი.
და რა ბედნიერებაა მსგავსი ადამიანები საკუთარ ცხოვრებაში. რომ დაეყრდნობი. რომ დაიმედდები. რომ დამშვიდდები. რომ მოგწონს. შიგნიდან. რომ გრძნობ და შეგიძლია აღარ იშფოთო. თვალის დახუჭვაც კი რომ შეგიძლია მათ გვერდით და მოდუნება. მთელი ქვეყნიერებაც რომ შენს წინააღმდეგ იყოს - ზურგი მაინც მყარი რომ გექნება. ამას იმედი ქვია.
იმედი ტკბილია.... როცა იცი გყავს საკმარისი ,,ის'' , რომელსაც ყოველთვის ეყოფა ძალა და შენი გულისთვის ყველას, შავ-ბნელ და საშიშ მაჯლაჯუნებსაც კი შეებრძოლება, დაგიხსნის და მშვიდად, უპრეტენზიოდ გააგრძელებს გვერდით ცხოვრებას.... არაფერს მოითხოვს. შენი კარგად ყოფნის გარდა.
ამაზე მეტის გაკეთება ადამიანებს ერთმანეთისთვის არ ძალუძთ. არც ამაზე დიდი პასუხისმგებლობა აკისრიათ რამე ☺️
