უბედურებიდან ბედნიერებამდე 3 წუთია

       ყველას ცხოვრებაში არის ხოლმე სიტუაცია როცა გაურკვეველი ხარ, როცა გჭირდება თავზე ხელის გადასმა, დამშვიდება და დაკვალიანება, უბრალოდ დახმარების სურვილის გამოთქმა და იმის შეგრძნება, რომ ვიღაც შენს გვერდითაა და არასდროს არ მიგატოვებს. შეიძლება ამ დროს არც არაფერი არ ხდებოდეს, უბრალოდ ისე....  ყველა შენი უბედურება ერთად გაგახსენდეს და უსიამოვნო წარსულზე, გაურკვეველ აწმყოსა თუ დაბინდულ მომავალზე - ერთად მოგინდეს ტირილი და გლოვა.

        გუშინ ერთ-ერთი ასეთი დეპრესიულ საღამოთაგანი იყო, როცა სამსახურიდან მისული საწოლზე მოვიკუნტე და ფიქრებში წავედი. უფრო სწორად დაფიქრებულზე მეტად ჩემი მდგომარეობა გათიშულს შეესაბამებოდა. საერთოდ ადამიანის მდგომარეობა ხომ მის ხასიათზეა დამოკიდებული :
        თუ კარგ ხასიათზე ხარ - გარეთ თურმე მზეა, ფოთლები მწვანეა, ყვავილები ლამაზია, შენი ცხოვრება იდეალური, პერსპექტივები - უკიდეგანო, შესაძლებლობები - ზღვა; ხოლო თუ რაიმე დეტალმა შენი ხასიათი გააფუჭააა - ყველაფერი ისე მიდის როგორც შენ არ გინდოდა, დაღლილი ხარ, ყველაფერი მოგწყინდა, ვერავინ ვერ გიტანს და საერთოდ რატომ გაჩნდი ამ ქვეყანაზე :) ხოდა მეც დაახლოებით ამ უკანასკნელ ფიქრებში ვიყავი და ვერც შევნიშნე საწოლზე თემუკა როგორ ამოძვრა, გვერდით მომიწვა, თავისი მარცხენა ხელი გაშალა და თავქვეშ ამომიდო. დიდი კაცივით თავის მკლავზე დამიწვინა და შემომხედა. ,,დედიკო მიკარარ" - თქვა ტკბილად, მერე ასევე ტკბილად მაკოცა და მითხრა: ,,ეთათ იკოს აქა" - აქ ვიყოთ ერთადო :) და ასე ვიწექით დაახლოებით 3 წუთი, მეტი ერთ ადგილზე გაჩერება მის შესაძლებლობებს ნამდვილად აღემატებოდა, მერე მეპატიჟა ,,ჭამო ბუთი" - წამო ბურთს გეთამაშებიო, მაგრამ ვერ ამიყოლია და წავიდა :) დამტოვა ისევ საწოლზე, მაგრამ უკვე სხვა ფიქრებში, აი ისეთში გარეთ რომ თურმე მზეა, ფოთლები მწვანე, შენი ცხოვრება იდეალური, პერსპექტივები - უკიდეგანო, შესაძლებლობები კი ზღვა :)