ციკლიდან: მხოლოდ ჩემს განზომილებაში

       

          სადღაც შორს, ამ სამყაროს მეორე მხარეს ერთი გოგო ცხოვრობს. იგი ჩემი ცხოვრების ნაწილი იყო. და ახლაც არის. მეგობრობა ხომ არ შეიძლება გაქრეს. არ შეიძლება არსებობდეს რაღაც დიდი და ძალიან მყარი ძაფი ადამიანებს შორის და მერე უეცრად გაწყდეს. თურმე ისეთი გრძნობებიც არსებობს, რომელთაც არ სჭირდება სიტყვები, ყოველდღიური ურთიერთობები, ცხოვრებისეული დეტალების გაზიარება, მუდმივად ფერება და რაიმე ვალდებულებების ტვირთვა.
          მერე რა, რომ შეიძლება ჩავიარო მთელი ცხოვრება და ვერც კი ვნახო.... ჩვენ ხომ ბავშვობაში შევპირდით ერთმანეთს ვინც პირველი მოკვდებოდა მეორეს დაესიზმრებოდა :) რა მიამიტურია, მაგრამ დღემდე მჯერა ამის. ვიცი რომ მასაც.
          და მერე რა, რომ ის ვერასოდეს მომინათლავს შვილს, და ვერც მე მოვასწარი მისი პატარა დის მონათვლა....
          და მერე რა, რომ მან არ იცის რა მშვიდად მეცხოვრება მე აქ და გულწრფელად არც მე ვიცი ბედნიერია თუ არა თავის ბოქსიორ და ,,ძია" კაცთან..... ის ვერასდროს ვერ გაიგებს რა მაბედნიერებს და მამშვიდებს მე, და ვერც მე გავუგებ ვერასდროს მის ბევრ არჩევანს... და მერე რა......
          ადამიანებმა ხომ დამოუკიდებლად, ყველამ სათითაოდ უნდა გაიაროს თავისი ცხოვრება და გააკეთოს საკუთარი არჩევანი.  მთავარი ისაა, რომ მე ის სულ გულში მყავს. მთავარი ისაა, რომ ჩვენ საერთო ბავშვობა გვაქვს, მთავარი ისაა, რომ დროის რაღაც მონაკვეთი ჩვენ ერთი, საერთო ცხოვრებით ვცხოვრობდით და მასთან ერთად ეს ცხოვრება მე ძალიან მიყვარდა.... მე ხშირად ვფიქრობ მასზე. ის ჩემი ნაწილია. მე მისი. და ამას ვეღარაფერი შეცვლის.
          დღეს ვიკას დაბადების დღეა. ცუდია რომ ამას ვერასდროს წაიკითხავს. ერთადერთი რაც ძალიან მინდა - ოდესმე ერთხელ მაინც კიდევ ვნახო. მე ბედნიერი ვარ. ცხოვრებაში ძალიან მიმართლებს ადამიანებში და იმიტომ. მხოლოდ ერთეულებს შეუძლიათ შენი ცხოვრება შემოატრიალონ და მთლიანად შეცვალონ, კვალი დატოვონ შენს შიგნით. ალბათ, ერთეულებს ვაძლევთ ამის უფლებას და მათში კიდევ უფრო ერთეულებს უჩნდებათ ამის სურვილი.... იფილტრებიან მხოლოდ შენი განზომილების ადამიანები....
          ჩემო ერთეულებო, მე მიხარია თქვენი არსებობა