უზნეობა

რატომაა რომ მაინც და მაინც რამე უნდა დაემართოს ადამიანს რომ მასზე ზრუნვა დავიწყოთ, რომ გამოვავლინოთ მისდამი სითბო, სიყვარული ?!. ავად რომ გახდება ან საერთოდ რომ მოკვდება მერე იწყებენ ადამიანის სიყვარულს, მის პატივისცემას, მასზე ლეგენდების თხზვას და გალექსვას.... რომ თურმე რა ადამიანი ყოფილა, როგორი კეთილი და კარგი. საფლავზე ათკუპლეტიანი მონოლოგების კითხვას, მაშინ როცა სიცოცხლეში არც კი მოუკითხავთ წლობით. არადა ზუსტად სიცოცხლეში რომ გვეთქვა ერთი-ორი თბილი სიტყვა ერთმანეთისთვის იქნებ ერთი ორად მეტიც გვეცოცხლა...