მე და ჩემი უფალი

ბოლო დროს სულ ერთი და იგივე სიზმარს ვხედავ ხოლმე...
ეკლესიაში შევდივარ და ღმერთს ვესაუბრები. სარკმლიდან გადმოსული სინათლის სხივია თითქოს უფალი. ვერ ვხედავ მას, მაგრამ ინსტინქტურად ვგრძნობ. მას ვეუბნები, რომ მე მთელი გულით მჯერა მისი. რომ მე არ ვგავარ სხვებს და ეჭვიც არ მეპარება, რომ არსებობს უფალი, სამოთხე, ჯოჯოხეთი, ანგელოზები... რომ მე არ მეშინია სიკვდილის და მთლიანად მის ნებაზე ვარ მინდობილი. რომ მე მიყვარს ღმერთი, მისი სახლი და ყველაფერი მასთან დაკავშირებული. ჩემი მამაოც და ხატებიც. ვტირი აღსარების დროს და ყელში სიხარულის ბურთები მახრჩობენ ზიარებისას.
უფალს ვპირდები, რომ არასოდეს გავიკეთებ აბორტს, ჩემ შვილებს აუცილებლად გავზრდი მორწმუნეებად და სულ არ ვიქნები უკმაყოფილო თუ ისინი უფლის გზას აირჩევენ.
სიზმარშიც ვგრძნობ, ამ ყველაფერს მე ღმერთს ვეუბნები, რომ დავამტკიცო ჩემი რწმენა და მისდამი ერთგულება. მაგრამ სულ ერთ რამეს ვთხოვ. რაც იმდენად მაწუხებს, რომ ძილშიც ამიტომ მიმყვება ალბათ... მე ვეღარ ვლოცულობ. ნებისყოფა თუ ნერვები თუ სულის სიმტკიცე თუ აღარ ვიცი რა არ მყოფნის საიმისოდ, რომ დავდგე და ბევრი ვილოცო. რომ გულისყურით მოვუსმინო ყოველ კვირას წირვებს.... რომ არ ავყვე უაზრო ფიქრებს და გონება მოვიკრიბო.
ყოველ ღამე ვეხვეწები უფალს უფრო დიდი რწმენა მომცეს... გონება გამინათოს თუ მეტი აზრი მომცეს... რომ დავდგე ყოველ საღამოს და შვებით ამოსუნთქვამდე ვილოცო... სულის ამჩატებამდე... გულის მოოხებამდე... რომ დავმშვიდდე და დავწყნარდე. რომ ჩემი რწმენა აღარ იყოს მხოლოდ თეორიული და გადამივიდეს ცხოვრების წესში. ამას ვთხოვ უფალს...

მამაჩემის მოთხრობა

მთის კალთაზე შეფენილ, პატარძალივით ლამაზ და კოხტა სოფელ "თამარის მკერდში" ყველასაგან გამორჩეული ვახტანგ ხმალაძის ოჯახი ცხოვრობდა. ვახტანგისა და მისი მეუღლის ეთერის მონდომებითა და მუხლჩაუხრელი შრომით ოჯახი დღითი დღე ძლიერდებოდა. ავ თვალს არ ენახვებოდა მათი მოვლილი, დასანსალებული, ჯიქან დატიკინებული ძროხები, დეკეულები, მოზვრები... მთელ ეზოს ეფინებოდა ეთერის წვრილ-ფეხი. თვლა არ ჰქონდა წიწილებს, ჭუკებს, იხვებს, ბატებს.
მათ მყარ ოჯახში სუფევდა სიყვარული, სიმშვიდე, პატივისცემა და ბედნიერება, თუმცა...
დღეს მათ ეზოში არ იდგა ბალღების სიცილ-კისკისი, არც გაჯიუტებული ან დასჯილი ბავშვის ტირილი ისმოდა დროგამოშვებით. არავინ იყო დასასჯელი და არც მოსაფერებელი.
მთელმა სოფელმა იცოდა იმ ტრაგედიის შესახებ, რომელიც მათ ოჯახში დატრიალდა რამდენიმე წლის წინ. ყველამ იცოდა როგორ დაკარგა ოჯახმა ერთადერთი იმედი და სიხარული - პატარა ნინო. მთელი სოფელი ტიროდა მის დაკრძალვაზე, მხოლოდ ვახტანგის თვალს არ მოსწყვეტია ერთი ცრემლიც. გახევებული იდგა 3 წლის ბავშვის ცხედართან მაღალი, გაუპარსავი, შავი პერანგით, დაკოჟრილი ხელებით და უაზრო სახით.

***

ზაფხულის ხვატი ჩამომდგარიყო სოფელში. მოედნიდანაც კი აღარ ისმოდა ბავშვების ჟრიამული. ბურთი გვერდით მიეგდოთ, თვითონ კი თუთის ჩრდილში შეყუჟულიყვნენ. ანეკდოტებს ყვებოდნენ, ტყუილ-მართლით ბერავდნენ ერთმანეთს, შეექცეოდნენ მეზობლის ბოსტანში მოპარულ კიტრებს, საადრეო ყურძენს და თან გეგმებს აწყობდნენ თუ ვინ შეიპარებოდა ხმალაძეების ბაღში ლოყაწითელა ატმების მოსაპარად.
ეთერს კი შუა ეზოში ცეცხლი გაეჩაღებინა, ზედ ქვაბი შემოედგა, სახლის ჩრდილში იჯდა და ატამს თლიდა. დროგამოშვებით ვახტანგს ახსენებდა მარანში წასულიყო და სამურაბე ქილები გადაერჩია.
ეთერი თითქმის უკვე მორჩა ატმის გათლას, კანებით სავსე გობი გვერძე გადადგა, დანა ბოლოს გათლილ ატამს დაასო, წინსაფარი მოიხსნა და შეამჩნია, რომ ვახტანგს ჩასძინებოდა. გასაღვიძებლად შეებრალა უთენია ამდგარი, მთელი დღის ნაჯაფი მეუღლე, იფიქრა მურაბის მოხარშვამდე მოვასწრებ, მე თვითონ მოვიტან ქილებსო და მარნის კარებში გაუჩინარდა. გავიდა მხოლოდ 5 წუთი.
ეთერს მუხლები გაუყინა ბავშვის საბრალო წივილმა. ვერც კი დაიჯერა, რომ ეს ნინოს ხმა იყო ასეთი განწირული, მაგრამ ვახტანგის ღრიალიც რომ გაიგონა, რაღაც ძალამ თითქოს ბურთივით გამოაგდო მარნიდან. წუთში ქვაბთან გაჩნდა და დაქცეული მურაბის, ნინოს დამწვარი სხეულის დანახვამ არაადამიანური ხმა ამოიყვანა მისი პირიდან. ცა გახია ეთერის კივილმა და მთელი სოფელი შეყარა. ტიროდა ყველა.... უხმოდ, უსიტყვოდ. მხოლოდ ნინოს კვნესა ისმოდა.
ორი დღე და ღამე ებრძოდა სიკვდილს პატარა ნინო, ორი დღე და ღამე არ გადასულა სოფელი ვახტანგის ეზოდან, არ დაპურებულა სოფლის წვრილ-ფეხი და არ მოწველილა ძროხები. როგორც ერთი კაცი, ისე იდგა მთელი სოფელი და ელოდნენ, რომ სიცოცხლე აჯობებდა სიკვდილს, ელოდნენ სასწაულს, მაგრამ სასწაული არ მოხდა.
მეორე დღეს, გამთენიისას, სოფელი სათითაოდ, თითო კაცად შევიდა ვახტანგის სახლში, მიუსამძიმრა ოჯახს, უკანასკნელად მოეფერა ერთადერთ დაუწვავ ლოყაზე პატარა ნინოს, რომელსაც დაკრძალვის დღემდე ასდიოდა სურნელოვანი ატმის მურაბის სუნი, და ასე თითო კაცად, ნელ-ნელა გადავიდნენ ვახტანგის ეზოდან.
დარჩა მხოლოდ ვახტანგი, ეთერი და პატარა ნინო. და დარჩა ატმის მურაბის სუნი, რომელიც ეზოდან, სახლიდან, ეთერის ტანსაცმლიდან, ნინოს სხეულიდან, ყოველი კუნჭულიდან ამოდიოდა და ჭკუიდან გადაჰყავდა ვახტანგი.

მამიკო. 2006წელი

პირველი ბზარი

მიყვარს ქორწილები, შეყვარებულები, სიყვარული.
მიყვარს დედოფალი, ორსული გოგოები, პატარა ბავშვები.
მიყვარს მოსიყვარულე ცოლ-ქმარი, მზრუნველი დედ-მამა, თბილი ოჯახები.....

ქალს ისე უხდება გრძნობა, ანთებული, ციმციმა თვალები. სიყვარულისგან გაკეთილშობილებული გული ისე ალამაზებს...
ზედმეტად სენტიმენტალური ვარ და ემოციურიც ალბათ, რადგან ყველა ზემოთჩამოთვლილის შემყურეს ხან თვალზე ცრემლი მადგება, ხანაც ისტერიულად ვტირი. ბედნიერებისგან ალბათ. მიხარია სხვა რომ ისეთ სიხარულს განიცდის რისი გემოც მე ვიცი, და ალბათ შურის ნოტკებიც მეპარება, რადგან ჩემი ცხოვრება აღარაა ისეთი მშვენიერი და ფერადი როგორიც იყო. მე უფრო სასოწარკვეთილი ქალი ვარ. ისეთებს დავემგვანე ვერასდროს რომ ვერ ვუგებდი: ცოტა დაბოღმილებს, შურიანებს და სასოწარკვეთილებს. სხვისი ბედნიერების შემყურე საკუთარ უბედურებაზე რომ ტირიან და თავსაც ვერ უტყდებიან ამაში.
თავი ძლიერი მეგონა და ვცდებოდი თურმე. სიყვარულით სავსეს რომ გიღალატებენ ძალიან მტკივნეულია. რომ იცი სიცრუეში ცხოვრობ, გული გეწურება და წერტილის დასმასაც ვერ ბედავ. მისგან ისე რომ გინდა ბევრი ყურადღება და სიტკბო და თან მისი ნათქვამი არცერთი თბილი სიტყვის არ გჯერა....
ვორმაგდები, ვორჭოფობ, თავს ვებრძვი და არც ვიცი უნდა ვაპატიო თუ არა. ვამბობდი ოჯახი იდეალური უნდა იყოს-თქო, პატარა ბზარის შემთხვევაშიც კი წერტილი უნდა დაისვას-თქო. ვერ ვუგებდი იმ ქალებს სულელურ ბრძოლას რომ იწყებენ და საკუთარ თავმოყვარეობას ფეხქვეშ თელავენ. მაგრამ თურმე იოლია მსჯელობა მაშინ, როცა ეს შენ ჯერ არ შეგხებია, და ძალიან რთულია ცხოვრებაში დათმო და შეგნებულად გაუშვა ის, ვინც ასე ძალიან გიყვარს და ვის გარეშეც შენი ცხოვრება ვერასდროს წარმოგედგინა. დავცინოდი ხოლმე იმ "ქენქერა" ქალებს ცუდ კაცებს რომ მისტირიან და თავის ფასი არ იციან, მაგრამ მე თვითონ ამდენი ფიქრით გაბრუებული, ალბათ მალე გავხდები სასაცილო, რადგან უსუსური ბავშვივით ტირილით მაინც მინდა შემიცოდოს საყვარელმა ადამიანმა და თვითონ მომცეს იმის საშუალება და საბაბი რომ ვაპატიო....



პ.ს. რადგანაც ჩემ ბლოგს ბოლო დროს ბევრი ნაცნობი თუ ნათესავი კითხულობს, უნდა ვთქვა, რომ ეს პოსტი არ არის პირადი და ჩემს ცხოვრებას არ ასახავს, უბრალოდ ძალიან გული მტკივა, როცა ისეთი ოჯახები ინგრევა, რომლებიც მე იდეალური მეგონა.... ვიცი ძალიან ბანალურია, მაგრამ გული მტკივა იმ ადამიანების მაგივრად, ოჯახისთვის რომ ცხოვრობენ და სამაგიეროდ ღალატს იმკიან. მეუღლეებს რომ ფეხქვეშ ეგებიან, გულით უყვართ, უვლიან, ლამაზ შვილებს უჩენენ/უზრდიან, ერთ დღესაც კი იმის მაგივრად რომ ის სათაყვანოდ გაიხადონ - თავს უსარგებლოდ აგრძნობინებენ. ალბათ ეს ძალიან მტკივნეულია :(