და ნელ-ნელა მოვიდა სიყვარული :) მოვიდა პასუხისმგებლობა, რომ მე უფროსი ვარ და ის უნდა დავიცვა ყველა არაკეთილისმსურველისგან, კონკრეტული ხალხისგან თუ აბსტრაქტული და უხილავი მტრებისგან. იყო პერიოდები, როცა მე ის მებარა მთლიანად და ვუვლიდი ისე, როგორც შვილს, თუმცა დედა-შვილი სწავლის პროცესში ალბათ ნაკლებად ურტყამს ერთმანეთს :) მაშინ მისი ურჩობა მე მიჯდებოდა უძილო ღამეებად, ბევრ ცრემლად და ვალერიანას ტაბლეტებად, თუმცა ახლა ზოგჯერ ამას ღიმილით ვიხსენებ ... რადგან პატარა ბავშვი პატარა პრობლემა და დიდი ბავშვი - დიდი პრობლემაო... ახლა უფრო სერიოზული პრობლემები აქვს ხოლმე, უფრო თინეიჯერული და გარდატეხის ასაკური.
ისე მინდება ხოლმე არანორმალურად დავიცვა, გავაკონტროლო მისი მეგობრები, თავიდან მოვაშორო გამოუსადეგრები და მოძველბიჭოები...
მინდა ხედავდეს ადამიანებში სიმართლეს და აღარ გავდეს ალალ ბატს, რომელსაც ყოველთვის ირგვლივ ყველასი სჯერა.
დედმამიშვილის სიყვარული რაღაც სულ სხვაა... მის თვალებში იშვიათად ცრემლს რომ დავინახავ მინდა მთელი სამყარო შევძრა, უხასიათოდ რომ დავინახავ მზად ვარ კლოუნად ვიქცე ოღონდ გაიცინოს...
მახსოვს პირველ კლასში მოსკოვში დამრიგებელი ყავდა... სწერვა Любовь Михаиловна, რომელიც რატომღაც ქართველებს ვერ იტანდა და ამიტომ სულ მქონდა შეგრძნება, რომ ჩემ პატარას მიჩაგრავდა ის ისტერიჩკა :)) ყოველ შესვენებაზე ვაკითხავდი ხოლმე რომ მენახა, ოღონდ კარგად ყოფილიყო... ზოგადად მხოლოდ ეს არის რაც მინდა. როგორც ჩემი შვილისთვის.
მინდა კარგად იყოს, მინდა ღმერთის ეშინოდეს, მინდა ჭკვიანი იყოს, განათლებული, მინდა კარგად ისწავლოს, იცოდეს ბევრი ენა, წაიკითხოს ბევრი წიგნი, დაამთავროს უნივერსიტეტი, ქონდეს კარგი სამსახური, ბევრი ფული... მინდა ბედნიერი იყოს, მინდა კარგი ადამიანი იყოს......
და კიდევ ძალიან მინდა ჩემს შვილებსაც ერთმანეთი ასე ძალიან უყვარდეთ <3
1 коммент.:
მეც 7 წლით უფროსი ვარ ჩემს ძმაზე და იყო ხოლმე პერიოდები როდესაც მე მიტოვებდნენ პატარას მოსავლელად და საოცრად დიდ პასუხიმგებლობას ვგრძნობდი ხოლმე <3
Отправить комментарий