შემოდგომის ფიქრები

             ***

          სახლიდან წასვლა ყოველთვის რთულია. ადრე ისე მიყვარდა სასტუმროები, ახლა აღარ. საწოლები, სადაც სხვა იწვა, სარკეები სხვისი ჩამახსოვრებული გამომეტყველებებით, ყავის ჭიქა - საერთო.... ისე მენატრება ხოლმე სახლი. ჩექინისას უკვე სახლზე ვფიქრობ. ჩემ ყავის ფინჯანზე, საიდანაც თურქული ყავა ყველაზე გემრიელია და ისეთი, როგორიც არსად. ჩემს სარკეზე, სადაც მხოლოდ ჩვენი ღიმილებია ჩამახსოვრებული, ბალიში, რომელზეც ყველაზე ტკბილად მძინავს. ჩემი აბაზანა, სადაც ყველაზე სუფთა და სხვანაირად თბილი წყალი მოდის. არ ვიცი, დავბერდი? ალბათ არა. უბრალოდ ჩემს სამყაროს მივეჯაჭვე და აღარ ვეძებ იმ სიკეთეებს სხვაგან, რაც გვერითაც მრავლად მაქვს. ამ 5 დღიან მოგზაურობაში გიოს მაისური წამოვიღე. აი დაღამდა და ჩავიცვი, სხვისი გადანაფარები თეთრი საბანი დავიფარე და ვცდილობ გავიხსენო რა მახარებდა ადრე: სიმშვიდის შესაძლებლობა, მშვიდად კითხვის, მშვიდად ფილმის ყურების, საკუთარ თავთან მარტო დარჩენის... საკუთარ თავთან მარტო დარჩენა სულ ძალიან მიყვარდა და პერიოდულად მჭირდებოდა კიდეც. ამ ბოლო დროს ეს ყველაზე ძალიან მაკლია. მაგრამ არა სხვა ქალაქში და არა ასე შორს ყველაფერი იმისგან, რაც ასე ძალიან მჭირდება და მიყვარს. ხანდახან შეგრძნება მაქვს რომ ცოტა დრო მაქვს. აი დღეს ხვალ და მორჩა, ყველაფერი დასრულდება და უნდა მოვასწრო. უნდა მოვასწრო ყოველი წამით ტკბობა, სიცოცხლე, შეგრძნებები, სიმშვიდეები, სიყვარული, სითბოები და სილამაზეები. და ვინ იზამს ყველაფერ ამას ხვალ მე თუ აღარ ვიქნები? ჩემი ყვითელი სახლი ალბათ აღარც მოეწონებათ, დრო გავა და გაღებავენ ნაცრისფრად ან თეთრად. ჩემი არმას მორწყვაც დაავიწყდებათ და ფოთოლ-ფოთოლ ჩამოცვივდება გერანიაც. აღარავინ დაალაგებს ფანჯრის რაფაზე სასანთლეებს ფერების მიხედვით და არ გადაიღებს ისე როგორც მე მიყვარს. ალბათ ყვავილებიც გაცოტავდება სახლში. არ ვიცი რატომ ვფიქრობ ამაზე, უბრალოდ სახლში მინდა.

                       19/10/2024

             ***

          დღეს სასტუმროში რომ დავბრუნდი, პირველად ვიგრძენი რას ნიშნავს "სულში ხელების ფათური" :) სასაცილოა კი, მეც მეცინება ჩემს ფიქრებზე. ჩემი ოთახი დამლაგებელს დაულაგებია და ძლივს გამრავლებული ჩემი ნასუნთქი ჰაერი, ჩემი ხელების ანაბეჭდები და ჩემი კვალი სულ გაუქრია :) ჩემი საყურეები აულაგებია მაგიდიდან და საიდანაც ამოვალაგე ისევ იმ ტომარაში ჩაუყრია, გიოს მაისური ბალიშიდან აუღია და სავარძელზე დაუდევს, რომელსაც არც კი ვეხებოდი. ჩემი სავარცხალიც აუღია და აბაზანაში დაუბინავებია, საწოლი კი აკურატულად გადაუგია და ჩემი მოწყობილი ბუნაგი დაუნგრევია. ალბათ ფიქრობდა რომ ძალიან გამახარებდა, მაგრამ სასწრაფოდ უნდა ჩავიდე და ვითხოვო რომ ჩემი ოთახი აღარ დაალაგონ :(

                       20/10/2024

             ***

          მთელი კვირა ვეძებდი მიზეზს დასაბრუნებლად და ვიპოვე. თემომ თითი მოიტეხა. რა უცნაური რამეა დედობა, შეიძლება სულაც არ ჭირდებოდე შენს შვილს არაფერში, შენზე უკეთაც უვლიდნენ სხვები, მაგრამ სანამ არ გადავწყვიტე რომ უნდა დავბრუნებულიყავი და იმ საღამოსვე მისთვის მეკოცნა - მანამდე სიმშვიდე და კონცენტრაცია ვერ მოვიპოვე. მერე კი მშვიდად დავასრულე სამუშაო დღე, სიხარულით ჩავლაგდი იმ გადაწყვეტილებით, რომ ყველა თანმხლები ნივთი ჩასვლისთანავე სარეცხ მანქანაში აღმოჩნდებოდა და წამოვედი. ისეთი სიხარულით მოვქროდი, თითქოს ქვეყნის დასალიერში ვყავდი ვინმეს თვეობით დამწყვდეული და ავიწყვიტე, გავთავისუფლდი და თვეების უნახავი ოჯახი უნდა მენახა :) მართლა არ ვიცი, რა არის სახლში დაბრუნებაზე უფრო კარგი შეგრძნება, თუმცა ჩემი ეს რადიკალიზმიც მეუცნაურება :) არაუშავს, ყველაფერი ხდება ხოლმე. მთავარი ისაა, რომ ხვალ დილით სახლში გავიღვიძებ. ხელებს თამამად შევაწყობ ბალიშის ქვეშ, ცხვირსაც მოურიდებლად ჩავყოფ ბალიშში, საბანსაც ტკბილად დავიფარებ და ყველაზე მშვიდად დავიძინებ.

                       24/10/2024

შემდეგი ეტაპი - თინეიჯერის დედა

          ***

          რამდენი სასწაული ხდება თურმე ჩვენს ირგვლივ და ისე ვაბუნებრივებთ ყველაფერს არც კი ვუფიქრდებით. მუცელში პატარა ადამიანი მეზრდება, დაგორავს, დადის, ხან მარჯვნივ ამოიზნიქება, ხან მარცხნივ, ხან ფეხებს მომიბაკუნებს, ხან რას მომანდომებს, ხან უმიზეზოდ მატირებს... მე ის ვნახე უკვე... ხელებს შლიდა და მუჭავდა)) დაჭყეტილი თვალები ქონდა და გული უცემდა :) ჩემი კურკა:) ჩემი ერთი ციცქნა 168 გრამი :) ისე მიყვარს უკვე და ერთი სული მაქვს დრო როდის გავა...

          23/01/2011

          ***

          21 ივნისს შეგვეძინა ბიჭი, თემო ლოლაძე, 3.600 კგ და 51 სმ. ალბათ ვერაფერი მოგანიჭებს ოდნავ მსგავს ბედნიერებასაც კი ცხოვრებაში... მარტო რომ დავრჩით და ვაკვირდებოდი... აღვიქვამდი რომ ეს მყავდა მე მუცელში, ეს მე გავაჩინე, ეს იყო ჩემი და გიოს შვილი... ცრემლებად დაღვრილი იმდენი ველაპარაკე, ჭკუა დავარიგე, იმედია რამე მაინც ესმოდა :))

          3/07/2011

          ***

          ხომ არის რაღაც ეტაპები ყველა ადამიანის ცხოვრებაში, როცა ერთი რომელიღაცა ფაზა მთავრდება და იწყება განსხვავებული, რადიკალურად სხვა ცხოვრება. ჩემი სხვა ფაზა დაიწყო ალბათ სამშობიაროში, როცა მეორე თუ მესამე ღამეს ბავშვი მარტო მე დამიტოვეს. ნაოპერაციები, ტკივილისგან, ემოციებისგან თუ არ ვიცი რისგან დაღლილი, ვითიშებოდი ისე მეძინებოდა, ბავშვი კი გაუთავებლად ტიროდა და ვერაფრით ვაჩერებდი. ის ღამე როგორღაც გავათენეთ, შემდეგ ღამეს კი დავიბარე ექთანი და ბავშვი გავატანე, რომ მოშივდება მაშინ მომიყვანეთთქო და, კმაყოფილი იმით რომ საქმე გავაკეთე, მოვემზადე ტკბილად დასაძინებლად, მაგრამ... თვალი რამდენჯერ მოვხუჭე იმდენი ჩემი პატარა შოშია მომელანდა პირდაღებული:) როგორ ტიროდა და ვერ ამშვიდებდნენ. ვიწექი ცოტა ხანი, მაგრამ სინდისი სულ უფრო და უფრო მქენჯნიდა, თავი "არადედად" ვიგრძენი:) ძლივს წამოვდექი და მივლასლასდი დერეფნის ბოლომდე. კარი შევაღე და დავინახე უამრავი ახალდაბადებული:) ჩემი შვილი მშვიდად იწვა და ეძინა.

          ჩემს ოჯახში გაჩენილან პატარები და მიყურებია როგორ იზრდებიან ისინი. ვეფერებოდი, ვათამაშებდი, მაგრამ მომტირალი, რასაკვირველია, გამყავდა დედასთან და თურმე როგორი განსხვავებული ყოფილა შენი შვილი :) მთლიანად შენი, შენზე მონდობილი. ყველაფერზე წინ რომ დგას, რომ შეგიძლია ყველაფერს გადაახტე, ყველაფერი გადალახო და დათმო. რომ არ გიღირს არც ჭამა, არც ძილი მის ტირილად. გული რომ გეწურება როცა ტკივა და წესიერად არც კი იცი რა... როგორ ვიბნევი ამ დროს და არ ვიცი რა ვაკეთო... მოკლედ... ვწვდები ნელ-ნელ დედობის არსს :)

          15/07/2011

          ***

          ვზივარ და ვფიქრობ რითი უნდა დავიწყო ეს პოსტი;

          რა უნდა მოვახვედრო რამოდენიმე აბზაცში ისეთი, რომელშიც თვალნათლივ გამოჩნდება როგორი ბიჭი მყავს მე თემუკა ან როგორი გოგო ვარ მე მარტო თემუკასთვის;

          ერთმანეთის გვერდით ცუდად არ ვართ, ასე არ ხდება;

          ერთმანეთის გვერდით ნეგატიურობები არ გვაქვს, არ არსებობს;

          არც გადაუჭრელი პრობლემები;

          ჩემი გულითადი მეგობარი ხარო - მითხრა ცოტა ხნის წინ, ისე, უბრალოდ, სხვათაშორის;

          ის ჩემს გვერდით ის კაცია, რომელიც ჩემზე ზრუნავს, ჩემთვის ფიქრობს, რომელსაც ვუყვარვარ და რომელიც ყველაფერს გააკეთებს "ჩვენთვის";

          და მე მის გვერდით მთა ვარ -

          მთა, რომელსაც არაფრის ეშინია დედამიწის ზურგზე;

          ყველაზე ძლიერი, ყველაზე მაგარი და ყოვლისშემძლე...

          შენი ბედნიერებისთვის დედამიწას შევძრავ და გადავდგამ.

          მინდა იცოდე, რომ ყველაზე დიდი სიყვარულით მიყვარხარ რაც კი არსებობს დედამიწის ზურგზე.

          21/06/2015

          ***

          გუშინ ჩემმა უფროსმა შვილმა ყურში მიჩურჩულა: დედი, იცი ჩემ საყვარელ სიმღერას დესპასიტო ქვიაო.... მაშინ, როცა დედ-მამა ბავშვს გემოვნებას ვუხვეწთ, როცა მამის საგულდაგულოდ არჩეული ფლეილისთიდან საღამოობით ტკბილად იღვრება ხრინწიანი My first my last my everythiing.......

          თემოს საყვარელი სიმღერა თურმე დესპასიტოა..... )))))))))

          ყველაზე ბედნიერი მაშინ იყო, როცა რაც ხმა და ძალა ჰქონდა ჩვენს ტელევიზორს და იუთუბს ერთად, დესპასიტო ჩავრთეთ. მთელი ძალით გულში ჩავიკარი და მანამ ვიტრიალეთ ერთად, სანამ ძალა გამოგველია.... ყურში მესმოდა მისი ბედნიერი შეძახილები, ცხვირწინ კი კბილებდაკრეჭილი სიხარულიანი შვილი მიხახუნებდა სახეს.....

          დესპასიტო რა მოსატანია, მაგრამ ვფიქრობდი მის სხვა არჩევან(ებ)ს მომავალშიც ასე მხიარულებით მოვიწონებ თუ არა... რა რთულია...

          17/08/2015

          ***

          ბავშვებს ვეჭიდავებოდი საღამოს. ერთ მხარეს ერთი ამოვიჩარი და შემოვხვიე ხელი, მეორე მხარეს - მეორე. ვგორავდით ასე...შეუჩერებლად. ხან ისინი ექცეოდნენ ჩემს ზემოთ და აჟიტირებულები ტაშისკვრით გამარჯვებას ზეიმობდნენ, ხან მე და ზემოდან დავყურებდი გაჭყინტულებს, მაგრამ ბედნიერად თვალებციმციმებს... ერთმანეთში ირეოდა სიცილები, სიხარულები, აღტკინებული შეძახილები... დრო თითქოს გაჩერდა და აღარ არსებობდა არც პრობლემები, არც სტრესები, არც მოუსწრებელი საქმეები და არც სამყარო სხვა ირგვლივ... მხოლოდ ბედნიერებისგან მოღებულ პირიანი ბავშვები, ყველა კიჭს რომ დაუთვლიდი სათითაოდ, ერთს 32-ს და მეორეს ჯერ სულ რაღაც 4 ცალს...

          11/04/2017

          ***

          დე, როგორ მინდა მეტი დრო მქონდეს თქვენთვის. შენთვის. დილას თვალს რომ გაახელ მე მხედავდე მომღიმარს. ბაღში წასასვლელად მე გამზადებდე. იქედანაც მე მომყავდე. ყველა სადილს და ვახშამს მე გიმზადებდე. (გახუხულ პურს რომ ყველს მოვახეხავ და ამის გამო მთვლი საუკეთესო მზარეულად.....) გული აღარ გწყდებოდეს იმის გამო, რომ შენს გვერდით ხშირად არ ვარ... ან რომ როცა ვარ ვიქტორიას უფრო მეტ ყურადღებას ვაქცევ უნებურად ვიდრე შენ. რომ შენთვის ყველაფერი ცოტა შემრჩა. ყველაფერი მხოლოდ ის, რაც შემიძლია ფიზიკურად მოგცე. ვწერ, ყველაფერი ცოტა შემრჩათქო შენთვის. სიყვარული კი განუზომელია. იმდენი, სულ და ყველაფერში რომ გეყოფა, ეჭვიც არ შეგეპაროს!

          21/06/2017

          ***

          12 საათი რომ ახლოვდებოდა, იმდენი ვილაპარაკეთ... ვუთხარი რომ ძალიან მომწონს მასში სიკეთე. რომ ძალიან მომწონს მასში ერთგულება. რომ ძალიან გაუმართლებს მის ყველა მეგობარს, რადგან ძლიერი და ერთგული საყრდენი ეყოლებათ მისი სახით. რომ ძალიან ვამაყობ, რადგან მე და გიომ და ჩვენ ყველამ შევძელით და ძლიერი საფუძველი ავაშენეთ მასში რწმენის, სიყვარულის, სწორი გზის განსაზღვრის.... და ხანდახან კი მეშინია იმ დიდი პასუხისმგებლობების, რომ ვერ შევძლო და რამე ისე ვერ გავაკეთო, როგორც საჭიროა, რომ წინ გარდატეხის ასაკია, რომ ყველაფერი ჯერ მხოლოდ წინაა.... მაგრამ მერე ვუყურებ და ვრწმუნდები, რომ ეს კარგი საფუძველი საკმაოდ მყარია და მისით სამართლიანად შეგვიძლია ვიამაყოთ.

          21/06/2020

          ***

          კარგა ხნის წინ, ერთი პატარა დღიური გავაკეთე, რომელსაც შენთვის და ვიკისთვის ვინახავ. ცხოვრების ყველაზე რთულ დროს, როცა კი გულში გაივლებ რომ მარტო ხარ, ან არასაკმარისად უყვარხარ ვინმეს, მინდა ამ ჩანაწერებს გადახედო და ყველა წამი იგრძნო, რომელიც ჩვენს სახლში გაგვიტარებია. ვიცი, იდეალური დედა არ ვარ, მეც სულ ვსწავლობ, ვცდილობ, ვსინჯავ... მაგრამ მთავარი, რაშიც არასოდეს მინდა ეჭვი შეიტანო ის არის, რომ მე შენს გვერდით ვიქნები, აწ და მარადის! სულ მიყვარდი, მიყვარხარ და მეყვარები, ყველაზე მეტად. დაბადების დღეს გილოცავ ჩემო პატარა 😍

          20/06/2024

Just landed

          ძალიან კარგი სიტყვაა ინგლისურში landed. რუსულადაც დაახლოებით მსგავსად ჟღერს: приземлится. ქართულში ამ აზრის შესაბამისი სიტყვა სამწუხაროდ ვერ ვიპოვე, მაგრამ ძალიან მომწონს მომენტი, როცა მიწას უახლოვდები, უბრუნდები და ეს შეგრძნება მხოლოდ სახლში დაბრუნებისას მაქვს... იმდენად მომწონს სხვა ქვეყანაში ცხოვრება, მოგზაურობა, ბოშასავით ურუტინო და თავისუფალი, თავს აშვებული დღეები )) მაგრამ ჯამური ლიმიტი ამ თავისუფლების შეგრძნების ალბათ მაქსიმუმ 2 კვირაა. შემდეგ იგივე გრძნობა მიჩნდება, რაც ჰაერში მაქვს, ცას გამოკიდებულად ვგრძნობ თავს, თითქოს ფეხებით მყარად მიწას ვერ შევიგრძნობ და ჩემს სახლში მინდა, ჩემს კუთვნილ მიწასთან ახლოს, იმისთვის რომ თავი მყარად, დაცულად და მშვიდად ვიგრძნო.

          ჰოდა როცა საქართველოს მიწას მივუახლოვდი, ახალი გათენებული იყო. მზის სხივები ჭრიდა თეთრ ღრუბლებს და ცოტა ქვემოთ, ალაგ-ალაგ ჩიტებიც დაფრინავდნენ. ან არ დაფრინავდნენ, არ ვიცი, შეიძლება ეს ჩემი ფანტაზიის ნაყოფია და უბრალოდ მომეჩვენა. ასეთი დავიბადე, თვით აღდგენის უკიდეგანო ფუნქციით და ჩემი ტვინი მხოლოდ იმას მაჯერებს და მაყურებინებს, რაც კარგია და იდეალურია, რაც ლამაზია, რაც მომწონს და მიყვარს.

          აეროპორტიდან გამოსულმა ცას რომ ავხედე, არსად წასვლა აღარ მომინდა. ასეთი ლამაზი ცა ალბათ არ გინახავთ. ჩემთვის ფავორიტია გორის ცა, ავტობანს რომ თავზე ადგას )) არ გაგეცინოთ, მართლა 😊 და ცა გერგეთის თავზე. ისე მიყვარს, შეიძლება ვიტირო. ერთადერთხელ ვნახე და მას შემდეგ მესიზმრება, ვოცნებობ იქ ისევ მოხვედრაზე 😊 ჰოდა აეროპორტის თავზეც ისეთი ლამაზი იყო იმ დილით ცა, სუფთა, კამკამა, დილის ზღვასავით წმინდა და თოლიებით სავსე. დავიფიცებ რომ მათ სახეზე ღიმილსაც კი გავარჩევდი და კიდევ ერთხელ მომინდა დიადი ვიდეოგრაფი ვყოფილიყავი. ეს მომენტი სამუდამოდ აღმებეჭდა თავისი სრული სიმშვენიერით და სხვებისთვის გამეზიარებინა, ბედნიერების ნაკლებობისას.

          ისე ბედნიერება უცნაური რამეა. ამბობენ ხოლმე თვალს მოატან სად არის და ეგრევე გაქრებაო. ასეთი ბედნიერებები ყველას აქვს. წამიერად რომ დაგფარავს და გადაგივლის ტალღასავით, გული ამოგივარდება საგულედან და გგონია ეს წამი მარადიულად შენთან დარჩება, მაგრამ არც არაფერი 😊 გაცილებით რთულია იყო მშვიდად ბედნიერი. არ გჭირდებოდეს არავითარი ტალღა და გაუღიმო შენთან ერთად სახლში მიმავალ ხეებს, აივნიდან ჩიტებს, ყოველ კვირა დღეს გაუყვე გზას ყველაზე ნათელი სხივისკენ და იქედან გზად იყიდო ყველაზე ლამაზი მინდვრის ყვავილები: ყვითლები ან იასამნისფერები. აარჩიო საუკეთესოებს შორის ყველაზე ლამაზი ლარნაკები და საღამოს სანთლის შუქზე დალიო გემრიელი ჩაი. უბრალოდ იგრძნო რომ ცოცხალი ხარ, თუნდაც ამისთვის ხანდახან ტირილიც დაგჭირდეს )) თუნდაც ბევრი რამე გაკლდეს ან ვინმეც. მშვიდი ბედნიერების განცდა საუკეთესოა, რაც კი შეგიძლია შენს თავს აჩუქო.

          როგორ? არ ვიცი. გულწრფელად საგონებელში ვარ და არ ვიცი როგორ ვასწავლო სხვა ადამიანებს შეგრძნება იმისა, რასაც მე ვგრძნობ ხოლმე. მხოლოდ ერთი მინდა - რომ ბევრი დღე მქონდეს ამ შეგრძნებებისთვის. და სხვებისთვისაც, მშვიდი ბედნიერების შეგრძნების ერთ ერთი გასაღები სხვების ბედნიერებასაც გულისხმობს 😊

          

          17.09.2023

თქვენი ბედნიერების წყარო რა არის?

           რა არის ცხოვრებაში მნიშვნელოვანი?
 ჩვენ, ყველანი დაუსრულებელ რუტინაში ვცხოვრობთ. ბევრს ვმუშაობთ, ხანდახან ვფიქრობთ რა ვჭამოთ სადილზე ან ვახშმად, რით ვუმასპინძლოთ სტუმარს, რით გავახაროთ ბავშვები ან როგორ არ დაგვრჩეს უყურადღებოდ ახლობელი ადამიანები.... დაუსრულებლად ვფიქრობთ, ვიღლებით, ვაღწევთ დღის მიზნებს, ისევ ვიღლებით, ვისვენებთ და თავიდან... ვცხოვრობთ ხელფასიდან ხელფასამდე, ორშაბათიდან კვირამდე, ვისრულებთ ოცნებებს ან მივყვებით გეგმებს... ველოდებით ახალ წელს, დაბადების დღეს, მერე აღდგომას... და როდის ვცხოვრობთ? ან კი რა არის ჩვენი ცხოვრება? როდის ვართ ბედნიერები? როცა ვმხიარულობთ, ბევრს ვმუშაობთ, როცა ფუჭად ვფლანგავთ დროს, ვზარმაცობთ თუ დეპრესიაში ვართ... არ ვიცი. ცხოვრების სხვადასხვა ეტაპზე სხვადასხვა პასუხი მაქვს ამ კითხვაზე. 

                                                                     ***

 ხანდახან ვფიქრობ რომ ცხოვრების მიზანი უბრალოდ ცხოვრებაა. 

 მაგალითად: 

 კარგი მუსიკის მოსმენა. ხანდახან კარგი მუსიკა ცხოვრების აზრსაც მიგახვედრებს და შთაგაგონებს. ცრემლები მოგადგება ან ღიმილი. ჩახუტება მოგინდება. სიკეთეც მოგინდება. კარგი განწყობის გაზიარებაც. 

კარგი წიგნის წაკითხვა. წიგნის, რომელიც ბევრს დაგაფიქრებს და იმ აზრებს მოგიტანს, რაც ადამიანად შეგქმნის. სრულგყოფს. 

საკუთარი შრომით შექმნილი შედეგი. მაგალითად გინახავთ კომპოზიტორი, რომლის მელოდიასაც მუსიკოსი სცენაზე ასრულებს? ყოველი ახალი ნოტი მისი ცხოვრების პატარა ნაწილია, რომელიც აღაფრთოვანებს, ასევდიანებს და ერთდროულად აბედნიერებს, რადგან მისია, მან შექმნა და ღვთაებრივია. თუ მსგავსი არაფერი გინახავთ, აუცილებლად ნახეთ ენტონი ჰოპკინსის ვალსის შესრულება. ვფიქრობ, შეუძლებელია ჰოპკინსი არაჩვეულებრივი ადამიანი არ იყოს. მან ლამაზი კომპოზიცია შექმნა და მისი მოსმენით ბევრ მსმენელთან ერთად გაბედნიერდა. ბედნიერი ადამიანები ვერასდროს არიან ჩვეულებრივები ან არაკეთილშობილები. 

ჯანსაღი სიყვარული. სიყვარული ხომ მთავარი შთაგონების წყაროა. ენერგიის წყაროა. სილამაზის წყაროცაა. როცა გიყვარს ყველაფერი შეგიძლია. სრულყოფილად ცხოვრებაც უფრო მარტივია. 

                                                                      *** 

           სანაპიროზე ახალგაზრდა ლამაზი წყვილი ისვენებდა. 3 შვილით. დედა წყალში ცურავდა 2 შედარებით მოზრდილი ბავშვით, მამა ნაპირზე თამაშობდა პატარა გოგონასთან. ირგვლივ ყველა შფოთავდა ფაქტით, რომ ქალი ცურავდა, ქმარი კი ნაპირზე ბავშვთან თამაშობდა. ალბათ უფრო სწორი იქნებოდა ქალი ნაპირზე ყოფილიყო 3 ბავშვით და კაცს თავისუფლად გაეცურა ზღვაში. ვალდებულებების და პასუხისმგებლობების გარეშე. 

          როცა ჩემი და ახალ სახლში გადავიდა, მეუღლე ხშირად ეხმარებოდა საოჯახო საქმეებში. რადგან ორივე მთელი დღე მუშაობდა, საღამოს საქმეებს ინაწილებდნენ და ერთად ალაგებდნენ სახლს, რიგრიგობით რეცხავდნენ ჭურჭელს, საჭმელსაც ის აკეთებდა ვისაც მეტი დრო ექნებოდა ამისთვის. მეზობლები ამბობდნენ რომ ჩემი და ქმარს აჩმორებდა. რათქმაუნდა ჯობდა რომ ყველაფერი მას გაეკეთებინა და კაცს მთელი საღამო ტელევიზორთან გაეტარებინა. 

          როცა მეგობარს ნანატრი გოგონა შეეძინა, საღამოობით მან მეგობრებთან გასვლა გააიშვიათა და სამსახურის მერე ბავშვის გარემოცვაში თავს გაცილებით მშვიდად და კმაყოფილად გრძნობდა. "მეგობრების" ნაწილი ამბობდა რომ ცოლმა ეს ბიჭი სულ გამოაშტერა. ნაწილი კი ამბობდა რომ ბიჭი ყოჩაღი იყო და ცოლს ეხმარებოდა. ეხმარებოდა მისთვის ნანატრი ქალიშვილის გაზრდაში. 

          ზოგადად ჩვენ ბევრი სტერეოტიპის მსხვერპლი ვართ. და გულწრფელად შეიძლება სულაც არ ვფიქრობდეთ რომ შვილი მხოლოდ დედის გასაზრდელია და ძალიანაც მოგვწონდეს დედა და მამა თავ თავის როლში, მაგრამ საკუთარი არაბედნიერების შეგრძნება არ გვაძლევდეს სრულყოფილად სხვისი ბედნიერების გაზიარების შესაძლებლობას. 

                                                                    *** 

ძალიან მინდა ადამიანები უბრალოდ ბედნიერები ვიყოთ. შევძლოთ და ვიპოვოთ ბედნიერების ის წყარო, რაც ხელმისაწვდომია ჩვენთვის.

ბრილიანტი 6 წლისაა :)

რომ ჩავუფიქრდები ძალიან მდიდარი ადამიანი ვარ მე, ჩემს ასაკში, ძალიან და მიხარია! ობიექტურად, რათქმაუნდა, ალბათ ასე არ არის, ყველაფერი ყოველთვის იდეალური ვერც იქნება..... მაგრამ ჩემს შიგნით ცხოვრობს რაღაც, რომელიც ცოცხალია და ყველაფერს აიდეალურებს, ავსებს, ასრულყოფილებს და ალამაზებს. მადლიერი ვარ ამის გამო! მადლიერი ვარ რომ ამ "სინაზეების" (ღოღობერიძისეული :)) დანახვა და შენახვა შემიძლია. და რა არის ეს სინაზე? აი ვიქტორიას გამოვლენილი სიყვარული სინაზეა, ჩემი იდაყვი რომ ნებისმიერ "უბედურებას" წონის მისთვის :))) ნებისმიერი ტკივილისგან ამშვიდებს - ჩემთვის სინაზეა. თემოს მორიდებული და წრფელი ჩაღიმება სინაზეა. გიოს აწყლიანებული თვალებიც სინაზეა. უჩას ჯერ კიდევ მუცელში მყოფ პატარას რომ წინდები ვუყიდეთ და ერთი სული გვაქვს ვაჩუქოთ - ესეც დიდი სინაზეა. ნიკუშას რომ ველაპარაკები და განსაკუთრებულ სიახლოვეს ვგრძნობ, რაღაცნაირ გრძნობებს - ესეც სინაზეა. მეგობრებს რომ ჩემი დაბადების დღე და ზოგადად დაბადება უხარიათ, საკუთარ თავს, მორიდებას რომ ჯობნიან და მეუბნებიან რომ მათი ცხოვრება უკეთესობისკენ შევცვალე - ჩემთვის დიდი სინაზეა.... და ზოგადად ამ სინაზეების დანახვა დიდი რამეა, შეგრძნება - საოცრება და შენახვა - აუცილებელი. ალბათ ზუსტად ასეთი მომენტები გვაქცევს ჩვენ ადამიანებს ადამიანებად და ამ მომენტების გამო ღირს ჩვენი ცხოვრება... ეს მოკლე ჩანაწერი ჩემს დაბადების დღეზე გამიკეთებია, 2021 წელს. დღეს კი ვიკის დაბადების დღეა. ჩემი, ჩვენი ბრილიანტის, რომელიც 6 წლის გახდა. რაღაც კარგი თვისებებით ვიკი ძალიან მგავს. მასშიც ცხოვრობს რაღაც ჭინკა, რომელიც მის ცხოვრებას გაცილებით კარგს, ლამაზს და იდეალურს ხდის. მას აქვს შინაგანი სილაღე და ყველაზე წვრილმანი სინაზეებით ტკბობის უნარი. მხოლოდ ის მინდა რომ ასე დარჩეს... არ დამძიმდეს, ყურები არასდროს ჩამოყაროს, სულ შეეძლოს ათასი ცუდიდან ერთი სიკეთით გაბედნიერება და სულ დარჩეს ჩვენს ბრილიანტად... ვიქტორია, წლების მერე ამ ჩანაწერს რომ ნახავ, მინდა კიდევ ერთხელ შეიგრძნო როგორ ძალიან მიყვარხარ, ძლიერ და ძლიერ, რაც გადის დრო და ხანი და ყოველთვის ასე იქნება, გპირდები ! < 3