რა სურთ ქალებს?!.

ისევ გამთენიისას გაეღვიძა... უკვე ოთახში შემოსული სინათლის სხივებით ხვდებოდა დროს, იცოდა მაღვიძარას დარეკვამდე მთელი 2 საათი იყო დარჩენილი, მაგრამ დაძინება არც უცდია. იცოდა არაფრით დაეძინებოდა, რადგან უკვე დიდი ხანია ტანჯავდა დეპრესია, რომელიც ვლინდებოდა უძილობაში, საშინელ ხასიათში, უმადობაში...
ყველაფერი ჰქონდა ბედნიერებისათვის. ყოველ შემთხვევაში ასე თვლიდნენ ირგვლივმყოფები. საკუთარი დიდი ბინა, სოლიდური მანქანა, მაღალანაზღაურებადი სამსახური. იყო ლამაზი, მოხდენილი. ბოლოდროინდელი სევდაც უხდებოდა თითქოს, დიდ ცისფერ თვალებში რომ ჩასახლებოდა, ზოგჯერ თვალებს აუწყლიანებდა და ისეთ უსუსურს აჩენდა... მამაკაცები მისი დაცვის სურვილით კვდებოდნენ, თავს აწონებდნენ, მეტიჩრობდნენ, ის კი ახლოსაც არავის იკარებდა და ეს მიუწვდომელობა უფრო სანატრელს ხდიდა მას... ყველაფერი 7წლის წინ დაიწყო. მაშინ, როცა მას პირველად შეუყვარდა. სულ პატარა იყო და სხვანაირი. არა ისეთი, როგორიც ყველა. ოცნებობდა კარიერაზე, დიდ წარმატებაზე, კარგ სამსახურზე. სიყვარული მაშინ დაუცველი და სუსტი ქალების ხვედრი ეგონა, დარწმუნებული იყო საკუთარ სიძლიერეში და ეგონა სხვა ძლიერი საყრდენი გვერდით მას არასოდეს დასჭირდებოდა. მაგრამ მისდა უნებურად მოვლენები სხვაგვარად განვითარდა. შეუყვარდა და ამ სიყვარულმა ყველაფერი დაავიწყა. ცხოვრობდა მხოლოდ ერთით, მისი ცხოვრებით, გემოვნებით, შეხედულებებით, მის ხასიათზე და მთლიანად მისთვის.
შეიცვალა ცხოვრების წესი: თავს უძღვნიდა მთლიანად იმ ერთს, მისთვის ლამაზდებოდა, უკეთებდა სადილებს, ურეცხავდა, ურთავდა ოთახებს და უწყობდა დღესასწაულებს ყოველდღე, მზრუნველობას არ აკლებდა. ყვავილებსაც თავად ყიდულობდა და ლამის მას ჩუქნიდა სიყვარულის ნიშნად. უნდოდა გაეჩინა მისთვის ლამაზი შვილები და ეცხოვრა ასე მშვიდად, ტკბილად. შექმნა თავისი სამყარო, გააფანატა თავისი სიყვარული და ვერ ხედავდა მასში ვერანაირ ნაკლს. ბრმად ენდობოდა და სჯეროდა მისი, ამიტომ რასაკვირველია მისი ღალატიც ვერ დაიჯერა. სასაცილოდ მოეჩვენა და ბოროტი ხალხის მონაჩმახად ჩათვალა. გულის სიღრმეში ალბათ თავიდანვე ყველაფერი იცოდა და გრძნობდა, მაგრამ თავს ეწინააღმდეგებოდა. მის სიცივეს გადაღლილობას აბრალებდა, უხეშობას - ხასიათს და ყოველთვის ყველაფერში უძებნიდა გამართლებას,თუმცა ერთ დღესაც მიხვდა და გაითავისა რომ ყველაფერი დასრულდა.
დაშორება იყო მტკივნეული. რამდენი ეფერა და ეხვეწა, მაგრამ ვერ აპატია. იცოდა რომ იმასაც უყვარდა ჯერ კიდევ ძალიან, მაგრამ საკუთარ თავს ვერ გადაუარა. გუდა ნაბადი აიკრა და 5 წლიანი სიყვარულით სავსე თანაცხოვრების შემდეგ წავიდა მარტოობაში. წავიდა იქ, სადაც არ იცოდა რა ელოდა.
ძლიერი სიყვარულის გვერდით ბევრი საკუთარი თვისება დაეკარგა, უფრო მისუსტებული და განაზებული იყო. საკუთარი მყარი მეც გამქრალიყო.
დიდი ნერვების ფასად დაუჯდა მას საკუთარი თავის დაბრუნება ისეთად, როგორიც იყო ადრე. ფიქრს სრულიად გადაეჩვია, ბევრს მუშაობდა, კითხულობდა, სწავლობდა და სიახლეებს ითვისებდა. იცოდა თავის ადრინდელ ოცნებას აიხდენდა და აუცილებლად გახდებოდა წარმატებული ქალი.
ახლოს აღარავის იკარებდა, თითქოს რობოტს დაემსგავსა ემოციებისა და ყოველგვარი ზედმეტი გრძნობების გარეშე.
რათქმაუნდა წარმატება მოვიდა. იმაზე სწრაფად ვიდრე ელოდა და იმაზე დიდი ვიდრე წარმოედგინა. ფუფუნება, კომფორტი, პატივისცემა, სიმყარე.... აიხდინა ოცნება, მაგრამ მისი ცხოვრება იყო უფერული და ერთფეროვანი. უსაშველოდ ენატრებოდა თავისი სიყვარული, ტკბილი, სითბოთი სავსე და დღესასწაულის მსგავსი თითოეული დღე. მან კარგად იცოდა, რომ ძლიერი საყრდენის გარეშე ქალის ცხოვრება ვერასდროს იქნებოდა სრულყოფილი....