ზებრა

როგორი უსუსურია ადამიანი ზოგადად ამ ცხოვრებაში. რა უეცრად შეიძლება მისი ცხოვრება შემოტრიალდეს 180 გრადუსით და გააზრებასაც კი ვერ მოასწრებ რა მოხდა... ჩვენი ბედი ჩვენს ხელთააო, მაგრამ ზოგჯერ ეს ისეთ სისულელედ მეჩვენება... ვფიქრობ, არსებობს სადღაც, რაღაც ღილაკი, რომლის დაჭერაზეც შენი აწყობილი ცხოვრება რადიკალურად იცვლება თუ შენი წარმოდგენები მასზე იმსხვრევა, არ ვიცი... ისიც კი, რაც აქამდე გაბედნიერებდა და გახარებდა, მუქ ფერებში ჩანს და სულაც აღარ იწვევს სიხარულს... იღვიძებს პესიმიზმი, ჩნდება ნერვოზი, გაღიზიანება, გულგრილობა... ყველა გზა გეჭრება და იმედიც გიქრება. ტვინში სულ ერთი და იგივე ციმციმებს
БЕЗВЫХОДНОСТЬ!
არ არის გამოსავალი
არ არის გამოსავალი....
ამ დროს რა უნდა ქნა?
მე ასეთ დროს მახსენდება ღმერთი... მახსენდება რამდენი ხანი არ მილოცია, არ ვყოფილვარ ეკლესიაში... არა, ეს სულ კი მახსოვს. უბრალოდ ნაბიჯებს ვერ ვდგამ. თითქოს ფეხები რაღაცამ დამიბორკა და ვერ ვინძრევი. ვერ ვინძრევი მანამ, სანამ არ გამოვცდი ყველა სხვა დარჩენილ გზას, არ გავყვები დინებას, არ მივალ უიმედობის ბოლო სტადიამდე და არ დავიწყებ თვითგანადგურებას.
მერე კი ვიკადრებ და ემოციებისგან დაცლილი, მთელ ჩემ ცხოვრებაზე სინანულით სავსე და სულით მართლა მოწყურებული მივალ ღმერთთან... ვიტყვი და გავაკეთებ ყველაფერს, რაც დაამშვიდებს ჩემს სულს. რაც გამწმენდს და ამომიყვანს სიბნელიდან.
და ირგვლივ კვლავ ყველაფერი განათდება... როგორც ერთ რომელიღაც კლიპშია... ამოვა დიდი ყვითელი მზე, სახლები შეიღებება ნათელი კრასკებით, გაჩნდება ისევ იმედი, ოპტიმიზმი, დარეკავს ის, ვინც გეგონა, რომ უკვე აღარასოდეს დარეკავდა, გამოჩნდება სამსახური, შენი შვილიც აღარ იავადმყოფებს, ურთიერთგაგებაც უკან მოვა....
ყველაფერი ისევ დალაგდება და აეწყობა.
ღმერთთან ვივლი ხოლმე ყოველ შაბათ-კვირას, მადლიერების გრძნობით ანთებული.. მერე ერთხელაც ვეღარ მოვიცლი და შევწყვეტ....
ვიცხოვრებ ცოტა ხანი უღმერთოდ, მაგრამ დიდი ხანი ვერა...
მერე ყველაფერი თავიდან დაიწყება.
და ასე მთელი ცხოვრება.

მშობიარობიდან 2 თვის შემდეგ...

როგორ მინდა ხოლმე ვწერო, ყოველ დღე თუ არა უბრალოდ ხშირად მაინც. ალბათ მეპატიება ჩვილბავშვიანს პასიურობა, მაგრამ მე თვითონ მენატრება წერა.
40 დღეს რახანია გადავცდით. ყველაზე რთული უკან ჩამოვიტოვეთ. ახლა რომ ვფიქრობ, მეცოდებიან ორსულები, რადგან იმდენი რამე ელით წინ... უძილო ღამეები, ბავშვთან შეჩვევის პროცესი... მანამ, სანამ პატარა ცოტა "აზრზე მოვა", კარგად შეგხედავს და მოგისმენს, შენზე რეაქცია ექნება, ცნობას დაიწყებს... ძალიან რთულია. ახლა უკვე პატარა აღარც მგონია ჩემი შვილი, 2 თვისაა და იმხელა კაცად მეჩვენება :) ასე მგონია, რომ ველაპარაკები ყველაფერი ესმის და მიგებს, რომ მალე პასუხსაც გამცემს :) ნელ-ნელა ხასიათიც ეკვეთება, სახასიათო ქცევებიც უჩნდება. ძალიან დინჯია და უპრეტენზიო, იშვიათად ტირის. ამასთან მხიარულიცაა. ყველას უცინის და თავის ენაზე ელაპარაკება.



სოსკა სძულს და გულს ირევს,
სძულს კალიასკაც და თავისი საწოლიც, ალბათ იმიტომ, რომ ეშინია და მარტო გრძნობს იქ თავს.
იცინის ცალყბად, როგორც მამამისი:)
ბანაობა უყვარს და ამ პროცესით კაიფობს :)



უყვარს წოწიალი, განსაკუთრებით მანქანით. ეგრევე იძინებს და საჭმელიც აღარ ახსენდება. სხვა შემთხვევაში კი ჭამა უყვარს და თან სულ. როცა არ ვაჭმევ ხელებს იწუწნის და მეცოდება :)
მიყვარს როცა აქებენ. ყველაზე ლამაზი, ჭკვიანი და საყვარელი მეჩვენება. ამიტომ მიყვარს როცა სხვებსაც ელამაზებათ :)
ვისაც ის უყვარს მეც მიყვარს <3



კიდე მუსიკალურია. როცა დაძინება უჭირს და ჭირვეულობს, მუსიკებს ვურთავ და მაშინვე იძინებს. ზოგჯერ იავნანას რომ ვუმღერი, თვითონაც მყვება აღუთი და სასაცილოა :)
მე და გიო ვყიდულობთ ხოლმე სათამაშოებს მისთვის. მანქანა ვუყიდეთ და პაზლები :) თუმცა რადგან ჯერ ძალიან პატარაა ამ ყველაფრით ჩვენ ვერთობით:)
უცნაური არაა ალბათ რომ ძალიან გვიყვარს, ხო? ჩემი ერთი ციცქნა ბიჭი მთელ მსოფლიოს მირჩევნია. თუმცა რაღა ერთი ციცქნა, 7 კილოა უკვე :)



ქმარი რომ გყავს გვერდით, რომელთანაც ოჯახი სიყვარულით შექმენი, ბევრი შვილი უნდა გააჩინო. ზუსტად იმდენი, რამდენსაც ღმერთი გაჩუქებს. უბრალოდ ზოგჯერ სურვილი არ ემთხვევა შესაძლებლობებს. სამწუხაროდ.