პატარა რომ ვიყავი, ახლანდელი გადასახედიდან, ვფიქრობ, ზედმეტად სერიოზული და უცნაური ბავშვი ვიყავი. კარგი ანალიზის უნარი მქონდა და ძალიან, ძალიან ბევრს ვფიქრობდი. სკანერში ვატარებდი ყველას და ყველაფერს, ყველა სხვის ნათქვამ სიტყვაზე ბევრს ვფიქრობდი და სხვების ცხოვრებას ვაანალიზებდი. ძალიან კარგად მახსოვს ჩემი გაოცებები, როგორ იჩენდნენ ადამიანები პრობლემებს თავად, ცარიელ ადგილას და როგორ ინგრევდნენ ცხოვრებას ძალით. განსაკუთრებით მაოცებდნენ ფინანსურად შედარებით უზრუნველყოფილი ადამიანები, რომლებსაც ბავშვობაში ძალიან მიუწვდომლად ვთვლიდი. ვერაფრით ვიგებდი, რატომ არ უყვარდათ ერთმანეთი ადამიანებს, რატომ არ გრძნობდნენ თავს ბედნიერად საკუთარ ოჯახებში, რატომ შურდათ ერთმანეთის, რატომ უყურებდნენ ერთმანეთს მტრული განწყობით, რატომ გარბოდნენ სახლებიდან, რატომ იყვნენ დეპრესიაში, ან რატომ ტიროდნენ. რატომ არ შეეძლოთ უბრალოდ ეგრძნოთ ბედნიერება იმის გამო, რაც ღმერთმა მისცა, რატომ არ იყო ეს ყველაფერი მათთვის საკმარისი? აქ რათქმაუნდა მარტივად ფულს არ ვგულისხმობდი, თუმცა ვგულისხმობდი უზრუნველ ცხოვრებას, შესაძლებლობებს, მეუღლეს, სილამაზეს, ჯანმრთელ შვილებს......
ახლა
გავიზარდე და ბევრი ალბათ არც არაფერი შეცვლილა ჩემს ცნობიერებაში. მხოლოდ ის, რომ
უკვე მე ვარ ამ გარემოში, დიდების გარემოში და ხშირად, მათ რიგებშიც ალბათ.... ირგვლივ უამრავი ადამიანია, რომლებსაც
თანაცხოვრება რთულად შეუძლიათ. რომლებსაც ერთმანეთთან ლაპარაკი არ შეუძლიათ, ერთად
სილაღე არ შეუძლიათ, რომელთათვის დეპრესიაში და სტრესებში ყოფნა ბუნებრივია და რომელთა
ღიმილის უკან მხოლოდ თავად იციან რა იმალება. რომელთათვის ერთმანეთით უკმაყოფილება
ნორმაა და სხვაგვარად არაფერი არსებობს.
ადამიანებმა რაც უნდა ვისწავლოთ, ალბათ ერთმანეთის სიკარგის დანახვაა. ეს მეც მეხება, რათქმაუნდა. ხანდახან თუ ერთად სიარული რთულია, ეს სიცუდეს ალბათ სულაც არ ნიშნავს... შეძლო გაღიმება, სიმშვიდე, სიჩუმე და სიკარგეზე კონცენტრირება მაშინაც კი, როცა ყველაზე რთულია - აუცილებელია. თუნდაც აღარ იაროთ ერთად, მერე რა...
19.03.2021
