ნაცრისფერებო !!!

ძალიან ცოდოა ადამიანი, როდესაც გრძნობს, რომ მთელი მისი ცხოვრება არასწორი მიმართულებით მიექანება.... როცა ხვდება რომ მიდის, მიყვება დინებას და თითოეული მისი დღე არის არასწორი და უმნიშვნელო, ყოველგვარ ღირებულებას თუ სიამოვნებას მოკლებული. როცა ცხოვრობს მხოლოდ იმიტომ, რომ უნდა იცხოვროს, ავტომატზე დგება დილით, ყოველგვარი სიხალისის და სიჭრელის გარეშე, არავითარი სხვა ფერი: მხოლოდ ნაცრისფერი ყოველდღიურობა... და ამ დროს არც კი ყოფნის ძალა ადგეს და რაიმე მნიშვნელოვანი და ძირეული ცვლილებები შეიტანოს თავის ცხოვრებაში.

ის ფიქრობს, რომ შეცვლას  აზრი აღარ აქვს, რომ მაინც არ გამოუვა და ბოლომდე უნდა გაყვეს დინებას. ის ფიქრობს, რომ არასაკმარისად ჭკვიანია, არასაკმარისი ძალები აქვს და შესაძლებლობა იმისთვის, რომ წელში გაიმართოს და იცხოვროს იმაზე უკეთ, ვიდრე ცხოვრობს. ის დარწმუნებულია, რომ მისი დრო უკვე გავიდა და ახლა როგორმე ასე უნდა ჩაათავოს სიცოცხლე, სხვა ზედმეტი ექსცესების გარეშე. მას მხოლოდ ფანტასტიკა ჰგონია უფრო ბედნიერი და ფერადი ცხოვრება და ფიქრობს, რომ თავად ამის შესაძლებლობით უბრალოდ არ დაბადებულა... ვერც კი ხვდება რომ მისი ცხოვრება მის ხელთაა და შეუძლია გააკეთოს ყველაფერი, რაც კი მოესურვება, შეუძლია იყოს ბევრად ბედნიერი ვიდრე არის, შეუძლია ჰქონდეს იმაზე ბევრად საინტერესო ცხოვრება ვიდრე აქვს....

ის ამატებს თავის შეცდომებს ახალს, დღევანდელ ნაცრისფერ დღეს ხვალინდელს და თან ნანობს გუშინდელს, რომ გუშინ არაფერი შეცვალა.

გადის თვეები, წლები და ის უკმაყოფილოა თავისი ცხოვრებით, იმ ადამიანებით, რომლებიც მას გარს ახვევია, იმ გარემოთი რაც ირგვლივაა, იმ ხასიათით, რომელიც მას  თან დაჰყვება...

და კრიტიკულ მომენტებში ადანაშაულებს ყველას: ღმერთს, გარემოს, ქვეყანას, პრეზიდენტს, მშობლებს, ირგვლივმყოფ ადამიანებს, ქმრებს, ცოლებს ..... ყველას, გარდა საკუთარი თავისა!

ამ პოსტს ვწერ იმისთვის, რომ საჭიროების შემთხვევაში მე თვითონვე წავიკითხო და შემოვუძახო თავს, და კიდევ მოგიწოდებთ თქვენ, ნაცრისფერებო, რომ დღეს არ არის გვიან. გააკეთეთ რამე, ისწავლეთ, გამოიძებნეთ ახალი პროფესია, შეიცვალეთ ქალაქი, იმუშავეთ თუნდაც გროშებზე, გაიცანით ახალი ხალხი, დატვირთეთ თქვენი ცხოვრება სიცოცხლით და იარეთ თქვენს ჭკუაზე და არა დინების მიმართულებით. ცხოვრება მოკლეა, მაგრამ მისი თავიდან დაწყება არასდროს არ არის გვიან.