მე და ჩემი უფალი

ბოლო დროს სულ ერთი და იგივე სიზმარს ვხედავ ხოლმე...
ეკლესიაში შევდივარ და ღმერთს ვესაუბრები. სარკმლიდან გადმოსული სინათლის სხივია თითქოს უფალი. ვერ ვხედავ მას, მაგრამ ინსტინქტურად ვგრძნობ. მას ვეუბნები, რომ მე მთელი გულით მჯერა მისი. რომ მე არ ვგავარ სხვებს და ეჭვიც არ მეპარება, რომ არსებობს უფალი, სამოთხე, ჯოჯოხეთი, ანგელოზები... რომ მე არ მეშინია სიკვდილის და მთლიანად მის ნებაზე ვარ მინდობილი. რომ მე მიყვარს ღმერთი, მისი სახლი და ყველაფერი მასთან დაკავშირებული. ჩემი მამაოც და ხატებიც. ვტირი აღსარების დროს და ყელში სიხარულის ბურთები მახრჩობენ ზიარებისას.
უფალს ვპირდები, რომ არასოდეს გავიკეთებ აბორტს, ჩემ შვილებს აუცილებლად გავზრდი მორწმუნეებად და სულ არ ვიქნები უკმაყოფილო თუ ისინი უფლის გზას აირჩევენ.
სიზმარშიც ვგრძნობ, ამ ყველაფერს მე ღმერთს ვეუბნები, რომ დავამტკიცო ჩემი რწმენა და მისდამი ერთგულება. მაგრამ სულ ერთ რამეს ვთხოვ. რაც იმდენად მაწუხებს, რომ ძილშიც ამიტომ მიმყვება ალბათ... მე ვეღარ ვლოცულობ. ნებისყოფა თუ ნერვები თუ სულის სიმტკიცე თუ აღარ ვიცი რა არ მყოფნის საიმისოდ, რომ დავდგე და ბევრი ვილოცო. რომ გულისყურით მოვუსმინო ყოველ კვირას წირვებს.... რომ არ ავყვე უაზრო ფიქრებს და გონება მოვიკრიბო.
ყოველ ღამე ვეხვეწები უფალს უფრო დიდი რწმენა მომცეს... გონება გამინათოს თუ მეტი აზრი მომცეს... რომ დავდგე ყოველ საღამოს და შვებით ამოსუნთქვამდე ვილოცო... სულის ამჩატებამდე... გულის მოოხებამდე... რომ დავმშვიდდე და დავწყნარდე. რომ ჩემი რწმენა აღარ იყოს მხოლოდ თეორიული და გადამივიდეს ცხოვრების წესში. ამას ვთხოვ უფალს...