ზებრა

როგორი უსუსურია ადამიანი ზოგადად ამ ცხოვრებაში. რა უეცრად შეიძლება მისი ცხოვრება შემოტრიალდეს 180 გრადუსით და გააზრებასაც კი ვერ მოასწრებ რა მოხდა... ჩვენი ბედი ჩვენს ხელთააო, მაგრამ ზოგჯერ ეს ისეთ სისულელედ მეჩვენება... ვფიქრობ, არსებობს სადღაც, რაღაც ღილაკი, რომლის დაჭერაზეც შენი აწყობილი ცხოვრება რადიკალურად იცვლება თუ შენი წარმოდგენები მასზე იმსხვრევა, არ ვიცი... ისიც კი, რაც აქამდე გაბედნიერებდა და გახარებდა, მუქ ფერებში ჩანს და სულაც აღარ იწვევს სიხარულს... იღვიძებს პესიმიზმი, ჩნდება ნერვოზი, გაღიზიანება, გულგრილობა... ყველა გზა გეჭრება და იმედიც გიქრება. ტვინში სულ ერთი და იგივე ციმციმებს
БЕЗВЫХОДНОСТЬ!
არ არის გამოსავალი
არ არის გამოსავალი....
ამ დროს რა უნდა ქნა?
მე ასეთ დროს მახსენდება ღმერთი... მახსენდება რამდენი ხანი არ მილოცია, არ ვყოფილვარ ეკლესიაში... არა, ეს სულ კი მახსოვს. უბრალოდ ნაბიჯებს ვერ ვდგამ. თითქოს ფეხები რაღაცამ დამიბორკა და ვერ ვინძრევი. ვერ ვინძრევი მანამ, სანამ არ გამოვცდი ყველა სხვა დარჩენილ გზას, არ გავყვები დინებას, არ მივალ უიმედობის ბოლო სტადიამდე და არ დავიწყებ თვითგანადგურებას.
მერე კი ვიკადრებ და ემოციებისგან დაცლილი, მთელ ჩემ ცხოვრებაზე სინანულით სავსე და სულით მართლა მოწყურებული მივალ ღმერთთან... ვიტყვი და გავაკეთებ ყველაფერს, რაც დაამშვიდებს ჩემს სულს. რაც გამწმენდს და ამომიყვანს სიბნელიდან.
და ირგვლივ კვლავ ყველაფერი განათდება... როგორც ერთ რომელიღაც კლიპშია... ამოვა დიდი ყვითელი მზე, სახლები შეიღებება ნათელი კრასკებით, გაჩნდება ისევ იმედი, ოპტიმიზმი, დარეკავს ის, ვინც გეგონა, რომ უკვე აღარასოდეს დარეკავდა, გამოჩნდება სამსახური, შენი შვილიც აღარ იავადმყოფებს, ურთიერთგაგებაც უკან მოვა....
ყველაფერი ისევ დალაგდება და აეწყობა.
ღმერთთან ვივლი ხოლმე ყოველ შაბათ-კვირას, მადლიერების გრძნობით ანთებული.. მერე ერთხელაც ვეღარ მოვიცლი და შევწყვეტ....
ვიცხოვრებ ცოტა ხანი უღმერთოდ, მაგრამ დიდი ხანი ვერა...
მერე ყველაფერი თავიდან დაიწყება.
და ასე მთელი ცხოვრება.