მას ხშირად ჰქონდა მომენტები როცა დედამიწა ამძიმებდა, არ ვიცი ამ დროს როგორაა: გედიდება ეს დედამიწა თუ გეპატარავება, მაგრამ ფაქტია სული ეხუთებოდა და მუცელს უწვავდა ყველაფერი ის, რასთან შეხებაც უწევდა. გულს უმძიმებდა, ღლიდა, ეშაბლონებოდა, ეერთნაირებოდა, ესტანდარტებოდა და ყველაფერი მიაჩნდა ერთ მუჭა უაზრობად და ვალდებულებად, აუტანელ ჩარჩოდ.... რატომღაც ასე ეგონა.
ყველაზე მეტად მას თავისუფლება უყვარდა. არა ამ სიტყვის ბინძური გაგებით, არამედ ყველაზე ბავშვური და სულელური, რაც კი შეიძლება იდეაში არსებობდეს. ოცნებობდა ჩიტივით თავისუფლებაზე, ფრენაზე, სიმჩატეზე, უყვარდა გაზაფხული, ჰორიზონტები, ჟღურტულიანი გაფრენები და გულით სძულდა ყველანაირი დამამძიმებელი გარემოებები, შეზღუდულობები, პასუხისმგებლობები..... ეს ყველაფერი ცუდი არ იყო მაგრამ...
ერთ დღესაც ამ არაადეკვატურობის მიზეზი გაირკვა.... აღმოჩნდა, რომ ის ავად იყო. მას გულში მაჯლაჯუნები ჰყავდა. ის საშინლად იტანჯებოდა, ვის აღარ თხოვდა ხსნას, მაგრამ საშველი არსად იყო.... ყველაზე ტკბილი და სანატრელი იყო მისთვის თავისუფლად ამოსუნთქვა, გულის მარწუხებისგან ახსნა, აწყვეტა და სიმშვიდის მოპოვება.... ცარიელი თავი, შაბლონური მშვიდი ერთფეროვნება, ჰორიზონტები, გაზაფხული და სუფთა გული, მაგრამ მაჯლაჯუნები დასცინოდნენ მას, შვებას არ აძლევდნენ და გულს სულ უფრო და უფრო უწურავდნენ...
ერთ დღესაც გულში სხვა დაიბადა. ეს სხვა ძალიან თბილი და ძლიერი იყო. მას იმედი ერქვა. ის ეუბნებოდა მაჯლაჯუნებს მოვერევი და შენ არ დაგთმობო, რაც არ უნდა მოხდეს მე გადაგარჩენო, რა პატარა იყო მათთან, მაგრამ რა დიდი გული ჰქონდა. ეუბნებოდა შენ აგვირჩიე რომელი გინდა გყავდეს შენს გულში და დანარჩენი მე ვიციო :)
იმედი ტკბილია.... როცა იცი რომ შიგ გულში გყავს ის, ასე რომ ეძვირფასები და შენი გულისთვის შავ-ბნელ და საშიშ მაჯლაჯუნებსაც კი შეებრძოლება, დაგიხსნის და მშვიდად, უპრეტენზიოდ გააგრძელებს შენში ცხოვრებას....
ყველა ზღაპარში, კეთილისა და ბოროტის შერკინებისას ხომ კეთილი იმარჯვებს. ეს კონკრეტული ისტორია, სამწუხაროდ, არ ვიცი როგორ დასრულდა, მაგრამ მე მჯერა რომ ყველა ადამიანის გულში იმედი და რწმენა მოერევა ბოროტ მაჯლაჯუნებს. ყველა შვებით ამოისუნთქავს და ყველას სუფთა გულში დაისადგურებს სიმშვიდე......
ყველაზე მეტად მას თავისუფლება უყვარდა. არა ამ სიტყვის ბინძური გაგებით, არამედ ყველაზე ბავშვური და სულელური, რაც კი შეიძლება იდეაში არსებობდეს. ოცნებობდა ჩიტივით თავისუფლებაზე, ფრენაზე, სიმჩატეზე, უყვარდა გაზაფხული, ჰორიზონტები, ჟღურტულიანი გაფრენები და გულით სძულდა ყველანაირი დამამძიმებელი გარემოებები, შეზღუდულობები, პასუხისმგებლობები..... ეს ყველაფერი ცუდი არ იყო მაგრამ...
ერთ დღესაც ამ არაადეკვატურობის მიზეზი გაირკვა.... აღმოჩნდა, რომ ის ავად იყო. მას გულში მაჯლაჯუნები ჰყავდა. ის საშინლად იტანჯებოდა, ვის აღარ თხოვდა ხსნას, მაგრამ საშველი არსად იყო.... ყველაზე ტკბილი და სანატრელი იყო მისთვის თავისუფლად ამოსუნთქვა, გულის მარწუხებისგან ახსნა, აწყვეტა და სიმშვიდის მოპოვება.... ცარიელი თავი, შაბლონური მშვიდი ერთფეროვნება, ჰორიზონტები, გაზაფხული და სუფთა გული, მაგრამ მაჯლაჯუნები დასცინოდნენ მას, შვებას არ აძლევდნენ და გულს სულ უფრო და უფრო უწურავდნენ...
ერთ დღესაც გულში სხვა დაიბადა. ეს სხვა ძალიან თბილი და ძლიერი იყო. მას იმედი ერქვა. ის ეუბნებოდა მაჯლაჯუნებს მოვერევი და შენ არ დაგთმობო, რაც არ უნდა მოხდეს მე გადაგარჩენო, რა პატარა იყო მათთან, მაგრამ რა დიდი გული ჰქონდა. ეუბნებოდა შენ აგვირჩიე რომელი გინდა გყავდეს შენს გულში და დანარჩენი მე ვიციო :)
იმედი ტკბილია.... როცა იცი რომ შიგ გულში გყავს ის, ასე რომ ეძვირფასები და შენი გულისთვის შავ-ბნელ და საშიშ მაჯლაჯუნებსაც კი შეებრძოლება, დაგიხსნის და მშვიდად, უპრეტენზიოდ გააგრძელებს შენში ცხოვრებას....
ყველა ზღაპარში, კეთილისა და ბოროტის შერკინებისას ხომ კეთილი იმარჯვებს. ეს კონკრეტული ისტორია, სამწუხაროდ, არ ვიცი როგორ დასრულდა, მაგრამ მე მჯერა რომ ყველა ადამიანის გულში იმედი და რწმენა მოერევა ბოროტ მაჯლაჯუნებს. ყველა შვებით ამოისუნთქავს და ყველას სუფთა გულში დაისადგურებს სიმშვიდე......
0 коммент.:
Отправить комментарий