დახუნძლული

დამჩემდა ხოლმე ტირილი საღამოობით...საწოლში ღამე დაძინებამდე. ადრე სადღაც ამოვიკითხე ადამიანები ყოველთვის ერთი მიზეზის გამო ტირიან და ამ მიზეზს საკუთარი თავის შეცოდება ჰქვიაო. რომ დავუკვირდი, მართალია... ტირილით ალბათ დაღლილობისგან, უარყოფითი ემოციებისგან ვიცლები, დაგროვილი ემოციები კი იმიტომაა უარყოფითი, რომ საკუთარ თავს ვიცოდებ.
ჩემს შვილს ღამე არ სძინავს. ზოგჯერ საერთოდ, ზოგჯერ - ზოგჯერ.... დილით უნივერსიტეტში დავდივარ ხოლმე, მერე ბავშვს ვუვლი. კვირაში 3-ჯერ ინგლისური მაქვს, შაბათსაც ვსწავლობ.
ამასთან ბევრი სამეცადინო მაქვს ხოლმე. ვმეცადინეობ ძირითადად ან მაშინ როცა თემუკას სძინავს და ამით თავს შანსს ვართმევ ცოტა მაინც დავიძინო ან მაშინ როცა უინტერესო ლექციაზე ვზივარ ....
მიფიქრია ხოლმე აღარ მოვიკლა ასე თავი სწავლაზე.. მივაფურთხო სტიპენდიასაც, საკუთარ თავმოყვარეობას თუ პატივმოყვარეობასაც... მაგრამ ჯერ არ გამომდის. შინაგანად ვერ ვაძლევ თავს ამის უფლებას. ალბათ არანორმალური ვარ.
ძიძაზეც მიფიქრია...
მაგრამ თემუკა ისეა ჩემზე მოკედლებული... ნიკაპზე რომ ჩამაფრინდება საკოცნელად აჟრიალებს ხოლმე... :)
და როცა წარმოვიდგენ ძიძაც შეიძლება ასე შეუყვარდეს და მისი სრულიად უცხო ქალთან გაყოფა მომიწევს, ვგიჟდები... ვფიქრობ ცოტა კიდევ გაიზარდოს და მერე.....
ამ საკითხშიც არაადეკვატური ვარ ალბათ....
მოკლედ ამ ყველაფრიდან გამომდინარე ზოგჯერ რატომღაც მინდება ხოლმე ვინმემ თავზე ხელი გადამისვას და შემიცოდოს. ვიცი ეს ცუდია... ნორმალურ ხალხს არ უყვარს როცა მათ იცოდებენ. მაგრამ მე მაინც მინდება....
ამ დროს თითქმის ყოველთვის ვფიქრობ ხოლმე მამაჩემზე.... ვფიქრობ, კარგი იქნებოდა ის აქ იყოს... ყველაფერს მასთან ვაკავშირებ და ცრემლები თავისთვის ხშირდება.
რა თქმა უნდა აბსურდია, მამაჩემი რას მიზამდა... უბრალოდ ალბათ ბავშვობა მენატრება, მშობლების მზრუნველობა, სხვანაირი....
როცა ხედავენ რომ გამოიწურე, აღარ შეგიძლია, დაიღალე !
წამოგაწვენენ, შენს ნაცვლად რამეს გააკეთებენ, საჭმელს მოგიტანენ, პლედს დაგაფარებენ...
ამ ყველაფერზე ალბათ ძალით ვფიქრობ რომ ბევრი ვიტირო, დავიცალო და მშვიდად დამეძინოს.
დილით კი ისევ გათენდება... გავიღვიძებ როცა თემო გადაწყვეტს: 3-ზე, 5-ზე ან 6-ზე... :)
მერე ყველაფერი ჩვეულებრივ...
თავიდან !